Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jeszcze dziś.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jeszcze dziś.

Dzień dobry sąsiedzie.
Witam. Co taki Pan wiecznie zabiegany?
Takie nastały czasy sąsiedzie,że nie mam czasu kawy się napić.
Rozumiem, a to nie będę zawracać głowy. Życzę miłego dnia.
Wzajemnie sąsiedzie.

7 godzin później

Kochanie nie jestem pewien, ale widzę ,że coś na podwórku się dziej.
Jesteś pewien tego co mówisz?
Tak jestem pewien.
Proponuje abyśmy sprawdzili Twoje przypuszczenia razem co Ty na to?
Czemu nie, sprawdźmy.

15 minut później

Ty to masz zawsze szczęście, aby wypatrzeć ludzkie nieszczęście.
Bóg i takich ludzi stwarza, aby dostrzegali ludzkie nieszczęście moja Droga Żono.
I co teraz?
Obawiam się,że pech jest nad naszym sąsiadem, a on nie jest za sympatyczny, a na dodatek teraz po tym co się wydarzy może zwolni tempo pracy.
Tego nie byłbym pewien, ale spójrzmy co się stało?
O matko: Majka co Ci jest? Wojtek wzywaj karetkę.
Już wzywam. Zaraz zadzwonię po sąsiada.

Cześć sąsiad. Sprawa pilna, czy możesz rozmawiać ?
Mogę, ale streszczaj się ,bo z byle głupotą nie dzwoń mi do pracy.
Dobrze, już mówię. Twoja córka Majka miała wypadek.
Jak to ? Po prostu w niedługim czasie po naszej rozmowie dostrzegłem z domu widok, który mnie zainteresował. Moja żona powiedziała ,abyśmy sprawdzili razem co jest i okazało się poszkodowaną jest Majka, a nikt nie wezwał pomocy. Wanda jest teraz przy niej do momentu przyjazdu karetki pogotowia.
Zadzwoniłeś na pogotowie?
Tak,zaraz przyjadą.
Dziękuję. Niby pogoń za lepszym życiem, ale ty Wojtek dokonałeś cudu przebiłeś mur miedzy nami. Przekaż Wandzie,że dziękuję za opiekę nad Majką. Boję się co z majką.
Wiadomo.
Wojtek i jak tu nie mieć sąsiada?
Ano racja tylko czasem też potrafisz powiedzieć swoje uszczypliwe uwagi?
Niestety taki zawód, ale pora to zmienić. Dziękuje za czujność.
Nie ma za co.
jest.Zamienimy mur przyjaźni w przyjaźni krąg na grillu.
Zapraszam z Wandą i dziećmi. Przyjdziecie?
Tak. Zburzymy nasz mur.Powstanie mur zwycięstwa naszej przyjaźni. Jacek i pamiętaj mam Cię na oku.
Wojtek czemu nie, ale uważaj, gdyż mam Ciebie również) ha
Udanej pracy.
Wzajemnie. Do zobaczenia u Majki w szpitalu.

Dzień dobry sąsiedzie.
Witam. Co taki Pan wiecznie zabiegany?
Takie nastały czasy sąsiedzie,że nie mam czasu kawy się napić.
Rozumiem, a to nie będę zawracać głowy. Życzę miłego dnia.
Wzajemnie sąsiedzie.

7 godzin później

Kochanie nie jestem pewien, ale widzę ,że coś na podwórku się dziej.
Jesteś pewien tego co mówisz?
Tak jestem pewien.
Proponuje abyśmy...

Wstaję z łóżka i próbuję przywrócić się do porządku. Nadal nie mogę uwierzyć, że tu jestem. To już drugi rok tej męki, a każdego ranka jestem zdziwiona widokiem krat w oknie. Nie powinnam tu być. Nie jestem szalona, szpital psychiatryczny to nie jest miejsce dla mnie. Myślą, że wszystko sobie zmyśliłam. To dziwne jak łatwo można wyciągnąć pochopne wnioski. Nikt nie dał mi się wytłumaczyć, nikt mnie nie słuchał. Podobno mi się nie polepsza. Tak jakby kiedykolwiek mi coś dolegało. Ubieram się i przeczesuję włosy. Nie wiem co ze sobą zrobić. Zamykam oczy i przez chwilę mam nadzieję, że widok się zmieni. Niestety, wciąż jestem w tym samym pokoju z niebieskimi ścianami i dwoma łóżkami.
Wyglądam przez okno. Jest tam, jak zawsze. Zaparkowała swój samochód pod ogromnym dębem. Gdyby nie okoliczności, na pewno obie zachwycałybyśmy się jego pięknem. Tylko ona mi wierzy. Siedzi pod tym budynkiem przez całe dnie. Traci swoje życie, żeby mnie wspierać. Julia jest wspaniałą przyjaciółką. Uśmiecham się do niej nieśmiało. Odwzajemnia uśmiech. Jest moją małą nadzieją.
-Kocham Cię-rozszyfrowuję z ruchu jej ust i odpowiadam to samo.
Moja współlokatorka przewraca się niespokojnie na drugi bok. Jest dopiero szósta rano. Mam nadzieję, że żadna z sióstr jeszcze się nie dowiedziała, że nie śpię. Znów na nią patrzę, tylko ona została. Rodzina się ode mnie odwróciła. Przecież to wstyd, mieć córkę w takim miejscu. Patrzę w jej oczy, w których znajduję pokrzepienie.
Tak bardzo chcę się do niej przytulić, usłyszeć jej głos. Łzy same zaczynają napływać mi do oczu, przysłaniając mi świat Już nie pamiętam, kiedy ostatnio słyszałam śpiew ptaków, czułam zapach świeżo skoszonej trawy, widziałam zachodzące słońce razem z nią. Julia patrzy na mnie z przerażeniem. Daję jej znak, że wszystko jest w porządku. Wie, że kłamię. Chcę jej tyle powiedzieć, ale nie mogę. Jest tak blisko, i tak daleko zarazem. Mur nas dzielący jest nie do pokonania.

Wstaję z łóżka i próbuję przywrócić się do porządku. Nadal nie mogę uwierzyć, że tu jestem. To już drugi rok tej męki, a każdego ranka jestem zdziwiona widokiem krat w oknie. Nie powinnam tu być. Nie jestem szalona, szpital psychiatryczny to nie jest miejsce dla mnie. Myślą, że wszystko sobie zmyśliłam. To dziwne jak łatwo można wyciągnąć pochopne wnioski. Nikt nie dał mi...

"BEZIMIENNA"

„Bezimienna”

To dziwne, lecz zarazem fascynujące zjawisko, w jaki sposób umysł człowieka potrafi kreować najdokładniejsze obrazy, dźwięki, zapachy. Ten upojny fantazmat polega na wierze w nierealny świat. Sprawia, że zapominamy o realnym bycie i poddajemy się tej sytej uczcie wyobraźni. Czym jest wyobraźnia? To jedynie uzasadnienie wszystkich głęboko skrywanych marzeń i westchnień. Abstrakcyjne odzwierciedlenie duszy, ulotne, doraźne.
Na stole leżała gazeta sprzed miesiąca, popielniczka, czerwone Marlboro. Nad filiżanką czarnej kawy unosiła się ciepła chmura dymu, dająca upojny zapach w połączeniu z lekką nutą migdałowych ciastek. Na ścianach widniały niedokończone obrazy przedstawiające dziwne postacie. O ile rozmazane, człekokształtne mary można było nazwać postaciami. Dzieła była przepełnione kontrastami i stworzone na zasadzie połączenia intensywnych barw. Gdy się je podziwiało, czuło się przerażenie płynące z poczucia niepewności i zdziwienie spowodowane abstrakcyjnym ujęciem rzeczywistości. Prace były dziwne. Jak gdyby narodziły się z ręki chorego schizofrenika, pragnącego przelać na płótno to, co skrywa się z najgłębszych zakamarkach jego umysłu. Całe otoczenie, które żyło jak gdyby swoim własnym życiem, sprawiało wrażenie zmęczonego. Zmęczonego całym tym wyimaginowanym światem. Zmęczonego zakurzonym, dusznym pomieszczeniem.
Ona czuła, lecz nie wiedziała, co to takiego. Ta niewiedza była głęboką tajemnicą. Nieodkrytą dotychczas. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Nie wiedziała już nawet, kim jest. W sercu czuła nieopisany ogień i niesamowity strach. W głowie bałagan. Wiele różnych myśli. Myślała o wszystkim i o niczym. Straciła tożsamość.
Chciała wstać, lecz nie potrafiła. Była zbyt zmęczona po kolejnej nieprzespanej nocy. Balansowała na granicy bytu realnego i fantastycznego. Bała się zasnąć. Nie chciała powracać do wyimaginowanego, choć tak prawdziwie brutalnego, sennego świata. Ten nierealny, wymyślony świat był trudny. Każdej nocy inny. Co noc coraz bardziej przerażający. Bardziej prawdziwy. Pragnęła uwolnić się od tych myśli, od tych ludzi, od tego miejsca! Była zbyt zmęczona, by myśleć.
Usłyszała pukanie do drzwi. Ciche lecz słyszalne. Od dawna nikt do niej nie zaglądał. Myślała, że przesłyszała się, lecz pukanie stawało się coraz głośniejsze. Podniosła lekko głowę, jej gęste, długie włosy podniosły się wraz z tym delikatnym ruchem. Po raz pierwszy od dawna doświadczyła czegoś wartościowego. Pukanie przywiało zalążek tak długo oczekiwanej i wytęsknionej nadziei.
-Może to on? – cicho szepnęła zgrzytając zębami.
Nie chciała obiecywać sobie za wiele. Od dawna, nie wiedzieć czemu, był nieobecny. Ich kontakty kiedyś intymne, namiętne i głębokie, teraz ograniczały się do samotnego oglądania wspólnych zdjęć i popijania gorzkich trunków. Pomyślała, że to śmieszne, jak łatwo stracić kontrolę nad swoim życiem, gdy kiedyś pragnęła kontroli nad całym światem.

"BEZIMIENNA"

„Bezimienna”

To dziwne, lecz zarazem fascynujące zjawisko, w jaki sposób umysł człowieka potrafi kreować najdokładniejsze obrazy, dźwięki, zapachy. Ten upojny fantazmat polega na wierze w nierealny świat. Sprawia, że zapominamy o realnym bycie i poddajemy się tej sytej uczcie wyobraźni. Czym jest wyobraźnia? To jedynie uzasadnienie wszystkich głęboko...

Żyli obok siebie. Drzwi w drzwi. Sala przy sali. I ściana. Cienka. Warstwa. Dzieli, czy zbliża? Może zbliżać? Jak? - Były to typowe, codzienne przemyślenia Marka, który wszedłszy do swej maleńkiej izdebki na końcu korytarza, siadał na pryczy i patrzył. Na co? Oczywiście na ścianę.

Słowo „patrzył” nie do końca oddaję istotę czynności, której się oddawał. Czasami rzucał na ścianę ukradkowe spojrzenia, jak zadurzona, płochliwa dziewczynka, a czasami obrzucał ścianą takim wzrokiem, jakby chciał jej „dać w lufę”. Jego słownictwo nie było zbyt bogate, a z natury był minimalistą, jak żołnierz, który umie tylko rzeczowo odpowiadać na zadane pytania.

Co było po drugiej stronie muru? Dziewczyna? A w życiu! Dla czegoś takiego nie spędzałby połowy dnia wlepiając wzrok w odartą z tapety ścianę. Za tą ścianą znajdował się skarb. I to nie byle jaki, najprawdziwszy kumak górski! Prawdziwa rzadkość. Nie dziwmy się zatem Markowi, że zastanawiał się nad istotą ściany, która go dzieli od tego niezwykłego stworzenia. Mężczyzna bowiem chciał być, jak doktor Dolittle i starał się zrozumieć odgłosy wydawane przez maleńkie stworzonko.

Te niekończące się serenady i pieśni wydawane przez bezogonowego płaza go fascynowały. Te odgłosy zbliżały Tomka do towarzysza niedoli-kumaka. Ku swemu zaskoczeniu, po kilku miesiącach wpatrywania się w ścianę wsłuchiwania się w dźwięki wydawane przez kumaka nadal ich nie rozumuiał. Był bezsilny. Nic nie rozumiał. Koniec nadziej. Nigdy nic mu się nie udawało, więc dlaczego to by miało? W akcie rozpaczy zaczął walić w ścianę gołymi pięściami, aż sanitariusze musieli go od niej oderwać.

„I co zadowolony jesteś! Co?! Kum, kum, kum. I jeszcze kum. Basta! Na drzewo kumaku jeden! Oszaleć można!”- darł się biedny Marek na całe gardło.
„Kum. Kum. Już jesteś szalony! Kum! Jestem tylko w twej głowie, kum i może jeszcze raz kum! KUM! Słyszysz? Kum, kum!!! Tylko wariat słucha mego skrzeku. To omen. Zły omen. Wróżby. Kumaka. Moje? Wiesz co to? Dla ciebie? KUM, KUUM!!! Mnie nie ma. Jest ściana. Zbliża. Faktycznie. Do czego? ELEKTROWSTSZĄSY! Już najwyższy czas. Jak to ująłeś? Warstwa? Cienka? O tak, warstwa szaleństwa. Może nie do końca obskurna, kum.”- odpowiedź kumaka wiele wyjaśniała, ale o co mu chodziło. On to rozumiał, więc może nie było z Markiem aż tak źle?

„Kumm, kum, tyle różnych odmian jednego kum! A ja, mnie słyszysz? No?! Kum, kum kum, KUM!!! To jest psychiatryk kolego. Zapamiętaj to, jedno jest prawdziwe”

Żyli obok siebie. Drzwi w drzwi. Sala przy sali. I ściana. Cienka. Warstwa. Dzieli, czy zbliża? Może zbliżać? Jak? - Były to typowe, codzienne przemyślenia Marka, który wszedłszy do swej maleńkiej izdebki na końcu korytarza, siadał na pryczy i patrzył. Na co? Oczywiście na ścianę.

Słowo „patrzył” nie do końca oddaję istotę czynności, której się oddawał. Czasami rzucał na...

Wchodzę do obskurnego, słabo oświetlonego pomieszczenia. Ze mną oczywiście glina. Od kilku lat chodzą za mną krok w krok… już niedługo. Przy stoliku widzę Carmen. Jej smukłe ciało ubrane w czarną sukienkę od razu wprawia mnie w lepszy nastrój. Dziewczyna uśmiecha się do mnie.
– Jak tam po drugiej stronie? Nadal nie znalazłaś sobie żadnego kochanka? -pytam z uśmiechem.
– ja nie, ale czy ty przypadkiem nie spotykasz się z kimś innym? ostatnio nie wracasz na noc do domu- odparowuje Carmen z podobnym wyrazem twarzy.
Siedzę tu już tak długo, że potrafimy sobie z tego żartować. Niesłuszny wyrok zrujnował mi całe życie. Od 6 lat siedzę tu, a powinienem postawić dom, spłodzić dziecko i zasadzić drzewo. Nie ja zabiłem tą dziewczynę… no ale cóż, nikt oprócz Carmen mi nie wierzy. Tylko ona została, co kilka dni przynosi mi paczkę, zawsze z tą samą zawartością: kilka własnoręcznie zrobionych babeczek, krzyżówkę i aktualną gazetę. jednak ta paczka ma w sobie coś wyjątkowego. Oby gliniarz tego nie wykrył. Od kilku lat już nie sprawdzają moich paczek. Znudziło im się. Tak jest i dziś. Policjant nawet nie prosi o otworzenie paczki. Odstawiam pakunek i łapię Carmen za dłoń.
- dziękuję- mówię patrząc jej prosto w oczy, ale ona tylko spuszcza wzrok. Wiem, że tego nie chce, ale nie wytrzymam tu dłużej. Chce opuścić te mury i być szczęśliwym. Jednak dożywocie skutecznie psuje mi plany… chce, żeby nie miało satysfakcji. Jeżeli już muszę tu być ,to na pewno nie długo.
- po prostu odpuść sobie, kocham cię, nie rozumiesz?- mówi Carmen szeptem tak, by policjant nas nie usłyszał.
- dasz radę, duszę się tu. Znajdziesz sobie kogoś lepszego, nawet nie mamy dzieci, a ty jesteś ciągle młoda. Dasz sobie radę- odszeptuję wycierając wierzchem dłoni łzę, która spływa po jej policzku. Po chwili Carmen wyrównuje oddech.
- masz rację…. Do zobaczenia, kocham cię.
- do zobaczenia. Ja też cię kocham- odpowiadam. Wyszła, idę do swojej celi ściskając w ręku paczkę. gdy jestem już sam otwieram ją. pod gazetą widzę nóż. Łapię go. Jeszcze ostatnie spojrzenie na słońce. Podchodzę do kraty i wtedy zobaczyłem ją. Carmen, oparta o mur wprost wyję… przeze mnie. Nie, nie zrobię tego… biorę jak największy zamach i rzucam nóż jak najdalej pozwolą mi kraty. Narzędzie pada u stóp Carmen. Ona podnosi go drżącymi rękami, patrzy w stronę mojego okna, podnosi ręce do brody i opuszcza je powoli: to znaczy” dziękuje” w języku migowym. Jeszcze chwile patrzy na mnie po czym znika po drugiej stronie muru.

Wchodzę do obskurnego, słabo oświetlonego pomieszczenia. Ze mną oczywiście glina. Od kilku lat chodzą za mną krok w krok… już niedługo. Przy stoliku widzę Carmen. Jej smukłe ciało ubrane w czarną sukienkę od razu wprawia mnie w lepszy nastrój. Dziewczyna uśmiecha się do mnie.
– Jak tam po drugiej stronie? Nadal nie znalazłaś sobie żadnego kochanka? -pytam z uśmiechem.
–...

Powoli rozejrzał się po celi. Prycza. Małe, zakratowane okienko. Skrzypiące linoleum. Czy żałował? Może trochę. Sam nie wiedział. Zresztą to już nie miało znaczenia. Siedział w celi śmierci w Little Rock w Arkansas i za 3 tygodnie miał już nie żyć…
Padało już cały tydzień. Krajobraz za oknem przypominał akwarelę po zanurzeniu w wodzie. Wszystko było zamazane. Łatwiej mu było wtedy wyobrazić sobie, że od świata nie dzielą go grube mury, kraty i zasieki. Stawał wtedy przy okienku i myślami wędrował daleko za horyzont.
Któregoś dnia zauważył na cementowym gzymsie przemoczonego wróbla. Przez dłuższy czas przyglądali się sobie nawzajem z ciekawością. Gdy wieczorem dostał kolację pokruszył przypominający podpłomyk więzienny chleb i rozsypał go na parapecie. Gdy się odsunął, ptak łapczywie rzucił się na okruszki. Mężczyzna obserwował go w ciszy. Zazdrościł mu. Ptak był wolny i żył po tamtej stronie muru, jakby w innym świecie. Dla mężczyzny mały przybysz był synonimem życia.
Pod koniec tygodnia deszcz przeszedł w mżawkę, ale wiatr ciągle zawodził i dzwonił metalowymi kratami. Mężczyzna oswoił ptaszka. Ten wchodził do środka, siadał na parapecie, jadał mu z ręki. Można by powiedzieć, że się zaprzyjaźnili.
Chyba z powodu samotności, zaczął mu opowiadać o sobie. Z początku strażnicy na dźwięk jego głosu przychodzili sprawdzić, co się dzieje. Potem zaczęli go ignorować. Mężczyzna w swoich opowieściach cofał się w czasie. Opowiadał o więźniu, który siedział trzy cele dalej i co noc krzyczał. Już go nie było. Kilka dni po jego przybyciu, zabrali krzykacza. Ostatniej nocy wydawało mu się, że tamten się modlił, ale nie był pewien. Opowiadał o pracy w korporacji, o tym, że kiedyś marzył by otworzyć cukiernię, tak samo jak kiedyś marzył o tym jego ojciec. Opowiadał o studiach, których nie ukończył i o swojej szkole średniej. O pierwszej dziewczynie i pamiętnym meczu Razorbacksów. Żal mu było, że nie dowie się, czy w tym sezonie dotrą do finałów. Wróbel wydawał się słuchać. Od czasu do czasu przechylał głowę i podskakiwał w miejscu.
Ostatniej nocy nie mógł spać. Nawet nie próbował, bo po co? Za kilka godzin miał zasnąć kamiennym snem już na wieki. Ptaszek jakby wyczuł, że on nie śpi. Siedział obudzony na skraju gzymsu. Mężczyzna ten jeden raz opowiedział o Tamtym Dniu i o tym, że żałuje. Potem siedzieli w ciszy i razem oglądali wschód słońca.
Gdy po niego przyszli, był już gotowy. Wychodząc, obejrzał się za siebie. Ptaszka nie było, odszedł. Mężczyzna też musiał odejść…

Powoli rozejrzał się po celi. Prycza. Małe, zakratowane okienko. Skrzypiące linoleum. Czy żałował? Może trochę. Sam nie wiedział. Zresztą to już nie miało znaczenia. Siedział w celi śmierci w Little Rock w Arkansas i za 3 tygodnie miał już nie żyć…
Padało już cały tydzień. Krajobraz za oknem przypominał akwarelę po zanurzeniu w wodzie. Wszystko było zamazane. Łatwiej mu...

Kiedy szedłem na front bałem się, nie będę udawał, bałem się wroga, postrzału, bomb. Wszyscy się baliśmy. Obiecywano nam wojnę błyskawiczną - zmiażdżenie czerwonych w przeciągu kilku miesięcy. Zapowiadano sukcesy, awanse, chwałę...
Siedzę w okopie do połowy zasypanym śniegiem. Od tygodni poluję na Achtunga - mojego radzieckiego odpowiednika. Tak go nazwaliśmy, skubaniec zabił ponad 30 naszych! Mam zgrabiałe z zimna ręce. Żyje na mnie tyle wszy, że czuję się jak pieprzony Guliwer. Głód od tygodni nie ustępuje - racje żywnościowe, w normalnych warunkach, nie nadawałyby się dla dziecka. Ale nie uskarżam się, strzelcy wyborowi nie muszą jeść szczurów i koni. Słyszałem też o przypadkach kanibalizmu - nie uskarżam się. Nie mam czego palić, nie pamiętam kiedy piłem coś mocniejszego.
Jeszcze na początku był we mnie zapał. Ochoczo wykonywałem rozkazy. Myślałem o idei - chodziło o coś więcej. Dziś siedzę w pieprzonym, zaśnieżonym okopie i zastanawiam się po co mam go zabijać? Jest trutniem i szkodnikiem. Zagraża czystości rasowej! Ale co to zmieni? Czy zrobi mi się cieplej? Napełni mi to żołądek? A może szybciej wrócę do Berlina? Nie, ja pewnie nigdy nie wrócę.
Dzieli mnie i Achtunga mur. Mur nie do pokonania. On jest komuszym śmieciem, ja walczę o Rzeszę czystą rasowo. Służę Fuhrerowi, noszę mundur Werhmachtu. On jest czerwonym dzikusem. Bydlakiem co się z Żydami brata. Dziś tym murem są okopy, wczoraj były słupki graniczne. I ten mur nigdy nie runie, bo brak nam cech wspólnych. Żaden Niemiec nie ma nic wspólnego z tym czerwonym ścierwem. To przepaść głęboko w nas. Czy w dyskusji, poglądach, zachowaniu, czy czymkolwiek innym w tym pieprzonym okopie! Cholernie zimnym.
Za linią frontu, po stronie Rzeszy, rozległ się koszmarny huk. Artyleria rozpoczęła ostrzał. Gerard odruchowo niemal wychylił głowę by widzieć zniszczenia wyrządzane przez jego braci broni. W tym samym momencie po stronie Sowietów rozległ się samotny, zagłuszony wystrzał. Gerard nie zdążył nawet zrozumieć swojego błędu. Zobaczył mały błysk wystrzału z karabinu w okopie wroga i momentalnie wszystko zrobiło się czarne, stracił świadomość. Kula przebiła lichy hełm, perforowała mózg i wyszła na wylot. Potem na okop, z którego padł strzał posypał się grad pocisków bezlitośnie rozrywając zmarzniętą ziemię i przerażonych żołnierzy. Wśród nich był również Achtung.
Śmierć okazała się sprawiedliwsza od życia i w końcu objawiła się jako ostatni albo jedyny czynnik wspólny dla Gerarda i Achtunga...

Kiedy szedłem na front bałem się, nie będę udawał, bałem się wroga, postrzału, bomb. Wszyscy się baliśmy. Obiecywano nam wojnę błyskawiczną - zmiażdżenie czerwonych w przeciągu kilku miesięcy. Zapowiadano sukcesy, awanse, chwałę...
Siedzę w okopie do połowy zasypanym śniegiem. Od tygodni poluję na Achtunga - mojego radzieckiego odpowiednika. Tak go nazwaliśmy, skubaniec...

Wystawne przyjęcie u państwa Ostrowskich zgromadziło pokaźne grono miejscowych osobistości. Willa stylizowana na renesansowy, włoski pałacyk niczym magnes przyciągała nowobogackich desperatów zawzięcie poszukujących okazji do pokazania się wśród swoich. Portyk otoczony wianuszkiem toskańskich kolumn już pękał w szwach, pomimo dość wczesnej pory. Wytworne towarzystwo w konwersacji używało kwiecistych zdań złożonych i barwnych metafor wrzucanych tu i ówdzie do i tak już przesyconych egzaltacją wypowiedzi.
- Ach, witam państwa. Hrabia von Dohna jeszcze nie przybył - melodyjny głos kobiecy rozbrzmiał doniośle odbijając się od marmurów. Zgrabna kobieta, w średnim wieku, odziana w przyległą amarantową suknię z falbanami i finezyjny kapelusz szybkim krokiem przebyła korytarz i dopadła wchodzącą właśnie parę starszych dostojników.
- Muszą państwo przyznać, iż przepiękny mamy dzień na tak zacne przyjęcie - powiedziała prowadząc podstarzałą kobiecinę do środka.
- Muszę przyznać pani rację. - kobieta pokiwała energicznie głową, a naciągnięte od ciężkich kolczyków uszy zakołysały się niebezpiecznie.

W drugiej części posiadłości panowała tego dnia błoga cisza. Skromny, zaciemniony pokoik dla służby wypełniał się kłębami duszącego kurzu i zapachem zwiędłych kwiatów. Nikt w tej chwili nie myślał o tej małej, nic nieznaczącej części domu, w której ciszę mącił jedynie odległy śpiew ptaków i kapiąca z kranu woda. Czas zatrzymał się tam na chwilę i trwał tak w bezruchu, gdy starsza kobieta z powyginanymi od pracy fizycznej palcami zsuwała się właśnie po ścianie, przytrzymując się resztkami sił białej zasłony. Nie słyszała gwaru rozmów, nie czuła zapachu drogich perfum, nie smakowała słodkich tortów i słonych przekąsek. Nic już nie czuła i nic nie widziała.
W małym pokoju po drugiej stronie "muru" skończyło się jedno istnienie. Istnienie tak ważne, a jednak nieistotne.
Wszystko zależy od tego, po której stronie tego muru staniemy.

Wystawne przyjęcie u państwa Ostrowskich zgromadziło pokaźne grono miejscowych osobistości. Willa stylizowana na renesansowy, włoski pałacyk niczym magnes przyciągała nowobogackich desperatów zawzięcie poszukujących okazji do pokazania się wśród swoich. Portyk otoczony wianuszkiem toskańskich kolumn już pękał w szwach, pomimo dość wczesnej pory. Wytworne towarzystwo w...

mur, gruby betonowy mur myśli, zacementowany nienawiścią stał między nami. Rozciągał się, rozpościerał, przerażał rozmiarem żalu i cierpienia. Bo tęskniliśmy do siebie, mimo przeszkody jaką wybudowaliśmy między naszymi ciałami. Nie potrafiliśmy się jej pozbyć, tylko raz na jakiś czas tęskne spojrzenia rozkruszały cegłę, która zaraz spajała się wrogością wzroku. Czasami stawałam blisko muru, próbowałam podnieść się na placach stóp by dojrzeć jego zlepek uczuć, podchwycić smutek jego źrenic, ale byłam zbyt niska, a ściana zbyt monumentalna. Próbowałam nawet przebić się przez nią, ale wtedy odbijałam się od niej przez ciężar jego słów i z impetem upadałam na ziemię. Bolało, cholernie rozdzierało od środka, kiedy widziałam, że z każdym kolejnym wyrazem mur wzrasta, a cement staje się trwalszy. I wiecie.. chyba wtedy odpuściłam, resztki nadziei wypadły mi z rąk, a drabina ufności przełamała się w pół. Dwa dni potem niespodziewanie zjawił się przed moimi drzwiami, nie zbliżył się za bardzo, oddzielał go mur, który sobie zafundowaliśmy. Przez chwile patrzył mi w oczy, jego warga drgała z niedopowiedzenia, a potem odezwał się.. "zburzmy mur między nami, tak bardzo brakuje mi Ciebie w moim świecie", poczułam jak coś pęka, milion ciężkich cegieł nienawiści i dystansu roztrzaskały się na wszystkie strony. Podszedł bliżej, już teraz nic nas nie dzieliło.

mur, gruby betonowy mur myśli, zacementowany nienawiścią stał między nami. Rozciągał się, rozpościerał, przerażał rozmiarem żalu i cierpienia. Bo tęskniliśmy do siebie, mimo przeszkody jaką wybudowaliśmy między naszymi ciałami. Nie potrafiliśmy się jej pozbyć, tylko raz na jakiś czas tęskne spojrzenia rozkruszały cegłę, która zaraz spajała się wrogością wzroku. Czasami...