Książka dotarła :) Dziękuje bardzo :)

Książka dotarła :) Dziękuje bardzo :)

Śliczne DZIĘKI ;) Naprawdę pokrzepiająca wiadomość na koniec dnia. Gratulacje też dla innych! :)

Śliczne DZIĘKI ;) Naprawdę pokrzepiająca wiadomość na koniec dnia. Gratulacje też dla innych! :)

Dziękuję i oczywiście gratuluję wszystkim świetnych pomysłów!

Dziękuję i oczywiście gratuluję wszystkim świetnych pomysłów!

Dziękuję bardzo! Aż ciężko w to uwierzyć :) Gratuluję pozostałym!

Dziękuję bardzo! Aż ciężko w to uwierzyć :) Gratuluję pozostałym!

:) Dziękuję bardzo. I gratuluję pozostałym zwycięzcom. Zwłaszcza Olcik_81 - świetna praca!

:) Dziękuję bardzo. I gratuluję pozostałym zwycięzcom. Zwłaszcza Olcik_81 - świetna praca!

Dziękujemy za wszystkie opowiadania. Książki otrzymują:

olcik_81
Monika
onika
fairada
Senyera

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami poprzez PW.

Dziękujemy za wszystkie opowiadania. Książki otrzymują:

olcik_81
Monika
onika
fairada
Senyera

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami poprzez PW.

Jestem ciekawa wyników , ponieważ ja starałam się ująć swoją pracę tak aby kiedyś powrócić do niej w innym zagadnieniu konkursowym:)

Jestem ciekawa wyników , ponieważ ja starałam się ująć swoją pracę tak aby kiedyś powrócić do niej w innym zagadnieniu konkursowym:)

Konkurs został zakończony. Laureatów ogłosimy w środę.

Konkurs został zakończony. Laureatów ogłosimy w środę.

Był późny sobotni wieczór, zegar wskazywał godzinę 22:15. Obudził ją silny ucisk pęcherza. Nie był to jednak zwykły objaw pełnego pęcherza, jaki się jej zdarzał przez ostatnie tygodnie. Ledwo podniosła nogę a fala wód płodowych zalała całe łóżko. Zaczęło się. Po 38 tygodniach oczekiwania nadszedł TEN MOMENT. O dziwo w miejscu spodziewanej paniki i stresu odczuła opanowanie zwiastujące stan pełnej gotowości. "Spotkamy się za parę godzin" szepnęła do swojego brzuszka i rozpoczęła ostatnie przygotowania do szpitala. W dziesięć minut uporała się ze wszystkim, miała to wszystko zaplanowane, setki tysięcy razy przećwiczone na zajęciach szkoły rodzenia pod hasłem "torba do szpitala". Dopiero wtedy poszła obudzić męża. Od 3 tygodni spała osobno ze względu na wygodę i nocne wstawanie do toalety. Na sygnał "kochanie wstawaj zaczęło się" Grzegorz zerwał się na równe nogi. Krótko zapytał:
-Co ile masz skurcze?
Równie krótko odpowiedziała:
-wody mi odeszły.
Wymienili się zgodnym spojrzeniem oznaczającym "Jedziemy" i ruszyli w kierunku drzwi. Podróż minęła im szybko, bez żadnych niespodzianek, dochodziła północ i drogi były niemalże puste. Na izbę przyjęć dotarli równo o północy. Kolejno odbyło się załatwienie formalności, badanie, przyjęcie na blok przedporodowy, a później już tylko czekanie na skurcze. Chociaż lekarze zapewniali, że poród nie rozpocznie się tak szybko i Grzegorz może jechać do domu odpocząć, nie ruszył się nawet na krok. Przesiedział 6 godzin pod wejściem na blok porodowy. Poród nie postępował, oboje zaczęli się stresować, pierwszy raz mieli zostać rodzicami. Decyzją lekarza położnika rozpoczęto wywoływanie porodu. Byli już wtedy razem, ona podpięta pod KTG, on przy jej boku trzymał ją za rękę. Z upływem czasu ból przybierał na sile a rozwarcia nadal nie było. Ona zwijała się z bólu zmieniając co chwila pozycję, on z troską w oczach masował jej plecy. Tylko tyle mógł zrobić... Po kolejnych dwóch godzinach zapadła decyzja o cesarskim cięciu. Rozdzielili ich na parę minut. Po chwili było po wszystkim, mieli piękną i zdrową córkę, byli szczęśliwymi rodzicami. Widzieli się przez moment na korytarzu, gdy wieźli ją na salę pooperacyjną. Zdążył tylko powiedzieć "kocham Cię, byłaś taka dzielna i silna". Później w życiu nieraz jeszcze jej mówił że ją kocha, ale tylko wtedy czuła taką dumę i siłę, bo odtąd jej życie nabrało sensu.

Był późny sobotni wieczór, zegar wskazywał godzinę 22:15. Obudził ją silny ucisk pęcherza. Nie był to jednak zwykły objaw pełnego pęcherza, jaki się jej zdarzał przez ostatnie tygodnie. Ledwo podniosła nogę a fala wód płodowych zalała całe łóżko. Zaczęło się. Po 38 tygodniach oczekiwania nadszedł TEN MOMENT. O dziwo w miejscu spodziewanej paniki i stresu odczuła opanowanie...

Ci którzy żyją w naszych sercach.

Ostatnio robiąc zakupy natknęłam się na mrożone knedle ze śliwkami. Wzięłam do ręki opakowanie i stałam tak wpatrując się w nie, nawet nie wiem jak długo. Ludzie krzątali się obok mnie, ale mnie już nie było w sklepie…

***

Ośmioletnia dziewczynka stała na ganku wiejskiego domku, którego daszek przygarbił się pod wpływem napierających nań lat. Z wnętrza dochodziły bulgocące przekomarzania garnków z obiadem i ciche nucenie babci. Obok niej przemknął kilkuletni „Cysio” (Krzysio). Wpadł do domku i zaraz zasypał babcię gradem pytań. Pojawiło się też takie:
- Jak jest w niebie?

Dziewczynka przysłuchiwała się uważnie. Nobliwa starsza pani z aureolą siwych obłoczków roześmiała się.

- Nie wiem słonko, ale jak już będę w niebie to chciałabym, żebym mogła tam jeść knedle ze śliwkami.

***

Stojąc tak przypomniałam sobie Babunię. Jak opowiadała o wojnie. Prawdą jest, że „prawdziwy ból poznali Ci, którym czołg przejechał przez środek życia”. Ale babcia zawsze była pogodna, niezłomna i skromna. Niewiele osób wie, jaka była dzielna. Opiekowała się rannymi, wychowywała dzieci. Wszystko wokół się zmieniało – waliło, paliło, a ona zawsze była opoką, przyjaznym portem dla wszystkich, którzy tego potrzebowali. To ona w czasie, gdy nic nie było, musiała ugotować obiad, zajmować się domem, albo właściwie tym, co z niego zostało.

Z biegiem lat coraz bardziej doceniam tą wspaniałą kobietę. Dostrzegam siłę jej rad i pogody ducha. Wiem, że sama nie jestem w stanie pojąć, z czym się zmagała w życiu. Zwłaszcza sama po utracie dziadka na wojnie, gdy przejęła zarazem funkcje żywiciela i opiekunki rodziny. Nigdy się nie skarżyła tylko z uśmiechem czekała na każdy nowy dzień.

Mam nadzieję, że uda mi się być choć trochę podobną do niej i, że ona tak jak zwykła niezmordowanie na ziemi przekomarzać się z Panem M. o cenę śliwek do knedli, tak i teraz w Niebie słychać jej dźwięczny głos niosący się echem po rynku…

***

Róża z delikatnym uśmiechem włożyła list do koperty. Minie kilka dni zanim list dojdzie do Krzyśka do Monachium. Kobieta położyła list na stole, aby nie zapomnieć go wysłać. Potem jej wzrok skupił się na opakowaniu knedli ze śliwkami, które kupione dziś rano, teraz spoczywały spokojnie na blacie. W domu panowała cisza, ale przez chwilę wydawało jej się, że słyszy cichutkie nucenie przy kuchence…

Ci którzy żyją w naszych sercach.

Ostatnio robiąc zakupy natknęłam się na mrożone knedle ze śliwkami. Wzięłam do ręki opakowanie i stałam tak wpatrując się w nie, nawet nie wiem jak długo. Ludzie krzątali się obok mnie, ale mnie już nie było w sklepie…

***

Ośmioletnia dziewczynka stała na ganku wiejskiego domku, którego daszek przygarbił się pod wpływem napierających...