Wysiadła na dworcu w Warszawie. Wzięła głęboki oddech i rzekła do siebie:
- Głowa do góry Gabi! Nie ty pierwsza, nie ostatnia! Bierz się w garść i pokaż wszystkim na co cię stać.
Następnie skierowała swe kroki ku postojowi taksówek. Mężczyzna wpakował jej walizę do bagażnika i ruszył z piskiem opon.
- Na ulicę Nowogrodzką 62 proszę – powiedziała Gabi.
- Jak panienka sobie życzy – odpowiedział kierowca.

Już po pierwszym dzwonku domofonu blokada drzwi ustąpiła. Gabi wgramoliła się do środka, a nie było to takie łatwe, zważywszy na gabaryty walizki. W progu mieszkania, czekała na nią rozpromieniona ciocia Janina, Jasia, jak ją pieszczotliwie nazywa rodzina. Ciocia Jasia tak naprawdę była siostrą babci Gabi. Janina, 66-letnia kobieta, która w życiu swoje przeszła. Wiele lat mieszkała na wsi z mężem pijakiem. Ludwik był rolnikiem z dziada pradziada i widać było, że „czuje” ziemię. Cóż jednak z tego, skoro coraz częściej zaglądał do kieliszka. W „cugu” zapominał o pracy na roli i z czasem wszystko marniało, aż któregoś dnia sąsiad znalazł go martwego w rowie. Janina zamiast rozpaczać sprzedała to co zostało z gospodarki, lasy i staw hodowlany, które dostała w posagu i przeniosła się do Warszawy. Tu kupiła małe dwupokojowe mieszkanie i szybko znalazła pracę na pół etatu w bibliotece.
Kobiety padły sobie w ramiona, wyściskały się i przeszły do kuchni, gdzie na stole stała świeżo zaparzona herbata i talerz domowych ciasteczek. Rozpromieniona twarz cioci mówiła sama za siebie – nie może się nie udać!
- Pewnie ledwo siedzisz, co dziecko? – spytała ciocia.
- Nic się nie martw ciociu, droga była długa, a fotele niewygodne, ale w twojej kuchni jest tak przyjemnie, że zaraz mi przejdzie.
- Zajmiesz ten mniejszy pokój od strony podwórza. Będziesz miała tam ciszę. Odpoczniesz, zrelaksujesz się i nabierzesz sił. Ja przeniosę się do gościnnego, i tak wiecznie przysypiam przed telewizorem – odrzekła ciocia spokojnym tonem, acz nie znoszącym sprzeciwu. Gabi wiedziała, że nie ma co dyskutować.
- Zaczniemy od poniedziałku, masz trzy dni na zamknięcie tematu. Zresztą, chyba nie będziesz płakać po tym bawidamku skaczącym z kwiatka na kwiatek – kontynuowała ciocia.
- Ale jak? Gdzie? Ciociu, przecież ja bym nawet nie potrafiła wrócić na dworzec! Zupełnie nie znam Warszawy. Nie mam pojęcia od czego zacząć! – broniła się Gabrysia.
- Moja droga, w poniedziałek wychodzi gazeta ze świeżymi ogłoszeniami o pracę. Nie myśl, że stara ciotka w ciemię bita! U mnie i laptopa i Internet masz. Odnajdziemy potrzebne adresy i wydrukujemy ci mapki i będziesz gotowa na rozmowę – Janina widać miała obmyślony już cały plan.
Gabi nawet się nie zająknęła, wybałuszyła oczy i wpatrywała się w ciocię. To niezwykłe, że ciocia zawsze widzi wszystko w różowych barwach.
- Och dobrze, że tu trafiła. Teraz na pewno jej się uda, a trzymane w teczce referencje od wójta i potwierdzenie trzymiesięcznego stażu w Londynie na pewno jej w tym pomogą – pomyślała.

Wysiadła na dworcu w Warszawie. Wzięła głęboki oddech i rzekła do siebie:
- Głowa do góry Gabi! Nie ty pierwsza, nie ostatnia! Bierz się w garść i pokaż wszystkim na co cię stać.
Następnie skierowała swe kroki ku postojowi taksówek. Mężczyzna wpakował jej walizę do bagażnika i ruszył z piskiem opon.
- Na ulicę Nowogrodzką 62 proszę – powiedziała Gabi.
- Jak panienka sobie...

- Nie martw się. Zadbamy, by za to wszystko słono zapłacił.
- Kochanie, jeśli czegoś ci trzeba... Może chcesz o tym porozmawiać? Jeśli nie zamierzasz mówić przed policją, to porozmawiaj ze mną i wszystko im wyjaśnię za ciebie. Nie będziemy cię do niczego zmuszać!
- To jutro są Agnieszki urodziny?
- Tak kochanie. Ale nie musisz iść, ona zrozumie... Nikt nie będzie miał ci za złe, jeśli nie pójdziesz...
- Mamo, to moja decyzja i chcę iść. W końcu od tygodnia mam dla niej prezent.
- Dobrze, skoro tak chcesz...
- Tak chcę! Tato podwieziesz mnie na komisariat?
- Oczywiście, że cię zawiozę. Chętnie zapewnię ci wsparcie przy zgłaszaniu przestępstwa. Dopilnuję, żeby ta sprawa stała się priorytetem...
- Tato! Wystarczy, że mnie zawieziesz. A teraz wybaczcie, ale chcę zostać sama. Idę do swojego pokoju.
- Daj znać gdybyś czegoś potrzebowała!
W pokoju szybko się przebrała, spojrzała w lustro i powiedziała sama do siebie: "Dasz radę! Nie możesz wymięknąć. Jeśli teraz się poddasz, to potem będzie tylko gorzej, aż zaczniesz bać się własnego cienia. Przecież tego nie chcesz!".
Nie pozwoliła sobie na przemyślenia. Szybko wyszła z pokoju, żeby nie mieć czasu na zmianę zdania.
- Mamo!
- Tak kochanie! Coś się stało?
- Idę pojeździć rowerem. Jakby co mam ze sobą telefon. Muszę trochę ochłonąć, więc nie czekajcie na mnie z obiadem. - Ruszyła do wyjścia.
- Pojeździć rowerem... Nie znikaj na długo!
Podjechała do centrum miasta. Wstąpiła do apteki i kupiła dwa testy ciążowe. W najbliższej firmie zapytała o łazienkę. Wolałaby sprawdzić to w domu, lecz wtedy rodzice nie daliby jej spokoju. Od razu zaczęliby wracać do tego porwania, a ona starała się zapomnieć. Na nieszczęście, testy ukazały pozytywny wynik.
Załamana, płakała w toalecie przez jakąś godzinę. Po pięciu pytaniach innych kobiet: "Czy wszystko w porządku", ogarnęła się i poszła pojeździć dla uspokojenia nerwów. Do domu wróciła wieczorem. W międzyczasie rodzice dzwonili do niej pięć razy, dlatego wiedziała czego się spodziewać. Zjadła kilka kanapek i poszła do pokoju starać się zasnąć. O drzemce nie było mowy, a co dopiero o śnie. Z samego rana, po śniadaniu, zajechała na komisariat. Poprosiła tatę, aby poszedł kupić jej paczkę chusteczek i jakieś lekko miętowe dropsy, żeby nie przyszło mu do głowy siedzieć z nią przy składaniu zeznań.
Wczesnym wieczorem pojawiła się na urodzinach kuzynki, gdzie znów widziała współczucie w każdych patrzących na nią oczach. Pomimo to z wprawą udawała jakby nic się nie stało, a ona tylko dobrze się bawi.
Po dwóch tygodniach było nieco lepiej, ale jednocześnie zaczynało robić się dużo gorzej. Schwytano gwałciciela, który ją zapłodnił. Z tym, że nikomu jeszcze nie odważył się powiedzieć o ciąży, choć powoli zaczął ją zdradzać nieco większy apetyt. Wiedziała, że nie ma czasu do stracenia, dlatego, z cichą ulgą w duchu, przyjęła informację od policji o tym, że przestępca nalega na spotkanie z nią. Poszła na nie, choć na samą myśl o widoku tego drania, dostawała drgawek.
Spotkanie odbyło się szybko.
- Nie myśl sobie, że kiedykolwiek będę żałował, że to zrobiłem. Jedyne czego żałuję, to tego, że mnie złapali.
- Chciałam tylko, żebyś jako pierwszy dowiedział się, że zostaniesz ojcem. Nigdy nie liczyłam na twój żal. Prędzej liczyłabym na to, że już więcej cię nie zobaczę.
- Możesz usunąć.
- To dziecko nie jest niczemu winne, a ja nie jestem morderczynią i nikomu nie odbiorę możliwości życia. A już z pewnością nie uczynię tego umyślnie.
- Więc nie waż się oddawać mojego potomka do sierocińca. Skoro chcesz zgrywać silną, to się nim zajmuj.
- Możesz być pewien, że będę dbać o to dziecko, najlepiej jak umiem.
Następnego dnia, tuż przed rozprawą sądową, gwałciciel powiesił się w celi. Nigdy nie poznał swojego prawdomównego syna, który łudząco przypomina wyglądem ojca, jednak charakter ma po mamie, bo tak jak ona ma swoje zasady nie do złamania. Jego mama prowadzi fundację pomagającą wszystkim zgwałconym kobietom. Wszystko dzięki jej psychicznej sile i życiowemu motto: "Nigdy nie wolno się poddawać, bo sukces odniosą tylko ci, którzy o niego walczą zawzięcie!"

- Nie martw się. Zadbamy, by za to wszystko słono zapłacił.
- Kochanie, jeśli czegoś ci trzeba... Może chcesz o tym porozmawiać? Jeśli nie zamierzasz mówić przed policją, to porozmawiaj ze mną i wszystko im wyjaśnię za ciebie. Nie będziemy cię do niczego zmuszać!
- To jutro są Agnieszki urodziny?
- Tak kochanie. Ale nie musisz iść, ona zrozumie... Nikt nie będzie miał ci za...

Jeszcze cztery lata temu nie znała innego stanu niż samotność. Wychowana w domu dziecka, nigdy nie zawierająca przyjaźni, zawsze sama. Nikt nigdy jej nie chciał, nikt nigdy jej nie kochał ani nie szukał, nie czekał na nią. To był stan powszedni, codzienny. I w nim się nie uśmiechała, nie miała nadziei, tak naprawdę – ledwo żyła. To P. sprawił, że zaczęła się uśmiechać. Zaczęła chodzić z nim na spacery, zapraszał ją na kolacje, rozpieszczał kwiatami. Sprawił, że jej serce zaczęło bić szybciej, on w końcu – po roku znajomości – poprosił ją o rękę, a ona nie była w stanie wyobrazić sobie, że mogłaby się nie zgodzić. Minął kolejny rok i na świecie pojawiła się ich córeczka. Ten świat był zjawiskowy, piękny, idealny. Trwał cztery lata. Cztery lata minęły od poznania P. do tragicznego wypadku samochodowego w którym zginęli P. i dwuletnia dziewczynka. Nie było jej wtedy w tym aucie, bo miała umówione spotkanie z ludźmi, którzy podawali się za jej rodziców. Tak jakby przeszłość się o nią upomniała… A wraz z tym musiała się pożegnać z mężem i ukochanym dzieckiem.
Świat stanął na głowie. Czuła, że balansuje na linie nad przepaścią i w każdej chwili może spaść, a gdy już spadnie… Prawdopodobnie nigdy nie odzyska równowagi. Tamto spotkanie nie doszło do skutku – wiadomość o wypadku dotarła do niej na pół godziny przed nim. Teraz…
Przychodząc na cmentarz i każdego dnia układając na pomniku jedną białą różę starała się nie płakać. Próbowała docenić to, że przez cztery lata była tak szczęśliwa jak chyba nikt nigdy nie był. I to stało się dla niej darem od Boga. Dlatego cierpiała w ciszy – znów stając się samotną, znów będąc niewidzialną i nikomu niepotrzebną. Chodziła do pracy, wypełniała swoje obowiązki. Wracała do mieszkania, siadała na kanapie, patrzyła w ściany do późnej nocy, szła spać, wstawała i od nowa… Ból dławił jej głos, ale też osuszył łzy – brakowało jej na nie siły. Ten stan trwał przez kilka miesięcy.
Telefon zadzwonił pewnego kwietniowego poranka – kiedy słońce po raz pierwszy pojawiło się na niebie tej wiosny. Ludzie z którymi miała się niegdyś spotkać. Chcieli by spotkanie doszło do skutku. Kobieta przez telefon podała jej wszystkie dane: datę urodzin, że ma trochę piegów na nosie i charakterystyczne znamię pod lewą łopatką… - wszystko by udowodnić, że rzeczywiście jes córką tej kobiety.
Wtedy zobaczyła jak promień słońca pełznie po podłodze w jej stronę. Gdy dotknął jej stopy ogarnęła ją niespożyta siła. I radość, bo ktoś ją znalazł. Odżyła. Nareszcie.

Jeszcze cztery lata temu nie znała innego stanu niż samotność. Wychowana w domu dziecka, nigdy nie zawierająca przyjaźni, zawsze sama. Nikt nigdy jej nie chciał, nikt nigdy jej nie kochał ani nie szukał, nie czekał na nią. To był stan powszedni, codzienny. I w nim się nie uśmiechała, nie miała nadziei, tak naprawdę – ledwo żyła. To P. sprawił, że zaczęła się uśmiechać....

Historia oparta na faktach !

Gdy miałam 12 lat usiadłam obok dziadka i zapytałam czy u nas w rodzinie zdarzyła się tragedia. Dziadek odpowiedział, że tak. Ja zrobiłam ,,oczy" na dziadka. I z zapałem zaczęłam słuchać:
- Moja mama, a twoja prababcia była bardzo silną kobietą. Gdy miała trzy lata zapanowała epidemia tyfusa. Jej rodzice zmarli, a rodzeństwo zostało rozdzielone. Aniela ( tak właśnie miała na imię ) trafiła do obcej rodziny dużo płakała. Nie wiedziała co się dzieje. Lecz po kilku dniach poznała kolegę. Bała się, a mimo to uśmiechała się i biegała. Rosła bardzo szybko. Coraz więcej myślała o rodzicach. Franciszek i Stefania postanowili powiedzieć jej, że ma rodzeństwo. Dziewczynka ucieszyła się i pobiegła do kolegi z sąsiedztwa. Owy kolega miał na imię Franek. Cieszył się szczęściem przyjaciółki. W wieku 12 lat poznała swoje rodzeństwo. Radosna i cała w skowronkach,,pofrunęła" do przyjaciela. Od początku gdy tam była skrycie podkochiwała się we Franku z sąsiedztwa, a on w niej. W wieku 18 lat prababcia z pradziadkiem postanowili się pobrać. Wtedy na nieszczęście zaczęła się wojna. Franciszek musiał iść na front. Obiecał Anieli, że wróci. Gdy był na wojnie. Wzięli go do nie woli. Głodował w Rosji. Potem była wymiana jeńców. Franek poszedł na gospodarkę do pewnego Niemca. Pradziadek pracował tam na roli dostawał regularnie jeść. Prababcia zamartwiała się i nie mogła znieść rozłąki. Po kilku latach wojna skończyła się i Franek mógł zostać w Niemczech. Lecz pamiętał obietnice. Powrócił do Polski, prababcia rzuciła mu się w ramiona. Kilka dni potem wzięli ślub. Aniela miała czworo dzieci: Irenę, Marysię, Alfreda (mnie) i Józefa. - powiedział dziadek.


Ja ze łzami w oczach odeszłam. W wieku około 80 lat Aniela zmarła, ale historia jej nadal będzie żyć. W brew pozorom kobiety to silna płeć urodzić i wychować dzieci na dobrych ludzi jest trudno. Tak więc każda kobieta to bohater i siłacz, ale bardzo czuły siłacz.

Historia oparta na faktach !

Gdy miałam 12 lat usiadłam obok dziadka i zapytałam czy u nas w rodzinie zdarzyła się tragedia. Dziadek odpowiedział, że tak. Ja zrobiłam ,,oczy" na dziadka. I z zapałem zaczęłam słuchać:
- Moja mama, a twoja prababcia była bardzo silną kobietą. Gdy miała trzy lata zapanowała epidemia tyfusa. Jej rodzice zmarli, a rodzeństwo zostało...

Silna kobieta potrafi postawić na swoim i nie łamie wczesniej powstałych reguł i zasad.

Ta konferencja naukowa miała ją przybliżyć do zdobycia upragnionego stypendium. Po wygłoszonej mowie, przed którą się strasznie stresowała mogła już spokojnie odebrać wszelkie gratulacje. Nagle przed nią stanął jej wykładowca, którego podejrzewała,że czuję coś do niej. Tradycyjnie jak wszyscy inni przed nim złożył gratulacje swojej podopiecznej. To on namowił ją na tą konferencję i przyjachali razem jednym samochodem.

Zaprosił też na kawę do bistra w centrum konferencyjnym. Zgodziła się na tą propozycję. Rozmawiali ponad godzinę. Nagle padło z jego ust wyznanie miłosne:
- Nie wiem jak to powiedzieć, ale pani nie jest zwykłą studentką. Chciałem panią bliżej poznać. I coś jeszcze powiedzieć- kocham panią i nie mogę bez pani żyć... Wiem jak brzmi przy naszej relacji..
Dziewczyna wysłuchując tego w absolutnej ciszy cudem powstrzymała się wybiegnięcia z lokalu. Musiała coś odpowiedzieć, żeby sytuacja była jasna i klarowna,że nic między nimi nie będzie. Zaczęła mówić:
- Jestem w szoku, nie wiem co powiedzieć, ale musi pan wiedzieć jedno. Mam swoje zasady i jeżeli o to chodzi nie naruszam ich, przy czym też szanuje pańskie uczucia. Nie możemy być razem, nie spotykam się z wykładowcami. Na pewno jest wiele innych kobiet, z którymi będzie panu lepiej...- zamilkła.
- Szanuje pani zasady, rozumiem... Jeednak mimo wszystko jestem z siebie zadowolony, ze wreszcie z siebie wydusiłem...

Wniosek z tego taki: w kobiecych słowach tkwi siła i one zmieniają wszystko.

Silna kobieta potrafi postawić na swoim i nie łamie wczesniej powstałych reguł i zasad.

Ta konferencja naukowa miała ją przybliżyć do zdobycia upragnionego stypendium. Po wygłoszonej mowie, przed którą się strasznie stresowała mogła już spokojnie odebrać wszelkie gratulacje. Nagle przed nią stanął jej wykładowca, którego podejrzewała,że czuję coś do niej. Tradycyjnie...

-Patrzcie kto idzie?
-Ofiara losu.
-Lamuska.
Słyszała Zuza idąc korytarzem do klasy. Chciała płakać ale się powstrzymała. "Nie dam im tej satysfakcji." myślała przełykając łzy. Jej najlepsza przyjaciółka nie przyszła dzisiaj do szkoły, miała 40 stopni gorączki. "Gdyby mama nie kazała jej zostać w łóżku przyszłaby." pomyślała.
*
Ulicą szła piękna dwudziestoletnia kobieta. Długie brązowe włosy miękko opadały falami na plecy. Była szczęśliwa. Szła na spotkanie z chłopakiem, to była ich kolejna randka.
-Zuza?- usłyszała za głos obok siebie. Spojrzała w tamtym kierunku i zamarła. Stała tam jedna z tych dziewczyn która się nad nią znęcała w gimnazjum. Miała szarą cerę i zniszczone ubranie. Była w ciąży. Przed sobą pchała wózek ze śpiącym bobasem i trzymała za rękę małe na oko trzy letnie dziecko. Nie wyglądała na szczęśliwą. Zerkała to na Zuzę to za siebie. Zuza zastanawiała się co się z nią stało.
-Tak.-odpowiedziała na wcześniej zadane pytanie.
-Świetnie wyglądasz. Tak zdrowo i kwitnąco.
-Dziękuje. Właśnie wybieram się na spotkanie z moim chłopakiem.
-Masz faceta? Ale się porobiło. Pamiętasz tego mojego co z nim kiedyś byłam? Nadal z nim jestem. I.. mamy dzieci.
-To fajnie.- powiedziała z powątpiewaniem.
-A czym się zajmujesz? Pracujesz czy jesteś na utrzymaniu faceta tak jak ja?
-Pamiętasz jak mi w szkole dogadywaliście że jestem molem książkowym ? No cóż teraz tłumaczę książki z naszego języka na inne i odwrotnie. Całkiem nieźle za to płacą.- Zuza patrzyła jak jej rozmówczyni powoli zaczyna tracić pogodę ducha.- I wiesz co? Musze ci podziękować bo gdyby nie ty to pewnie nigdy bym się tym nie zajęła.
-Ale...
-Na razie. Śpieszę się na spotkanie z chłopakiem.
Zuza poszła dalej ulicą zostawiając za sobą dziewczyna która w przeszłości ją gnębiła. "I kto się teraz śmieje? Dzięki niej poznałam swoją wartość. Po wielu załamaniach się podniosłam za każdym razem marząc o tej chwili."

-Patrzcie kto idzie?
-Ofiara losu.
-Lamuska.
Słyszała Zuza idąc korytarzem do klasy. Chciała płakać ale się powstrzymała. "Nie dam im tej satysfakcji." myślała przełykając łzy. Jej najlepsza przyjaciółka nie przyszła dzisiaj do szkoły, miała 40 stopni gorączki. "Gdyby mama nie kazała jej zostać w łóżku przyszłaby." pomyślała.
*
Ulicą szła piękna dwudziestoletnia kobieta....

Jej świat runął. W jednej chwili straciła wszystko. Życie zdawało się stracić sens. Wszystko o co tyle walczyła runęło. Oparła się o ścianę i zsunęła się kucając. Po bladych policzkach spłynęły łzy. Złapała się rękami z głowę i zaczęła cicho szlochać.
Po chwili wstała. Otarła łzy i wzięła do ręki zdjęcie.
- Mój płacz niczego nie naprawi. Nie cofnę czasu. Nie sprawie że ten cholerny samolot wylądował jak powinien. Płacz nic nie pomoże- ostatnia łza spłynęła na zdjęcie jej rodziny.
To było dwa tygodnie temu. Lecieli samolotem do Anglii, gdzie pojechała do pracy, jej mąż, córeczka i jedyna przyjaciółka. Wszystkich których miała. Ale nie spotkali się, katastrofa lotnicza, wszyscy zginęli.
Wiedziała, że nie może się załamać. Wiedziała, że wszystko może naprawić. Tylko jak?- zadawała sobie pytanie. Prace straciła dzień przed katastrofą, przyjechała do Polski, ale tak naprawdę to nic nie zmieniało tu też nie miał jej kto pomóc.
Wyrzuciła do kosza zużyte chusteczki. Otworzyła komputer i zaczęła szukać ofert pracy. Musiała udowodnić samej sobie że da radę. Nic nie stało na przeszkodzie, przeszkodą była tylko słabość. Ale wiedziała że musi ją pokonać.

***

Udało się wyszła na prostą. Dostała prace. Pogodziła się z obecną sytuacją. Teraz stała przy grobie rodziny.
- Dałam radę- szepnęła zapalając znicza.

Jej świat runął. W jednej chwili straciła wszystko. Życie zdawało się stracić sens. Wszystko o co tyle walczyła runęło. Oparła się o ścianę i zsunęła się kucając. Po bladych policzkach spłynęły łzy. Złapała się rękami z głowę i zaczęła cicho szlochać.
Po chwili wstała. Otarła łzy i wzięła do ręki zdjęcie.
- Mój płacz niczego nie naprawi. Nie cofnę czasu. Nie sprawie że...

„Z babami to zawsze kłopot. Dać im palec, a one całą rękę wezmą.” – profesor Łyś trząsł się ze złości. Idąc przez korytarz, toczył w głowie monolog.

„W tyłkach im się poprzewracało! On zawsze tak dobrze je traktował. Nawet z czwórką dzieci zatrudnił tę Adę. A wiadomo, dzieci chorują. Czy on kiedykolwiek jej powiedział, że często bierze zwolnienia? Nigdy. A ta Ewka, cały zakład obgaduje jej nieudane próby in vitro. A on zawsze jej powtarza, że nie każda musi być matką. Nie trzeba nic robić wbrew naturze. Jako mikrobiolog ona powinna to rozumieć. I Aśka, sama z dwójką dzieci. Zawsze pozwala jej brać pracę do domu. Nawet daje dodatkowe zlecenia. Chce siedzieć po nocy, niech robi coś pożytecznego. Wcale go nie dziwi, że mąż od niej uciekł. Ta kobieta cały czas narzeka. Że niby on za dużo na jej barki obowiązków składa! Bez przesady, on ma cały zakład na głowie! I jeszcze ta płaczka Anka. ¼ etatu jej nie wystarcza. Męża ma, niech ją utrzymuje. Przy pensji tego Janka nie musi pracować. I Łucja – najgorsza z nich. Feministka się znalazła. Ona je zbuntowała, namówiła, żeby robiły tylko to, co mają w umowach. A artykuły się same nie napiszą. Badania same się nie zrobią. Terminy gonią, a te histeryczki nie chcą siedzieć po godzinach, jeśli im nie zapłaci. I jeszcze ma dać Ance cały etat. Będą mu mówić, co on ma robić! Niech się cieszą, że mają pracę. Się wyemancypowały baby. Skłodowska na pewno takich problemów nie robiła. I jeszcze będą mu wypominać, jakim samochodem jeździ. Się ciężko pracuje, się ma. Wszystko przez Łucję. Bo kobieta powinna mieć męża. Ale takiej pyskatej nikt nie weźmie. I gotować nie umie. Tylko mąci innym w głowach. Naczytała się o prawach pracowników i pilnuje, żeby je przestrzegać. Kiedyś kobiety wiedziały, co to poświęcenie, a teraz…Feministki jedne.” Profesor wszedł do pracowni.
- Pani Anno, proszę się zgłosić do kadr. Jest przygotowana dla pani umowa. Przemyślałem wszystko. Dostaliśmy nowy grant, więc mogę dać pani cały etat. Pozostałe Panie dostaną nadgodziny w ramach projektu. Pani Łucjo, pani opracuje obliczenia w tym dziwnym programie. Ja nie mam czasu. Pani Ewo, pani się zajmie przygotowaniem prezentacji. Pani Ado, kiedy prześle mi pani gotowe tłumaczenie artykułu? Już wysłany? Nie sprawdzałem poczty. Ja mam wiele rzeczy na głowie. Proszę się zabierać do pracy. Żegnam Panie.

Z ulgą profesor wyszedł z pracowni.” Niech wiedzą, jakiego dobrego szefa mają. Kto inny by tak im nieba chciał przychylić? Nikt, tylko on.”

„Z babami to zawsze kłopot. Dać im palec, a one całą rękę wezmą.” – profesor Łyś trząsł się ze złości. Idąc przez korytarz, toczył w głowie monolog.

„W tyłkach im się poprzewracało! On zawsze tak dobrze je traktował. Nawet z czwórką dzieci zatrudnił tę Adę. A wiadomo, dzieci chorują. Czy on kiedykolwiek jej powiedział, że często bierze zwolnienia? Nigdy. A ta Ewka, cały...

"Moc Herbaty"

Za każdym razem, gdy słyszę kolejną z Historii, najpierw wpatruję się w zawartość filiżanki, próbując zebrać myśli. Pewnie stąd odnoszę wrażenie, że ciągle piję ten sam napar o słodko-gorzkim aromacie.
Czy Ona oczekuje rady? Zrozumienia? Pocieszenia?
*
- Powiedzieli, że mój chłopak umarł przeze mnie. Żyłby, gdybym przy nim została. Ale nie umiałam siedzieć w szpitalu i patrzeć jak zżera go rak. Poszłam na dyskotekę. Poznałam kogoś. Później jak mój chłopak umarł to mówili, że to moja wina. I uwierzyłam. Wzięłam żyletki. Zamknęłam się w łazience. Wcześniej zadzwoniłam do chłopaka z dyskoteki. Zdążył. Ciężko mieć siedemnaście lat.
- Tylko że masz już prawie dwa razy tyle. Przeszłość było spuścić razem z wodą z tej wanny.
- Ale moja historia… Nadal będziemy przyjaciółkami? Nie odrzuca cię ode mnie?!
- Niby czemu? Ktoś umarł i umarłby bez względu na to, czy poszłabyś czy nie poszła na tę dyskotekę. Być może bardzo dobrze, że spotkałaś tego drugiego chłopaka, mimowolnie zdobyłaś ochronę. Ludzie mogli cię zaszczuć bez względu na twoje postępowanie.
- Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób.
- Może to dobra pora, żeby zacząć.
*
- Znienawidzisz mnie.
- Poćwicz zdolność przepowiadania przyszłości, bo chwilowo masz kiepskie wyniki.
- Tylko ty możesz mi pomóc. Muszę zniknąć na kilka dni.
- Co się stało?
- Jeśli ci powiem, nie pomożesz mi. Twoje poglądy…
- Poglądy na co?
- Na przerywanie ciąży. Tylko że muszę. Po prostu nie ma innego wyjścia. I nie chcę być sama…
- Rozumiem, że niedoszły ojciec…
- … zmył się. Znam swoją sytuację finansową. I znam swoją sytuację mentalną. Nie nadaję się na matkę.
- Potrzebujesz pieniędzy?
- To akurat załatwiłam. Pomożesz?
- Odwiozę cię i przywiozę. Może posiedzę z tobą. Obejrzymy jakąś komedię. „I kto to mówi” raczej nie wchodzi w grę, prawda?
*
Zwykle gdy kontempluję zawartość filiżanki słyszę coś w stylu „ty zrozumiesz…, ty nie tracisz optymizmu…, ty potrafisz…”.
Mimowolnie się wtedy uśmiecham.
Skoro wierzysz, że potrafię dla Ciebie zakląć rzeczywistość, zrobię to. Utopię wszelkie zgryzoty w herbacie, tak jak inni rzucają marzannę w nurty rzeczne.
Od tego jest Przyjaciółka. Będę Twoim lustrem, dopóki nie dostrzeżesz, że cała Moc tkwi w Tobie. Inaczej nie byłoby mnie tutaj, bo wierzę, że ludzie podobnie jak herbaciny napar powinni być mocni.

"Moc Herbaty"

Za każdym razem, gdy słyszę kolejną z Historii, najpierw wpatruję się w zawartość filiżanki, próbując zebrać myśli. Pewnie stąd odnoszę wrażenie, że ciągle piję ten sam napar o słodko-gorzkim aromacie.
Czy Ona oczekuje rady? Zrozumienia? Pocieszenia?
*
- Powiedzieli, że mój chłopak umarł przeze mnie. Żyłby, gdybym przy nim została. Ale nie umiałam siedzieć...