Pierwszym przejawem dorastania była decyzja o nauce po podstawówce. Miałem 14 lat i byłem pod urokiem przedmiotów ścisłych i inżynierskich, zwłaszcza elektroniki. To był mój pęd z lektur sf, czasopism technicznych i popularno-naukowych książek, ale też znajomość z trójką sióstr studiujących przedmioty ścisłe na uniwersytecie. Już wtedy chciałem więc studiować. Nauczycielka doradzała technikum, ale tata uważał, że to dodatkowa strata roku i jak chcę studiować to lepiej wybrać liceum. Wtedy zacząłem rozważać czy iść do najbliższego, gdzie szła duża część klasy, czy też wybrać słynące z przedmiotów ścisłych. Wybrałem bliższe, ale i tak o 3 przystanki tramwajem.
Problem powtórzył się po 4 latach. Byłem rozdarty pomiędzy elektroniką a matematyką, chociaż najbardziej kusiły mnie tajemnicze komputery. Prawie zdecydowany na kompromisowe metody numeryczne na uniwersytecie poszedłem na dzień otwarty na politechnice. „informatyka” to był nowo otwierany kierunek. Zwiedzając laboratoria poczułem się prawie jak na Międzynarodowych Targach Poznańskich, wśród sprzętu komputerowego z różnych części świata i byłem gotowy zaryzykować rywalizację na ten nowy kierunek.
Kolega ze studiów chełpił się, że już liczył na uczelnianym komputerze i że ma kartę by dalej to robić. Też się o nią postarałem, ale w odróżnieniu od wszystkich innych z pierwszej 50-ki informatyków zamęczałem tę naszą ODRĘ-1305 programami. Jeszcze na pierwszym roku wstąpiłem do Koła Naukowego Informatyki i znalazłem opiekuna. 

Pierwszym przejawem dorastania była decyzja o nauce po podstawówce. Miałem 14 lat i byłem pod urokiem przedmiotów ścisłych i inżynierskich, zwłaszcza elektroniki. To był mój pęd z lektur sf, czasopism technicznych i popularno-naukowych książek, ale też znajomość z trójką sióstr studiujących przedmioty ścisłe na uniwersytecie. Już wtedy chciałem więc studiować. Nauczycielka...

Zaczną od okresu dojrzewania, bo s sumie od niego się zaczęło o chyba nadal się nie kończy! Był to chyba jeden z najbardziej chaotycznych okresów w moim życiu i mimo iż na karku mam 23 wiosny to mam wrażenie jakby wyewoluował w przechodzenie w dorosłość! Dopiero z pójściem na studia poczułam, że to taki pierwszy dorosły moment w moim życiu. Mam wrażenie, że jeszcze przede mną wiele, bo z każdym rokiem mam wrażenie, że ciagle siebie odkrywam i co roku jestem jakby kimś innym. Z jednej strony czuje lekką frustracje, że powinnam w sumie już się w pełno odkryć, wręcz ustatkować, a z drugiej strony podoba mi się to jak odkrywka w sobie pasje do czegoś nowego, czuje jak mnie to napędza i sprawia, że jestem ciekawa każdego kolejnego dnia. Może dlatego tez uwielbiam wszystkie książki z motywem coming out of age, bo po prostu utożsamiam się z większością co przechodzą bohaterowie. Myślę, że dorosłość to jest stan do którego dążymy z każdym rokiem, ale ona ucieka ode nas tak szybko jak próbujemy ją dogonić.

Zaczną od okresu dojrzewania, bo s sumie od niego się zaczęło o chyba nadal się nie kończy! Był to chyba jeden z najbardziej chaotycznych okresów w moim życiu i mimo iż na karku mam 23 wiosny to mam wrażenie jakby wyewoluował w przechodzenie w dorosłość! Dopiero z pójściem na studia poczułam, że to taki pierwszy dorosły moment w moim życiu. Mam wrażenie, że jeszcze przede...

Nie mogę wam opowiedzieć jak wyglądał okres kiedy stałam się dorosła, gdyż wciąż jestem dzieckiem. Za to mogę wam powiedzieć trochę o okresie kiedy mój okres dojrzewania się zaczynał. 
Wcześniej nie oczekiwałam na ten okres dojrzewania czy bycie dorosłą.  Bawiłam się na podwórku z przyjaciółmi, robiliśmy kryjówki, „zupy z trawy” czy „zabijaliśmy” pokrzywy. Potem się przeprowadziłam a chwile później przyszła pandemia. Tak jak przeprowadzkę nie przeszłam ciężko, to pandemia była chyba najgorszym okresem w moim życiu. Siedziałam i płakałam. Pandemia raz była a raz była mniej odczuwalna. Jestem pewna że wiele osób bardzo źle przeszło tamten okres. Oczywiście w szkole świetnie sobie radziłam, ale mój stan psychiczny się pogorszył. Nie wiem czy to przez izolacje od ludzi czy przez ten okres dojrzewania. Pewnie oba. 
Nie wiem jak to powiedzieć, bo jak już mówiłam ja się nie zastanawiałam jak okres dojrzewania będzie wyglądać. Po prostu jak już nadszedł ja to czułam i wiedziałam, że to nie jest to czego oczekiwałam. Sama nie wiem czego oczekuje od świata. Po prostu chcę żyć swoim życiem, cieszyć się chwilami z przyjaciółmi. Jedyne co na razie mnie spotyka to zawód. 

Nie mogę wam opowiedzieć jak wyglądał okres kiedy stałam się dorosła, gdyż wciąż jestem dzieckiem. Za to mogę wam powiedzieć trochę o okresie kiedy mój okres dojrzewania się zaczynał. 
Wcześniej nie oczekiwałam na ten okres dojrzewania czy bycie dorosłą.  Bawiłam się na podwórku z przyjaciółmi, robiliśmy kryjówki, „zupy z trawy” czy „zabijaliśmy” pokrzywy. Potem się...

Przejście w dorosłość jest czymś,na co oczekuje wiele dzieci/młodzieży. Jeśli chodzi o mnie to nigdy nie czekałam na ten moment. Jeśli mam być szczera chciałam jak najdłużej zostać dzieckiem,które nie musi dbać o nic innego niż szkoła. Chcąc nie chcąc weszłam w dorosłość,nigdy nie próbując „zakazanych rzeczy”. Poniekąd czułam się jak odludek,patrząc jak znajomi wychodzą na imprezy i żyją rzekomo najlepszym życiem. Dla mnie tym najlepszym życiem było czytanie książek i zrozumienie tego co mnie tak naprawdę przeraża w dorastaniu. Dzięki poświęconemu czasowi,przejście w dorosłość nie okazało się być tak straszne jak myślałam. Przystosowanie się do panujących zasad w „Królestwie dorosłych” było poniekąd wyzwaniem,jednak do wszystkiego można się przygotować oraz przyzwyczaić.

Przejście w dorosłość jest czymś,na co oczekuje wiele dzieci/młodzieży. Jeśli chodzi o mnie to nigdy nie czekałam na ten moment. Jeśli mam być szczera chciałam jak najdłużej zostać dzieckiem,które nie musi dbać o nic innego niż szkoła. Chcąc nie chcąc weszłam w dorosłość,nigdy nie próbując „zakazanych rzeczy”. Poniekąd czułam się jak odludek,patrząc jak znajomi wychodzą na...

Wchodząc w dorosłość bywało różnie moi rodzice w sumie nie mieli ze mną aż tak ciężko nie przepadam za papierosami i alkoholem. Nie sprawiałam nigdy większych problemów wychowawczych i nie musieli się wstydzić w szkole z mojego powodu. 
Wchodzeniem w dorosłość była u mnie pierwsza miłość, nowy chłopak i totalne zauroczonie. Z czasem zauroczenie przeminęło się w podziw i opuszczenie w nauce, ponieważ tylko z tym chłopakiem chciałam spędzać czas. Z czasem jednak przejrzałam na oczy, ponieważ dosyć dotkliwie mnie zranił i zostawił i wtedy mnie otrzeźwiło. Jak to się mówi lepiej póżno niż wcale. Teraz aktualnie mam 22 lata w lipcu skończę 23 lata i dzięki temu doświadczeniu jestem bardziej odpowiedzialna, nie zawalam studiów, ponieważ chcę zostać prawnikiem i nie poświęcam całego mojego życia jednej osobie, tamto doświadczenie mnie tego nauczyło. Jestem zakochana i mam chłopaka, ale dbam również o swoje sprawy i swoją przyszłość. Teraz już wiem, że nie należy podporządkowywać całego swojego życia, swoich marzeń, pragnień, planów jednej osobie. Jeśli ktoś Cię kocha to Cię zaakceptuje takim jakim jesteś, z twoimi wadami, brakami, będzie Cię wspierał w twoich planach i marzeniach, będzie podnosił, kiedy Ci się nie uda, gdy po ludzku będziesz myślała, że Coś jest bez sensu i dorosłość właśnie mnie tego nauczyła, trochę może brutalnie, ale wydaje mi się że tego potrzebowałam, żeby znaleźć odpowiedniego partnera w życiu.

Wchodząc w dorosłość bywało różnie moi rodzice w sumie nie mieli ze mną aż tak ciężko nie przepadam za papierosami i alkoholem. Nie sprawiałam nigdy większych problemów wychowawczych i nie musieli się wstydzić w szkole z mojego powodu. 
Wchodzeniem w dorosłość była u mnie pierwsza miłość, nowy chłopak i totalne zauroczonie. Z czasem zauroczenie przeminęło się w podziw i...

Moment przejścia w dorosłość rozpoczęłam pierwszym papierosem oraz pierwszym alkoholem, miałam wtedy u swojego boku grono przyjaciół, z którymi przeżywaliśmy różne przygody. Wycieczki, złamane serca to wszystko mnie ukształtowało jednak gdyby nie moi przyjaciele nie byłabym osoba którą jestem.
Dorosłość.. Większa odpowiedzialność i większe możliwości. 

W dorosłości najważniejsze jest to, aby nie zatracić w sobie dziecka.  :)

Moment przejścia w dorosłość rozpoczęłam pierwszym papierosem oraz pierwszym alkoholem, miałam wtedy u swojego boku grono przyjaciół, z którymi przeżywaliśmy różne przygody. Wycieczki, złamane serca to wszystko mnie ukształtowało jednak gdyby nie moi przyjaciele nie byłabym osoba którą jestem.
Dorosłość.. Większa odpowiedzialność i większe możliwości. 

W dorosłości...

Ta cała dorosłość jest dziwna i szalenie trudno ją określić.
Jestem po 30'tce. Mam męża, pracuję na dwóch atatach, buduję dom, urządzam kuchnię, kupuję łóżko do sypialni, wybieram kolor farb, projektuję ogród i... nigdy wcześniej nie czułam się bardziej dzieckiem. Całe życie jest dla mnie bajką wartą odkrycia gdzie złe doświadczenia umacniają a dobre uskrzydlają. 
Nigdy nie weszłam z buta w dorosłość. Ot, zawsze taka rozważna ale i romantyczna, nad wyraz dojrzała jak na swój wiek z głową pełną pomysłów i zachwytu nad światem. 

Ta cała dorosłość jest dziwna i szalenie trudno ją określić.
Jestem po 30'tce. Mam męża, pracuję na dwóch atatach, buduję dom, urządzam kuchnię, kupuję łóżko do sypialni, wybieram kolor farb, projektuję ogród i... nigdy wcześniej nie czułam się bardziej dzieckiem. Całe życie jest dla mnie bajką wartą odkrycia gdzie złe doświadczenia umacniają a dobre uskrzydlają. 
Nigdy nie...

Bunt, próba wyrwania się z domu rodzinnego by poczuć wolność i swobodę, która aż unosiła. Może trochę za szybko a może za wysoko, aż do zachłyśnięcia się. Spadłam, na podciętych skrzydłach i poleciałam daleko... Obudziłam się w szpitalu, w którym spędziłam ponad pół roku. Bolało to mało powiedziane, zwątpienie i depresja ale to dopiero był początek. Powrót do domu, szkoły to dopiero był szok, próby samobójcze by pewnego dnia odrodzić się jak feniks z popiołów. 

Bunt, próba wyrwania się z domu rodzinnego by poczuć wolność i swobodę, która aż unosiła. Może trochę za szybko a może za wysoko, aż do zachłyśnięcia się. Spadłam, na podciętych skrzydłach i poleciałam daleko... Obudziłam się w szpitalu, w którym spędziłam ponad pół roku. Bolało to mało powiedziane, zwątpienie i depresja ale to dopiero był początek. Powrót do domu, szkoły...

Trochę buntu, bo inni chcieli ingerować w moje decyzje, trochę ekscytacji z powodu możliwości decydowania o sobie.  Jednak  należę, do pokolenia, które w wieku 18-lat  nadal mieszkały z rodzicami, to odcinanie pępowiny trwało długo, zanim człowiek  coś osiągnął. Po prostu to były takie PRL-owskie czasy, tak mieli wszyscy z mojego pokolenia.  Dlatego niby dorośli, bo metryka o tym mówiła, jednak  w większości rodzice i rodzina ....jednak decydowali za nas. 

Trochę buntu, bo inni chcieli ingerować w moje decyzje, trochę ekscytacji z powodu możliwości decydowania o sobie.  Jednak  należę, do pokolenia, które w wieku 18-lat  nadal mieszkały z rodzicami, to odcinanie pępowiny trwało długo, zanim człowiek  coś osiągnął. Po prostu to były takie PRL-owskie czasy, tak mieli wszyscy z mojego pokolenia.  Dlatego niby dorośli, bo metryka...