Pamiętam jak razem z siostrą “odpicowałyśmy” planszę do Eurobussinesu dodając do niej kilka pól na których można było zgarnąć dodatkowe dolary. Potrafiłyśmy też grać tak długo, że w miastach stały same hotele, bank miał problem z wypłacalnością, a długi jednej z nas trzeba było zapisywać na kartce by nie pomylić się w zeznaniach… Smykałka do handlowania - kupowania i sprzedawania - pozostała mi do dziś, bo kto jak nie ja lubi chodzić po sklepach i oglądać sklepowe półki, by po czasie wrzucać rzeczy na portale sprzedażowe i cieszyć się z odzyskanych złotówek! Uważajcie więc w co grają Wasze dzieci. Swoje dziecko przemyślanie będę uczyć grać w Scrabble…

Pamiętam jak razem z siostrą “odpicowałyśmy” planszę do Eurobussinesu dodając do niej kilka pól na których można było zgarnąć dodatkowe dolary. Potrafiłyśmy też grać tak długo, że w miastach stały same hotele, bank miał problem z wypłacalnością, a długi jednej z nas trzeba było zapisywać na kartce by nie pomylić się w zeznaniach… Smykałka do handlowania - kupowania i...

Jako dziecko uwielbiałam wszelkie gry - czy to planszowe czy ruchowe. I chyba zostało mi to do teraz... Moje najwcześniejsze wspomnienia to "turnieje i rozgrywki" z dziadkiem. Siadaliśmy i czas dla nas nie istniał. Były karty i chińczyk, pierwsze próby szachów i 'grzybobranie', bierki i kapsle, "znajdź parę" i kalambury.... Było tego mnóstwo. To właśnie mój dziadek zaraził mnie miłością do planszówek, którą teraz ja przekazuję mojemu synowi.... Pamiętam nasze wspólne chwile... Moje zwycięstwa - bo porażek było nie wiele ;) ciekawe jak to się działo? :) Uśmiech dziadka, jego ciepłe oczy, cierpliwość, brak pośpiechu..... Szkoda, że z moim synem już nie zagra, ale myślę, że ja też dość dobrze pokazuję jak można spędzać razem czas....

Jako dziecko uwielbiałam wszelkie gry - czy to planszowe czy ruchowe. I chyba zostało mi to do teraz... Moje najwcześniejsze wspomnienia to "turnieje i rozgrywki" z dziadkiem. Siadaliśmy i czas dla nas nie istniał. Były karty i chińczyk, pierwsze próby szachów i 'grzybobranie', bierki i kapsle, "znajdź parę" i kalambury.... Było tego mnóstwo. To właśnie mój dziadek zaraził...

Całe życie bardzo lubię grać w karty, planszówki i podchody. Mam z tym masę wspomnień, większość przyjemnych. Jednak z największym rozrzewnieniem wspominam jak za dzieciaka podejmowaliśmy partyjki Monopoly z kuzynostwem podczas rodzinnych spotkań. Po latach nasze drogi niestety się rozeszły, ale miłe myśli pozostały w serduchu.

Całe życie bardzo lubię grać w karty, planszówki i podchody. Mam z tym masę wspomnień, większość przyjemnych. Jednak z największym rozrzewnieniem wspominam jak za dzieciaka podejmowaliśmy partyjki Monopoly z kuzynostwem podczas rodzinnych spotkań. Po latach nasze drogi niestety się rozeszły, ale miłe myśli pozostały w serduchu.

  Gdy po raz pierwszy zagraliśmy w grę „Odważni naiwniacy” było nas pięciu. Pięciu chłopaków
z małego miasteczku na Górnym Śląsku. Po ostatniej zabawie zostało nas czterech.
 
Zaczęło się niewinnie.- Hej, wchodzimy na tą topolę? Chyba wyższego drzewa tu nie ma. – pewnego wakacyjnego dnia, zagadnął znudzony Krysza.- OK. Ja pierwszy! – bez zastanowienie odparł Fred. Fred i Krysza byli braćmi, więc rywalizacja między nimi była na porządku dziennym. Po chwili już wszyscy siedzieli na drzewie. Gdyby ktoś spojrzał na topolę z boku, zobaczyłby drzewo na które jakby z nieba spadły sylwetki ludzkie. Człowiek na końcu najdłuższego konara, inny „przyklejony” do pnia co najmniej 10 metrów nad ziemią, kolejni dwaj niemal na czubku, który pod ich ciężarem chwieje się na lewo i prawo.- Dawać, dawać, kto wejdzie wyżej wygrywa! No kto jest najodważniejszy?! – Krzyczał triumfalnie Krysza.- Zgłupiałeś?! Nie jestem tak naiwny, przecież te gałązki zaraz pękną – przytomnie odkrzyknął Szczery. Tego dnia Krysza został Odważniakiem, wszedł najwyżej. Naiwniakiem zostawał ten, który przeszarżował, wszedł wysoko ale spadł; ukradł z sadu najwięcej jabłek, ale go złapano; chciał przeskoczyć najszerszy rów, ale wpadł do wody. Odważni Naiwniacy wpisali się w codzienność.

Ostatni raz zagraliśmy w marcu. Wiosenne roztopy, osadniki przy pobliskiej kopalni wciąż pokryte lodem. Wchodzimy! Kto dalej?! Nagle lód pęka, Krysza w sekundzie znika pod taflą.

Na pogrzebie ustaliliśmy, że został ostatnim Naiwniakiem.  

  Gdy po raz pierwszy zagraliśmy w grę „Odważni naiwniacy” było nas pięciu. Pięciu chłopaków
z małego miasteczku na Górnym Śląsku. Po ostatniej zabawie zostało nas czterech.
 
Zaczęło się niewinnie.- Hej, wchodzimy na tą topolę? Chyba wyższego drzewa tu nie ma. – pewnego wakacyjnego dnia, zagadnął znudzony Krysza.- OK. Ja pierwszy! – bez zastanowienie odparł Fred. Fred i...

Gram w planszówki, uwielbiam karty ale tu chciałabym wspomnieć o grze jaką
wymyśliliśmy ze znajomymi podczas żeglowania po Mazurach w czasie tzw.
flauty, czyli zupełnie bezwietrznej pogody. Na łódce, będącej na środku jeziora, trudno rozłożyć
planszę, bo wypatruje się najmniejszego szkwaliku. Wobec tego wypełnialiśmy
długie chwile oczekiwania zbiorowym układaniem piosenek. Jedna osoba wymyślała
wers, kolejna następny i tak dalej, przy czym należało pilnować żeby był rym i
żeby całość jednak jakoś się kleiła. Wygranych nie było, ale  osoba, która nie zdołała wymyślić swojego kawałka tekstu, za karę podawała początek następnej piosenki. Do dziś żałuję, że nikt tego nie spisywał.

Gram w planszówki, uwielbiam karty ale tu chciałabym wspomnieć o grze jaką
wymyśliliśmy ze znajomymi podczas żeglowania po Mazurach w czasie tzw.
flauty, czyli zupełnie bezwietrznej pogody. Na łódce, będącej na środku jeziora, trudno rozłożyć
planszę, bo wypatruje się najmniejszego szkwaliku. Wobec tego wypełnialiśmy
długie chwile oczekiwania zbiorowym układaniem piosenek....

Z nostalgią wspominam te czasy, kiedy człowiek nie siedział z nosem w telefonie czy komputerze a telewizor nie grał godzinami. Było jakoś radośniej i czas mijał bez nudy. W domu graliśmy w warcaby, chińczyka czy grzybobranie, zazwyczaj kiedy młodsza siostra nie zaczynała oszukiwać. Ale były też bierki i karty.  Matka zawsze się darła, że dziewczynom nie wypada grać w karty. A my graliśmy, najlepiej w tysiąca. U dziadków, w Zabrzu, zawsze po obiedzie partyjka karciana.
W szkole też się grało w gumę, zielone i karty. Nie tylko na przerwach ale i na lekcjach, głównie w pana i makao.
Jak wynajmowałam pokój to właściciele, dzień w dzień zapraszali mnie do gry w chińczyka. Czasem aż do znudzenia, ale bywają momenty kiedy ta 6 za chiny się nie chce wykulać a czasem leci jak oszalała. Męża też nie zapomnę, jak ledwo siedział skacowany i kulał biedny tą kostką.

Z nostalgią wspominam te czasy, kiedy człowiek nie siedział z nosem w telefonie czy komputerze a telewizor nie grał godzinami. Było jakoś radośniej i czas mijał bez nudy. W domu graliśmy w warcaby, chińczyka czy grzybobranie, zazwyczaj kiedy młodsza siostra nie zaczynała oszukiwać. Ale były też bierki i karty.  Matka zawsze się darła, że dziewczynom nie wypada grać w karty....

Większość wakacji za dzieciaka spędzałam u babci na wsi. Były to jedne z najlepszych momentów z mojego dzieciństwa. Z dala od rodziców, ale ze wszystkimi kuzynami (łącznie wnuczków było 7). Najpiękniej wspominam właśnie czasy wspólnych gier i zabaw. Były oczywiście podchody, gry planszowe czy różne zabawy w zakłady (kto pobiegnie do lasu o północy, kto w trakcie największej burzy pobiegnie na dalekie pole do pasących się zwierząt i dotknie np. byka za rogi). Jednak jedna z najlepszych zabaw przyszła nam do głowy jak byliśmy już trochę starsi. Siedząc przy ognisku postanowiliśmy, że każdy z nas musi powiedzieć za co konkretnie nie lubi reszty. Polecam na testowanie miłości i przyjaźni. Już pod koniec każdy czuje się niezręcznie, po zabawie panuje dziwna cisza. Jednak przychodzi później refleksja, że może jest coś co mogę zmienić, szczególnie jak więcej osób wytknęło podobne wady.

Większość wakacji za dzieciaka spędzałam u babci na wsi. Były to jedne z najlepszych momentów z mojego dzieciństwa. Z dala od rodziców, ale ze wszystkimi kuzynami (łącznie wnuczków było 7). Najpiękniej wspominam właśnie czasy wspólnych gier i zabaw. Były oczywiście podchody, gry planszowe czy różne zabawy w zakłady (kto pobiegnie do lasu o północy, kto w trakcie największej...

Moją ulubioną gra są zgadywanki. Polega ona na tym , że grupa osób siada w kole i  jedna z nich losuje jedną z grupy kart( obrazki o określonej tematyce np. zwierzeta). Pozostałe osoby ządają pytania dotyczące danej rzeczy z obrazka do momentu aż ktoś nie odgadnie jego nazwy. Świetna zabawa dla dorosłych ponieważ w ten sposób odrywają się od szarych, codziennych spraw jak i dla najmlodszych, którzy w ten sposób pogłębiają swoją wiedzę.🙂

Moją ulubioną gra są zgadywanki. Polega ona na tym , że grupa osób siada w kole i  jedna z nich losuje jedną z grupy kart( obrazki o określonej tematyce np. zwierzeta). Pozostałe osoby ządają pytania dotyczące danej rzeczy z obrazka do momentu aż ktoś nie odgadnie jego nazwy. Świetna zabawa dla dorosłych ponieważ w ten sposób odrywają się od szarych, codziennych spraw jak i...

Wywodzę się z pokolenia końca gier planszowych, a początku gier komputerowych, które bardzo mocno przyciągały najmłodszych oraz starczych. Na zjazdach rodzinnych u Dziadków, wujek miał ten cud techniki, długo uruchamiał się, wydawał dziwne dźwięki, a wszyscy siedzieliśmy w koło, niektórzy na krzesłach, inny na dywanie, a jeszcze inni na kanapie przed małym kwadratowym ekranem w oczekiwaniu aż odpali się, gra startowała z dyskietki, taki kwadratowy wykonany głównie z plastiku nośnik danych o pojemności 1,2MB. To był pierwszy komputer w naszej rodzinie, dostarczał wiele emocji zwłaszcza podczas rywalizacji w jakiejś grze. Małysza i skoki narciarskie, były topowym tematem, których nie mogło zabraknąć w świecie cyfrowym. Gra była prosta w każdym wymiarze tego słowa znaczeniu. Używało się klawiatury, spacji oraz strzałek lub WSAD, skoczek to było kilka kolorowych pikseli, a tor to biała przestrzeń oraz kilka wskaźników na ekranie do tego boki toru, niebo oraz tłumy, które były bardzo umowne. Rywalizowaliśmy między sobą, kto poleci skoczkiem lepiej, dalej, ale gdy ktoś sobie radził zbyt dobrze, jakiś inny krewniak lekko szturchał taką osobę, czasem łaskotał, a czasem niepostrzeżenie klikał nieodpowiedni klawisz na klawiaturze. Było głośno, emocjonująco, zabawnie i naprawdę lubię wracać wspomnieniami do tego dusznego ciasnego pokoju.

Wywodzę się z pokolenia końca gier planszowych, a początku gier komputerowych, które bardzo mocno przyciągały najmłodszych oraz starczych. Na zjazdach rodzinnych u Dziadków, wujek miał ten cud techniki, długo uruchamiał się, wydawał dziwne dźwięki, a wszyscy siedzieliśmy w koło, niektórzy na krzesłach, inny na dywanie, a jeszcze inni na kanapie przed małym kwadratowym...

Tradycją mojej rodziny były niedzielne partie w chińczyka. Każdy z członków familii zasiadał na swoim miejscu przy stole w pokoju gościnnym i wybierał "swój" kolor pionków. By tradycji stało się zadość, ustalaliśmy, że gramy w zbijanie, bez jakiejkolwiek litości a konotacje rodzinne ( braterskie czy małżeńskie) nie odgrywają przez najbliższe pół godziny żadnej roli. Ilość decybeli podczas gdy rzut kostką dawał mi lub bratu upragnione zbicie przeciwnika, da się porównać chyba tylko z startującym jumbo jetem a radość z wygranej była celebrowana niczym koronacja króla mającego zasiąść na upragnionym tronie. Dziś, po jakichś 30 latach, kultywuję z moimi córkami niedzielne partyjki w różne gry planszowe, wśród których, nie zgadniecie, prym wiedzie prosta, ale jakże dużo dająca radości, gra w chińczyka

Tradycją mojej rodziny były niedzielne partie w chińczyka. Każdy z członków familii zasiadał na swoim miejscu przy stole w pokoju gościnnym i wybierał "swój" kolor pionków. By tradycji stało się zadość, ustalaliśmy, że gramy w zbijanie, bez jakiejkolwiek litości a konotacje rodzinne ( braterskie czy małżeńskie) nie odgrywają przez najbliższe pół godziny żadnej roli. Ilość...