Nigdy nie chciałam być jak ktoś. Zawsze starałam się być nad wyraz inna, indywidualna, odrębna. Mogłoby się wydawać, że jest to dość osobliwe, ale zwyczajnie w świecie chciałam być sobą. Nie mamą, ciocią, przyjaciółka czy znaną piosenkarką. Po prostu sobą. Z własnym zdaniem, z własnymi racjami. Żyć w zgodzie ze swoimi myślami i swoim "ja".  Mieć własne cele i marzenia. Nie kreować się na kogoś. Nie chciałam być ktosiem, kiedy miałam siebie. 

Nigdy nie chciałam być jak ktoś. Zawsze starałam się być nad wyraz inna, indywidualna, odrębna. Mogłoby się wydawać, że jest to dość osobliwe, ale zwyczajnie w świecie chciałam być sobą. Nie mamą, ciocią, przyjaciółka czy znaną piosenkarką. Po prostu sobą. Z własnym zdaniem, z własnymi racjami. Żyć w zgodzie ze swoimi myślami i swoim "ja".  Mieć własne cele i marzenia. Nie...

Jako rodzynek, młodsza od brata o 8 lat, a od sióstr, odpowiednio, o 10 i 12 lat, dorastałam całkowicie wpatrzona w te starsze kreatury, a zwłaszcza dziewuchy, wtedy już nastolatki. Szczególnie upodobałam sobie tę środkową, bo jeszcze nie zdążyła wtedy obrosnąć w piórka na tyle, by odmówić mi od czasu do czasu zabawy. Byłam stale ubiegającą się o uwagę zazdrośnicą. Mój podziw budził fakt, że A. mogła wychodzić z koleżankami tak często, a nawet zapraszać je do siebie i częstować kawą (którą z tegoż powodu doprawiałam sowicie solą i pieprzem, coby dziewczęta nie bawiły się jednak za dobrze, w końcu bawiły się bez niekwestionowanej gwiazdy, jaką w tamtym okresie zgrywałam). W końcu jednak dojrzałam, a wraz z mijającym czasem dojrzała też nasza relacja. Dziś przypomina raczej obustronną przyjaźń, aniżeli bezustanne domaganie się atencji, czy nawet lekką konkurencję, jaką wtedy stanowiła. W mojej małej (bo mierzącej jakieś 10 cm mniej niż ja), ale jednak dużej siostrzyczce, cenię sobie przede wszystkim niezliczone nakłady cierpliwości, jakimi nadal (!) się wykazuje oraz to, że jednak nie zamykała przede mną drzwi (w przeciwieństwie do tej najstarszej z rodzeństwa). Z jakiegoś powodu trudno mi jednak zapomnieć o tym, że gdy przyniosłam do domu nowiuteńką, nieodpakowaną jeszcze kolekcję butów dla lalek Barbie i koniecznie chciałam się z nią pobawić w sklep obuwniczy, wygrały jej koleżanki.

Jako rodzynek, młodsza od brata o 8 lat, a od sióstr, odpowiednio, o 10 i 12 lat, dorastałam całkowicie wpatrzona w te starsze kreatury, a zwłaszcza dziewuchy, wtedy już nastolatki. Szczególnie upodobałam sobie tę środkową, bo jeszcze nie zdążyła wtedy obrosnąć w piórka na tyle, by odmówić mi od czasu do czasu zabawy. Byłam stale ubiegającą się o uwagę zazdrośnicą. Mój...

Nie zrozumcie mnie źle kocham tatę, nauczył mnie masy rzeczy i w wielu aspektach chciałem być jak on, ale miał też cechy, które naprawdę mnie irytowały.

Ojciec potrafił siedzieć przy stole z kubkiem kawy, gazetą, lub bez żadnego z tych rekwizytów i patrzeć w jeden punkt. Gdy tak robił nie zwracał uwagi na nic co działo się dookoła czy na to gdy ktoś do niego mówił. Strasznie denerwujące.

Dopiero będąc dorosły zrozumiałem jego geniusz i uświadomiłem sobie, że jestem jak on.

Byłem na obiedzie u siostry. Dokoła biegają jej dzieciaki, coś krzyczą, siostra ze szwagrem biega za nimi. A ja? No cóż, nie zwracam uwagi i pracuję widelcem, zrozumiałem lekcję: dzieciaki zawsze będą krzyczeć, ale wątpliwe by coś się im stało nie ma sensu marnować energii i napędzać karuzelę rozrabiania.

Nie zrozumcie mnie źle kocham tatę, nauczył mnie masy rzeczy i w wielu aspektach chciałem być jak on, ale miał też cechy, które naprawdę mnie irytowały.

Ojciec potrafił siedzieć przy stole z kubkiem kawy, gazetą, lub bez żadnego z tych rekwizytów i patrzeć w jeden punkt. Gdy tak robił nie zwracał uwagi na nic co działo się dookoła czy na to gdy ktoś do niego mówił....

Dla mnie taką osobą budzącą podziw jest moja starsza o 14 lat kuzynka.  Jak byłam mała ona już pracowała. Wtedy była młodsza niż ja teraz i wydawała mi się taka dorosła. Agata bo o niej mowa pracowała jako pomoc weterynarza oraz udzielała się jako strażak ochotnik. Miała wrodzoną potrzebę pomocy innym. Nie dość, że sama narażała życie by pomóc ludziom w interwencjach to jeszcze miała wielkie serce do zwierząt. Głównie dzięki niej w mojej miejscowości stworzono lepszą opiekę dla bezdomnych zwierząt. Także dzięki niej w moim domu zamieszkało kilka kotów, które kochałam nad życie. Gdy odwiedzała nas z wypiekami słuchałam jej opowieści z różnych zdarzeń, czasem bywały to smutne opowieści. Bardzo się lubiłyśmy mimo różnicy wieku. Bardziej ciocia niż kuzynka często dawała mi prezenty i rozpieszczała. Myślę, że to dzięki Agacie jestem dzisiaj bardziej wyczulona na pomoc zwierzętom i ludziom, w miarę możliwości zawsze staram się wspierać różne akcje charytatywne, a moim domu zawsze są koty. Piszę w czasie przeszłym o Agacie bo wspominam czasy jak byłam mała, Agata ma się dobrze ale niestety obecnie mieszka za granicą. Zawsze była i jest moją idolką, człowiekiem o wielkim sercu.

Dla mnie taką osobą budzącą podziw jest moja starsza o 14 lat kuzynka.  Jak byłam mała ona już pracowała. Wtedy była młodsza niż ja teraz i wydawała mi się taka dorosła. Agata bo o niej mowa pracowała jako pomoc weterynarza oraz udzielała się jako strażak ochotnik. Miała wrodzoną potrzebę pomocy innym. Nie dość, że sama narażała życie by pomóc ludziom w interwencjach to...

Często widzę ludzi, którzy budzą mój podziw. Są to osoby, które nie boją się spełniać swych marzeń, pasji i odnoszą w tym sukces. Myślę sobie wtedy, że też bym mogła spróbować, że trzeba po prostu zacząć, inni też mieli swoje początki. Trochę wydumany sposób myślenia, jednak lata temu widziałam kampanie reklamową sportowców z hasłem (w wolnym tłumaczeniu) "niemożliwe nie istnieje" i do tej pory mnie ono motywuje, jak i osoby które się nie poddają w dążeniu do celu.

Często widzę ludzi, którzy budzą mój podziw. Są to osoby, które nie boją się spełniać swych marzeń, pasji i odnoszą w tym sukces. Myślę sobie wtedy, że też bym mogła spróbować, że trzeba po prostu zacząć, inni też mieli swoje początki. Trochę wydumany sposób myślenia, jednak lata temu widziałam kampanie reklamową sportowców z hasłem (w wolnym tłumaczeniu) "niemożliwe nie...

W czasach, kiedy chciałabym być kimś innym... chciałabym być podobna do Meg Ryan w odgrywanych przez nią rolach sympatycznych chłopczyc przeżywających romantyczną miłość (np. w "Masz wiadomość").
Dlaczego? Pewnie dlatego, że chłopczycą nigdy nie byłam, ale zawsze miałam dużo znajomych chłopaków ;)
A, chyba, każda dziewczyna marzy o romantycznej miłości, więc marzyłam i ja. Bo przecież skoro taka "dziewczyna z sąsiedztwa" podbija męskie serca, to każda tak może ;)

W czasach, kiedy chciałabym być kimś innym... chciałabym być podobna do Meg Ryan w odgrywanych przez nią rolach sympatycznych chłopczyc przeżywających romantyczną miłość (np. w "Masz wiadomość").
Dlaczego? Pewnie dlatego, że chłopczycą nigdy nie byłam, ale zawsze miałam dużo znajomych chłopaków ;)
A, chyba, każda dziewczyna marzy o romantycznej miłości, więc marzyłam i ja....

Wszystkie dziewczynki chcą być "jak mama", potem jako nastolatki szukają autorytetów za ścianami domów, w telewizji, w kinie, w literaturze i obiecują skrycie że ich życie będzie inne niż matki(o wiele lepsze, o wiele bogatsze bardziej ekscytujące).Walczą o to, buntują się, stawiają poprzeczki sobie i innym. Jako dorosłe kobiety nadal dążą do odmienności rodzinnego domu, bo chcą idealnego, bogatego w przygody i doznania życia - żeby było jak w kinie....żeby było jak w książce.....żeby było jak.... I często jest, ale nie u wszystkich. Autorytety z czasem idą "w odstawkę" i wydają się tylko marzeniami(fajnie je mieć).Paradoksalnie te nastolatki, kobiety, którym się udało zrealizować swoje postanowienia, we "wczesnym zmierzchu życia" niejednokrotnie z nostalgią wracają pamięcią do dzieciństwa i świadomie naśladują swoje matki - niemalże celebrując ich obyczajowość są szczęśliwe. Kobiety, którym nie udało się dogonić swoich autorytetów są  nieszczęśliwe, bo mają świadomość, że powielają życiorysy swoich matek. Reasumując: warto szukać i mieć autorytet, wzór, guru (jakkolwiek to nazwać), bo nawet żyjąc według swoich marzeń i ostatecznie postępując wręcz odwrotnie niż założyło się, to i tak będziemy szczęśliwe o ile nauczymy się wybierać tylko to co dobre. To co dobre od autorytetów i również to co dobre wynieśliśmy ze swoich korzeni. Przeżyłam 50 lat i stwierdzam, że zaczynam mówić i postępować jak moja Mama.....(nie była nigdy moim autorytetem) nie naśladuję jej, a pomimo jestem z siebie zadowolona czego życzę wszystkim :) .

Wszystkie dziewczynki chcą być "jak mama", potem jako nastolatki szukają autorytetów za ścianami domów, w telewizji, w kinie, w literaturze i obiecują skrycie że ich życie będzie inne niż matki(o wiele lepsze, o wiele bogatsze bardziej ekscytujące).Walczą o to, buntują się, stawiają poprzeczki sobie i innym. Jako dorosłe kobiety nadal dążą do odmienności rodzinnego domu, bo...

Gdy chodziłam do szkoły podstawowej zorganizowano wycieczkę do Warszawy.  To był mój pierwszy wyjazd bez rodziców, lecz nie odczuwałam lęku. Nigdy nie trzymałam się maminej spódnicy, choć nie jestem z natury osobą przebojową. Niemniej jednak byłam już nastolatką i w tym wieku poszukuje się wzorców raczej poza rodziną. Autorytetami są koleżanki, koledzy, bynajmniej nie rodzice. Na tej wycieczce była z nami uczennica o imieniu Wiola. Ona była duża, ja byłam mała, mimo różnicy wieku około 3 lat. Obie z koleżanką Marzenką przykleiłyśmy się do Wioli i na wycieczce nie odstępowałyśmy jej na krok. Po powrocie do szkoły zaczęłyśmy Wiolę odwiedzać w domu. Wiola była niezwykle ciepła i serdeczne, miała przemiły uśmiech. Traktowała nas jak młodsze siostry. Rywalizowałyśmy z Marzeną o jej względy. Tak naprawdę nic nie zrobiła. Po prostu z nami była na tej wycieczce. Znajomość oczywiście nie przetrwała próby czasu. Po kilku latach dowiedziałam się, że Wiola została katechetką. Myślę, że idealnie pasowała do tej roli. Do dziś pamiętam ten jej łagodny uśmiech.

Gdy chodziłam do szkoły podstawowej zorganizowano wycieczkę do Warszawy.  To był mój pierwszy wyjazd bez rodziców, lecz nie odczuwałam lęku. Nigdy nie trzymałam się maminej spódnicy, choć nie jestem z natury osobą przebojową. Niemniej jednak byłam już nastolatką i w tym wieku poszukuje się wzorców raczej poza rodziną. Autorytetami są koleżanki, koledzy, bynajmniej nie...

Nie jest to coś nadzwyczajnego, ale zawsze chciałem być taki
jak mój dziadek. Chciałem iść w jego ślady, ale nie wszystko jest możliwe. On
pochodził ze wsi, a Ja jestem z miasta, i nie wyobrażam sobie zmiany, jednak to
wcale mi nie uniemożliwia stania się kimś takim jak on. Kim był? Dobry
człowiek, trudny trochę, krewki charakter, a to wszystko dlatego, że życie go
nie rozpieszczało, dramaty rodzinne w czasie wojny. Miał cztery latka jak
stracił mamę, a siedem jak ojca, właściwie był zdatny na siebie. Podziwiam w
nim to, że był prawdziwym TWARDZIELEM. Nigdy się nie poddawał, był wyjątkowo
uparty, i wszystkiego dorobił się poprzez ciężką i uczciwą pracę.

Nie jest to coś nadzwyczajnego, ale zawsze chciałem być taki
jak mój dziadek. Chciałem iść w jego ślady, ale nie wszystko jest możliwe. On
pochodził ze wsi, a Ja jestem z miasta, i nie wyobrażam sobie zmiany, jednak to
wcale mi nie uniemożliwia stania się kimś takim jak on. Kim był? Dobry
człowiek, trudny trochę, krewki charakter, a to wszystko dlatego, że życie go
nie...

Moim autorytetem, szczególnie, w tych dzisiejszych, znieczulonych czasach, pozbawionych jakiejkolwiek empatii i chęci niesienia pomocy dla innych, jest bez wątpienia Keanu Reeves. Wybitny aktor z możliwością zarabiania ogromnych pieniędzy, lecz jak się okazuje, niewiele z tych środków zostawia dla siebie. Człowiek, który w swoim życiu przeżył ogromne tragedie, a mianowicie: śmierć dziecka, partnerki i najlepszego przyjaciela oraz zmagania z chorobą siostry, potrafił przede wszystkim się podnieść, żyć dalej, ale i pomagać innym, być dla nich wzorem do naśladowania. Przy kręceniu filmów, potrafił zrezygnować, z dużej części swojej gaży na rzecz innych, mimo tego, że mógłby mieć wszystko, podróżować samolotami i najlepszymi samochodami, ten skromny człowiek, jeździ po prostu metrem i ustępuje miejsca innym, gdy są w potrzebie.  Większość swoich zarobków oddał na cele charytatywne oraz jako wsparcie dla szpitali. Jak to określamy mianem dzisiejszych czasów: "Mógł być Kimś, a jest Nikim". Jak dla mnie, jest kimś wielkim, wyjątkowym, jest człowiekiem, który wie co to pokora, ma ogromne serce, które bije dla wszystkich a nie tylko dla siebie. Póki żyje, ten Świat, każdego dnia staje się lepszy.  😐 

Moim autorytetem, szczególnie, w tych dzisiejszych, znieczulonych czasach, pozbawionych jakiejkolwiek empatii i chęci niesienia pomocy dla innych, jest bez wątpienia Keanu Reeves. Wybitny aktor z możliwością zarabiania ogromnych pieniędzy, lecz jak się okazuje, niewiele z tych środków zostawia dla siebie. Człowiek, który w swoim życiu przeżył ogromne tragedie, a mianowicie:...