Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

byłby_blerp
Palulynka
Gosia
Angela21 Hołowacz
Rafał Brzask

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

byłby_blerp
Palulynka
Gosia
Angela21 Hołowacz
Rafał Brzask

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Film zainspirowany moim życiem opowiadałby o walce z fobią i lękiem napadowym. Ja jako ofiara. Strach jako przeciwnik. Krew lałaby się strumieniami. Tarantino miałby okazję unaocznić wszystkie swoje najdziwniejsze wizje dotyczące pojedynków. Pięści, miecze, maczety, pistolety. Wszystko byłoby dozwolone.
Ja wciąż podnosiłabym się z klęczek, leczyła z najtrudniejszych ran. Wszystko w zgodzie z przekazywaną z ust do ust prawdą, że można się wyleczyć i pokonać niepokonalne.
Pierwsze spotkanie z terapeutką byłoby momentem napotkania mentora/nauczyciela i wkroczeniem na drogę treningów. Rozpocząłby się czas przygotować do ostatecznego starcia z własnym strachem - najpotężniejszym z przeciwników.

Na premierę zaprosiłabym całą swoją rodzinę oraz tych, którzy dopiero uczą się walczyć. W pierwszym rzędzie usadziłabym tych, którzy mi pomogli i cały czas przy mnie trwali.
Film nosiłby tytuł: Powstanie z prochów
 

Film zainspirowany moim życiem opowiadałby o walce z fobią i lękiem napadowym. Ja jako ofiara. Strach jako przeciwnik. Krew lałaby się strumieniami. Tarantino miałby okazję unaocznić wszystkie swoje najdziwniejsze wizje dotyczące pojedynków. Pięści, miecze, maczety, pistolety. Wszystko byłoby dozwolone.
Ja wciąż podnosiłabym się z klęczek, leczyła z najtrudniejszych ran....

Film oparty na jednej z mojej historii nosiłby tytuł „Złodziej za murami szkoły”.
Zaprosiłabym na premierę wszystkich moich przyjaciół, rodzinę, osoby bardzo mi bliskie. Jak seans filmowy, to seans rodzinny.
Pewnego dnia nauczyciel w szkole wyraźnie ostrzegał nas, uczniów:
– Uważajcie na podejrzanych Panów i Panie kręcących się wokół szkoły, oferujących wam smaczne smakołyki. Nie bierzcie ich! Nie jedzcie! Nie ufajcie! To nie smaczne cukierki, ale to są…
„Co jeszcze? Co jeszcze?”
Nie mogłam sobie przypomnieć kolejnych słów nauczyciela. Ze skupioną miną, z całych sił starałam się jednak je sobie przypomnieć.
„Muszę o tym opowiedzieć rodzicom” – powtarzałam sobie w myślach.
Wychodząc ze szkoły, wciąż walcząc z myślami, kątem oka, niezbyt uważnie zauważyłam jakichś dorosłych ludzi, dziwnie przypatrujących się dzieciakom wychodzącym bocznym wyjściem ze szkoły.
„Dziwni ci rodzice. Tacy skupieni, a zarazem uśmiechnięci” – myślałam wówczas.
Powróciłam do domu. Opowiedziałam rodzicom tyle, ile pamiętałam. Kiwali głowami. Lecz potem szybko powrócili do swoich spraw, nie komentując słów nauczyciela. Nie zasmuciło mnie to. Najwyraźniej nie były one zbyt ciekawe. Ani zbyt ważne.
„Co było ważne?”
Na pewno zawód moich rodziców, bo tylko ciągle o nim mówili przy stole, gdy jedliśmy pyszny posiłek.
Po obiedzie zjadłam moje ulubione cukierki.
Ostrzeżenia, niedopatrzenia, kłamstwa, nieświadomość to mocne elementy każdej przygody.

Film oparty na jednej z mojej historii nosiłby tytuł „Złodziej za murami szkoły”.
Zaprosiłabym na premierę wszystkich moich przyjaciół, rodzinę, osoby bardzo mi bliskie. Jak seans filmowy, to seans rodzinny.
Pewnego dnia nauczyciel w szkole wyraźnie ostrzegał nas, uczniów:
– Uważajcie na podejrzanych Panów i Panie kręcących się wokół szkoły, oferujących wam smaczne...

Kibicuję Legii Warszawa. I to już jest scenariusz na dobry thriller i dramat w jednym. 

Kibicuję Legii Warszawa. I to już jest scenariusz na dobry thriller i dramat w jednym. 

Milioner z Australii.
Film rozpoczyna się na dworcu. Do dziewczyny podchodzi starszy mężczyzna z pytaniem, o miejsce odjazdu autobusu. Po uzyskaniu odpowiedzi nie rusza się, tylko wpatruje w kobietę. W jego spojrzeniu jest coś budzącego niepokój. Nawiązuje rozmowę a kobieta odpowiada, wiedząc, że za chwilę podjedzie jej autobus i wybawi z sytuacji. Gdy ma już wsiadać nieznajomy składa jej propozycję, aby została i pojechała z nim. Twierdzi, że jest milionerem z Australii i potrzebuje lolitki, by móc chwalić się kolegom. Dziewczyna odmawia i odjeżdża.
Po kilku dniach do jej drzwi puka policja. Okazuje się, że mężczyzna zaginął a ona jest ostatnią osobą, która widziała go żywego. Ich spotkanie zarejestrowały kamery. Na nagraniu widać jak rozmawiają. Co dziwne nagranie urywa się na 10 minut. Gdy sprzęt znów zaczął pracować dworzec był już pusty. Jedynie na jednym ze stanowisk zostały walizki staruszka. Mija kilka miesięcy, kobieta otrzymuje list z pogróżkami i informacją, że zemsta nie została wykonana. Od tej pory ma wrażenie, że ktoś ją śledzi. Listy wciąż napływają i są nadawane z różnych miejsc. Kobieta jest na skraju załamania nerwowego. Po roku od zaginięcia policja odnajduje staruszka, który przez ten cały czas ukrywał się i dobrze bawił czytając informacje o sobie. Uzurpując zaginięcie i strasząc listami, chciał dać nauczkę dziewczynie.
Na film zaprosiłabym swoją rodzinę.
Spotkanie z "milionerem" zainspirowało mnie do puszczenia wodzy fantazji.

Milioner z Australii.
Film rozpoczyna się na dworcu. Do dziewczyny podchodzi starszy mężczyzna z pytaniem, o miejsce odjazdu autobusu. Po uzyskaniu odpowiedzi nie rusza się, tylko wpatruje w kobietę. W jego spojrzeniu jest coś budzącego niepokój. Nawiązuje rozmowę a kobieta odpowiada, wiedząc, że za chwilę podjedzie jej autobus i wybawi z sytuacji. Gdy ma już wsiadać...

Płomienie sięgały po księżyc

Na szczęście w moim życiorysie nie było zbyt wiele makabreskowych scen gore, charakterystycznych dla Pana Tarantino. Jeden epizod jednakże mógłby go zainspirować… Lata dziewięćdziesiąte, wczesny wrzesień, dokładniej: jedna z dusznych nocy ozdobionych nikłym sierpem księżyca. Miejsce akcji: blok mieszkalny przy ul. Wesołej – mój dom. Na skutek wybuchu butli z gazem, doszło do eksplozji i pożaru, który strawił jedną trzecią budynku. Jeśli spodobały Wam się sceny z ostatniego filmu Mistrza, w której DiCaprio dzierżył miotacz ognia – zapewne przypadłby Wam do gustu. Powiem więcej: trupy też były. Nie tylko wydobyte, zwęglone ciała, lecz także kilku osób próbujących ratować się skokiem z okna. Żywych połamańców wszelakich, również ponoć było sporo. Nie pamiętam dokładnie, bo miałem wtedy niespełna pięć lat, a – całkiem przytomnie myśląca, jak na taką chwilę – matka wyniosła mnie na rękach, szczelnie opatulonego w koc. Ostatecznie nic nam się nie stało, oprócz tego, że na jakiś czas musieliśmy się przeprowadzić do wujka, dwie ulice dalej (przy Brzozowej). Ludzie mówili, że płomienie sięgały księżyca, a on wyglądał jakoś tak bezradnie, jakby przeczuwał, że zaraz zostanie strawiony przez ogień; stąd tytuł „Płomienie sięgały po księżyc”. Myślę, że to wizualnie ciekawa historia. Zaprosiłbym przede wszystkim swoich bliskich, a szczególnie tych, którzy pamiętali tamten pożar i mu się nie poddali. Gdyby się dało, księżyc też bym zaprosił.

Płomienie sięgały po księżyc

Na szczęście w moim życiorysie nie było zbyt wiele makabreskowych scen gore, charakterystycznych dla Pana Tarantino. Jeden epizod jednakże mógłby go zainspirować… Lata dziewięćdziesiąte, wczesny wrzesień, dokładniej: jedna z dusznych nocy ozdobionych nikłym sierpem księżyca. Miejsce akcji: blok mieszkalny przy ul. Wesołej – mój dom. Na skutek...

SIŁA UMYSŁU. 
Historia opowiedziana w filmie dotyczyłaby pewnego etapu mojego życia. Śmierć bliskiej osoby, osamotnienie, presja współczesnego świata i poczucie beznadziei. A pośrodku tego Ja - szara kobieta z klasy średniej, która nie wierząc w swoje siły daje stłamsić się temu światu. Film opowiadałby o tym, jak mentalność może zmienić nasze życie. 

SIŁA UMYSŁU. 
Historia opowiedziana w filmie dotyczyłaby pewnego etapu mojego życia. Śmierć bliskiej osoby, osamotnienie, presja współczesnego świata i poczucie beznadziei. A pośrodku tego Ja - szara kobieta z klasy średniej, która nie wierząc w swoje siły daje stłamsić się temu światu. Film opowiadałby o tym, jak mentalność może zmienić nasze życie. 

Pewnego razu w... nowym domu. 
Historia domu, który jest remontowany od stanu deweloperskiego,  oj jest co pisać, myślę że byłby to komediodramat tyle że z happy end'em :) 

Pewnego razu w... nowym domu. 
Historia domu, który jest remontowany od stanu deweloperskiego,  oj jest co pisać, myślę że byłby to komediodramat tyle że z happy end'em :) 

"Górska wyprawa"
Wyjazd z przyjaciółmi w góry. Siostra z trzyipółletnią córeczką, która cały czas marzyła o wyprawie do mroźnej jaskini, gdzie miała spotkać niedźwiedzia! Trafiliśmy tego dnia na deszczową pogodę, ale to nic twardo brnęliśmy do jaskini :) Okazało się, że trzeba pokonać stromą, kamienistą górę, co w strudach deszczu i przeciwdeszczwych pelerynach nie było łatwe, szczególnie że towarzyszył nam wózek! No, ale cóż zrobić, tatuś córę na ręce, chłopaki wzięli wózek na barki i daliśmy radę! Ale przejście przez jaskinię z tym całym balastem, to była przeprawa! Zdarzały się momenty, że dosłownie czołgaliśmy się na kolanach, a dziecko i wózek podawali sobie, żeby dało się w ogóle przejść. A najlepsza była reakcja małej po wyjsciu z  jaskini: Ale nie było niedźwiedzia! 
Zdecydowanie była to przygoda życia, którą wspominamy po dziś dzień!!
A na premierę zapraszamy wszystkich obecnych wtedy z nami przyjaciół!!! 

"Górska wyprawa"
Wyjazd z przyjaciółmi w góry. Siostra z trzyipółletnią córeczką, która cały czas marzyła o wyprawie do mroźnej jaskini, gdzie miała spotkać niedźwiedzia! Trafiliśmy tego dnia na deszczową pogodę, ale to nic twardo brnęliśmy do jaskini :) Okazało się, że trzeba pokonać stromą, kamienistą górę, co w strudach deszczu i przeciwdeszczwych pelerynach nie było...