Quentin z pewnością pokochałby pełną paradoksów historię moich studiów, które miały trwać dwa lata, a ciągnęły się przez sześć. Kiedy po kolejnej porażce przenosiłam się na inną uczelnię, aby tam kontynuować ten sam kierunek, kiedy biegałam z indeksem i koniecznością przepisania ocen oraz kiedy niczym zawodowy mówca stawałam przez lustrem i mówiłam "Ostatni raz coś spieprzyłaś, od teraz zaliczasz wszystko na czas, w każdej wolnej chwili piszesz tę magisterkę i nie ma ***** we wsi, który by cię przed tym powstrzymał". No i tak co półtora roku, bo wiadomo, że tego postanowienia nie dotrzymywałam. Cudowne sceny, kiedy ze łzami w oczach mówię rektorowi, że tym razem dam z siebie wszystko i totalnie to zaliczę, a który informuje mnie, że zgodnie z nowymi przepisami rzecz X i Y są nieważne, więc muszę je zaliczyć od nowa. Na premierę zdecydowanie zaprosiłabym moją przyjaciółkę, z którą dzielę ten sam los oraz moją rodzinę, która jest zdania, że z tych moich studiów to już nic nie będzie. Zaś tytuł filmu? "Podanie o przywrócenie w prawach studenta". Gatunek: komediodramat :D.

Quentin z pewnością pokochałby pełną paradoksów historię moich studiów, które miały trwać dwa lata, a ciągnęły się przez sześć. Kiedy po kolejnej porażce przenosiłam się na inną uczelnię, aby tam kontynuować ten sam kierunek, kiedy biegałam z indeksem i koniecznością przepisania ocen oraz kiedy niczym zawodowy mówca stawałam przez lustrem i mówiłam "Ostatni raz coś...

Myślę, że w stylu Quentina Tarantino byłaby opowieść o tym, jak onegdaj trenowałam sztuki walki, najpierw judo, a potem jeszcze boks, po czym okazało się, że mam chory kręgosłup, co odebrało mi możliwość dalszego uprawiania tych sportów. W filmie mogłyby zatem być scen walki niczym w „Kill Billu”, a jednocześnie historia miałaby przykre, trudne momenty, ukazane jednak ironicznie jak w czarnej komedii, jak na przykład w „Pulp Fiction”.
Na premierę zaprosiłabym wszystkich moich znajomych (w liczbie aż całych trzech osób) – przydałoby się pewnie zaprosić też ludzi, z którymi ongiś trenowałam, ale w większości nie mam z nimi kontaktu. Film zaś nosiłby tytuł „Bad girls have Hell on Earth”.  

Myślę, że w stylu Quentina Tarantino byłaby opowieść o tym, jak onegdaj trenowałam sztuki walki, najpierw judo, a potem jeszcze boks, po czym okazało się, że mam chory kręgosłup, co odebrało mi możliwość dalszego uprawiania tych sportów. W filmie mogłyby zatem być scen walki niczym w „Kill Billu”, a jednocześnie historia miałaby przykre, trudne momenty, ukazane jednak...

Film „Lepszy wynik” przedstawiałby wymyśloną przeze mnie historię z mojego środowiska chociaż z fikcyjnym krwawym kontekstem pod reżyserię Quentina Tarantino. Na premierę zaprosiłbym kolegów naukowców. Eryk był naukowcem z zakresu chemii nieorganicznej przygotowującym rozprawę habilitacyjną, którą właśnie skierowano do recenzji. Bardzo mu zależało na szybkim uzyskaniu stopnia, bo stary kierownik jego zakładu odchodził na emeryturę i z habilitacją mógłby go zastąpić. Tymczasem młoda doktorantka Monika kończyła badania nad nową metodą, która zostawiała jego pomysł daleko w tyle. Miała ją przedstawić na konferencji, którą odwiedzą jego recenzenci. Jeśli poznają metodę Moniki to jego praca habilitacyjna w ich oczach przepadnie. Eryk prosił Monikę o współpracę i wspólną publikację mając nadzieję, że ją zneutralizuje, lecz ona oburzona nie godzi się. Eryk postanawia więc zamordować Monikę wynajmując zbira, lecz ten po pobraniu zaliczki znika. Eryk więc sam przygotował substancję wybuchową łudząco przypominającą używany przez Monikę bezpieczny do podgrzewania środek. W odpowiednim momencie podmienił substancje. Wkrótce w laboratorium Moniki nastąpił wybuch, w którym ona zginęła. Eryk zdaje kolokwium habilitacyjne zostając kierownikiem zakładu. Po pewnym czasie otrzymał wezwanie na policję szukającą zleceniodawców i ofiar mordercy na zlecenie, którego wcześniej aresztowano. Eryk pod gradem pytań, myśląc, że policja wie więcej niż faktycznie, załamał się i przyznał do winy.

Film „Lepszy wynik” przedstawiałby wymyśloną przeze mnie historię z mojego środowiska chociaż z fikcyjnym krwawym kontekstem pod reżyserię Quentina Tarantino. Na premierę zaprosiłbym kolegów naukowców. Eryk był naukowcem z zakresu chemii nieorganicznej przygotowującym rozprawę habilitacyjną, którą właśnie skierowano do recenzji. Bardzo mu zależało na szybkim uzyskaniu...

Która z moich historii życiowych jest warta uwiecznienia? Na pewno byłyby to pierwsze miesiące w liceum- czas, w którym zdałam sobie sprawę z wielu rzeczy, jednak miewałam chwile zwątpienia czy oby na pewno nie jestem "zbyt bardzo inna". Dopiero gdy zdałam sobie sprawę, że tak na prawdę pod tym względem jestem taka jak inni- tak schematyczna, że aż to podobieństwo nie jest dostrzegalne, ośmieliłam się na relacje z innymi i poukładałam sobie, wiele spraw w głowie. Uważam, że film o tym czasie w moim życiu byłby niezwykle cenną lekcją dla każdego kto jest w miejscu, w którym byłam ja. Gwarantuję, że w niektórych momentach byłaby to niezwykle przyjemna komedia, a w innych niezwykle ekscytujący film akcji- taki jakie jest życie, które wcale nudne nie jest; po prostu źle na nie patrzymy.

Która z moich historii życiowych jest warta uwiecznienia? Na pewno byłyby to pierwsze miesiące w liceum- czas, w którym zdałam sobie sprawę z wielu rzeczy, jednak miewałam chwile zwątpienia czy oby na pewno nie jestem "zbyt bardzo inna". Dopiero gdy zdałam sobie sprawę, że tak na prawdę pod tym względem jestem taka jak inni- tak schematyczna, że aż to podobieństwo nie jest...

Pewnego razu w Hollywood[bookLink]4981210|Pewnego razu w Hollywood[/bookLink]

Pewnego razu w Hollywood[bookLink]4981210|Pewnego razu w Hollywood[/bookLink]

 [bookCover]4981210|Pewnego razu w Hollywood[/bookCover]