lubimyczytać
Społeczność
Forum
Konkursy
[Zakończony] Fantastyka na światowym poziomie - Wampiry oswojone

forum Oficjalne Konkursy

[Zakończony] Fantastyka na światowym poziomie - Wampiry oswojone

utworzyła 02.12.2011 o 10:01

Od zawsze budził przerażenie. Od staroegipskiego demona, wczesnośredniowiecznego diabła, romantycznego upiora-kochanka, neogotyckiego Drakuli, XX wiecznego zmutowanego wampira i współczesnego kochanka, wampir przeszedł długą drogę, pełną zakrętów, większej i lub mniejszej popularności, ale nigdy jeszcze w swej długiej historii obcowania z człowiekiem nie był taki przystępny i atrakcyjny.

Pierwszym, który przeniósł wampiry z półki fantazji do rzeczywistości współczesnego miasta był Richard Matheson. Matheson, piszący w surowym, niemal dokumentalnym stylu, był jednym z pierwszych autorów, którzy potrafili przekonać czytelnika, że nieumarli mogą się czaić nie tylko w odległym gotyckim zamku, ale i w chłodni miejscowego supermarketu. Wypływ, jaki wywarł na całe pokolenie autorów bestsellerów, w tym Stephena Kinga i Deana Koontza, którzy czytali go we wczesnej młodości, można określić mianem, cóż… legendarnego. “Jestem legendą”, jedna z najważniejszych dwudziestowiecznych powieści o wampirach, regularnie pojawia się w pierwszych dziesiątkach przygotowywanych przez krytyków list najlepszych dzieł grozy. Tę trzecią książkę w dorobku Richarda Mathesona początkowo reklamowano jako fantastykę naukową, ponieważ, mimo iż powstała w 1954, jej akcja rozgrywa się w roku 1976, czyli w przyszłości.

Kolejnym autorem wykorzystującym wampiry w roli aktorów współczesności był - legenda współczesnej podkultury - genialny scenarzysta, artysta, malarz i powieściopisarz Clive Barker. Barker opisując demonów szuka istoty człowieczeństwa, jego wampiry kontrastują z naturą ludzką, są dzikie i inne. Sceny kreślone przez brytyjskiego mistrza grozy są bardzo plastyczne. Z wielką wprawą buduje on nastrój tajemniczości i niezwykłości. To, co spotkamy po drugiej stronie szczeliny lub to, co przedostaje się do naszego świata jest piękne, innym razem przerażające, obrzydliwe i okrutne, ale zawsze niesamowite. Znajdziemy tu, co bardzo znamienne dla tego autora, dosadne opisy przemocy i okrucieństwa, mające wywołać w czytelniku przede wszystkim odrazę. Proza Bakera należy już do klasyki horroru.

Do czasów nam współczesnych wystarczyło zrobić mały krok. I tak się stało. „Wywiad z wampirem” Ann Rice to już współegzystencja wampirów z ludźmi ale nadal ludzie stanowią ich pożywienie.

Dopiero wynalezienie sztucznej krwi w laboratoriach japońskich odarło wampiry z grozy pozostawiając dreszczyk emocji. Mowa, rzecz jasna o cyklu Sookie Stackhouse amerykańskiej pisarki Charlaine Harris. Oto stała się rzecz niebywała, z budzącej strach bestii wampir awansował do roli wymarzonego kochanka, a seks z nim stał się marzeniem każdej kobiety. Nigdy też wampir nie był równie uległy ludzkim normom, marzeniom i ograniczeniom, uwikłany w ludzką psychologię, seksualność i lęki. Co więcej, od teraz ludzie nie tylko koegzystują z wampirami ale też poznali szerzej świat nadprzyrodzony. Wiemy, co to łaki, a wróżki przestały być postaciami z dziecięcych bajek. Rozpad wampirycznego wizerunku odbywa się w ramach jego płci, a naszych popędów i apetytu. Wampir opuszcza kulturę heteroseksualną z chłopięcym uśmiechem (Zmierzch), stając się odtąd spolegliwym obiektem pożądania kobiet i na nowo zdefiniowanych mężczyzn. Jego krew jest narkotykiem, ciało niezniszczalną błyskotką i obiektem kultu, jego genitalia - jedyną w swoim rodzaju okazją do rozkoszy. W książkach o Sookie Stackhouse (i serialu Czysta Krew o nim opartym) wampirza krew jest nową ecstasy, rozprowadzaną przez gejowskich dilerów narkotykowych, którzy pobierają ampułkę krwi za usługi seksualne. Seks z wampirem jest też esencją nowoczesnego glamour, szczytem mody. W serialu poznajemy i wampiryczną pornografię (z odmianą interracial: wampir/człowiek), i prostytucję. Wampiry wyzwolone ze społecznego zapomnienia i mitycznego mroku, przepadają na powrót w mroku sypialni niegdysiejszych ofiar. W serialu Czysta Krew śmiałe, erotyczne sceny skupiają się głównie na przyjemności, jaką odczuwają śmiertelnicy.

Najciekawsza w tym wszystkim jest jednak przemiana głównej bohaterki. Sookie, która w pierwszej części cyklu jest niewinną, prostolinijną kelnerką, zmienia się i to dość znacznie. Nie jest już niewinna i nie ma jednego stałego chłopaka. Otwarcie marzy o gorącym seksie. W książkach o Sookie Stackhouse wampiry są pożądane i dostępne. Sama pisarka przyznała bowiem podczas wywiadu, że tak naprawdę lubi wampiry i inne nadprzyrodzone stworzenia. Dlatego zawsze chciała, aby wampiry i nadprzyrodzone stworzenia mogły być bohaterami jej książek na równi z ludźmi. Tak zwyczajnie i normalnie.

Konkurs!

Wampir w literaturze przeszedł długa drogę. Które z jego wcieleń przemawiają do Was najbardziej? Diabeł, demon czy neogotycki Drakula? A może elegancki i nowoczesny książe nocy?

Jak postrzegacie przemianę w masowym postrzeganiu tych mrocznych istot?

Nagrody

Dla autorów pięciu najciekawszych tekstów mamy po egzemplarzy książki.

Dotyk martwych

Autor : Charlaine Harris

Charlaine Harris na nowo definiuje i ożywia świat istot nadnaturalnych – w cyklu bestsellerowych powieści o wampirach z Południa, których główną bohaterką jest kelnerka-telepatka Sookie Stackhouse. A oto wszystkie opowiadania o Sookie, pierwszy raz zebrane w jednym tomie. We „Wróżkowym pyle” telepatyczny talent Sookie przydaje się do odkrycia tajemnicy morderstwa jednej z wróżek-trojaczków. „Noc Drakuli” ma być wprawdzie upamiętnieniem narodzin Księcia Ciemności, ale to Sookie dostaje z tej okazji smakowicie wyglądający prezent. Wiadomość o śmierci kuzynki jest dla Sookie wstrząsająca, a wieść o tym, że kuzynka była wampirzycą i zginęła przebita kołkiem, dosłownie odbiera jej mowę – w „Krótkiej odpowiedzi”. Kiedy Sookie sprzymierza się z zaprzyjaźnioną wiedźmą, Amelią, żeby odkryć, komu zalazł za skórę najlepszy agent ubezpieczeniowy w Bon Temps, obie mają „Fart”. W „Prezencie” Sookie zmaga się w samotności ze świąteczną chandrą – ale tylko do momentu niespodziewanego spotkania z kimś, kto ma o wiele większe problemy niż samotność. Sookie – obdarzona urokiem mieszkanki amerykańskiego Południa i zmagająca się z tysiącem głosów w głowie – szybko staje się ulubienicą wszystkich gości baru i katalizatorem nadprzyrodzonych wydarzeń w świecie, który jest dziwny i niesamowity, a zarazem prawdopodobny.

szczegóły książki

Regulamin

Konkurs trwa od 2. grudnia do 8 grudnia 2011 włącznie.
W konkursie mogą wziąć udział jedynie osoby posiadające adres korespondencyjny w Polsce.
Teksty muszą być napisane samodzielnie. Kopiowane części lub fragmentów opinii, recenzji innych osób jest zabronione.
Zwycięzców wybiera administracja serwisu LubimyCzytać.pl. Decyzja jest nieodwołalna.

odpowiedzi [37]

Aby napisać wiadomość zaloguj się

Sortuj:

platynka6 29.12.2011 18:11

Czytelnik

dotarła :)

Odpowiedz

WEYRA 28.12.2011 13:50

Czytelnik

Czy dotarła do was już książka?.. Chyba przez święta poczta nie wyrabia...

Odpowiedz

WEYRA 12.12.2011 21:13

Czytelnik

Dziekuję ślicznie i gratuluję pozostałym.

Odpowiedz

Inka 12.12.2011 14:12

Bibliotekarka

gratulacje!;]

Odpowiedz

platynka6 11.12.2011 21:25

Czytelnik

ooo jak fajnie:) gratulacje!

Odpowiedz

Monika Adamczyk 11.12.2011 21:16

Moderator globalny/Redaktorka

Zwyciężyli:

Festir
Meliana92
platynka6
weyra
Kasia

Gratuluję!

Odpowiedz

Monika Adamczyk 09.12.2011 11:03

Moderator globalny/Redaktorka

Konkurs zakończony.
Wyniki ogłoszę najpóźniej w poniedziałek.

Odpowiedz

zoo_ 08.12.2011 22:45

Czytelniczka

Mam pytanie: czy ktoś widział kiedyś GŁUPIEGO wampira? Ja tak. Nie na kartach powieści ani w filmie czy serialu, tylko... w mandze i anime! Mam na myśli japońskie animację i komiks pt. "D-Gray", opowiadającą przygody grupy tzw. egzorcystów. Egzorcyści to osoby różnej płci, wieku i rasy, których połączył ze sobą fakt posiadania boskiej mocy, umożliwiającej bohaterom walkę w obronie ludzkości przed "akumami", czyli bezwolnymi ludzkimi duszami uwięzionymi w powłokach potworów oraz przed ich prowodyrem - Milenijnym Earlem.
W owej malowniczej gromadce nie zabrakło również, jakże obecnie ukochanego przez mass media, wampira o wdzięcznym imieniu Arystar Krory III. Ów potomek krwiopijców różni się jednak zarówno od swoich krwawych i przerażających przodków, jak też od obecnie kreowanego obrazu czarującego, przystojnego, odbierającego dech w piersiach nastolatek wampira-dżentelmena. Nasz bohater, jak na wampira przystało, zamieszkuje w małej wiosce i niezmiennie przez całe swoje życie stroni od ludzi. No, może poza momentami, kiedy ich porywa i wysysa z nich krew. I tutaj ciekawostka - naszemu wampirowi nie "smakuje" każda, pierwsza lepsza z brzegu krew. Nie. Arystar Krory III gustuje tylko w niektórych ludziach, a o jakości krwi powiadamia go jego czuły nos. Zdradzę niewtajemniczonym, iż przyczyną takiego stany rzeczy jest rzeczywiste zamiłowanie bohatera do krwi akum, nie ludzkiej - jak sądził przez całe swoje życie. Kiedy wampir zdaje sobie z tego sprawę, przystaje do egzorcystów, by ratować świat. W tym właśnie momencie fabuły wychodzi na jaw niemożność wampira do oceniania ludzkiej psychiki i motywów nimi kierujących. Ten brak zdolności społecznych objawia się tak dalece posuniętą naiwnością i wiarą w dobre intencje ludzi, iż zakrawa wręcz o głupotę! Podczas kolejnych odcinków z uczestnictwem bohatera jesteśmy traktowanie sporą dawką nieprzyjemnych sytuacji, w które pakuje się on przez swoją niepoprawną łatwowierność.
Ot, taka postać tragiczna i komiczna zarazem. Cudowne uzupełnienie obrazu wampira kreowanego od kilku lat w kulturze masowej.

więcej

Odpowiedz

dziewczyna84 08.12.2011 18:06

Czytelniczka

Ewolucji doczekał się każy. Nawet wampir. Przyznaję, że odpowiada mi wizerunek humanitarnego wapira pijącego specjalny napój "czystą krew", tak jak się to działo w serialu o tym tytule. Fascynujące są ich niezanikające zdolności np. zawrotna szybkość, wieczna młodość czy wyczulony węch - przedstawiają zarazem człowieka nieosiągalnego, z którego trochę byśmy chcieli...

więcej

Odpowiedz

fochinii 08.12.2011 14:16

Czytelniczka

Z postacią wampira pierwszy raz zetknęłam się w znanej przez niemalże wszystkich sadze "Zmierzch" autorstwa Stephenie Meyer, którą podsunęła mi moja młodsza siostra. Muszę przyznać, że wywarła ona na mnie całkiem niezłe wrażenie, dlatego też postanowiłam nieco bliżej zapoznać się z tego typu bohaterami. Sięgnęłam do Stephena Kinga i jego "Miasteczka Salem", gdzie wampiry przedstawione zostały jako istoty kierujące się jedynie żądzą krwi, które można było spacyfikować dewocjonaliami i osinowymi kołkami, kiedy udawały się na dzienny spoczynek. Muszę przyznać, że taka wizja znacznie bardziej pokrywała się z moja pierwotną wiedzą o wampirach. Przejdźmy jednak dalej. Moja siostra wręcz oszalała na punkcie „Pamiętników Wampirów”, których wszystkie tomy dostała na ubiegłoroczne Boże Narodzenie. To dopiero pomieszanie z poplątaniem. Nie dość, że te wampiry były wręcz całkowicie odporne na ludzką krew, chodziły w słońcu dzięki pierścieniom z lapis lazuli, to w dodatku walczyły z jakimiś lisołakami rodem z japońskiej mangi. Warta wspomnienia jest także główna bohaterka Elena – śmiertelniczka, która po przemianie w wampira umarła, nawiedzała bohaterów jako duch a następnie dzięki wielkiej miłości wampira Stefano, jego cierpieniu i rozpaczy została przywrócona do życia. Litości…
Do mnie najbardziej przemawia bez wątpienia „Wywiad z wampirem”, gdzie przedstawiona została głębia i tragizm życia tych istot. Rozdarci między pragnieniem krwi a pozostałą w nich człowieczą naturą cierpią mordując śmiertelników, którymi kiedyś byli. Dręczy ich także okropna samotność oraz niemożność przystosowania się do nowych czasów, których nie rozumieją i które nie są w stanie ich zainteresować, gdyż za najwspanialsze uważają te, w których spędzili swoja ludzką młodość. Uważam „ Wywiad z wampirem” za powieść wybitną, do której nastolatki powinny sięgać przed lektura „Zmierzchu” oraz „Pamiętników Wampirów” (które bez wątpienia robią im wodę z mózgu), ponieważ pomaga ona uzmysłowić sobie prawdziwą egzystencje tych istot. Może dzięki temu większość koleżanek mojej siostry nie marzyłaby o tym, że spotka swojego jedynego wampira, który sprawi, że będą żyły wiecznie, nie zdając sobie sprawy, że stracą wtedy na zawsze wszystkich swoich bliskich.
Każdy autor powieści wampirycznych mniej lub bardziej nagina sobie wizerunek tych postaci, aby uatrakcyjnić fabułę i zachęć do czytania jak najszersze grono osób. Nie powinniśmy jednak dać się olśnić wymyślnym zaletom tych istot, ale także rozważyć ich mroczna stronę pamiętając o tym, że nic nie jest tylko czarne lub białe, bo prawda zawsze leży pośrodku.

więcej

Odpowiedz