W pełni zgadzam się z cytatem. Sądzę, że życie nieustannie daje nam szanse na pójście różnymi ścieżkami, a wybór ścieżki, którą podążymy, zależy wyłącznie od nas. Mi życie dało wiele możliwości wyboru i sądzę, że wybrałam właściwą drogę, choć nigdy do końca nie można być tego pewnym. Od dziecka marzyłam o pójściu na studia dziennikarskie, zostaniu pisarką, bądź też innym kierunkiem artystycznym. Wybrałam jednak coś bardziej praktycznego - Finanse i Rachunkowość. Myślę, że w tym wyborze przeważyła, nie dusza artystyczna, a realia i stała praca na etacie. Myślę, że to dobry wybór, ponieważ aktualnie w trakcie magisterki mogę rozwijać się na inne sposoby, a pracę mam stałą i rozwijającą.

W pełni zgadzam się z cytatem. Sądzę, że życie nieustannie daje nam szanse na pójście różnymi ścieżkami, a wybór ścieżki, którą podążymy, zależy wyłącznie od nas. Mi życie dało wiele możliwości wyboru i sądzę, że wybrałam właściwą drogę, choć nigdy do końca nie można być tego pewnym. Od dziecka marzyłam o pójściu na studia dziennikarskie, zostaniu pisarką, bądź też innym...

Dwa razy w życiu na własnej skórze poznałam określenie „cały mój świat się zawalił”.
Trudno to opisać. Powiem tylko, że miałam takie marzenie: zamknąć oczy i aby minął rok, a jak się obudzę zobaczyć do czego to wszystko doprowadzi…
To bardzo trudny czas. Traumatyczny, pełen silnych i trudnych emocji.
Ale przecież tak to już jest, że „czas leczy rany”. Życie jednak już nie jest takie jak było. Wreszcie tamten świat się zawalił i trzeba wybudować nowy, zupełnie inny. Dokonałam tego i naprawdę jestem z siebie dumna. Takie życie buduje już się bardziej świadomie, rozważa się swoje mocne i słabe strony, marzenia i możliwości. Trzeba przebudować też siebie, to jest taki skok i nagle widzimy w lustrze przeobrażoną postać. Mogłam cieszyć się światem, snuć plany nawet na daleką przyszłość, być szczęśliwą…..
I znowu spotkało mnie „zawalenie świata”…. To był szok, bo gdzieś w tyle głowy wydawało mi się, że nie może jednej osoby los dwa razy tak mocno doświadczyć. A jednak.
Ale otrzepałam się z tego. Znowu zebrałam co było do zebrania i zaczęłam te życiowe puzzle układać od nowa. Już miałam większe doświadczenie, wiedziałam, że trzeba przetrwać brnąc uparcie do przodu. I też się udało. Mam satysfakcję, że podołałam. Wiem, że mogę dokonywać zmian nie tylko z konieczności, ale i świadomych, że mam na to siłę.
Jestem szczęśliwa. Cieszę się tym co jest tu i teraz. Cieszą mnie drobne rzeczy, rozsmakowałam się w tym. Potrafię marzyć, ale już nie przywiązuję się do nich tak bardzo. :)

Dwa razy w życiu na własnej skórze poznałam określenie „cały mój świat się zawalił”.
Trudno to opisać. Powiem tylko, że miałam takie marzenie: zamknąć oczy i aby minął rok, a jak się obudzę zobaczyć do czego to wszystko doprowadzi…
To bardzo trudny czas. Traumatyczny, pełen silnych i trudnych emocji.
Ale przecież tak to już jest, że „czas leczy rany”. Życie jednak już...

Zdecydowanie tak. Po ponad dwóch latach wspólnego związku z moim dawnym chłopakiem, z dnia na dzień musiałam go po prostu wyrzucić z domu, łącznie z wszystkimi jego rzeczami. Zapytacie, dlaczego? Ponieważ na wyjeździe u jego kuzynki i jej męża, postanowił ni stąd ni z owąd przywalić mi z główki w twarz. W efekcie tego zdarzenia przez tydzień utrzymywało mi się podbite oko. Od razu po tym zajściu kazałam mu się pakować i się wynosić. Uważam, że jeśli mężczyzna raz przyłoży kobiecie, będzie zdolny zrobić to kolejne razy. Także w tamtym dniu, musiałam zaczynać życie od nowa, ale bez tyrana u swego boku. Dziś cieszę się, że potrafiłam być wtedy silna i od razu zareagować. Każda kobieta w podobnej sytuacji powinna postąpić tak samo.

Zdecydowanie tak. Po ponad dwóch latach wspólnego związku z moim dawnym chłopakiem, z dnia na dzień musiałam go po prostu wyrzucić z domu, łącznie z wszystkimi jego rzeczami. Zapytacie, dlaczego? Ponieważ na wyjeździe u jego kuzynki i jej męża, postanowił ni stąd ni z owąd przywalić mi z główki w twarz. W efekcie tego zdarzenia przez tydzień utrzymywało mi się podbite oko....

Moje życie jest nudne i bezsensowne-jestem na studiach, które nie sprawiają mi prawie żadnej przyjemności, na które poszłam tylko dlatego, że nie dostałam się na te na które chciałam (teraz jednak już nie chcę na nie iść), całe dnie przesiaduję w domu, nie mam znajomych, z którymi mogłabym gdziekolwiek wyjść.
Wszystko zmieniło się niedawno pod wpływem jednej szczególnej trylogii. „Atramentowy świat” C. Funke sprawił, że zapragnęłam nauczyć się żonglować, bez powodu, tak po prostu, bo chciałam. Gdy w końcu kupiłam piłeczki i spróbowałam, okazało się, że jest mnie to niezmiernie uszczęśliwia, mimo że na początku szło mi okropnie, to śmiałam się z każdego upadku piłeczek. W końcu jako tako się nauczyłam i zaczęłam próbować trudniejszych rzeczy. Zainspirowało mnie to do tego, że nie zawsze musi mi od początku wychodzić, nie musi nigdy zacząć, najważniejsze bowiem, że mnie to uszczęśliwia. Dlatego gdy tylko skończę aktualne studia, wybieram się na inne, na kierunek, który mimo że nie da mi szczególnych perspektyw w dalszym życiu, to studiowanie go mnie uszczęśliwi. Rysuję i piszę, mimo że nic z tego co dokończę nie jest idealne. Bo najważniejsze stało się dla mnie to, żeby przeżyć życie szczęśliwie a nie w dobrobycie ale robiąc coś, co mnie w żaden sposób nie uszczęśliwia. Książki te uświadomiły mi coś, co właściwie wiedziałam już od dawna, ale czego nie chciałam dostrzec. Dlatego porzucam aktualne smutne i monotonne życie, na rzecz kolorowego i radosnego.

Moje życie jest nudne i bezsensowne-jestem na studiach, które nie sprawiają mi prawie żadnej przyjemności, na które poszłam tylko dlatego, że nie dostałam się na te na które chciałam (teraz jednak już nie chcę na nie iść), całe dnie przesiaduję w domu, nie mam znajomych, z którymi mogłabym gdziekolwiek wyjść.
Wszystko zmieniło się niedawno pod wpływem jednej szczególnej...

Taki punkt następuję zazwyczaj gdy zdajemy sobie sprawę, że obecna droga, bądź co gorsza trwanie w miejscu jest dla nas szkodliwe. Kiedy pogodzimy się z nadchodzącą zmianą, zdobędziemy się na odwagę ponieważ dobre decyzje nierzadko wiążą się z bólem. Nie będzie to oryginalna historia ale taki punkt nastąpił w momencie gdy wszystkie plany związane z rozpoczęciem wspólnego życia z partnerem legły w gruzach. Gdy tracimy kogoś bliskiego, ból staje się niemal fizyczny.
Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że była to dobra decyzja. Nie wyjechałam na północ kraju, nie mam pierścionka na palcu. Mam za to spokój psychiczny oraz w końcu siebie na pierwszym miejscu i tego właśnie wszystkim życzę.

Taki punkt następuję zazwyczaj gdy zdajemy sobie sprawę, że obecna droga, bądź co gorsza trwanie w miejscu jest dla nas szkodliwe. Kiedy pogodzimy się z nadchodzącą zmianą, zdobędziemy się na odwagę ponieważ dobre decyzje nierzadko wiążą się z bólem. Nie będzie to oryginalna historia ale taki punkt nastąpił w momencie gdy wszystkie plany związane z rozpoczęciem wspólnego...

Oczywiście, rozpoczęcie każdej nowej drogi w życiu to cały jego sens. Nowy rozdział daje emocje, daje poczucie, ze życie jest „po coś”. Czasami potrzeba trochę tej adrenaliny, skręcenia w lewo, a nie w prawo. I tak oto największy kujon w szkole średniej, z najwyższa średnia w szkole postanowiłam rzucić wszystko i wyjechać do Anglii, słysząc tylko komentarze - ty ? Nie idziesz na studia? zmarnujesz swoje życie, to po co ci była ta nauka? Ahh te komentarze „wiernych przyjaciół”. W tym roku mija 4 rok kiedy wróciłam już do polski, w przyszłym roku kończę studia mgr, mam wspaniała rodzine i cudowna mała córeczkę, budujemy nasz wymarzony domu, i otrzymałam jedno z głównych stanowisk w firmie, gdzie pracuje od powrotu z Anglii. Dziś wiem, ze ciężka praca, miesiące wyrzeczeń i wszystkie doświadczenia z jakimi spotkałam się na emigracji pomogły mi stać się lepszym, mądrzejszym i dojrzalszym człowiekiem, który podjął dobra decyzje „skręcając w lewo”, a nie jak wszyscy idąc na studia. Nie wiem jak wyglądałoby moje życie gdybym została w Polsce, a dziś wiem, ze to ze życie rzuciło mnie do obcego kraju dało mi największa lekcje w życiu, z której dzisiaj czerpie same korzyści. Czasem warto skręcić w drogę która podpowiada serce i walczyć o swoje, nie cudze życie i marzenia.

Oczywiście, rozpoczęcie każdej nowej drogi w życiu to cały jego sens. Nowy rozdział daje emocje, daje poczucie, ze życie jest „po coś”. Czasami potrzeba trochę tej adrenaliny, skręcenia w lewo, a nie w prawo. I tak oto największy kujon w szkole średniej, z najwyższa średnia w szkole postanowiłam rzucić wszystko i wyjechać do Anglii, słysząc tylko komentarze - ty ? Nie...

Podchodząc do matury, nie wyobrażałam sobie nawet, że moja przyszłość mogłaby nie wiązać się z medycyną. Byłam nią tak pochłonięta, iż każdą wolną chwilę spędzałam na przeglądaniu podręczników do biologii i oglądaniu popularnych seriali o tejże tematyce.
Jednak egzaminy zweryfikowały moje plany. Okazało się, że otrzymany przeze mnie wynik z chemii, nie do końca wystarczy, by dostać się na ten kierunek.
Przez kilka dni tkwiłam w pustce rozmyślań, zachowywałam się jak nie ja. Mało jadłam, dużo płakałam, często histeryzowałam. Czułam, iż grunt osuwa się spod moich stóp i z ogromnym łoskotem wpada w przepaść beznadziei.
Po kilku tygodniach uruchomiłam plan awaryjny. Nie chciałam się poddawać. Postanowiłam, iż maturę z chemii poprawię, a ten rok zagospodaruję na poznanie świata i odkrycie samej siebie.
Przeszkadzał mi w tym brat, który z uporem maniaka powtarzał mi, iż powinnam studiować psychologię. Uważał, że to coś dla mnie... Dziedzina, w której na pewno się odnajdę.
Nie wierzyłam mu, ale coś jednak skłoniło mnie do tego, gdyż ostatniego dnia rekrutacji pojawiłam się na Wydziale i złożyłam papiery.
Za kilka miesięcy zostanę magistrem psychologii.
To zdarzenie nauczyło mnie czegoś bardzo ważnego. Kiedy wydaje się, że nic nie ma sensu, a życiowa szansa przepadła na zawsze, należy dać sobie czas i zaryzykować.
Z dnia na dzień utwierdzam się w przekonaniu, że sztywnie wyznaczona ścieżka może nam tylko zaszkodzić.

Podchodząc do matury, nie wyobrażałam sobie nawet, że moja przyszłość mogłaby nie wiązać się z medycyną. Byłam nią tak pochłonięta, iż każdą wolną chwilę spędzałam na przeglądaniu podręczników do biologii i oglądaniu popularnych seriali o tejże tematyce.
Jednak egzaminy zweryfikowały moje plany. Okazało się, że otrzymany przeze mnie wynik z chemii, nie do końca wystarczy,...

Nie będę oryginalna w swojej wypowiedzi, bo punktem zwrotnym w moim życiu było zakończenie długoletniego związku. Decyzja ta wymusiła reorganizację wszystkich planów, ale jednocześnie była uwalniająca. Pociągnęła za sobą konieczność skonfrontowania się ze wszystkimi lękami i choć nie był to najłatwiejszy czas w moim życiu, był niezwykle cenny. Zaczęłam odkrywać siebie na nowo, wychodzić ze schematów, w których przez kilka lat się dusiłam. Rozmasowywanie dłoni, które kurczowo trzymały się "dawnego życia" było bolesne, ale z każdym kolejnym dniem coraz piękniejsze. Miałam mnóstwo czasu na odnalezienie drogi do siebie i nawiązanie przyjaźni z samą sobą. Bo nagle stało się jasne jak słońce, że nie definiuje mnie związek, że jestem pełnowartościową istotą, której szczęście zależy tylko od niej samej.

Nie będę oryginalna w swojej wypowiedzi, bo punktem zwrotnym w moim życiu było zakończenie długoletniego związku. Decyzja ta wymusiła reorganizację wszystkich planów, ale jednocześnie była uwalniająca. Pociągnęła za sobą konieczność skonfrontowania się ze wszystkimi lękami i choć nie był to najłatwiejszy czas w moim życiu, był niezwykle cenny. Zaczęłam odkrywać siebie na...

Kiedy byłam jeszcze w liceum, zawsze wyznaczałam sobie cele, które miała zrealizować w przyszłości. Planowałam, że skończę studia, zdobędę dobrą pracę, wydam własną książkę, zarobię wystarczającą ilość pieniędzy, a potem znajdę miejsce, w którym będę czuła się jak w domu i tam zamieszkam. Wszystko jednak zmieniło się, kiedy rozpoczęłam studia, a potem je porzuciłam. To był pierwszy punkt zwrotny. Okazało się, że moje wyobrażenia o sobie, nie mają pokrycia w rzeczywistości. Zaczęłam myśleć, że jestem słaba, bezużyteczna. Czułam się źle sama ze sobą. Kolejnym punktem zwrotnym był dzień, w którym psycholog powiedział mi, że podejrzewa u mnie chorobę afektywną dwubiegunową typu II. Ale to był dobry moment, bo w końcu dowiedziałam się, dlaczego tak różniłam się od innych. Zaczynałam poznawać się na nowo i zrozumiałam, że muszę podążać za swoimi pragnieniami, żeby żyć ze sobą w zgodzie.
Teraz znów rozpoczęłam studia. Pilnie się obserwuję, nerwowo wyczekuję kolejnej fazy hipomanii i depresji. Piszę powieść fantasy. Zbieram na tablet graficzny, żeby spełniać swoje marzenie o stworzeniu komiksu.
Chcę mieć długie, spokojne i nudne życie.

Kiedy byłam jeszcze w liceum, zawsze wyznaczałam sobie cele, które miała zrealizować w przyszłości. Planowałam, że skończę studia, zdobędę dobrą pracę, wydam własną książkę, zarobię wystarczającą ilość pieniędzy, a potem znajdę miejsce, w którym będę czuła się jak w domu i tam zamieszkam. Wszystko jednak zmieniło się, kiedy rozpoczęłam studia, a potem je porzuciłam. To był...

Jeszcze nie wiem czy ten punkt, będzie punktem zwrotnym, ale po cichu mam taką nadzieję. Podjęłam odważną jak na mnie decyzję i zapisałam się na moją pierwszą wizytę u psychologa. Było mi trudno przyznać, że nie wszystko mam w swoim życiu pod kontrolą, a emocje, których doświadczam niszczą mnie kawałek po kawałku. Wiem, że ta zmiana nie będzie prosta, ale chciałabym żeby decyzja sprawiła, że moje dalsze życie nie będzie tak bardzo wypełnione niepotrzebnym stresem, jak było do tej pory.

Jeszcze nie wiem czy ten punkt, będzie punktem zwrotnym, ale po cichu mam taką nadzieję. Podjęłam odważną jak na mnie decyzję i zapisałam się na moją pierwszą wizytę u psychologa. Było mi trudno przyznać, że nie wszystko mam w swoim życiu pod kontrolą, a emocje, których doświadczam niszczą mnie kawałek po kawałku. Wiem, że ta zmiana nie będzie prosta, ale chciałabym żeby...