Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Joanna
nitka91
tayen
Monia
Gosia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Joanna
nitka91
tayen
Monia
Gosia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mam ochotę cofnąć czas i przeżyć jeszcze raz wiele prozaicznych chwil. Wrócić do liceum kiedy nie było koronawirusa. Przejechać się tramwajem bez maski. Żałuję, że tak bardzo narzekałam na komunikację miejską. Wybrać się na wagary choć jeszcze jeden raz. Żałuję, że tego nie doceniałam, tego małego zastrzyku adrenaliny. Mam ochotę znów przygotowywać się do matury. Tak bardzo żałuję, że pisałam ją w czerwcu podczas reżimu sanitarnego. Tak wiele chciałabym przeżyć jeszcze raz. Te małe decyzję, które podejmowałam każdego dnia utracone raz na zawsze. A potem nastał wybór uczelni, decyzję podjęłam pod wpływem chwili. Zabrakło mi czasu na namysł i żałuję tego każdego dnia. Jak wyglądałoby moje życie, gdybym studiowała teraz matematykę? Czy byłabym szczęśliwsza? Tak bardzo mi brakuję utraconych chwil, które już nie wrócą.

Mam ochotę cofnąć czas i przeżyć jeszcze raz wiele prozaicznych chwil. Wrócić do liceum kiedy nie było koronawirusa. Przejechać się tramwajem bez maski. Żałuję, że tak bardzo narzekałam na komunikację miejską. Wybrać się na wagary choć jeszcze jeden raz. Żałuję, że tego nie doceniałam, tego małego zastrzyku adrenaliny. Mam ochotę znów przygotowywać się do matury. Tak bardzo...

Myślę, że wszystko w moim życiu było po coś. Niemniej jednak ja wyszłam za mąż za mojego długoletniego przyjaciela, któremu gdybym mogła wyznałabym swoje uczucia dużo wcześniej. Oboje się baliśmy, zawsze mogliśmy na siebie liczyć, wspieraliśmy się wzajemnie i potrafiliśmy rozmawiać całymi godzinami. Narodziło się między nami uczucie, którego jednak baliśmy się wyznać z uwagi na utratę bliskiej osoby-przyjaciela. Teraz wiem, że odwaga wyznania uczuć była najlepszą decyzją w życiu, dlatego gdybym mogła cofnąć czas zrobiłabym to kilka lat wcześniej!

Myślę, że wszystko w moim życiu było po coś. Niemniej jednak ja wyszłam za mąż za mojego długoletniego przyjaciela, któremu gdybym mogła wyznałabym swoje uczucia dużo wcześniej. Oboje się baliśmy, zawsze mogliśmy na siebie liczyć, wspieraliśmy się wzajemnie i potrafiliśmy rozmawiać całymi godzinami. Narodziło się między nami uczucie, którego jednak baliśmy się wyznać z...

Choć nie wierzę w przeznaczenie i los zapisany w gwiazdach chyba nie zdecydowałabym się na cofnięcie w czasie żeby zmienić którąkolwiek ze swoich decyzji. Powód jest bardzo prosty: jestem straszną panikarą! Boję się absolutnie każdej zmiany. Wszystkiego co nowe i nieznane. Mój mózg automatycznie podsuwa mi katastroficzne zakończenia takiej modyfikacji. No bo skąd mam wiedzieć, czy moja nowa decyzja na pewno byłaby lepsza? A co jeśli tylko pogorszę swoją sytuację? Co jeśli naprawdę może być JESZCZE gorzej? Nawet nie chcę sobie tego wyobrażać!

Przecież każda decyzja powiązana jest z inną. Kolejne wybory implikują następne.
Od razu zastanawiam się nad tym co mogłoby mnie w związku z tym ominąć. Bo może nawet nie zdaję sobie sprawy, że pozornie głupi wybór przyniósł mi z czasem wiele dobrego.

Poza tym szczerze wierzę, że bardzo potrzebujemy tych "złych" decyzji. Choć bywa to nieprawdopodobnie trudne i wciąż się tego uczę, to wierzę, że warto traktować je jako lekcje, które uczą nas jak żyć i pokazują co jest dla nas naprawdę ważne. Gdyby nie taka lekcja, nie potrafilibyśmy unikać w przyszłości kolejnych niewłaściwych decyzji.

Dlatego choć bywały chwile kiedy myślałam, że jestem w stanie oddać wszystko żeby móc zmienić przeszłość, to z perspektywy czasu wiem, że nie skorzystałabym z takiej możliwości.

Choć nie wierzę w przeznaczenie i los zapisany w gwiazdach chyba nie zdecydowałabym się na cofnięcie w czasie żeby zmienić którąkolwiek ze swoich decyzji. Powód jest bardzo prosty: jestem straszną panikarą! Boję się absolutnie każdej zmiany. Wszystkiego co nowe i nieznane. Mój mózg automatycznie podsuwa mi katastroficzne zakończenia takiej modyfikacji. No bo skąd mam...

Nieraz myślę, jakim człowiekiem byłabym dzisiaj gdybym dokonała innych wyborów w swoim życiu, już na etapie mojego dzieciństwa i później. Gdybym potrafiła 25 lat temu mówić częściej NIE, stawiać na swoim, bardziej wpływać na decyzje rodziców w zakresie edukacji, rozwijania zainteresowań, ubioru itp.
Ale nie mogłam wówczas wiedzieć o sobie i świecie tego, co aktualnie wiem po wielu miłych niespodziankach od losu, ale również rozczarowań, z których się zawsze podnosiłam i które mnie ukształtowały.
Dzisiaj jestem silną i niezależną kobietą. Mam świadomość, że należę do tych ludzi "lepiej urodzonych", którzy w społeczeństwie dobrobytu i stosunkowo spokojnych czasach mają możliwość realizować swoje marzenia, zacząć wszystko od nowa, jeśli tylko chcą i pisać swój, własny życiowy scenariusz.
Jednak to w jakim kierunku zmierzam zależy w dużej mierze od innych ludzi i ich doświadczeń oraz wyborów, w wyniku których są w moim życiu lekcją, sprawdzianem lub darem. Zostają na krócej, na dłużej lub na zawsze.
Na każdym kroku wybierając jedno, rezygnujemy z wielu innych szans i opcji, które poprowadziłyby nasze życie w innym kierunku niż ten obrany tu i teraz.
Dlatego wiem, że pomimo nachodzącego mnie czasami żalu, refleksji i pragnienia zmienienia przeszłości, powinnam być wdzięczna za to co mam i kim jestem. A te różne wspomnienia, wątpliwości i emocje mogę wykorzystać w ramach świadomego rozwoju osobistego i cieszenia się teraźniejszością z akceptacją jej wszystkich odcieni i barw.

Nieraz myślę, jakim człowiekiem byłabym dzisiaj gdybym dokonała innych wyborów w swoim życiu, już na etapie mojego dzieciństwa i później. Gdybym potrafiła 25 lat temu mówić częściej NIE, stawiać na swoim, bardziej wpływać na decyzje rodziców w zakresie edukacji, rozwijania zainteresowań, ubioru itp.
Ale nie mogłam wówczas wiedzieć o sobie i świecie tego, co aktualnie wiem...

Jestem teraz w takim momencie życia, że cały czas zastanawiam się czy nie byłoby lepiej gdybym kiedyś zdecydowała się pójść w przeciwnym kierunku. Byłabym w zupełnie innym miejscu i prawdopodobnie nie musiałabym katować się tym, co w tej chwili całkowicie zajmuje moje myśli. Ale czy byłoby lepiej? Pewnie przeżyłabym tylu niesamowitych rzeczy, o których nawet nie marzyłam, bo wydawało mi się, że nigdy mnie nie spotkają albo przeżyłabym coś lepszego. Ale nie spotkałabym człowieka, który pozwolił mi choć trochę otworzyć się na samą siebie. I mimo to, że teraz jestem w totalnym dołku, to w głębi serca cieszę się, że dałam się ponieść chwili i raz pozwoliłam sobie iść za głosem serca, a nie rozumu. Mam nadzieję, że wszystko dzieje się po coś i że każda podjęta decyzja ma sens. Nawet jeśli tego sensu nie widać od razu.

Jestem teraz w takim momencie życia, że cały czas zastanawiam się czy nie byłoby lepiej gdybym kiedyś zdecydowała się pójść w przeciwnym kierunku. Byłabym w zupełnie innym miejscu i prawdopodobnie nie musiałabym katować się tym, co w tej chwili całkowicie zajmuje moje myśli. Ale czy byłoby lepiej? Pewnie przeżyłabym tylu niesamowitych rzeczy, o których nawet nie marzyłam,...

Codziennie rano budzę się i myślę "ten dzień będzie inny". A potem jak zawsze - piję kawę, myję zęby, przekopuję się przez tysiąc maili. I tak każdy "niezwykły dzień" zyskuje zwykły początek, który prowadzi do zwykłego końca. Wieczorem po raz kolejny odczuwam nienawiść do samej siebie, bo nadal jest tak samo. Do czasu. Budzik nie zadzwonił. Nie ma czasu na kawę, pomyślenie o śniadaniu. W pośpiechu myję zęby, a drzwi zamykam równocześnie zapinając buty. Jak nic będę spóźniona, a przecież tak bardzo cenię sobie terminowość. Wchodzę do pracy sporo po czasie, może będzie lepiej? I nagle alarm w telefonie - prezentacja projektu, no świetnie, gdybym tylko znalazła na biurku odpowiednie dokumenty. Idealnie ułożone papiery zmieniają się w stertę pogiętych prac. Nie znoszę bałaganu. Po kilku minutach uświadamiam sobie, że projektu tutaj nie ma, został w domu, zaspałam bo dopracowywałam go do późnych godzin. Za wszelką cenę chcę przełożyć spotkanie, chociaż na jutro. Dzwonię próbując zachować spokój - udało się, ale usprawiedliwiłam się pracą nad dodatkowymi rozwiązaniami, więc czeka mnie kolejny ciężki wieczór. Wracam do domu, otwieram kalendarz i zaczynam skreślać. Rysuję sto strzałek, przekładam plany, wprowadzam nowe. Wbrew sobie, bo organizacja to mój klucz do spokoju. Nie mam dziś czasu na czytanie, ani na serial. Ani na nic innego, co kojarzy się z przyjemnością. Zasypiam z myślą, że nie było tak samo. A potem dzwoni budzik, wstaję i jestem wdzięczna, że znów jest tak samo.

Codziennie rano budzę się i myślę "ten dzień będzie inny". A potem jak zawsze - piję kawę, myję zęby, przekopuję się przez tysiąc maili. I tak każdy "niezwykły dzień" zyskuje zwykły początek, który prowadzi do zwykłego końca. Wieczorem po raz kolejny odczuwam nienawiść do samej siebie, bo nadal jest tak samo. Do czasu. Budzik nie zadzwonił. Nie ma czasu na kawę, pomyślenie...

Można przypuszczać, że zabawy z czasem były w obecne już w marzeniach ludzi sprzed przemysłowych rewolucji, którzy nie mieli jeszcze wyobraźni rozbudzonej mocą pary wodnej. W mnogości człowieczych błędów i ich wielce niewygodnych konsekwencjach możliwość powrotu w przeszłość i przekierowania słowa lub czynu w inną stronę wydaje się rzeczą idealną. A jednak czy nie pozbawia to czegoś ludzkiego życia? Czy nie jest w nie wpisana jednorazowość, która czasem przeraża a czasem ekscytuje? Czy to nie byłoby zbyt daleko posunięte udogodnienie? Człowiek uzyskałby wtedy olbrzymią kontrolę i to nie tylko nad sobą. Wiedząc że ktoś, gdzieś i kiedyś zrobi to i to można by było przeszkodzić temu. Zawładnięcie życiem innych jest nieetyczne i czy nie można pokusić się o stwierdzenie, że te manipulacje mogłyby skończyć się wojnami w dwóch czasoprzestrzeniach? Działania te nie będą szkodliwe przy przypadku rozlanego mleka, które się zawczasu przytrzyma. One będą całkowicie zmieniały bieg życia. Po skończeniu jednych studiów cofnę się w czasie i rozpocznę drugie. Wiem, że ten wyjazd skończy się czymś złym, dlatego zrezygnuję z niego. Tu pojawia się kolejny problem. Co w przypadku, gdy nowa decyzja będzie też zła? Ile razy mam się cofać? A co, gdy efekt motyla przyniesie jeszcze gorsze konsekwencje? Nie można w końcu utożsamiać innej ścieżki z dobrą ścieżką. Podejmując decyzję teraz niewiadomo do czego ona prowadzi. Podejmując nową decyzję w przeszłości wciąż tego nie wiem. Ryzyko nigdy nie znika. Jedyną pociechą może być świadomość, że rozważnie podjęło się najlepszą z decyzji i jest się gotowym na spotkanie z jej konsekwencjami. Ostatnią z pułapek jest chyba los. Czy kogoś zdziwi jeśli ten nie pozwoli się oszukać i zaprowadzi do tego samego miejsca, z którego próbowało się uciec...

Można przypuszczać, że zabawy z czasem były w obecne już w marzeniach ludzi sprzed przemysłowych rewolucji, którzy nie mieli jeszcze wyobraźni rozbudzonej mocą pary wodnej. W mnogości człowieczych błędów i ich wielce niewygodnych konsekwencjach możliwość powrotu w przeszłość i przekierowania słowa lub czynu w inną stronę wydaje się rzeczą idealną. A jednak czy nie pozbawia...

Chyba każdy by chciał by istniała możliwość cofnięcia się w czasie i podjęcia innej decyzji, tylko czy decyzja, którą byśmy wybrali byłaby lepsza w dłuższej perspektywie?
Jednym z ważniejszych wyborów w naszyn życiu jest wybór studiów i swojej ścieżki zawodowej. Ponieważ w szkole byłam dobra z przedmiotów ścisłych czasami zastanawiam się co by było gdybym zamiast studiów na uczelni medyczej wybrała politechnikę. Jak wtedy potoczyłoby się moje życie? Czy znalazłabym pracę i tę pracę polubiła bardziej niż obecną? Czy czułabym się zadowolona i spełniona? Czy bym się ciągle rozwijała?
Myślę, że idealnym rozwiązaniem byłaby szklana kula, która pokazała by nam życie, które moglibyśmy wieść podejmując inną decyzję i wtedy podejmowalibyśmy ostateczną decyzję, która ścieżkę dla siebie obieramy.

Chyba każdy by chciał by istniała możliwość cofnięcia się w czasie i podjęcia innej decyzji, tylko czy decyzja, którą byśmy wybrali byłaby lepsza w dłuższej perspektywie?
Jednym z ważniejszych wyborów w naszyn życiu jest wybór studiów i swojej ścieżki zawodowej. Ponieważ w szkole byłam dobra z przedmiotów ścisłych czasami zastanawiam się co by było gdybym zamiast studiów...