Kobieta stała nieruchomo na brzegu, jedną dłoń opierając o balustradę. Niczym antyczna rzeźba, nie reagowała na wiatr, poruszający włosy i ubrania. Słona wilgoć osadzała się na skórze, tworząc cienki, ale szczelny pancerz. Ktoś uderzył ją ramieniem w bark, gdy przepychał się wąskim przejściem. Oblizała spierzchnięte wargi, a sól wgryzła się w język, szczypiąc delikatne kubki smakowe.

Stanął za jej plecami. Czekał, aż odwróci się, ale zwłoka była zbędna. Znał odpowiedź, jeszcze zanim otworzyła usta. Podobnie jak ona, odtwarzał tę scenę w swojej wyobraźni wielokrotnie, za każdym razem powtarzając te same słowa. Te same błagania, te same argumenty, te same próby zaklinania rzeczywistości.

- Nie mogę tego zrobić.

Cisza przeciągała się do granic absurdu. W niemy sposób prosił ją, by zmieniła zdanie. Nie rozumiał, że decyzja została podjęta dawno temu, już w chwili, gdy się poznali. Kolejne dni nie mogły jej zmienić. Nawet nieskończoność nie zmieniłaby jej decyzji.

Ramiona zaokrągliły się, gdy kobieta wypuściła długo wstrzymywane powietrze. Spóźniła się. Widoczny w oddali statek płynął już na zachód, ile sił w buchającym żarem silniku. Rodzina i przyjaciele teatralnym machaniem żegnali pasażerów, ale lada chwila znudzeni i zmęczeni, wrócą do swojej codzienności.

Ona wciąż stała samotnie na brzegu, rozpamiętując rozmowę, która nigdy się nie odbyła.


/luźno inspirowane filmem „Zeszłego roku w Marienbadzie” i zapętleniem rzeczywistości

Kobieta stała nieruchomo na brzegu, jedną dłoń opierając o balustradę. Niczym antyczna rzeźba, nie reagowała na wiatr, poruszający włosy i ubrania. Słona wilgoć osadzała się na skórze, tworząc cienki, ale szczelny pancerz. Ktoś uderzył ją ramieniem w bark, gdy przepychał się wąskim przejściem. Oblizała spierzchnięte wargi, a sól wgryzła się w język, szczypiąc delikatne...

Każdy z nas posiada moc sprawczą. To nie gwiazdy, nie los, ale my decydujemy o tym, w którym miejscu teraz się znajdujemy.
Czasami wydaje się, że coś nie jest warte naszych starań i zabiegów... Że to tylko mała drobnostka, która nijak ma się do naszej przyszłości.
Potem okazuje się, że jeden ruch wykonany kilka lat temu, do tej pory spędza sen z powiek.
Podobnie było w moim przypadku. Mając 17 lat posiadałam przyjaciela, z którym spędzałam każdą wolną chwilę. Pewnego dnia, w porze zwierzeń, wyznał, iż od dłuższego czasu jest we mnie zakochany. Niestety już nigdy nie dowiedział się, że było to uczucie odwzajemnione.
Kiedy w towarzystwie znajomych ujął mnie za dłoń, w napływie zażenowania, odrzuciłam ją.
Nigdy nie myślałam, że prawie 10 lat później, owa historia będzie nadal mnie nawiedzać.
Tamtego letniego wieczora straciłam przyjaciela i być może miłość mojego życia. Pomimo, iż od tamtego momentu byłam w kilku mniej lub bardziej udanych związkach, nigdy nie przestałam się zastanawiać "co by było gdyby..."

Każdy z nas posiada moc sprawczą. To nie gwiazdy, nie los, ale my decydujemy o tym, w którym miejscu teraz się znajdujemy.
Czasami wydaje się, że coś nie jest warte naszych starań i zabiegów... Że to tylko mała drobnostka, która nijak ma się do naszej przyszłości.
Potem okazuje się, że jeden ruch wykonany kilka lat temu, do tej pory spędza sen z powiek.
Podobnie było w...

Gdybym chciała zmienić jedną z tych ważnych decyzji, które podjęłam w swoim życiu, nie wiem czy ostatecznie trafiłabym do miejsca w którym znajduję się teraz, a przecież… tu mi dobrze! Mam wyjątkowego męża, dziecko w drodze, mamy gdzie mieszkać, co jeść, planujemy wakacje oraz budowę domu - ot, taka zwyczajna droga. Początek był wyboisty, zmarnowałam mnóstwo czasu na rzeczy i ludzi, którzy nic dla mnie teraz nie znaczą. Kiedy jednak nachodzą mnie wątpliwości dotyczącego tego, co ja wyrabiam i że może czas się ogarnąć, to ostatecznie pukam się w głowę. Ustawiam priorytety i dzięki temu, każdego wieczora zasypiam z poczuciem, że właśnie tak miało być. Być może więcej czasu niż innym zajęło mi dojście do tego etapu, ale potykając się na tej wyboistej drodze nauczyłam się - i wciąż się uczę - że nie ma co się porównywać z innymi: nie każdy musi podbijać świat w ten czy inny sposób. Mi wystarcza moje tu i teraz.

Gdybym chciała zmienić jedną z tych ważnych decyzji, które podjęłam w swoim życiu, nie wiem czy ostatecznie trafiłabym do miejsca w którym znajduję się teraz, a przecież… tu mi dobrze! Mam wyjątkowego męża, dziecko w drodze, mamy gdzie mieszkać, co jeść, planujemy wakacje oraz budowę domu - ot, taka zwyczajna droga. Początek był wyboisty, zmarnowałam mnóstwo czasu na rzeczy...

Dawniej po podjęciu ważnej decyzji zastanawiałam się czy była ona słuszna. Czy coś mogło potoczyć się inaczej? Co by się stało gdybym zdecydowała inaczej?
Teraz wiem, że to co ma się wydarzyć, wydarzy się bez względu na moją decyzję. Uświadomiłam sobie, że każdy jest kowalem własnego losu, ale przeznaczenie ma większy młot.

Dawniej po podjęciu ważnej decyzji zastanawiałam się czy była ona słuszna. Czy coś mogło potoczyć się inaczej? Co by się stało gdybym zdecydowała inaczej?
Teraz wiem, że to co ma się wydarzyć, wydarzy się bez względu na moją decyzję. Uświadomiłam sobie, że każdy jest kowalem własnego losu, ale przeznaczenie ma większy młot.

Nie odnosi się to do jednej decyzji, ale to jednej cechy związanej z niemal każdym ważnym wyborem. Nie bałabym się. Nie bałabym się walczyć o swoje, nie bałabym się ryzykować, nie bałabym się mówić głośno, gdy ktoś postępował względem mnie nie fair. Strach ukształtował mnie na taką osobę jaką teraz jestem, postawił mnie w tej sytuacji jakiej jestem. I nie uważam, że mam złe życie. Ale do tej pory boję się, wydaje mi się, że inni są lepsi ode mnie - a oni po prostu nie boją się walczyć o swoje.

Nie odnosi się to do jednej decyzji, ale to jednej cechy związanej z niemal każdym ważnym wyborem. Nie bałabym się. Nie bałabym się walczyć o swoje, nie bałabym się ryzykować, nie bałabym się mówić głośno, gdy ktoś postępował względem mnie nie fair. Strach ukształtował mnie na taką osobę jaką teraz jestem, postawił mnie w tej sytuacji jakiej jestem. I nie uważam, że mam złe...

To była wrona. Czarna i skrzecząca: -Szybciej, zdejmuj tę koszulkę! A potem poczułam ból ucha naderwanego przez koszulkę, a pod powiekami łzy. Gdy wróciłam z mamą do domu, rozgorączkowana położyłam się do łóżka i przysnęłam. Śnił mi się ukochany miś, który bronił mnie przed złym ptaszyskiem. Gdy się obudziłam, wiedziałam: będę panią doktor, ale nie tak okropną jak ta wrona, u której byłam w poradni. Miałam wówczas 6 lat. I zadecydowałam o swojej przyszłości. Od 30 lat jestem lekarzem. W powołanie pierwszy raz zwątpiłam, gdy wiedziona pasją rysowania, wahałam się, czy nie iść na plastykę. Zwyciężyła medycyna. Po raz drugi zwątpienie przyszło w dramatycznym momencie - noc, dyżur, mężczyzna, zawał, śmierć. A jeszcze przed chwilą trzymałam jego rękę, badając puls. I nagle linia prosta. Prosto do nieba. Reanimacja. Nic. Na korytarzu czekała jego żona z dwójką dzieci. Musiałam jej powiedzieć. Tylko jak? "I widziałam, jak przez drzwi szpitala wyszło życie, a śmierć została" - napisałam kilka lat potem w wierszu "Reanimacja". Medycyny nie porzuciłam. Zaczęłam oswajać śmierć, nieodłączną towarzyszkę życia. A zwątpienia? Jakby się gdzieś tliły, ale nie dawałam im dojść do głosu. Mówiłam ja, nie wprost lecz przez prozę i poezję. O życiu, śmierci, byciu, przemijaniu. To je oswajam każdego dnia, pisząc i wędrując. Jakbym chciała wychodzić i wypisać na nowo swoje powołanie. I zatrzymać tym życie. Medycyna bywa bezradna, choć jako dziecko myślałam inaczej. Kim byłabym dziś, gdyby nie wrona?

To była wrona. Czarna i skrzecząca: -Szybciej, zdejmuj tę koszulkę! A potem poczułam ból ucha naderwanego przez koszulkę, a pod powiekami łzy. Gdy wróciłam z mamą do domu, rozgorączkowana położyłam się do łóżka i przysnęłam. Śnił mi się ukochany miś, który bronił mnie przed złym ptaszyskiem. Gdy się obudziłam, wiedziałam: będę panią doktor, ale nie tak okropną jak ta wrona,...

Główny bohater gorzkiego, a jednocześnie jakże prawdziwego dramatu "Dzień Świra" Adaś Miauczyński mówił do swojej matki: "Mama już miała życie przed sobą, też nie będę miał dwóch żyć". Wielu z nas naiwnie wydaje się, że gdybyśmy mieli szansę cofnąć czas i przeżyć pewne chwile na nowo podjęlibyśmy lepsze decyzje, nasze życie zyskałoby lepszą jakość i bylibyśmy szczęśliwsi. Ale czy na pewno? W moim mniemaniu zamiast skupiać się na tym "co by było gdyby" powinniśmy raczej żyć teraźniejszością i przyszłością. Chociaż pozornie mamy dużo czasu na tego typu refleksje, to w gruncie rzeczy ucieka nam on przez palce. Jeżeli zatem mamy do siebie żal, że nasze życie nie wygląda tak, jakbyśmy sobie tego życzyli, powinniśmy porzucić rozpamiętywanie dawnych niepowodzeń i zastanowić się, jak TERAZ możemy wpłynąć na swój los. Żyje się raz. Wykorzystajmy czas, który nam pozostał najlepiej jak potrafimy, aby za kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt lat nie powiedzieć z żalem: "Gdybym ja miała życie przed sobą...."

Główny bohater gorzkiego, a jednocześnie jakże prawdziwego dramatu "Dzień Świra" Adaś Miauczyński mówił do swojej matki: "Mama już miała życie przed sobą, też nie będę miał dwóch żyć". Wielu z nas naiwnie wydaje się, że gdybyśmy mieli szansę cofnąć czas i przeżyć pewne chwile na nowo podjęlibyśmy lepsze decyzje, nasze życie zyskałoby lepszą jakość i bylibyśmy szczęśliwsi....

Wiele razy w swoim życiu nachodziły mnie momenty, w których żałowałam, że nie podjęłam innej decyzji w danym czasie. Rozmyślając nad tym, czy gdybym miała możliwość cofnięcia się w czasie i zmiany swoich czynów dochodziłam jednak zawsze do tego samego wniosku – nie zmieniłabym zupełnie nic. Są chwile w życiu każdego, które o których najchętniej by zapomniał wymazał by je, ale one też kształtują nasze życie. Myślę, że gdybym zmieniła jakąś decyzję z przeszłości, pociągnęło by to może i za sobą pozytywne skutki, jednak zawsze miałbym obawę, że zmiana jednego wydarzenia mogłaby zmienić automatycznie także i inne. A chociaż czasami uważam moje decyzje za idiotyczne, to – patrząc całościowo – bardzo lubię moje życie takie jakim jest.

Wiele razy w swoim życiu nachodziły mnie momenty, w których żałowałam, że nie podjęłam innej decyzji w danym czasie. Rozmyślając nad tym, czy gdybym miała możliwość cofnięcia się w czasie i zmiany swoich czynów dochodziłam jednak zawsze do tego samego wniosku – nie zmieniłabym zupełnie nic. Są chwile w życiu każdego, które o których najchętniej by zapomniał wymazał by je,...

Los to ja. Wcale nie mieszkam w gwiazdach i nie jestem tam w żaden sposób zapisana. Jestem swoją drogą życia. Owszem, popełniłam wiele błędów. Mnóstwa rzeczy żałowałam i żałuję. Ale to ja. Dzięki temu znalazłam się w tym miejscu i jestem coraz silniejsza. Teraz nie złamie mnie delikatny powiew wiatru, zwany gorszym dniem. Czy mogłoby być inaczej? W niektórych sytuacjach tak, w innych nie. Cóż, mam „gdybać"? Jak to mówią: „mleko się rozlało". Gdy posprzątałam rozlane mleko, odkryłam, kto i co jest ważne. Ważne jest życie i bliscy, ważna jestem ja. Nie cofnę czasu, chociaż tak często o tym marzyłam. Nadszedł dzień, by powiedzieć: „to już było, tego nie zmienię". Trzeba żyć dalej, po prostu żyć. Czasu nie cofnę, ale gdybym wtedy miała obecne doświadczenie, wiele rzeczy potoczyłoby się inaczej. Przyznaję, że podążyłabym „inną ścieżką". Mam świadomość, że nie mogę cofnąć się do „wtedy”. Teraz jedynie mam szansę, aby pewnych sytuacji uniknąć. Mimo, że nie mogę zrobić takiego kroku w tył, który pozwoli mi się znaleźć w tamtym miejscu i czasie, to mogę być szczęśliwa. Nie muszę myśleć: „co by było gdyby". Teraz będąc mądrzejszą pewnych rzeczy bym nie zrobiła, co nie oznacza, że mam się „biczować” do końca swoich dni. Nauczyłam się pewnych rzeczy, a jeszcze więcej na przestrzeni czasu się zmieniło, teraz nie pozostało nic innego, jak cieszyć się tym, co jest. Obecnie już wiem, że to ja jestem panią własnego losu, a gwiazdy, choć piękne, nie mają nic do rzeczy.

Los to ja. Wcale nie mieszkam w gwiazdach i nie jestem tam w żaden sposób zapisana. Jestem swoją drogą życia. Owszem, popełniłam wiele błędów. Mnóstwa rzeczy żałowałam i żałuję. Ale to ja. Dzięki temu znalazłam się w tym miejscu i jestem coraz silniejsza. Teraz nie złamie mnie delikatny powiew wiatru, zwany gorszym dniem. Czy mogłoby być inaczej? W niektórych sytuacjach...

Życie jest wynikiem zbiegu nieskończonej liczby zdarzeń, utraconych szans i złapanych okazji, paraliżów strachem i aktów odwagi, ostrożnych kalkulacji i porywów spontaniczności. Każda podjęta przez nas decyzja prowadzi nas do jakiegoś celu. Idąc inną drogą wpływamy na naszą przyszłość. Czy jest to powodem, by dręczyć się i zastanawiać, co by było, gdyby? Nie mamy wpływu na naszą przeszłość i bardzo dobrze, bo moglibyśmy wpaść w błędne koło perfekcjonizmu, zatrzymać się w odtwarzanej wciąż tej samej chwili, zagubić siebie w próbie udoskonalania, nie posuwając się ostatecznie naprzód. Mam jedno życie i jest ono krótkie i nic nieznaczące, biorąc pod uwagę 200 tysięcy lat istnienia ludzkości. Popełniam błędy i wyciągam wnioski. Staram się cieszyć chwilą, zamiast roztrząsać drobne potknięcia. Szukam zawsze jasnych stron, w każdym przeżyciu doszukuję się kolejnej lekcji. Odnajduję w sobie życzliwość dla ludzi, zapominam o przykrościach, bo ostatecznie to ja cierpię na chowaniu urazy. Unikam rzeczy, które mi nie służą i nie sprawiają radości. Uczę się i rozwijam, wciąż szukam nowych rzeczy do poznania. Uprawiam sport, by trwać w zdrowiu i cieszyć się nim jak najdłużej. Kocham moją rodzinę i przyjaciół i nie zapominam im o tym mówić, bo miłość jest celem samym w sobie, bez niej nic nie ma sensu. A poza tym pozostaje mnóstwo czasu na śmiech, dobrą książkę, pyszne jedzenie, spacery, wschody i zachody słońca i okazuje się, że to życie wcale nie jest takie krótkie. Jest wystarczające.

Życie jest wynikiem zbiegu nieskończonej liczby zdarzeń, utraconych szans i złapanych okazji, paraliżów strachem i aktów odwagi, ostrożnych kalkulacji i porywów spontaniczności. Każda podjęta przez nas decyzja prowadzi nas do jakiegoś celu. Idąc inną drogą wpływamy na naszą przyszłość. Czy jest to powodem, by dręczyć się i zastanawiać, co by było, gdyby? Nie mamy wpływu na...