Nie napawa mnie to dumą, jednak nie mogę przeczyć faktom sama przed sobą - nie chciałam go. Patrzyłam na niego w kategoriach dokuczliwego obowiązku, a nie przeżyć, które możemy stworzyć. Spoglądając na tę zmierzwioną, pod warstwą brązowego błota, być może za "czystszych czasów" białą kulkę czułam zniechęcenie i złość, że nie potrafię powiedzieć nie kiedy mój mąż i syn przynieśli to male nieszczęście. Patrząc na rozszerzone oczy syna i uśmiech męża musiałam się zgodzić- z miłości do moich chłopaków. I tak kundelek Wabik jest z nami prawie od roku - i przez ten czas wszystko się zmieniło. Ujmując precyzyjniej- ja się zmieniłam. Wabik z męczącego zobowiązania stal się członkiem naszej rodziny, przyjacielem zabaw i moją ogromną miłością. Okazał się pieskiem o dużej inteligencji, ale wciąż mniejszej od jego psiego serca- po okazaniu mu troski i zapewnianiu poczucia bezpieczeństwa wyciąga cale swoje psie serduszko na poduszki psiej łapki i częstuje najczystszą, najwierniejszą miłością, oddaniem, przywiązaniem.Niedługo nasze "pierwsze wspólne święta" i mimo, że wiem, iż pies to nie człowiek i nie ma wobec mnie żalu o moje początkowe niedocenienie jego psiej miłości chcę mu jakoś wynagrodzić że nie obdarzyłam go uczuciem od pierwszego wejrzenia - obok prezentów dla męża i syna przygotowałam też upominek dla niego- mnóstwo smakołyków opakowanych w papier i wstążki, żeby przyjemność z rozpakowywania prezentu (a raczej go rozszarpywania w tańcu radości) była równie miła co sam prezent.

Nie napawa mnie to dumą, jednak nie mogę przeczyć faktom sama przed sobą - nie chciałam go. Patrzyłam na niego w kategoriach dokuczliwego obowiązku, a nie przeżyć, które możemy stworzyć. Spoglądając na tę zmierzwioną, pod warstwą brązowego błota, być może za "czystszych czasów" białą kulkę czułam zniechęcenie i złość, że nie potrafię powiedzieć nie kiedy mój mąż i syn...

Miałem kota którego ktoś upolował, wszyscy mówili że to pies. Lubił robić psikusy, kiedyś położył się na środku drogi i jechała Pani crossoverem i zatrzymała się zaczęła stukać w kierownicę i trąbić, mądry kot tylko podnosił głowę i zerkał kontem oka, Pani się zdenerwowała i wysiadła wtedy wstał przeciągnął się i poszedł a ona machała rękoma w jego stronę i przeklinała

Miałem kota którego ktoś upolował, wszyscy mówili że to pies. Lubił robić psikusy, kiedyś położył się na środku drogi i jechała Pani crossoverem i zatrzymała się zaczęła stukać w kierownicę i trąbić, mądry kot tylko podnosił głowę i zerkał kontem oka, Pani się zdenerwowała i wysiadła wtedy wstał przeciągnął się i poszedł a ona machała rękoma w jego stronę i przeklinała

Kiedy pewnego dnia przygarniasz psa a nawet dwa jeszcze nie wiesz jaką ważną rolę odegrają w twoim życiu. Piętnaście lat później, kiedy już odejdą i nie wiesz czym i kim zapchać tą dziurę , która po nich pozostała - WIESZ !!!! Pies plus człowiek to wspaniała przygoda , która z racji różnic gatunkowych zawsze jest za krótka. Zostają wspomnienia i historyjki, których każdy właściciel czworonoga zawsze ma w brud. Z racji nadchodzącej zimowej aury wybrałam tą z pierzyną.
Moja rodzina w ówczesnym czasie miała czterech członków. Ja mój przyszły mąż , pies i sunia. Czasy studencie, ogrzewana elektryczne kawalerka na Warszawskiej Pradze. To mieszkanie zawsze pojawia się w moich zimowych opowieściach , bo różnica temperatur wewnątrz i na zewnątrz nie miała zbyt znaczących odchyleń. Kiedy żyjesz w takich warunkach, najcenniejsza jest ciepła kołdra. Jak to w życiu bywa gdy nie masz szczęścia do ogrzewania znajdujesz je wśród przyjaciół. Tak oto w prezencie świątecznym otrzymaliśmy taką prawdziwą pierzynę. Pewna babcia ją szyła gdzieś na głębokim Podlasiu. Była piękna, ogromna, ciężka i bardzo ciepła. Tej nocy zasypialiśmy szczęśliwi pod wyjątkowo trafionym prezencie. Jakież było nasze zdziwienie, gdy następnego ranka obudziliśmy się w kurniku!!!!!!! Naszą niewielką sypialnie wypełniały pióra. Podłoga, sufit, biurko, krzesło i my sami - wszędzie pióra. Pierwsza myśl Pierzyna WYBUCHŁA!!!!! Po krótkim śledztwie i braku obecności głównych podejrzanych, którzy jak nigdy po naszym przebudzeniu siedzieli w kuchni . Okazało się, że te dwa nicponie , czyli nasze prywatne psy, kierujące się niewytłumaczalnym instynktem postanowiły pod osłoną nocy wygryźć w pierzynie dziury . Noc była długa, a my przy każdym obrocie na drugi bok, uruchamialiśmy piórową armatę. Zapomniałam dodać, iż wspomniani wyżej podejrzani również byli pokryci owym pierzem. Tak więc ranek nas przywitał w kurniku . Czas od pobudki do wyjścia z domu wynosił pół godziny. Ile czasu potrzebuje człowiek żeby wyjść z kurnika do ludzi? Tak więc mój mąż wyleciał z chałupy jeszcze z piórkami we włosach.

Kiedy pewnego dnia przygarniasz psa a nawet dwa jeszcze nie wiesz jaką ważną rolę odegrają w twoim życiu. Piętnaście lat później, kiedy już odejdą i nie wiesz czym i kim zapchać tą dziurę , która po nich pozostała - WIESZ !!!! Pies plus człowiek to wspaniała przygoda , która z racji różnic gatunkowych zawsze jest za krótka. Zostają wspomnienia i historyjki, których każdy...

Mój mąż uratował małego czarnego kotka z pobocza drogi. Nazwaliśmy go Bonifacy. Szybko się zadomowil na podwórku, gdzie był już inny Kot (Filemon) i pies kundelek (Murzynek). To,że Bonifacy wyrugowal wręcz z podwórka starego kota to nic. Pies zakopywal sobie resztki jedzenia zawsze w jednym miejscu, a Bonifacy szybciutko wykopał te kostkę i wyniósł w zębach na schody, gdzie pies nie mógł wejść. Uśmiałam sie widząc, gdy zszokowany pies zobaczyl najpierw rozkopany pusty dolek, a potem kota z kością i zaczął piszczeć oczywiście. A kot, no cóż siedział zadowolony, z wyrazem triumfu i uśmiechu na mordce😉. Takiego to inteligentnego i dowcipnego kotka mamy.

Mój mąż uratował małego czarnego kotka z pobocza drogi. Nazwaliśmy go Bonifacy. Szybko się zadomowil na podwórku, gdzie był już inny Kot (Filemon) i pies kundelek (Murzynek). To,że Bonifacy wyrugowal wręcz z podwórka starego kota to nic. Pies zakopywal sobie resztki jedzenia zawsze w jednym miejscu, a Bonifacy szybciutko wykopał te kostkę i wyniósł w zębach na schody,...

Nie taki był plan. Nie tak miało być. Jechali do schroniska zobaczyć rasowego Beagla przeznaczonego do adopcji. Bo jakbyście nie wiedzieli, beagle to jest „to coś” w tej rodzinie. Niektóre rodziny zbierają antyki, inni filiżanki, w tej rodzinie od zawsze były beagle. No więc po utracie ukochanego beagla rok wcześniej, ten w schronisku wydawał się wołać ich imię. To przeznaczenie, a przeznaczeniu się nie przeciwstawia.
Schronisko, zadziwiająco nowe i czyste, zadbane. Wszystko naprawdę idealnie, tylko beagla brak! Jednak właściciel się odnalazł, psiak wraca do domu. Radość psa, radość właściciela tylko jakoś rodzinie nie do śmiechu. Pustka w domu daje o sobie w znaki. No dobra to jeśli tutaj już są nie ma co zobaczymy inne psiaki. Nie można im odmówić uroku.
Do jego uroku można było mieć zastrzeżenia, nieostrzyżony, skudłacony, jedyny cichy i smutny w kojcu. Przeznaczenie wzięło stery sytuacji, pociągnęło za cugle i już godzinę później mały kudłacz jechał z nimi do domu na tylnym siedzeniu. Merdania nie było końca, choć merdania w ten niepewny i lekko przestraszony sposób.
Pyszczek z nosem na czele zrobił wstępną inspekcję terenu przed postawieniem pierwszego kroku. Jak to się mówi? Mały krok dla psa, ale wielki krok dla psiowatości czy coś w tym stylu. Inspekcja trwała w niepewności, rodzina traktowana była z dystansem, dopóki przed sprawdzającym podłoże nosem nie ukazała się piłka. Czymże dla człowieka jest piłka, nie jestem w stanie opisać, niczym szczególnym na pewno. Wiem że dla tego psiaka była ona wszystkim, dosłownie i w przenośni. Nagle pies zadomowiony i oswojony. Nagle merdanie niepewne jest konkretne i radosne. Piłka a do precyzując na stan dzisiejszy jakieś 20 piłek, stała się miłością pisaka. Na pewno w poprzednim życiu był piłkarzem.

Nie taki był plan. Nie tak miało być. Jechali do schroniska zobaczyć rasowego Beagla przeznaczonego do adopcji. Bo jakbyście nie wiedzieli, beagle to jest „to coś” w tej rodzinie. Niektóre rodziny zbierają antyki, inni filiżanki, w tej rodzinie od zawsze były beagle. No więc po utracie ukochanego beagla rok wcześniej, ten w schronisku wydawał się wołać ich imię. To...

W przeciwieństwie do najbardziej popularnych zwierzaków domowych, moje nie miały miękkiego futra czy puchatego ogona. Kiedy miałam około roczku moi rodzice kupili mi żółwie czerwonolicego i zakup powtórzyli, gdy urodziła się moja siostra Dzięki temu każda z nas miała żółwia w takim samym wieku jak ona. Były to nietypowe zwierzątka domowe, szczególnie prawie trzydzieści lat temu, bo żadna z moich koleżanek nie mogła pochwalić się takim pupilem. Żółwia nie dało się przytulić, fakt, ale w żaden sposób nie umniejszało to faktu, że bardzo je pokochałyśmy. Wydawać by się mogło, że żółwie to powolne stworzenia, ale nasze obaliły ten mit. Mój raz uciekł i utknął za szafą, co spowodowało kilkudniowe poszukiwania, na szczęście zakończone sukcesem. Kiedy wyciągałyśmy je z terrarium i kładłyśmy na dywanie, bardzo szybko potrafiły przebierać nogami. Czasami budziły nas w nocy hałasami, bo kręciły się po terrarium. Zdarzały im się też scysje i musiałyśmy je rozdzielać. Na szczęście była to rzadkość. Kiedy mój żółw zmarł w wieku około 24 lat i tata zadzwonił do mnie z tą wiadomością, rozpłakałam się. Bardzo się cieszę, że go miałam i pozostał mi sentyment do tych zwierzaków.

W przeciwieństwie do najbardziej popularnych zwierzaków domowych, moje nie miały miękkiego futra czy puchatego ogona. Kiedy miałam około roczku moi rodzice kupili mi żółwie czerwonolicego i zakup powtórzyli, gdy urodziła się moja siostra Dzięki temu każda z nas miała żółwia w takim samym wieku jak ona. Były to nietypowe zwierzątka domowe, szczególnie prawie trzydzieści lat...

Moja jamniczka zamieszkała ze mną w dzień moich szóstych urodzin. Od tamtego czasu byłyśmy nierozłączne! Razem chodziliśmy na spacery, razem spaliśmy, kiedy odrabiałam lekcje Tina zawsze siedziała obok mnie. Kiedy mama na mnie krzyczała Tina stawała w mojej obronie. Kiedy wracałam do domu nigdy na mnie nie szczekała, a na innych non stop ujadała i nie mogła się opanować 😁 wkurzała tym ludzi ale ja ją bardzo kochałam 😊 wiedziałam, ze kiedy pada deszcz to nie mam po co z nią wychodzić na dwór, bo kiedy tylko wystawiła pyszczek na dwór i spadła jej na niego jedna kropka deszczu to chowała się z powrotem w domu. Kiedy było upalnie i inne psy chowały się w cieniu Tina leżała w największym słońcu na środku trawnika 😅 zawiodła mnie tylko raz kiedy w okropną pogodę poszłam specjalnie do sklepu po czekoladę (miałam na nią mega ochotę!) i ją otworzyłam i pozostawiłam na kanapie w moim pokoju. Poszłam do kuchni zrobić sobie herbatę i wracając czekolady nie zastałam tylko oblizującą się po niej Tine 😅🙁 oj był to wyjątkowy psiak

Moja jamniczka zamieszkała ze mną w dzień moich szóstych urodzin. Od tamtego czasu byłyśmy nierozłączne! Razem chodziliśmy na spacery, razem spaliśmy, kiedy odrabiałam lekcje Tina zawsze siedziała obok mnie. Kiedy mama na mnie krzyczała Tina stawała w mojej obronie. Kiedy wracałam do domu nigdy na mnie nie szczekała, a na innych non stop ujadała i nie mogła się opanować 😁...

Kiedy byłam w podstawówce miałam królika miniaturkę. Nazywał się Promyk. Promyk był prawdziwym cyrkowcem. Potrafił biegać wokół piłki lub zataczać ósemki wokół moich nóg. Ale z Promyka był też niezły agent. Bardzo szybko okazało się, że mój króliczek wcale nie jest miniaturką. Urósł na tyle duży, że odwidziało mu się mieszkanie w klatce. Kiedy próbowałam go tam zatrzymać, zawiązując drzwiczki sznurkiem, po prostu go przegryzał, przesuwał zębami drzwiczki i wychodził. Raz chciałam go przechytrzyć i użyłam kłódki od pamiętnika. Wtedy chwycił zębami klatkę od dołu i także wyszedł. Oczywiście moje książki, ołówki, kredki i meble były pogryzione. A pewnego dnia przegryzł nam też kabel od telefonu. Tata musiał go potem jakoś załatać. Innym razem, kiedy moja mama przymierzała przed lustrem nowiuśkie czółenka, Promyk podbiegł i na czubku jednego zostawił piękny ślad po swoich zębach. W moim pokoju natomiast Promyk wygryzł dziurę w zasłonie. Wsadził w nią głowę i zerwał z karnisza. Biegał potem po domu z zasłoną na szyi. Wtedy był naprawdę wystraszony. Pamiętam też, że chcąc go ujarzmić, kupiłam mu smycz w sklepie zoologicznym. Uwolnienie się z niej nie zajęło mu dużo czasu. Nie muszę mówić, że ze smyczy zostały tylko strzępy. Jak widać, mieliśmy przez Promyka mnóstwo szkód i kłopotów, ale kochaliśmy go bezgranicznie. Teraz z sentymentem i uśmiechem wspominam to wszystko, bo Promyk był naprawdę wyjątkowy. I potrafił rojaśnić każdy nasz dzień:)

Kiedy byłam w podstawówce miałam królika miniaturkę. Nazywał się Promyk. Promyk był prawdziwym cyrkowcem. Potrafił biegać wokół piłki lub zataczać ósemki wokół moich nóg. Ale z Promyka był też niezły agent. Bardzo szybko okazało się, że mój króliczek wcale nie jest miniaturką. Urósł na tyle duży, że odwidziało mu się mieszkanie w klatce. Kiedy próbowałam go tam zatrzymać,...

Nastały smutny i szary czas. To ten okres kiedy dni mieszają się z nocą. Kaloryfery zaczynają grzać, a człowiek ma dylemat czy nie jest za wcześnie na lampki. Szukamy wtedy ciepła. A czy jest coś wspanialszego niż prawdziwy przyjaciel? Tylko jedno stworzenie na tym świecie jest w stanie bezwarunkowo nas pokochać, wysłuchać w każdej chwili a my wybaczymy mu zbicie ulubionego świecznika. Z zamyślenia wyrwała mnie siostra.
- Wiesz że pewni Państwo mają do oddania kota? - Czarny jak noc z bursztynowymi oczami, patrzył na mnie łobuz o jakim nie marzyłam.
- Czemu nie. Zawsze to dobry uczynek pomóc bezbronnemu stworzeniu przed zimą.
Po zakupieniu wyprawki i dogadaniu terminu odbioru zapakowałam się zadowolona do auta. Ponieważ cały miot kotków był na pół dziki zwabiono je do domu jedzeniem. Tylko jedno kocię było na tyle łakome, że nie zwróciło na mnie uwagi, moja Kicia. Bursztynowy wzrok śledził mnie z kąta, podczas gdy zielono-żółte oczy widziały tylko miskę. Nie mogłam wybrać lepszego przyjaciela. Od tego czasu razem zajadamy się serkami homogenizowanymi a latem dzielimy się lodami. Ja obiecałam nie podjadać jej chrupek a ona moich ciasteczek.
Tylko nasz pies broni terytorium i chociaż minęły już dwa lata wspólnego życia, nie potrafi się pogodzić z drugim łakomczuchem pod jednym dachem. Znalazł się ktoś szybszy w czyszczeniu miski.

Nastały smutny i szary czas. To ten okres kiedy dni mieszają się z nocą. Kaloryfery zaczynają grzać, a człowiek ma dylemat czy nie jest za wcześnie na lampki. Szukamy wtedy ciepła. A czy jest coś wspanialszego niż prawdziwy przyjaciel? Tylko jedno stworzenie na tym świecie jest w stanie bezwarunkowo nas pokochać, wysłuchać w każdej chwili a my wybaczymy mu zbicie ulubionego...

Nazwali mnie Wisia po tym jak odkryli, że nie jestem kotem. Bo na początku zwali mnie Wąsik za te moje wyjątkowo długie i piękne wibrysy. Te gapy nie znają nawet tej nazwy, a pomylenie płci to już wpadka najwyższej rangi. Jest ich czworo. Dwie samiczki i dwóch samców, a wśród nich po jednym starym i młodym. Bardziej o nas dbają samiczki, chociaż ten młody samiec to kiedyś wybudował nam domek i teraz mamy ciepło. Mama mówi, że kiedyś w ogóle tu nie mieszkali. Była tylko ona i moja starsza siostra, która sobie potem poszła. To jednak były biedne czasy bo po jedzenie musieli biegać do sąsiadów. Nie to co teraz kiedy mamy małą stołówkę, również dzieło młodego. Zaraz jak się wprowadzili i zobaczyli moją mamę z małym kociątkiem zaczęli dokarmiać. Tak, że niebawem mama zaszła w ciążę i tym razem wyszły sześcioraczki. Dwoje czarno-białych i czworo szaraczków. Drugim czarno-białym był mój brat, którego nazwali Łapką kiedy sobie złamał tylną łapę. Wtedy wzięli go do domu i nie wypuszczali przez kilka tygodni. Łapka nam opowiadał potem, że wziął go ten młody do swej garsoniery na samej górze. Łapka początkowo chował się pod kanapą. W łazience obok była kuweta z piaskiem. Dziwili się, że od razu wiedział do czego służy. Też mi coś. Jak się trochę oswoił to ten młody chętnie z nim się bawił. Kiedy już Łapka wyzdrowiał to często zaglądał do nich do domu. Nic się nie bał, bo my to woleliśmy trzymać się z daleka. Niestety pewnej zimy łapka zachorował i wyzionął ducha.

Nazwali mnie Wisia po tym jak odkryli, że nie jestem kotem. Bo na początku zwali mnie Wąsik za te moje wyjątkowo długie i piękne wibrysy. Te gapy nie znają nawet tej nazwy, a pomylenie płci to już wpadka najwyższej rangi. Jest ich czworo. Dwie samiczki i dwóch samców, a wśród nich po jednym starym i młodym. Bardziej o nas dbają samiczki, chociaż ten młody samiec to kiedyś...