Droga Stephenie!
W swoich książkach mało miejsca poświęciłaś Esme Cullen. A przecież sam Edward mówił, że jeśli Carlisle jest duszą rodziny Cullenów, to Esme jest jej sercem.
Myślę, że wielu czytelników chciałoby się dowiedzieć, jak odnajdywała się w tak niesamowitej rodzinie. Co ją urzekło w Carlisle, że postanowiła z nim zostać i stworzyli rodzinę? Czy trudno było jej wcielić się w rolę mamy dla przybranych dzieci? Esme bezprecedensowo była kochana przez wszystkich Cullenów i przez Bellę, ale nie wiemy, co myślała dokładnie o wyborze syna ani jak się czuła z faktem, że zostanie babcią.
Wierzę, że historia Cullenów i Belli opowiedziana z perspektywy Esme mogłaby na pewno zaskoczyć niejednego Czytelnika.

Droga Stephenie!
W swoich książkach mało miejsca poświęciłaś Esme Cullen. A przecież sam Edward mówił, że jeśli Carlisle jest duszą rodziny Cullenów, to Esme jest jej sercem.
Myślę, że wielu czytelników chciałoby się dowiedzieć, jak odnajdywała się w tak niesamowitej rodzinie. Co ją urzekło w Carlisle, że postanowiła z nim zostać i stworzyli rodzinę? Czy trudno było jej...

Chętnie usłyszałabym historię Jaspera. Częściowo znalazła się w książce, ale myślę, że spokojnie można byłoby napisać całą nową tylko z jego perspektywy. Wojna, przemiana a potem to jak trudno było mu się kontrolować.

Chętnie usłyszałabym historię Jaspera. Częściowo znalazła się w książce, ale myślę, że spokojnie można byłoby napisać całą nową tylko z jego perspektywy. Wojna, przemiana a potem to jak trudno było mu się kontrolować.

Jest jeden taki głos w całej Sadze. Głos postaci, która przyjmuje życie takim, jakie jest. Postaci, która pokazałaby czytelnikowi zupełnie inne spojrzenie na świat stworzony przez Stephenie Meyer. Tym głosem jest Emmett Cullen.

Przywykliśmy do tego, że postaci z Sagi niosą niełatwe brzemiona ostatnich chwil ich życia. Wiemy, że z chwilą przemiany wampir zostaje niejako zamrożony. Jakim niezwykłym człowiekiem musiał być zatem Emmett, który miał w sobie tyle wrodzonego optymizmu, że rozlał go nie tylko na swoją partnerkę, Rosalie, ale też na cały dom straumatyzowanych nieśmiertelnych!

Przejść oczami Emmetta przez wszystkie epoki, których doświadczył – to byłoby dopiero coś! Ta postać to kilkudziesięciolatek, który chwyta życie garściami z niesłabnącą dziecięcą zachłannością, a z drugiej strony wojownik gotowy do walki za swoich bliskich; wampir o niespotykanej sile fizycznej, a jednocześnie jedyny mężczyzna, któremu zaufała brutalnie skrzywdzona Rosalie.

Mam przeczucie – jako czytelniczka i jako kobieta – że Emmett to więcej niż kawalarz czy nierozważny ryzykant, za jakiego wielu go uważa. Czytałam niejedno fanfiction, w którym autorki i autorzy próbowali „ugryźć” (sic!) tę postać. Myślę jednak, że tylko Stephenie Meyer wie, jak to zrobić.

To jak będzie, Pani Meyer? Sprawi nam Pani tę gratkę?

Jest jeden taki głos w całej Sadze. Głos postaci, która przyjmuje życie takim, jakie jest. Postaci, która pokazałaby czytelnikowi zupełnie inne spojrzenie na świat stworzony przez Stephenie Meyer. Tym głosem jest Emmett Cullen.

Przywykliśmy do tego, że postaci z Sagi niosą niełatwe brzemiona ostatnich chwil ich życia. Wiemy, że z chwilą przemiany wampir zostaje niejako...

Najchętniej poznałabym historię Jaspera. Dlaczego? Byłby to mroczniejszy klimat, niż we wcześniejszych powieściach i autorka mogłaby poeksperymentować z gatunkiem kryminału/grozy, ale znalazłby się też jasny punkt w powieści: Alice😊 ich pierwsze spotkanie mogłoby być elektryzujące 😁

Najchętniej poznałabym historię Jaspera. Dlaczego? Byłby to mroczniejszy klimat, niż we wcześniejszych powieściach i autorka mogłaby poeksperymentować z gatunkiem kryminału/grozy, ale znalazłby się też jasny punkt w powieści: Alice😊 ich pierwsze spotkanie mogłoby być elektryzujące 😁

Gdybym miała wybrać jednego członka rodziny Cullenów postawiłabym na Carlisle'a.
Wybór jest oczywisty. Carlisle'a to założyciel klanu Cullenów i człowiek o łagodnym usposobieniu. Jest on świetnym przykładem paradoksu i stereotypów.
Wampir w tradycyjnym mniemaniu to pozbawione emocji monstrum, które zachłanne ludzkiej krwi, dopuszcza się brutalnych aktów przemocy. Wampir nie może sympatyzować się z człowiekiem, nie może darzyć go uczuciem, ani okazywać mu troski. Jest on dla niego tylko łupem, pożywieniem, gorszym gatunkiem...
Carlisle przełamał ten schemat. Stał się ideałem i wzorcem wampirzego życia. We wszystkim co robił, przyświecały mu szlachetne pobudki. Główną z nich była chęć uczynienia świata lepszym miejscem. Pracując w szpitalu musiał opierać się ogromnie wielkim rządzą, jednak mimo to, potrafił ratować ludzkie życia.
Moim zdaniem jest on bardzo ciekawą postacią. Uratował i przysposobił młode wampiry, które patrząc z obiektywnej strony, we wcześniejszym wcieleniu nie były z nim nijak związane.
To on nauczył swoją nową rodzinę jak można żyć, nie krzywdząc przy tym innych ludzi. Stał się kimś, kto w ówczesnej erze wampirów, nie miał sobie równych.
Opowieść więc, z jego perspektywy, była by czymś zupełnie nowym i dotąd niezweryfikowanym.

Gdybym miała wybrać jednego członka rodziny Cullenów postawiłabym na Carlisle'a.
Wybór jest oczywisty. Carlisle'a to założyciel klanu Cullenów i człowiek o łagodnym usposobieniu. Jest on świetnym przykładem paradoksu i stereotypów.
Wampir w tradycyjnym mniemaniu to pozbawione emocji monstrum, które zachłanne ludzkiej krwi, dopuszcza się brutalnych aktów przemocy. Wampir...

Mój wybór to Rosalie Hale. Kiedy czytałam Pani książkę, to wątek Rosalie był bardzo ciekawy, mam tu na myśli fragment kiedy opowiada Belli o tym co ją spotkało i dlaczego została wampirzycą. Bardzo bym chciała poznać trochę więcej szczegółów z życia tej czasem złośliwej postaci. Złośliwej, ale w taki "uroczy" sposób. Uważam, że zbyt mało o niej wiem, jako czytelniczka.

Mój wybór to Rosalie Hale. Kiedy czytałam Pani książkę, to wątek Rosalie był bardzo ciekawy, mam tu na myśli fragment kiedy opowiada Belli o tym co ją spotkało i dlaczego została wampirzycą. Bardzo bym chciała poznać trochę więcej szczegółów z życia tej czasem złośliwej postaci. Złośliwej, ale w taki "uroczy" sposób. Uważam, że zbyt mało o niej wiem, jako...

Perspektywa spotkania z autorem przeczytanej przez siebie serii daje możliwość pofantazjowania na temat pytań, jakie chciałoby mu się zadać. W przypadku Meyer byłyby to także uwagi dotyczące 'Zmierzchu': dziś, z literaturoznawczym wykształceniem, dostrzegam sporo mankamentów jej pióra i świata przedstawionego... Jednak pozostał sentyment do wykreowanych przez nią wampirów.
Postacią bardzo 'poszkodowaną' przez swoją kreatorkę jest nie kto inny jak... Esme Cullen. Szara myszka, stająca gdzieś z tyłu za całą plejadą wampirzych gwiazd, zwłaszcza w przypadku ekranizacji, jawi się jako dodatek: i to dodatek, który został wepchnięty 'na siłę', żeby dopełnić obraz nadnaturalnej, amerykańskiej, rodziny. Jakże ślepym trzeba być, żeby NIE WYKORZYSTAĆ bohaterki z takim potencjałem? Esme, wykreowana na nienaturalnie opanowany monolit, stając się bohaterko-narratorką tomu poświęconego swojej historii, byłaby idealnym 'wyjściem' do dojrzałego czytelnika: swoistego rodzaju próbą zdystansowania się wobec zarzutów o infantylność całej, poprzedniej, historii.
Urodzona pod koniec XIX-tego wieku, buntowniczko-marzycielka pragnąca miłości... A finalnie osoba skazana na życie z toksycznym mężem-katem, która, z rozpaczy po śmierci swojego biologicznego dziecka, rzuca się z klifu, kończąc ze sobą... I rodząc się dla wieczności. Uważam, że pogłębiony portret psychologiczny macochy Edwarda to coś, czego dziś potrzebujemy: zwłaszcza z perspektywy uświadamiania tak ważnego problemu jak przemoc domowa.

Perspektywa spotkania z autorem przeczytanej przez siebie serii daje możliwość pofantazjowania na temat pytań, jakie chciałoby mu się zadać. W przypadku Meyer byłyby to także uwagi dotyczące 'Zmierzchu': dziś, z literaturoznawczym wykształceniem, dostrzegam sporo mankamentów jej pióra i świata przedstawionego... Jednak pozostał sentyment do wykreowanych przez nią wampirów.
...

Chcę, by kolejna książka była o kimś nowym – prehistorycznym rodzicu całego wampirzego rodu, starszym nawet od Volturich. Uważam, że interesujące byłoby gdyby był to ktoś makiaweliczny, lubiący pociągać za sznurki. W ten sposób zwykła powieść dla młodzieży stałaby się bardziej dojrzała. Ów tajemniczy wampir – nazwijmy go wampir X – dołączyłby do Cullenów, wyjaśniając tak im, jak czytelnikom, jak powstały wampiry (o ile w ogóle zna odpowiedź na to pytanie) i jak wyglądała przed tysiącami lat koegzystencja wampirów ze śmiertelnikami. Chciałabym uzyskać wgląd w meandry psychiki kogoś żyjącego przez wiele tysiącleci, dowiedzieć się czy nie cierpi on na jakieś problemy psychiczne mające swe źródło w tak długim życiu, czy uważa się za lepszego od pozostałych wampirów i czy nie hołubi przypadkiem w swym sercu cichego pragnienia, by rządzić światem wampirów i ludzi. Chcę wiedzieć czy ów tajemniczy X zdobył kiedyś sławę na przestrzeni wieków i czy dzięki niemu powstały może jakieś nowe religie i mity tyczące się wampirów. I czy wie on cokolwiek na temat jakichkolwiek tajemnic świata nad którymi zastanawiają się ludzie. Pragnęłabym też dowiedzieć się czy nasz tajemniczy wampir X odczuwa po tylu tysiącleciach jakiekolwiek powiązanie z otaczającym go światem i jak dogaduje się z Cullenami – czy w ogóle jest w stanie traktować o tyle młodsze wampiry jako równe sobie. Dzięki wprowadzeniu takiej nowej postaci, moglibyśmy spojrzeć na świat wampirów z nowej perspektywy,.

Chcę, by kolejna książka była o kimś nowym – prehistorycznym rodzicu całego wampirzego rodu, starszym nawet od Volturich. Uważam, że interesujące byłoby gdyby był to ktoś makiaweliczny, lubiący pociągać za sznurki. W ten sposób zwykła powieść dla młodzieży stałaby się bardziej dojrzała. Ów tajemniczy wampir – nazwijmy go wampir X – dołączyłby do Cullenów, wyjaśniając tak...

Gdybym miała możliwość porozmawiania z autorką serii „Zmierzch”, próbowałabym przekonać ją, aby napisała kolejną książkę z perspektywy... Belli. Zaproponowałabym Stephenie Meyer, by dobrze znana czytelnikom bohaterka opowiedziała o swoich nastoletnich doświadczeniach z punktu widzenia wampirzycy mającej już 150 czy 200 lat. Jestem ciekawa, jak na swoje młodzieńcze uczucie patrzyłaby kobieta o tak dużym doświadczeniu. Przy okazji autorka mogłaby poruszyć problemy długotrwałych związków, a my dowiedzielibyśmy się, czy dwoje ludzi naprawdę jest w stanie spędzić ze sobą wieczność. Słodko-mroczny romans dla nastolatków zmieniłby się w dojrzałą powieść dla dorosłych, byłby to dzieło, które dorasta wraz z czytelnikami. Dodatkowo czytający mogliby dowiedzieć się, jak świat zmienił się przez te lata (może wampiry nie żyją już w ukryciu i są całkowicie akceptowanymi członkami społeczeństwa?), jak rozrastała się rodzina Cullenów (czy Bella i Edward kontynuowali misję rodziny, pomagając nowo narodzonym wampirom kontrolować swoje mordercze instynkty?), jak potoczyły się losy Renesmee, dziecka, które nie było ani pełnokrwistym wampirem, ani stuprocentowym człowiekiem i w końcu jak Bella radziła sobie z tym, że wszyscy jej ludzcy bliscy starzeli się i odchodzili, gdy ona była zawsze młoda. Czy kiedykolwiek żałowała, że przed laty poświęciła swoją śmiertelność dla ukochanego?
Myślę, że takie przedstawienie i poszerzenie historii znanej z sagi byłoby naprawdę fascynujące :).

Gdybym miała możliwość porozmawiania z autorką serii „Zmierzch”, próbowałabym przekonać ją, aby napisała kolejną książkę z perspektywy... Belli. Zaproponowałabym Stephenie Meyer, by dobrze znana czytelnikom bohaterka opowiedziała o swoich nastoletnich doświadczeniach z punktu widzenia wampirzycy mającej już 150 czy 200 lat. Jestem ciekawa, jak na swoje młodzieńcze uczucie...

Nie przekonywałabym.
Z całego serca podziękowałabym Stephanie za to, że odważyła się napisać coś, co jej się przyśniło i że dzięki temu dała mi mnóstwo czytelniczej radości na cztery tomy sagi, ktore mam do dzisiaj.

Podziękowałabym także za wersję Edwarda, o ktorej mówiło się już od lat, ktora to wersja mimiała być podkradziona i opublikowana bez jej zgody, która miała rownież mnóstwo amatorskich wersji w internecie.

Podziękowałabym za to, że mogę sobie odświeżyć historię Belli i Edwarda w całkiem nowej odsłonie i znowu zagościć w Forks.

Zmierzch to bardziej romans, niż saga, więc pisanie historii miłości z perspektywy osób trzecich odbiera dziełu cały urok i to coś, dzieki czemu Edward z Bellą porwali milony czytelników.

Nie przekonywałabym.
Z całego serca podziękowałabym Stephanie za to, że odważyła się napisać coś, co jej się przyśniło i że dzięki temu dała mi mnóstwo czytelniczej radości na cztery tomy sagi, ktore mam do dzisiaj.

Podziękowałabym także za wersję Edwarda, o ktorej mówiło się już od lat, ktora to wersja mimiała być podkradziona i opublikowana bez jej zgody, która miała...