Jesteśmy na kawie, rozmawiamy już godzinę, wspominając liceum, i wtedy wreszcie bym to z siebie wyrzucila:-P Krzychu, byłeś moją ogromną miłością, przez rok do Ciebie wzdychałam, a Ty nic! 😋😋😋 Jesteś odpowiedzialny za moje nieprzespane noce, wieczne moje rozkojarzenie i setki zawalonych kartkówek. 🤩🤩🤩

Jesteśmy na kawie, rozmawiamy już godzinę, wspominając liceum, i wtedy wreszcie bym to z siebie wyrzucila:-P Krzychu, byłeś moją ogromną miłością, przez rok do Ciebie wzdychałam, a Ty nic! 😋😋😋 Jesteś odpowiedzialny za moje nieprzespane noce, wieczne moje rozkojarzenie i setki zawalonych kartkówek. 🤩🤩🤩

Przypominają mi się szczęśliwe chwile i te smutne. Nie kryję żadnej urazy, bo jej nie mam dla przeszłości. Mimo że nie jesteśmy już ze sobą powiązani, wciąż gdzieś czuje jakąś nić łącząca mnie z tą osobą, bo wiem i pamiętam, jak ile ta osoba sprawiła mi radości i dała wiele dobrych chwil w moim życiu, a przede wszystkim nauczyła mnie czegoś i dała doświadczenie. Nawet jeśli ostatecznie nie daliśmy rady jako para, wciąż chcę kontynuować naszą przyjaźń, bo wiem, jak dużo ta osoba o mnie wie, a ja wiem o niej, a przez to rodzi się sympatia, co prawda nie miłosna, lecz przyjacielska. Nie chcę udawać, że wcale tej osoby nie znam, chcę kontynuować naszą znajomość, a najlepiej przyjaźń. Mimo że nie jestem już tym najważniejszym elementem w życiu tej osoby, wciąż chcę wiedzieć jak jej się wiedzie w życiu i porozmawiać jak przyjaciele, dlatego z chęcią wybrałabym się z nią do kawiarni i porozmawiała.
Na spotkaniu utrzymywałabym przyjacielską rozmowę, pytałabym czy wszystko się układa i czy ma już partnera, ponieważ byłabym zwyczajnie ciekawa, jednak w żaden sposób nie zazdrosna. Z pewnością wspominałabym dawne czasy, jednak tylko te dobre, ponieważ złych nie ma co przytaczać. Powiedziałabym pewnie coś na miarę:
„Mimo że nasze drogi już się rozeszły, cieszę się, że cię widzę i mogłam pójść z tobą na kawę. Nawet jeśli nam nie wyszło, nawet jeśli już nie jesteśmy razem, bo różnice nas przewyższyły, wciąż dobrze się przy tobie czuję i chciałabym kontynuować naszą przyjaźń. Cieszę się, że układa ci się w życiu i trzymam kciuki na twój awans w pracy, bo wiem jak bardzo się o niego starasz. Musimy następnym razem znowu gdzieś wyjść, ale tym razem z twoją partnerką, oczywiście jeżeli będzie tego chciała. Mimo wszystko czuje się w jakiś sposób dziwnie, jakby mogła nas o coś jeszcze podejrzewać, przez to, że spotykamy się same, bez niej. Cieszę się jednak, że znalazłaś sobie kogoś i jesteś teraz szczęśliwa!”

Przypominają mi się szczęśliwe chwile i te smutne. Nie kryję żadnej urazy, bo jej nie mam dla przeszłości. Mimo że nie jesteśmy już ze sobą powiązani, wciąż gdzieś czuje jakąś nić łącząca mnie z tą osobą, bo wiem i pamiętam, jak ile ta osoba sprawiła mi radości i dała wiele dobrych chwil w moim życiu, a przede wszystkim nauczyła mnie czegoś i dała doświadczenie. Nawet jeśli...

Kładąc się spać wczoraj wieczorem moja miłość(nazywam ją dawną miłością)bo przecież znamy się już trochę czasu leżała obok mnie -zdążyliśmy uwić wspólne gniazdko,urodziły nam się dzieci i w ogóle było fajnie....Jednak gdy się przebudziłem rano cześć łóżka obok mnie była pusta.Moja miłość zniknęła.A ponieważ wiedziałem ,że nic nie ma zaplanowane na jutro niespodziewałem się tego co zastałem rano-puste miejsce obok siebie....Najpierw sprawdziłem idąc do kuchni czy nie zostawiła kartki na stole jak to miała w zwyczaju,jednak na stole nic nie było.Moja żona nigdzie nie pracowała ,całymi dniami była w domu,wiec jej zniknięcie było dla mnie czymś dziwnym.W pierwszej chwili chciałem iść na policję i zgłosić jej zaginięcie.Po chwili zastanowienia postanowiłem jednak z tym zaczekać...wierząc ,że wróci! Nie było jej w domu już trzy dni,aż tu o 11:00 kolejnego czwartego już dnia nagle ktoś dzwoni do drzwi.Biegnąc otworzyć,myślę że to ktoś z jej przyjaciół ,ktoś kto zaczął jej szukać,a może to policja ?bo ktoś mnie uprzedził i zgłosił jej zaginięcie....Otwierając drzwi miałem duszę na ramieniu:Patrzę! w pierwszej chwili jej nie poznałem dopiero jak się przedstawiła.Wiecie nowa fryzura,nowe ciuchy ,nowe wszystko....Ona jednak wróciła pomyślałem ,gdy się przedstawiła to wiecie co mi się stało mnie zamurowało! W pierwszej chwili nie wiedziałem co powiedzieć,jednak wybełkotałem"Gdzie byłaś?"Ona po chwili odrzekła :Odchodzę do innego i wyszła w ten sposób żegnając się ze mną.A ja zostałem sam w pokoju na kanapie becząc z rozpaczy....

Kładąc się spać wczoraj wieczorem moja miłość(nazywam ją dawną miłością)bo przecież znamy się już trochę czasu leżała obok mnie -zdążyliśmy uwić wspólne gniazdko,urodziły nam się dzieci i w ogóle było fajnie....Jednak gdy się przebudziłem rano cześć łóżka obok mnie była pusta.Moja miłość zniknęła.A ponieważ wiedziałem ,że nic nie ma zaplanowane na jutro niespodziewałem się...

Cóż za niespodzianka! Nie wiedziałam, że w dalszym ciągu mieszkasz w mieście rodzinnym. Miło Cię znów zobaczyć, niemal tak miło, jak 8 lat temu. Pamiętasz jak przyjeżdżałam do Ciebie i cieszyliśmy się każdą chwilą i momentem ze sobą? To były cudowne chwile, spędzone w miłym towarzystwie. Jednak po czterech latach udręki i zakrzątania sobie Tobą głowy, w końcu jestem w długim, szczęśliwym i spokojnym związku. Ma na imię Tomek i zaręczyliśmy się rok temu. Szkoda, że z Tobą zatraciłam się na tyle by nie zauważyć wszystkich tych wskazówek. Przy nim czuję się jak bogini, być może też dlatego, że jestem w ciąży. Wkrótce bierzemy ślub. A co u Ciebie? Słyszałam, że twoja kochanka wypięła się na Ciebie?

Cóż za niespodzianka! Nie wiedziałam, że w dalszym ciągu mieszkasz w mieście rodzinnym. Miło Cię znów zobaczyć, niemal tak miło, jak 8 lat temu. Pamiętasz jak przyjeżdżałam do Ciebie i cieszyliśmy się każdą chwilą i momentem ze sobą? To były cudowne chwile, spędzone w miłym towarzystwie. Jednak po czterech latach udręki i zakrzątania sobie Tobą głowy, w końcu jestem w...

Przebiegając przez ulicę potknęłam się, ale przed upadkiem uchroniły mnie czyjeś silne ramiona. Gdy nasze spojrzenia się spotkały czas się zatrzymał. Kiedy M. mnie rozpoznał wykonał gest, jakby chciał mnie odtrącić i pozwolić upaść na chodnik. W końcu mieliśmy być dla siebie martwi i nigdy więcej się nie spotkać.
-Poczekaj - chwyciłam go za rękę. Moja skóra wręcz parzyła mnie od jego dotyku. Mimo upływu dziesięciu lat od ostatniego spotkania wciąż czułam tę chemię...- Poczekaj, bo już może naprawdę nigdy się nie spotkamy.
-O co ci chodzi?- burknął gniewnie patrząc na mnie swoimi błękitnymi oczami
-Codziennie o tobie myślę. Mimo, że mam męża, dziecko i jestem kimś zupełnie innym niż wtedy, gdy ostatni raz się widzieliśmy. To nadal, gdzieś tam, na dnie mojego serca jest niedomknięta szuflada z napisem "MW". Wciąż mam w pamięci twoje wiersze, zimowe spacery, zapach i powiedzonka. Mimo, że wtedy próbowałam pumeksem wytrzeć cię z serca. Mimo łez na siłę chciałam się ciebie pozbyć. Zapomnieć. I na początku się udawało, wręcz doskonale. Stosunkowo szybko przyszła nowa miłość. Lecz gdy emocje związane z nowym związkiem opadły, TY wróciłeś. W snach. Wspomnieniach. W miejscach, w których byłam sama widziałam cię. Tak się nie robi, gdy się z kimś rozstaje na zawsze. Wciąż mi się śnisz, wciąż pamiętam. Tylko że od kilku lat potrafię zaakceptować naszą miłość i to, że naznaczyła mnie już na zawsze. Że już nigdy cię nie zapomnę, bo byłeś pierwszą wielką miłością małej dziewczynki.

Przebiegając przez ulicę potknęłam się, ale przed upadkiem uchroniły mnie czyjeś silne ramiona. Gdy nasze spojrzenia się spotkały czas się zatrzymał. Kiedy M. mnie rozpoznał wykonał gest, jakby chciał mnie odtrącić i pozwolić upaść na chodnik. W końcu mieliśmy być dla siebie martwi i nigdy więcej się nie spotkać.
-Poczekaj - chwyciłam go za rękę. Moja skóra wręcz parzyła...

Odpowiedziałbym cześć, już parę razy się zdarzało. Nie zapraszałbym na kawę, bo przecież jest moją byłą. Spotkaniom mówię stanowcze nie! Dlaczego? Zapewne rozstanie było bolesne, nie wiem po której stronie leżałaby wina, ale z własnego krótkiego doświadczenia wiem, że najgorsze jest to, gdy powracają niemiłe wspomnienia. Ja wiem, że związek to szczęście, są wzloty i upadki, ale Ja niestety zazwyczaj pamiętam te złe chwile.
W ogóle niedawno przekonałem się, że każdy ma gdzieś swojego sobowtóra, to jest prawda. Jechałem do Suwałk na pogrzeb babci, a tam na stypie w restauracji Skustele, ujrzałem pewną kelnerkę. Miała na imię Ewa, przypominała mi moją pierwszą miłość – Karolinę. Zakochałem się w niej, gdy miałem 13 lat, wiem szczeniackie zauroczenie, ale było naprawdę silne. Dosłownie jak dwie krople wody, ino inny kolor włosów.
Po, co o tym wspominam? Bo jakby zdarzyło się, że to nie jakaś Ewa, ale Karolina, która mi się podobała, nie odezwałbym się. Niezależnie czy byłem, czy też nie byłem z nią w związku, nie odezwałbym się. Akurat Karolina nie była zbyt miła. To była typowa dziewczyna, która wolała łobuzów, niż spokojnych gości.
Nie pamiętam, kto to powiedział, ale prawda to jest powiadam. Powracając do niemiłych wspomnień, sami zadajemy sobie ból, przywołując historie, których nie chcemy pamiętać.
Gdyby jednak nie obeszło się od spotkania, to po prostu wszystkiego dobrego, o sobie nic, bo to w ogóle nie powinno ją obchodzić, tak jak mnie jej życie!

Odpowiedziałbym cześć, już parę razy się zdarzało. Nie zapraszałbym na kawę, bo przecież jest moją byłą. Spotkaniom mówię stanowcze nie! Dlaczego? Zapewne rozstanie było bolesne, nie wiem po której stronie leżałaby wina, ale z własnego krótkiego doświadczenia wiem, że najgorsze jest to, gdy powracają niemiłe wspomnienia. Ja wiem, że związek to szczęście, są wzloty i upadki,...

Zastygam. Dopiero po chwili zaczynam intensywnie mrugać, jakby starając się upewnić, czy to Ty. Moje serce przyspiesza, a przez głowę nagle przelatują tysiące myśli, chaotycznych i skrajnych. Otwieram usta, chcę Cię zawołać, ale szybko rezygnuję. Nie wiem, co miałabym powiedzieć. Jest tego zbyt dużo, a przez to nie jestem w stanie zebrać słów. Przez chwilę głowę niemal rozsadza mi z emocji. Teraz jednak potrafię już je wszystkie opanować. Biorę kilka głębokich oddechów, serce zwalnia do zwykłego tempa. Spoglądam w Twoją stronę ostatni raz. Nie czuję już nic. Odwracam się i odchodzę. To wszystko jest już POZA MNĄ.

Zastygam. Dopiero po chwili zaczynam intensywnie mrugać, jakby starając się upewnić, czy to Ty. Moje serce przyspiesza, a przez głowę nagle przelatują tysiące myśli, chaotycznych i skrajnych. Otwieram usta, chcę Cię zawołać, ale szybko rezygnuję. Nie wiem, co miałabym powiedzieć. Jest tego zbyt dużo, a przez to nie jestem w stanie zebrać słów. Przez chwilę głowę niemal...

Chciałabym podziękować za wspólny czas i za to, że pierwsza miłość nauczyła mnie tak wiele. Jednocześnie moglibyśmy wyjaśnić sobie wszelkie nieporozumienia i raz na zawsze zamknąć tamten rozdział. Byliśmy wtedy tacy młodzi i działaliśmy impulsywnie, nie do końca wiedząc, jak poradzić sobie z uczuciami. To stare czasy, ale nic nie dzieje się bez przyczyny i z pewnością dzięki pierwszej miłości jestem teraz w tym miejscu i jestem szczęśliwa. Zatem dziękuję Ci za wszystko, Maciek i życzę dużo szczęścia.

Chciałabym podziękować za wspólny czas i za to, że pierwsza miłość nauczyła mnie tak wiele. Jednocześnie moglibyśmy wyjaśnić sobie wszelkie nieporozumienia i raz na zawsze zamknąć tamten rozdział. Byliśmy wtedy tacy młodzi i działaliśmy impulsywnie, nie do końca wiedząc, jak poradzić sobie z uczuciami. To stare czasy, ale nic nie dzieje się bez przyczyny i z pewnością...

- Cześć! – usłyszałem zza przymkniętych powiek i zabrzmiało to jakoś znajomo. Siedziałem właśnie w samolocie, który leciał do Stambułu.
Kiedy otworzyłem oczy ujrzałem Anię. To z nią chodziłem blisko dwa lata jeszcze w liceum. Uśmiechała się do mnie filuternie.
- To ty? Co za spotkanie? – bąknąłem.
- A co u ciebie słychać? – zapytała.
- Jestem na trzecim roku informatyki i piszę pracę inżynierską.
- A prawda! Politechnika! – skwitowała z uznaniem - A jak dziewczyny?
- Na politechnice prawie ich nie ma.
- Ale przecież nie tylko z nimi możesz się umawiać! – nieomalże wykrzyknęła z wyrzutem.
- No tak, ale mnie nie wychodzi, bo nie mam czasu na spotkania.
- Rozumiem. W tobie zawsze było coś z kujona. Przynajmniej z przedmiotów ścisłych.
- Tak źle mnie zapamiętałaś? – wyszeptałem.
- Nie. Ty wcale nie byłeś zły tylko mało się troszczyłeś o życie uczuciowe.
- No, toś mi dowaliła.
- Wcale ci nie mam tego za złe. Po prostu taki trochę inny jesteś i tyle.
- A jak u ciebie te sprawy? – zapytałem chcąc skierować rozmowę na inne tory.
- Szczerze mówiąc, niespecjalnie – przyznała Ania ukazując mi zasmuconą winę.
- No widzisz! – tryumfowałem, ale kiedy wydało mi się, że zaraz się rozpłacze zmiękłem.
- Sama będziesz w Stambule?
- Tak, ale zaplanowałam sobie bogaty program wycieczkowy.
- To może się do ciebie przyłączę, bo ja nie zdążyłem zaplanować zbyt wiele.
- Jasne. Może będzie jak za dawnych lat?
I rzeczywiście tak było. Tydzień w Stambule był cudowny, a potem … wcale nie chcieliśmy się rozstać.

- Cześć! – usłyszałem zza przymkniętych powiek i zabrzmiało to jakoś znajomo. Siedziałem właśnie w samolocie, który leciał do Stambułu.
Kiedy otworzyłem oczy ujrzałem Anię. To z nią chodziłem blisko dwa lata jeszcze w liceum. Uśmiechała się do mnie filuternie.
- To ty? Co za spotkanie? – bąknąłem.
- A co u ciebie słychać? – zapytała.
- Jestem na trzecim roku informatyki i...

Zobaczyłam go przez przypadek, staną jak wryty, ja, ja chybna też.
Minęło tyle lat, a jednak serce bije jak by to było wczoraj, jak by to wczoraj pobił tego dzieciaka.
Zostawił mnie.
- Witaj.
- Cześć.
Zaciśnięte pięści.
- Trochę minęło.
- Tak trochę minęło.
Wymuszony uśmiech.
- Wyszedłem rok temu.
- Fajnie, i jak życie?
- Dobrze.
Podstawowe pytania, podstawowe odpowiedzi. Tyle razy myślałam co powiem w tej sytuacji, scenariuszy było mnóstwo, kiedy przychodzi co do czego milczę.
Dlaczego to zrobiłeś? czy żałujesz? czy tęskniłeś? czy wiesz jak cierpiałam? czy chociaż raz myślałeś by napisać?! Pytania przelewały się przez moje myśli, ale bałam się je zadać.
- Cieszę się że ci się układa.
- Pomału, ale układa.
Niebieskie oczy
- Muszę już iść, śpieszę się.
Nie spodziewałam się ze złapie mnie za rękę, nie spodziewałam się tego co powie. Potok słów.
- Przepraszam, bardzo przepraszam za wszystko. Byłem pijany, żałuje że to zrobiłem, tęskniłem, wiem że cierpiałaś ale bałem się, wstydziłem się napisać.
Zaskoczenie odebrało mi mowę, jego spojrzenie było intensywne, pragnienie przebaczenia przebijało się przez nie jak promienie światła przez tafle błękitnego jeziora.
- Żałuje, wybacz mi.
Poczułam ulgę, czy tak miało być?
- Wybaczam.

Zobaczyłam go przez przypadek, staną jak wryty, ja, ja chybna też.
Minęło tyle lat, a jednak serce bije jak by to było wczoraj, jak by to wczoraj pobił tego dzieciaka.
Zostawił mnie.
- Witaj.
- Cześć.
Zaciśnięte pięści.
- Trochę minęło.
- Tak trochę minęło.
Wymuszony uśmiech.
- Wyszedłem rok temu.
- Fajnie, i jak życie?
- Dobrze.
Podstawowe pytania, podstawowe...