Pracuję w placówce pomocy społecznej dla osób starszych i niepełnosprawnych. Któregoś lata wiele lat temu dostaliśmy zaproszenie na spotkanie integracyjne dla seniorów organizowane w ogrodzie jednej z placówek. Imprezę uświetnił pokaz tańca towarzyskiego w wykonaniu pary, która oczywiście czyniła to zawodowo. Staliśmy wtedy dookoła "parkietu" i obserwowaliśmy poczynania pary. Byłam zachwycona. Po wykonaniu kilku popisowych numerów para skończyła tańczyć, rozdzieliła się i niczym w scenie z filmu Dirty Dancing ruszyła w kierunku widowni, chcąc spośród amatorów, poprosić kogoś do tańca. Kocham tańczyć, więc swą uwagę skupiłam na tancerzu. Obserwowałam jak podchodzi do moich kolejnych koleżanek z pracy i każda z przerażeniem w oczach mu odmawia. Zrobił chyba z dziesięć podejść i za każdym razem to samo. A ja przebierałam nogami, dosłownie przyciągając go wzrokiem. W końcu podszedł do mnie. Oczywiście, że z nim zatańczyłam. Taki od początku miałam plan, tylko stałam po złej stronie parkietu. Nawet dostaliśmy brawa. Do dziś się uśmiecham na to wspomnienie.

Pracuję w placówce pomocy społecznej dla osób starszych i niepełnosprawnych. Któregoś lata wiele lat temu dostaliśmy zaproszenie na spotkanie integracyjne dla seniorów organizowane w ogrodzie jednej z placówek. Imprezę uświetnił pokaz tańca towarzyskiego w wykonaniu pary, która oczywiście czyniła to zawodowo. Staliśmy wtedy dookoła "parkietu" i obserwowaliśmy poczynania...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedno z moich świeższych wspomnień pochodzi z tegorocznych wakacji w Chorwacji, które spędziłam z mamą. Były one tak intensywne, że kilka dni po powrocie posłużyły jako czas regeneracji. Dużo zwiedzałyśmy, nurkowałyśmy w kolorowej i klarownej wodzie Adriatyku, huśtałyśmy się na falach, spacerowałyśmy wieczorami po starówce i pobliskim porcie, zobaczyłyśmy Park Narodowy Krka, pojechałyśmy do Marjan Forest Park w Splicie, a nawet w upale zdobyłyśmy szczyt Małego Kozjaka. I właśnie ta wędrówka, która trwała prawie 5 godzin, utkwiła mi w pamięci, dlatego że stała się naszym synonimem wiary w siebie i symbolem, że teraz możemy wszystko, sprostamy każdemu wyzwaniu. Każdy krok to wylany podwójnie pot przez dające o sobie znać intensywne świecenie Słońca. W pewnym momencie mama powiedziała, że za pół godziny musimy wracać i żebym sama zdobyła szczyt, idąc szybszym tempem. Rzekła: „Jeśli nie dojdę do 11:30, to wracaj.” Zaczęłam biec pod górę. Na rozgałęzieniu dróg szlak się skończył. Wybrałam lewą ścieżkę. Dotarłam na szczyt, czując ulgę i wzruszenie. Widoki były niesamowite- po jednej stronie panorama morza i wysp, po drugiej rozciągające się góry. Nagle usłyszałam wołanie. Mama również dotarła! Podwójna radość.
Podpisałyśmy kamienie naszymi imionami za pomocą długopisu i położyłyśmy je na bunkrze. „Kiedyś tu wrócisz ze swoją córką i odnajdziesz te kamienie. Powiesz jej, że bunia też zdobyła Mały Kozjak”- powiedziała mama. „Nie mów tak.Razem tu wrócimy!”- stanowczo odparłam.

Jedno z moich świeższych wspomnień pochodzi z tegorocznych wakacji w Chorwacji, które spędziłam z mamą. Były one tak intensywne, że kilka dni po powrocie posłużyły jako czas regeneracji. Dużo zwiedzałyśmy, nurkowałyśmy w kolorowej i klarownej wodzie Adriatyku, huśtałyśmy się na falach, spacerowałyśmy wieczorami po starówce i pobliskim porcie, zobaczyłyśmy Park Narodowy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W moim wspomnieniu przywołuję leniwe, czerwcowe popołudnie. Słychać gwar rozmów, śmiech. Czuć aromat grillowanego mięsa. Pogoda jest piękna, sprzyja beztrosce. W altance siedzi sześć dziewczyn. Mają maksymalnie dwadzieścia lat. Są szczęśliwe, widać, że są ze sobą blisko. Grill jest tylko dodatkiem do spotkania. W pewnym momencie towarzysząca im starsza Pani wyjmuje aparat i robi zdjęcie. Młode, roześmiane dziewczyny zostają uwiecznione na zawsze na fotografii. I choć od tego czerwcowego popołudnia minęło 7 lat, przyjaźnimy się dalej. Los rozrzucił nas po całym kraju, jednakże spotykamy się i pielęgnujemy przyjaźń. Zdjęcia nam pomagają uchwycić ulotne momenty.

W moim wspomnieniu przywołuję leniwe, czerwcowe popołudnie. Słychać gwar rozmów, śmiech. Czuć aromat grillowanego mięsa. Pogoda jest piękna, sprzyja beztrosce. W altance siedzi sześć dziewczyn. Mają maksymalnie dwadzieścia lat. Są szczęśliwe, widać, że są ze sobą blisko. Grill jest tylko dodatkiem do spotkania. W pewnym momencie towarzysząca im starsza Pani wyjmuje aparat i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To było jeszcze za czasów kiedy na uczelnie wyższe obowiązywały egzaminy wstępne. Ja zdawałem w upalne lato na politechnikę. Pierwsza była matma z przerwą w trakcie której tryumfowałem, bo nikt poza mną nie rozwiązał jednego zadania. Ale zaczęło się nieszczególnie by mylnie wypełniałem arkusze egzaminacyjne i dwa razy mi je wymieniali. Po egzaminie mama wysłała mnie do cioci z jakąś przesyłką. Po drodze zajrzałem do parku i położyłem się na ławce. I wtedy uwierzyłem, że może się dostanę na tę wymarzoną informatykę. Mimo trudnych czasów byłem do niej dobrze przygotowany. Z targów znałem komputery IBM 360 i 370, o których później mieliśmy się uczyć na „Organizacji maszyn cyfrowych”. A z podręcznika dla fakultetów uczyłem się języka programowania Algol. Robiłem to na sucho, bo nie miałem dostępu do komputera. Wtedy były to rzadkie urządzenia zajmujące całe pokoje. Moje zainteresowania były prawdziwym dziwactwem, ale potem to się opłaciło. Dopiero na trzecim roku.
Kolejnego dnia był angielski, którego strasznie się bałem, bo byłem noga. Na szczęście był łatwy, ale nie znałem słówka „seldom”, którego z kontekstu domyślił się kolega ale ja nie. Trzeciego dnia była fizyka pisemna, ale ja zapamiętałem ustną. Dostałem zadanie, które wcześniej sam rozwiązałem z takiego nowego podręcznika. Okazało się, że źle. Egzaminator się udobruchał kiedy mu szczegółowo omówiłem fizykę tranzystora.
- Radioamator? – bardziej stwierdził niż spytał z uśmiechem na twarzy.

To było jeszcze za czasów kiedy na uczelnie wyższe obowiązywały egzaminy wstępne. Ja zdawałem w upalne lato na politechnikę. Pierwsza była matma z przerwą w trakcie której tryumfowałem, bo nikt poza mną nie rozwiązał jednego zadania. Ale zaczęło się nieszczególnie by mylnie wypełniałem arkusze egzaminacyjne i dwa razy mi je wymieniali. Po egzaminie mama wysłała mnie do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od zawsze bałam się śmierci rodziców. Jestem najmłodszą z piątki rodzeństwa i przyszłam na świat kiedy mój brat miał 20 lat. W tych czasach ciąża grubo po czterdziestce nie wzbudza już takiego zdziwienia, ale te trzydzieści lat temu była wielkim zaskoczeniem nawet dla lekarza. Dlatego wychowywałam się z przeświadczeniem, że moi rodzice są już starzy i mogą niedługo umrzeć. Nie winię tej nieświadomej dziewczynki za takie dość makabryczne myśli bo dzięki temu za wszelką cenę chciałam aby każda chwila z nimi była wyjątkowa. Do dziś pamiętam jak zaciągnęłam mamę żeby oglądać zachód słońca na przewróconym drzewie bo chciałam mieć wspólne piękne wspomnienie. Tatę ustawiałam wśród kwiatów i przytulałam się do niego, żeby ubarwić nasze chwile w mojej głowie. W pamięci mam wiele takich chwil a one są tym cenniejsze bo gromadzone z miłości przez małe dziecko.

Od zawsze bałam się śmierci rodziców. Jestem najmłodszą z piątki rodzeństwa i przyszłam na świat kiedy mój brat miał 20 lat. W tych czasach ciąża grubo po czterdziestce nie wzbudza już takiego zdziwienia, ale te trzydzieści lat temu była wielkim zaskoczeniem nawet dla lekarza. Dlatego wychowywałam się z przeświadczeniem, że moi rodzice są już starzy i mogą niedługo umrzeć....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trudno mi wybrać jedno wspomnienie. W sumie z wielu mogłaby powstać książka i to o całkiem różnej tematyce od obyczajówki z historią w tle przez komedię, po kryminał. Najmilsze wspomnienia mam z dzieciństwa, okresu PRL. Bo dla nas dzieci wbrew pozorom to były cudowne czasy. Nie mieliśmy wszystkiego, ale zdaje się, że mieliśmy więcej niż obecnie nasze dzieci. Wszystko, co nowe było pierwsze, boysbendy, artykuły w sklepach, gazety, technologiczne nowości. Mieliśmy wielu przyjaciół i znajomych, a siedzenie w domu było karą. Wakacje na wsi, wspinanie się po drzewach, chowanie się po kurnikach, oborach i stodołach. Jedzenie ogórków czy marchwi wyrwanej i otrzepanej z ziemi, bo szkoda czasu było na pójście do domu, by je umyć i obrać. Czy zrywanie boków, kiedy kolega wpadł do stawu i wyszedł z niego oblepiony rzęsą wodną. Potrafiliśmy wymyślać sobie zajęcia, nawet gdy padał deszcz, a teraz syn mi mówi mamo, ale co my mamy robić? Pierwsze miłości i pocałunki na trzepaku. Myślę, że wspomnienia tamtych lat zestawione z tym co mamy obecnie byłoby świetnym materiałem na książkę.

Trudno mi wybrać jedno wspomnienie. W sumie z wielu mogłaby powstać książka i to o całkiem różnej tematyce od obyczajówki z historią w tle przez komedię, po kryminał. Najmilsze wspomnienia mam z dzieciństwa, okresu PRL. Bo dla nas dzieci wbrew pozorom to były cudowne czasy. Nie mieliśmy wszystkiego, ale zdaje się, że mieliśmy więcej niż obecnie nasze dzieci. Wszystko, co...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje wspomnienie dotyczy oczywiście najszczęśliwszej chwili w życiu. To było niecałe dwa lata temu - ostatni ciepły wrześniowy dzień. Ja w białej sukni, on w eleganckim garniturze. Przed Bogiem przysięgliśmy sobie wieczną miłość, a ja od tamtej pory jestem najszczęśliwszą żoną na świecie. Pamiętam, że bardzo się bałam tego dnia, jednak im bliżej ślubu było, tym bardziej stres malał. W wielki dzień nie obyło się bez niespodzianek - fotograf się spóźnił, kosmetyczka nie dojechała, a obcas w moich butach po prostu się złamał. Myślę, że te drobne wpadki pozostaną w naszej pamięci na zawsze i to właśnie dzięki temu mamy się z czego śmiać. Koniec końców ceremonia była pełna magii, a wesele trwało do białego rana. Czułam się wyjątkowo, a co najważniejsze - rozpoczęłam wspólne małżeńskie życie z moją bratnią duszą, z moim przyjacielem i miłością w jednym. Chciałabym jeszcze raz przeżyć ten dzień, ale póki co pozostają najpiękniejsze wspomnienia, za co jestem wdzięczna.

Moje wspomnienie dotyczy oczywiście najszczęśliwszej chwili w życiu. To było niecałe dwa lata temu - ostatni ciepły wrześniowy dzień. Ja w białej sukni, on w eleganckim garniturze. Przed Bogiem przysięgliśmy sobie wieczną miłość, a ja od tamtej pory jestem najszczęśliwszą żoną na świecie. Pamiętam, że bardzo się bałam tego dnia, jednak im bliżej ślubu było, tym bardziej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje wspomnienie ma dokładnie rok. Skończyłam szkołę i wtedy po raz pierwszy wybrałam się z chłopakiem w podróż na drugi koniec Polski. Byłam bardzo podekscytowana, ponieważ miała być to moja pierwsza parudniowa wycieczka i w dodatku nakręcała mnie wizja zobaczenia naszego pięknego Bałtyku. Czekała nas kilkugodzinna podróż samochodem, a potem cudowne dni pełne odpoczynku. Oczywiście jak to się często zdarza, nie wszystko poszło po naszej myśli. Po dwóch godzinach jazdy zepsuł się nam samochód. Mechanik załamał ręce i powiedział, że nie mamy szans przejechać nawet 10 km nie mówiąc o kolejnych 400. Nie poddaliśmy się, zostawiliśmy auto i wybraliśmy pociąg. Tam spędziliśmy dziesięć godzin na twardej podłodze, gdzie nie mogłam zmrużyć oka. Potem szliśmy parę kilometrów w upale, aby dotrzeć na miejsce. Nasza ośmiogodzinna podróż trwała ponad dobę. Jednak wszystkie niewygody zrekompensował mi widok morza. Wakacje były wspaniałe. A zdjęcia, które zrobiłam są niezwykłą pamiątką.

Moje wspomnienie ma dokładnie rok. Skończyłam szkołę i wtedy po raz pierwszy wybrałam się z chłopakiem w podróż na drugi koniec Polski. Byłam bardzo podekscytowana, ponieważ miała być to moja pierwsza parudniowa wycieczka i w dodatku nakręcała mnie wizja zobaczenia naszego pięknego Bałtyku. Czekała nas kilkugodzinna podróż samochodem, a potem cudowne dni pełne odpoczynku....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mam swoje ulubione wspomnienie z pierwszego wyjazdu w Bieszczady. Byliśmy tam wtedy całą rodziną. Nocowaliśmy w drewnianych domkach przy pewnym hotelu. Odkryłam, że płot ogradzający teren domków od pól jest lekko pochylony. Przeskoczyłam go więc i pobiegłam przez pola sprawdzić, co jest dalej. Miejsce, które znalazłam, nazwałam "obserwatką orłów": nad ciągnącymi się po horyzont polami i łąkami krążyły orły - czasami zniżały swój lot, czasami wzbijały się wysoko. Zafascynowana miejscem, które odkryłam, wracałam tam kilkukrotnie w czasie urlopu, w tajemnicy przed rodzicami. Przeskakiwałam niski płot i biegłam przez pola aż do utraty tchu, goniąc orły. Nie wiem, jak to wspomnienie mogłoby wyglądać na fotografii... może widok samotnego orła kołującego na niebie? Może zdjęcie dziewczynki biegnącej przez pola, nad którymi krążą drapieżne ptaki? Nie mam żadnego zdjęcia tamtego miejsca. Ale wspomnienie to pozostało we mnie żywe, mając posmak wolności, wiatru we włosach, dzikości i tajemnicy.

Mam swoje ulubione wspomnienie z pierwszego wyjazdu w Bieszczady. Byliśmy tam wtedy całą rodziną. Nocowaliśmy w drewnianych domkach przy pewnym hotelu. Odkryłam, że płot ogradzający teren domków od pól jest lekko pochylony. Przeskoczyłam go więc i pobiegłam przez pola sprawdzić, co jest dalej. Miejsce, które znalazłam, nazwałam "obserwatką orłów": nad ciągnącymi się po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem małą dziewczynką i siedzę na podłodze w kuchni mojej prababci. Bawię się kamykami, małymi gałązkami i gałgankami. Prababcia krząta się przy wielkim piecu, gotuje obiad dla siebie i dla mnie. Mieszając zupę opowiada mi różne historie; swoje dzieciństwo, lata szkolne, czasy przed i powojenne. Słucham zafascynowana i ciągle zadaję pytania. Prababcia ma wiele do powiedzenia. Urodziła się w 1910 r., przeżyła dwie wojny światowe i kilka zmian ustroju politycznego. Jedna opowieść szczególnie zapada mi w pamięć. Mówi o cudownym uratowaniu od zesłania do obozu mojego pradziadka, a jej męża. Podczas okupacji niemieckiej w ogrodzie moich pradziadków, na młodej jabłoni pojawiły się dwa owoce. Pradziadek chciał je, kiedy dojrzeją, podarować swoim dzieciom, jako wielki smakołyk. Niestety, dziecko volksdeutscha zerwało i zjadło oba jabłka. Zdenerwowany pradziadek dał mu klapsa. Karą za jego czyn miało być zesłanie do Auschwitz. Na szczęście inny volksdeutsch, u którego pracował pradziadek, wstawił się za nim i osobiście za niego poręczył. Gdyby nie jego pomoc, mojego pradziadka niechybnie spotkałaby śmierć z głodu i wycieńczenia. Takie i inne historie stworzyłyby książkę z moich wspomnień.

Jestem małą dziewczynką i siedzę na podłodze w kuchni mojej prababci. Bawię się kamykami, małymi gałązkami i gałgankami. Prababcia krząta się przy wielkim piecu, gotuje obiad dla siebie i dla mnie. Mieszając zupę opowiada mi różne historie; swoje dzieciństwo, lata szkolne, czasy przed i powojenne. Słucham zafascynowana i ciągle zadaję pytania. Prababcia ma wiele do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej