Trzem Polkom zamarzył się roadtrip po Azji, a jako że do „Azji Express” biorą tylko celebrytów, same stworzyłyśmy sobie podróż życia. Nie było leżenia nad basenem, biura podróży, shoppingu, za to zwiedzałyśmy i poznawałyśmy jedyną w swoim rodzaju kulturę. Wybrałyśmy najtrudniejszy kraj do podróżowania w tej części świata (cenzura Internetu, brak znajomości angielskiego, olbrzymie dystanse między miastami itp.), ale za to mamy satysfakcję, że wyjechałyśmy z Polski jako turystki, a wróciłyśmy, jako podróżniczki. Plan trasy zakładał Pekin – Shaolin – Denfeng – Xi’an – Chengdu – Leshen – Hangzou – Szanghaj – Hongkong – Kanton (samymi pociągami pokonałyśmy dystans 6 tys. km, a były jeszcze inne środki transportu: riksze, samoloty, promy, skutery, autokary, taksówki, metro, rowery, autobusy, motorówki, kolejka linowa, własne nogi itp.). Jeżeli chcielibyście się dowiedzieć: czy bycie popularniejszą od Myszki Mickey męczy, jak to się stało, że nasz super szybki i elegancki pociąg zamienił się w jadący 30 godzin skład (2 noce, ponad 1900 km) z miejscami stojącymi, co to jest hot pot, czy znalazłyśmy mężów na targu swatek, jak się podróżowało stopem z wycieczką szkolną, czemu odkopano tylko 1000 żołnierzy terakotowej armii skoro jest ich 8000, ile kosztuje „selfi” z pandą wielką, gdzie sie podziala nasza lazienka w Hongkongu, czemu nocowalysmy w chinskim meskim akademiku i wiele więcej, wydajcie te wspomnienia jako ksiazke.

Trzem Polkom zamarzył się roadtrip po Azji, a jako że do „Azji Express” biorą tylko celebrytów, same stworzyłyśmy sobie podróż życia. Nie było leżenia nad basenem, biura podróży, shoppingu, za to zwiedzałyśmy i poznawałyśmy jedyną w swoim rodzaju kulturę. Wybrałyśmy najtrudniejszy kraj do podróżowania w tej części świata (cenzura Internetu, brak znajomości angielskiego,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Odkąd pamiętam od najmłodszych lat wykazywałam się po swoim tacie szczególną miłością do motoryzacji i mechaniki. Kiedy tata grzebał coś w garażu lub przy samochodzie ja dzielnie mu towarzyszyłam i nie mogły mnie od tego odwieść żadne inne czynności typowo dziewczęco- dziecięce. Ja znałam się na rozmiarach kluczy, wiedziałam gdzie chłodnica i resor a nawet co to katalizator. Kiedyś mamy siostra kupiła sobie kilkuletnią mazdę i przyjechała nią do nas na moje urodziny. Wiadomo faceci poszli popatrzeć , zajrzeć gdzie się da , postukać, popukać i podyskutować o opłacalności zakupu. Niestety ja nie mogła w tym uczestniczyć , bo właśnie mama stroiła mnie w odświętna sukienkę. Lecz ciekawość nie dawała mi spokoju i ciągle zerkałam przez okno co oni tam robią przy tym samochodzie. Kiedy mama podpaliła świeczki na torcie a goście usiedli przy stole mnie tam nie było. Po kilku minutach przyszłam w ubrudzonej jak z kopalni sukience ze słowami na ustach „ wujek coś ci tam cieknie z silnika, weszłam pod samochód , ale i tak nie widać skąd” podobno stałam tak z tą mądralińska zadowoloną miną a mama myślała że rozszarpie mnie na kawałki. A dziadek dla żartu spytał się mnie czy u niego wszystko w porządku, czy tylko zrobiłam przegląd w cioci samochodzie. Wszyscy pękali ze śmiechu! Do dziś w rodzinie mówią , że jak kłopoty z autem do Hani ! Moja mama przez lata przeżywała że jej wymarzona córka wyrasta jej na mechanika samochodowego i zamiast chodzić z nią do kosmetyczki to ciągle z tatą siedziałam w warsztacie a wieczorem zamiast rozmawiać z nią o turbo lokówce to ja z tatą rozmawiałam o turbo sprężarce ! Do dziś w naszej rodzinie nie ma imprezy, by wszyscy nie robili sobie beki ze mnie z tamtej imprezy a zdjęcie w tej ubrudzonej sukience jest ulubionym mojego taty i wisi w garażu ! Pewnie będzie się ta historia ciągnęła za mną do końca świata i jeden dzień dłużej !

Odkąd pamiętam od najmłodszych lat wykazywałam się po swoim tacie szczególną miłością do motoryzacji i mechaniki. Kiedy tata grzebał coś w garażu lub przy samochodzie ja dzielnie mu towarzyszyłam i nie mogły mnie od tego odwieść żadne inne czynności typowo dziewczęco- dziecięce. Ja znałam się na rozmiarach kluczy, wiedziałam gdzie chłodnica i resor a nawet co to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje najpiękniejsze wspomnienia sięgają czasów dzieciństwa. Byłam miastową, "blokową" dziewczynką i większość wakacji w okresie szkolnym spędzałam na podwórku, więc niezwykłym wydarzeniem dla mnie były wszystkie wyjazdy w dzicz. Jeszcze dziś na wspomnienie wakacji nad jeziorem u cioci Ani i jej trójki dzieci, czuję zapach trzcin i wiatru, zgrzyt piasku w zębach, słyszę szum wody.
Wraz z ciotecznym rodzeństwem całe dnie spędzaliśmy nad jeziorem, biegając boso, znosząc do kryjówki patyki, pałki, trzciny, przemierzając las w poszukiwaniu najlepszych skarbów do budowy. I tacy umorusani, zasapani, podrapani, ale z błyskiem w oczach, tworzyliśmy domek naszych marzeń – szałas rozbitków.
Był on umieszczony w łuku powalonej wierzby, niezwykły, naprawdę duży, świetnie zaplanowany i modyfikowany codziennie. Wszystkie elementy były mocno powiązane i podczepione do drzewa, utykaliśmy je słomą, liśćmi i mchem, a podłogę ułożyliśmy ze znoszonych w pocie czoła otoczaków. Aby zabezpieczyć się przed intruzami, powbijaliśmy dookoła zasieki z balików i zastawiliśmy "niebezpieczne" pułapki. W środku ze starych skrzyń skleciliśmy łóżko i stolik, a podwieszone latarki pozwalały na zabawę nawet późnym wieczorem. Stare gazety były na wagę złota - służyły nam jako tapeta, a że część z nas nie umiała dobrze czytać, przyjęliśmy, że są to wiadomości ze świata o poszukiwaniu nas jako rozbitków. A my przecież wcale nie chcieliśmy, aby ktoś nas znalazł :)
Kiedyś, gdy padał ulewny deszcz, wzięliśmy z domu parasole i przymocowaliśmy je tworząc dach. Do dziś ciocia nie wie, w jakich okolicznościach zginęły te parasolki.
W związku z naszą pasją spędzania pod wierzbą każdej wolnej chwili, cioci ginęły również słoiki z kompotem, dżemy i miód. Ach, jak te pyszności smakowały z kawałkiem urwanego chleba w szałasie nad wodą … i tu już wracają kolejne wspomnienia - kulinarne .... mmmmrrr... własnoręcznie przez ciocię robione masła, śmietany, sery, konfitury oraz chleb. Jeszcze dziś mruczę na wspomnienie ich smaku i zapachu.
Tak spędzane przez kilka lat wakacje u wujostwa były moimi ukochanymi w dzieciństwie, a może nawet i w całym życiu… Do dziś mam w pamięci wszystkie szczegóły oraz wzruszam się na myśl, jaka była więź między dzieciakami, jak się wspieraliśmy, potrafiliśmy planować, działać i - po prostu - się nie nudzić.

Moje najpiękniejsze wspomnienia sięgają czasów dzieciństwa. Byłam miastową, "blokową" dziewczynką i większość wakacji w okresie szkolnym spędzałam na podwórku, więc niezwykłym wydarzeniem dla mnie były wszystkie wyjazdy w dzicz. Jeszcze dziś na wspomnienie wakacji nad jeziorem u cioci Ani i jej trójki dzieci, czuję zapach trzcin i wiatru, zgrzyt piasku w zębach, słyszę szum...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To było niecały rok temu, Maciuś zaczynał mówić i pierwsze słówka jakie padały to było "ma ma" i "ta ta" itp. ;)
Na święta zjechała się cała rodzina, każdy mówil do Macieja a ten po swojemu powtarzał wyrazy, w końcu dumny tatuś stanął na środku pokoju i mówi, e jego Maciuś jest facetem i dzisiaj powie inne słowo niż "mama" itp. Padały różne jednosylabowe słowa ale tatuś uważał, e te słowa są za proste. W końcu ktoś krzyknął "SAMOCHÓD" OK - umowa stoi ;) - powiedział mój mąż i wziął Macieja na kolana i mówi do niego tak:
- "Maciuś powiedz SA MO CHÓD"
Maciej patrzy się na niego ale nic nie mówi
-"Synek no powiedz SA MO CHÓD"
Maciej nadal się patrzy ale nic nie mówi
-"No, Maciusiu powiedz dla tatusia SA MO CHÓD"
Maciej odpowiada "BUM BUM BUM"

Wszyscy zaczęli bić brawo dla Macieja - a ja popłakałam się ze śmiechu ;) ze mój synek mając niecały roczek był i jest naprawdę mądrym dzieckiem

To było niecały rok temu, Maciuś zaczynał mówić i pierwsze słówka jakie padały to było "ma ma" i "ta ta" itp. ;)
Na święta zjechała się cała rodzina, każdy mówil do Macieja a ten po swojemu powtarzał wyrazy, w końcu dumny tatuś stanął na środku pokoju i mówi, e jego Maciuś jest facetem i dzisiaj powie inne słowo niż "mama" itp. Padały różne jednosylabowe słowa ale tatuś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja bym trochę inaczej podeszła do tego zagadnienia i śmiało mogę polecić wszystkie książki Mitcha Alboma: Pięć osób które spotkamy w niebie; Jeszcze jeden dzień; Pierwszy telefon z nieba. Koleś pisze o wspomnieniach, ludziach, utraconym czasie, przemijaniu i pamięci. Jego książki tracą realizmem magicznym i są naprawdę bardzo refleksyjna. Szczerze polecam, genialnie wpasowują się w podany tutaj temat.

Ja bym trochę inaczej podeszła do tego zagadnienia i śmiało mogę polecić wszystkie książki Mitcha Alboma: Pięć osób które spotkamy w niebie; Jeszcze jeden dzień; Pierwszy telefon z nieba. Koleś pisze o wspomnieniach, ludziach, utraconym czasie, przemijaniu i pamięci. Jego książki tracą realizmem magicznym i są naprawdę bardzo refleksyjna. Szczerze polecam, genialnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja książka byłaby przygodowo -wędkarska ! Pod koniec Sierpnia umówiłem się z kolegą na rybki mieliśmy łowić na sanie niedaleko stalowej woli ok godziny 3 wyruszyłem rowerkiem z domu ponieważ mam z 2 kilometry do rzeki. Łowiliśmy zawsze w tym samym miejscu nęconym regularnie. Kiedy dojechałem na miejsce rozłożyłem sprzęt i czekałem na kolegę który nie dotarł ponieważ spał co się później okazało. Wokół było jeszcze ciemno łowiłem za małą tamą z kamieni za którą był dość bystry nurt. Zapomniałem wziąść ze sobą latarki więc poruszałem się z telefonem w rękach i troszkę na wyczucie za którymś razem zszedłem po wędkę i sięgając po nią coś skoczyło koło mnie do wody nie wiem czy to był dzik czy jakaś sarenka ale tak mnie wystraszyła że poślizgnołem się i wpadłem do wody. Kilka metrów dalej złapałem się jakiejś gałęzi i tak wisiałem w wodzie a do brzego po gałęzi sie nie dało wyjść a pływakiem dobrym też nie byłem hehe bez telefonu czekałem do rana aż się rozjaśniło troszkę. Po kilkunastu może więcej minutach przyjechał kolega i podał mi kawałek kija .W sumie to wróciłem do domu bez ryby i jednego buta bo w trakcie gdzieś mi spadł ale teraz jest co wspominać :)

Moja książka byłaby przygodowo -wędkarska ! Pod koniec Sierpnia umówiłem się z kolegą na rybki mieliśmy łowić na sanie niedaleko stalowej woli ok godziny 3 wyruszyłem rowerkiem z domu ponieważ mam z 2 kilometry do rzeki. Łowiliśmy zawsze w tym samym miejscu nęconym regularnie. Kiedy dojechałem na miejsce rozłożyłem sprzęt i czekałem na kolegę który nie dotarł ponieważ spał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja książka to romansidło z Hapy Endem Gdy poznałam A. wiedziałam, że nie będzie to kolejny przelotny romans w mojej karierze. Może nie od pierwszej chwili wydał mi się idealny, jednak od samego początku był wyjątkowy, inni niż inni. Nic więc dziwnego, że po kilku miesiącach związku postanowiliśmy razem zamieszkać. Lokum znaleźliśmy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - pierwsze, niewielkie, co prawda, ale piękne mieszkanko urzekło nas i rozkochało w sobie. Tego samego dnia podpisaliśmy umowę i dostaliśmy klucze. Po tygodniu spędziliśmy naszą pierwszą noc na swoim. Dni wlokły się jeden za drugim rekompensując nudne życie cudownymi wieczorami. Kilka tygodni później poszliśmy do restauracji na moje ulubione owoce morza. Coś musiało mi bardzo zaszkodzić, bo noc spędziłam w łazience. Kilka dni później, nadal czując się dość kiepsko, poszłam na wizytę do ginekologa. Chcieliśmy z A. zmienić metodę antykoncepcji. Po rutynowym USG rozradowana pani doktor oznajmiła mi, że w moim stanie nie mogę zacząć brać hormonów. Zdziwiłam się, bo zatrucie pokarmowe przecież mija, a ona spojrzała na mnie badawczo i powiedziała, że jestem w ciąży. Poczułam, że mi słabo. Planowaliśmy wszystko, wspólne wyjazdy, miasta, w których będziemy mieszkać, dania i wina, których spróbujemy, muzea i filmy, które nas interesują. Ale nigdy nie rozmawialiśmy o dziecku… Od lekarza wróciłam taksówką. Całą drogę płakałam. Nawet jeśli ja byłabym gotowa na dziecko, co jeśli A. nie jest? Choć wiadomość o nowym życiu rosnącym pod moim sercem nie docierała do mnie całkowicie, postanowiłam jak najszybciej poznać wyrok mojego mężczyzny. Gdy weszłam do domu, A. pracował przy komputerze. Odwrócił się do mnie i spytał co się stało. Nie mogłam wykrztusić słowa. Po kilku chwilach sam zgadł. Przytulił mnie mocno i powiedział, że jest najszczęśliwszy na świecie. Następnego dnia postanowiliśmy ogłosić nowinę moim rodzicom. Między jednym a drugim kawałkiem ciasta spojrzałam na krzątającą się po kuchni mamę i nagle zrozumiałam, że teraz ja do końca życia będę odpowiedzialna za stworzenie, które rośnie we mnie. Mama złapała moje spojrzenie i uśmiechnęła się. Przytuliła mnie i spytała, co się dzieje. „Ja też będę mamą” powiedziałam tylko i rozpłakałam się. Ucałowała mnie mocno i powiedziała: „Będzie ciężko… Ale to najpiękniejsza praca na świecie”.

Moja książka to romansidło z Hapy Endem Gdy poznałam A. wiedziałam, że nie będzie to kolejny przelotny romans w mojej karierze. Może nie od pierwszej chwili wydał mi się idealny, jednak od samego początku był wyjątkowy, inni niż inni. Nic więc dziwnego, że po kilku miesiącach związku postanowiliśmy razem zamieszkać. Lokum znaleźliśmy jak za dotknięciem czarodziejskiej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim ulubionym wspomnieniem jest wyjazd do Islandii, celem napisania reportażu o wierzeniach w.. elfy. Ankiety dowiodły, że ponad 62% mieszkańców nie wyklucza istnienia tych małych stworzeń i w jakiś sposób w nie wierzy. Stąd pojechałem do Reykjavik i innych miast, aby porozmawiać z rektorem Elfiego Uniwersytetu, firm budowlanych, które musiały się zmierzyć z protestami na trasie budowanych tras (wierzono, że w kamieniach, które mieli usunąć mieszkały elfie rodziny), czy przewodnikami po elfich miejscach. Mogę powiedzieć tyle, że jest to niesamowita historia, jak świat fantastyczny przeplata się z tym rzeczywistym i myślę, że właśnie o tym możnaby napisać niesamowitą książkę :)

Moim ulubionym wspomnieniem jest wyjazd do Islandii, celem napisania reportażu o wierzeniach w.. elfy. Ankiety dowiodły, że ponad 62% mieszkańców nie wyklucza istnienia tych małych stworzeń i w jakiś sposób w nie wierzy. Stąd pojechałem do Reykjavik i innych miast, aby porozmawiać z rektorem Elfiego Uniwersytetu, firm budowlanych, które musiały się zmierzyć z protestami na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Piękna książka jaka powstałaby z moich niezbyty pięknych wspomnień to na pewno byłby czas choroby w moim życiu. Która odebrała mi radośc życia i zawładnęła nim. Moim ciałem i duszą. Wyniszczyła mnie,moją rodzine,bliskich oraz relacje z Nimi. Wiele lat w szpitalach, wizytach u lekarzy,rozmowach ze specjalistami ,a afektów brak. Mijały tygodnie ,miesiące i nie pojawiała się żadna nadzieja,że coś się zmieni. Kiedy juz miało być lepiej i wychodziłam ze specjalistycznej placówki medycznej , los znów płatał mi figle i nie potrafiłam zawalczyć przeciwko Anoreksji. Uważałam ją za moją przyjaciółkę,a ona mnie zdradziła. Kiedy to zrozumiałam ,załamałam się. Przez cały czas byłam przekonana,że gramy w jednej drużynie,ona jednak jest indywidualistką. Jednak po jakimś czasie ta świadomość dała mi siłę do walki o siebie i swoje życie. Rodzine, edukacje i znajomych. Od kilku lat musze z nią walczyć każdego dnia ,jednak teraz się nie poddaje. Teraz potrafie docenić życie
i widze w Nim sens. Teraz bardziej doceniam to,że mam blisko siebie ludzi ,których kocham. To historia mojej walki z Aną byłaby głównym tematem. Wygranej walki. :)

Piękna książka jaka powstałaby z moich niezbyty pięknych wspomnień to na pewno byłby czas choroby w moim życiu. Która odebrała mi radośc życia i zawładnęła nim. Moim ciałem i duszą. Wyniszczyła mnie,moją rodzine,bliskich oraz relacje z Nimi. Wiele lat w szpitalach, wizytach u lekarzy,rozmowach ze specjalistami ,a afektów brak. Mijały tygodnie ,miesiące i nie pojawiała się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lubię wracać do chwil spędzonych na gorącej, pustynnej, wietrznej, spalonej słońcem Fuerteventury. Lubię przypominać sobie gorący powiew wiatru otulający całe moje ciało, lubię wracać do zapachu włosów zmoczonych wodą oceanu. Widzę nawet bez pomocy zdjęć piękne widoku - długie piaszczyste plaże, wzburzone wody Atlantyku, surowe wzgórza poprzecinanie drogami prowadzącymi od jednej do drugiej miejscowości. Tęsknię za zapachem świeżych owoców, oceanu, a nawet wiatru. Chciałabym jeszcze raz biec szybko przez czarną plaże ile sił w nogach, żeby jak najprędzej usiąść na ręczniku i nie parzyć stóp. Wyspa Szczęścia, to nie jest nazwa wzięta znikąd. Fuerteventura to moja kwintesencja szczęśliwego życia. Mam nadzieję, że zażywanie kąpieli słonecznej na plaży w Corralejo, czy też kąpiel w lagunie w Sotavento będzie moją codziennością. Dziś moje wspomnienia podtrzymują liczne zdjęcia i filmy nagrane w tym cudownym miejscu.

Lubię wracać do chwil spędzonych na gorącej, pustynnej, wietrznej, spalonej słońcem Fuerteventury. Lubię przypominać sobie gorący powiew wiatru otulający całe moje ciało, lubię wracać do zapachu włosów zmoczonych wodą oceanu. Widzę nawet bez pomocy zdjęć piękne widoku - długie piaszczyste plaże, wzburzone wody Atlantyku, surowe wzgórza poprzecinanie drogami prowadzącymi od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej