We wszystkim należy szukać pozytywów, a wakacje trzy dekady temu z pewnością sprzyjały kreatywności bardziej niż w obecnych czasach. Na każdy „oldschoolowy” letni wyjazd w latach 90. trzeba było koniecznie zabrać ze sobą kultowego Zenita oraz sprzęt do wywoływania zdjęć: powiększalnik, zegar, lupę, lampę, kuwetę, szczypce i kilka innych rzeczy, które skutecznie zajmowały połowę maluchowego bagażnika. Jednak opłacało się poświęcić trochę miejsca. Takie wyposażenie zapewniało przecież zajęcie na długie godziny, a deszczowa pogoda pozwalała uzyskać niekiedy bardzo oryginalne efekty. Oczywiście nigdy nie było wiadomo, które zdjęcie okaże się tą jedyną w swoim rodzaju perełką, co zapewniało niesamowitą ekscytację przy każdym przeglądaniu świeżo wywołanych zdjęć. Poza tym, niezbędną rzeczą chroniącą przed nudą był walkman oraz kilka starych kaset w stylu Modern Talking, The Doors albo Joy Division. Można było ich słuchać godzinami zupełnie się przy tym nie nudząc – oto prawdziwy fenomen lat 90..! Skakanka, szachy, krzyżówki również spełniały swoją rolę, ale największą atrakcją, która zajmowała głowę już kilka godzin wcześniej, była dyskoteka. Kiczowate kolory, wytapirowane fryzury i różowe szminki przy akompaniamencie Backstreet Boys to niezapomniane i jedyne w swoim rodzaju połączenie zapewniające kapitalną zabawę. Te deszczowe lata można by długo wspominać, bo zajęć naprawdę nigdy nie brakowało… :)

We wszystkim należy szukać pozytywów, a wakacje trzy dekady temu z pewnością sprzyjały kreatywności bardziej niż w obecnych czasach. Na każdy „oldschoolowy” letni wyjazd w latach 90. trzeba było koniecznie zabrać ze sobą kultowego Zenita oraz sprzęt do wywoływania zdjęć: powiększalnik, zegar, lupę, lampę, kuwetę, szczypce i kilka innych rzeczy, które skutecznie zajmowały...

Urodziłam się w roku 90 i wiem, że w latach dziewięćdziesiątych nie narzekałam nigdy na nudę. Od dzieciństwa na każde wakacje zabieram ze sobą gry planszowe, które świetnie nadają się na deszczowe dni . Kiedyś były to karty i gra „Fortuna” czyli pierwotna wersja obecnie każdemu znanego „Monopoly” obecnie zabieram ze sobą też karty, ale do tego też „Scrabble”, „Wsiąść do pociągu”, „Alias” czy „Splendor”. W obecnych czasach jest taki wielki dostęp do gier od towarzyskich po edukacyjne i strategiczne, ze każdy może znaleźć coś dla siebie. Świetnym rozwiązaniem na deszczowe dni szczególnie jak jesteśmy na wakacjach z dziećmi sprawdza się kalambury do których nie potrzebujemy żadnych dodatkowych akcesoriów a zabawa przy tym zawsze jest świetna. Jestem też wielką fanka puzzli, mama opowiadała że całymi dniami byłam w stanie je układać i czasem nawet babcia nie wiedziała, że wróciłam ze szkoły bo zaszywałam się w swoim pokoju i w zupełnej ciszy dopasowywałam kawałeczki układanki. Zostało mi to do dziś i zauważyłam, że moda na puzzle w czasie koronawirusa powróciła i wiele osób się znowu w to wciągnęło. Tak naprawdę na deszczowe, wakacyjne dni możemy wymyślić masę zabaw i gier bez wychodzenia na zewnątrz i ogranicza nas tylko nasza własna wyobraźnia.

Urodziłam się w roku 90 i wiem, że w latach dziewięćdziesiątych nie narzekałam nigdy na nudę. Od dzieciństwa na każde wakacje zabieram ze sobą gry planszowe, które świetnie nadają się na deszczowe dni . Kiedyś były to karty i gra „Fortuna” czyli pierwotna wersja obecnie każdemu znanego „Monopoly” obecnie zabieram ze sobą też karty, ale do tego też „Scrabble”, „Wsiąść do...

Wbiegam na werandę potykając się o własne nogi. Staram się złapać oddech. Płuca palą mnie od zbyt szybkiego biegu- przeceniłam swoje możliwości. Wchodzę do domku letniskowego i zrzucam z siebie przemoczone ubrania. Trzęsę się z zimna, więc owijam się kocem i rozpalam kominek. Moich przyjaciół jeszcze tu nie ma, pojechali do najbliższego miasteczka po zakupy. W najlepszym wypadku, w tych warunkach pogodowych, zajmie im to jeszcze nie mniej niż dwie godziny. Co będę robić przez ten czas? Ulewy i burze utrzymują się od tygodnia. Całe dnie spędzamy w domku- gramy w karty, kości i gry planszowe. Wieczorami siadamy przy kominku i każdy wymyśla straszną opowieść. Wygra ten, któremu uda się najbardziej nas wystraszyć... czasem zaskakuję mnie ich wyobraźnia. Każdy z nas zdążył przeczytać już książki znalezione na zakurzonych półkach w domku. Z zamyślenia wyrywa mnie uderzenie w szybę. To pewnie gałąź... wichura rozpętała się na dobre. Jednak co jeśli to nie gałąź? W głowie piszę już scenariusz opowieści, którą zaskoczę dziś wszystkich przy kominku. A gdyby tak...
Wstaję, podchodzę do starego kredensu i wyjmuję z niego stos kartek. W szufladzie znajduję pióro i atrament, których lata świetności już dawno minęły. Słyszę uderzenie pioruna, owijam się mocniej wełnianym kocem i siadam znów na rozgrzanej ciepłem ognia, drewnianej podłodze. Moczę stalówkę starego pióra i zaczynam pisać historię, która stanie się czymś więcej niż wieczorną opowieścią...

Wbiegam na werandę potykając się o własne nogi. Staram się złapać oddech. Płuca palą mnie od zbyt szybkiego biegu- przeceniłam swoje możliwości. Wchodzę do domku letniskowego i zrzucam z siebie przemoczone ubrania. Trzęsę się z zimna, więc owijam się kocem i rozpalam kominek. Moich przyjaciół jeszcze tu nie ma, pojechali do najbliższego miasteczka po zakupy. W najlepszym...

Można przeczytać książki, które zostały odłożone na "wolny czas" i osobiście mam kilka takich pozycji, które czekają na zimowe wieczory,,,

Można przeczytać książki, które zostały odłożone na "wolny czas" i osobiście mam kilka takich pozycji, które czekają na zimowe wieczory,,,

Połowa lat 80-tych. Skończyłam 17 lat i zostałam zesłana na wakacje do mieszkającego na wsi wujostwa. Ciągle pada. Ciocia przerabia w kuchni dary lasu, a wujek udostępnia mi swoją bibliotekę. Pokazuje „Sztukę kochania” Wisłockiej pytając czy znam. Gdy nieśmiało potakuję każe mi zapomnieć o głupotach, które tam wyczytałam. Deklaruje, że sam nauczy mnie wszystkiego co powinnam znać w tej dziedzinie. Mam już na sobą pierwszą pozbawioną atrakcyjności i satysfakcji inicjację więc chętnie przystaję na propozycję. Tak zaczyna się moja wakacyjna edukacja, a może odpowiedniejszym słowem byłoby tresura. Jestem bardzo pojętną uczennicą, a w nagrodę za postępy wujek wylizuje moją soczystą cipkę. Robi to tak zajebiście, że płaczę z rozkoszy, a gdy kończy chce mi więcej. Gdy błagam go o jeszcze on tylko się uśmiecha i stwierdza, że na razie na to nie zasłużyłam. Po tygodniu z wakacyjnej praktyki wraca jego syn. Późnym wieczorem gdy ciocia już śpi przychodzą oboje do mojego pokoju. Wujek rozsiada się w fotelu i zachęca mnie do prezentacji umiejętności. Wyczuwam, że to coś w rodzaju egzaminu więc bardzo się staram. Z entuzjazmem demonstruję biegłość swych paluszków, języka i ust. Gdy kuzyn dławi się z rozkoszy w spojrzeniu wujka dostrzegam satysfakcję i pochwałę. Tej nocy po raz pierwszy cudownie mnie przerżnął. Potem robi to już regularnie. Czasami przywołuje syna bym mogła doskonalić swe umiejętności zajmując się nimi równocześnie . Pogoda nie dopisała ale to były niezapomniane wakacje.

Połowa lat 80-tych. Skończyłam 17 lat i zostałam zesłana na wakacje do mieszkającego na wsi wujostwa. Ciągle pada. Ciocia przerabia w kuchni dary lasu, a wujek udostępnia mi swoją bibliotekę. Pokazuje „Sztukę kochania” Wisłockiej pytając czy znam. Gdy nieśmiało potakuję każe mi zapomnieć o głupotach, które tam wyczytałam. Deklaruje, że sam nauczy mnie wszystkiego co...

wyjść na podwórko;)

wyjść na podwórko;)

Sponsorem dzisiejszej wypowiedzi jest kreatywność. Powiedzmy sobie szczerze po co nam ta cała elektroniczna otoczka? Żyjemy z nią tak naprawdę od 10 lat zapominając, że początki ludzkości sięgają tysięcy lat wstecz. Jak to jestem w zwyczaju mówić mądrzy ludzie się nie nudzą zawsze znajdą sobie coś czym mogą zająć umysł. Nawet mój 3 letni syn woli bawić się ze mną w wyścigi kropli na szybie w takcie deszczu niż bez sensu oglądać bajki. Możecie mi wieżyc lub nie ale emocję są jak podczas mundialu.

Sponsorem dzisiejszej wypowiedzi jest kreatywność. Powiedzmy sobie szczerze po co nam ta cała elektroniczna otoczka? Żyjemy z nią tak naprawdę od 10 lat zapominając, że początki ludzkości sięgają tysięcy lat wstecz. Jak to jestem w zwyczaju mówić mądrzy ludzie się nie nudzą zawsze znajdą sobie coś czym mogą zająć umysł. Nawet mój 3 letni syn woli bawić się ze mną w wyścigi...

Deszcz w lato to nie jest wymarzony klimat wakacji,ale w dzieciństwie nie można było narzekać na nudę. Były odwiedziny koleżanek i kolegów z sąsiedztwa,wymienianie się karteczkami na klatce schodowej,zabawa pluszakami i konkursy karaoke dla nich. Oglądanie słynnych animacji na VHS i dyskutowanie o ulubionych bohaterach godzinami. Wspólne spędzanie czasu sprawiało,że zapomnieliśmy o deszczu za oknem.

Deszcz w lato to nie jest wymarzony klimat wakacji,ale w dzieciństwie nie można było narzekać na nudę. Były odwiedziny koleżanek i kolegów z sąsiedztwa,wymienianie się karteczkami na klatce schodowej,zabawa pluszakami i konkursy karaoke dla nich. Oglądanie słynnych animacji na VHS i dyskutowanie o ulubionych bohaterach godzinami. Wspólne spędzanie czasu sprawiało,że...

Jeśli masz przyjaciół obok nawet deszcz wydaje się fajny. Są planszówki, książki. Dzieciństwo ma te zalety, że po prostu jest miło.

Jeśli masz przyjaciół obok nawet deszcz wydaje się fajny. Są planszówki, książki. Dzieciństwo ma te zalety, że po prostu jest miło.

Deszczowe wakacje? Nie szkodzi.. Jako dziecko miałam z rodzeństwem mnóstwo pomysłów, co możemy robić w takie dni. Puzzle, gry planszowe, gra w karty, zabawa w chowanego - zawsze coś wymyślaliśmy. Gdy to się nam nudziło szukaliśmy innych pomysłów. W tamtym czasie odkryliśmy "Państwa-miasta", "statki", robienie baz w każdym kącie domu. Czasem tańczyliśmy do głośnej muzyki, czasem śpiewaliśmy. Nigdy nie mieliśmy czasu na nudę.

Deszczowe wakacje? Nie szkodzi.. Jako dziecko miałam z rodzeństwem mnóstwo pomysłów, co możemy robić w takie dni. Puzzle, gry planszowe, gra w karty, zabawa w chowanego - zawsze coś wymyślaliśmy. Gdy to się nam nudziło szukaliśmy innych pomysłów. W tamtym czasie odkryliśmy "Państwa-miasta", "statki", robienie baz w każdym kącie domu. Czasem tańczyliśmy do głośnej muzyki,...