Prawie każde moje zauroczenie, miłostka, kończyło się, zanim zdążyło się na dobre rozwinąć. Schemat był bardzo podobny - poznaję chłopaka, jest miło, sympatycznie, są motylki w brzuchu i banan na twarzy, a po pewnym czasie słyszę: "Wiesz, chciałbym się z tobą spotykać, ale jest Emilka/Asia/Wiola"... Co mi zostało? Zrobić dobrą minę do złej gry, nocami płakać w poduszkę i przeklinać los, że nie urodziłam się kilka lat wcześniej lub nie pojawiłam się w odpowiednim miejscu we właściwym czasie. Kiedy wiele osób poznawało swoje drugie połówki w szkole, ja byłam brzydkim kaczątkiem, na które nikt nie zwracał uwagi. Być może mój czas już minął? Miło więc by było przynajmniej poczytać o tym, że ludziom się przydarza prawdziwa miłość.

Prawie każde moje zauroczenie, miłostka, kończyło się, zanim zdążyło się na dobre rozwinąć. Schemat był bardzo podobny - poznaję chłopaka, jest miło, sympatycznie, są motylki w brzuchu i banan na twarzy, a po pewnym czasie słyszę: "Wiesz, chciałbym się z tobą spotykać, ale jest Emilka/Asia/Wiola"... Co mi zostało? Zrobić dobrą minę do złej gry, nocami płakać w poduszkę i...

Moja pierwsza miłość miała niezwykłe spojrzenie, uważne, uparte, połyskliwie zielone.
Był smukły, elegancki, małomówny z natury; na moje przemowy zazwyczaj odpowiadał enigmatycznym ruchem lub porozumiewawczym pomrukiem. Wolał unikać wszelkiego zamętu i z godną podziwu zręcznością uchylał się od jakichkolwiek sprzeczek. Nie było jednak lepszego towarzysza, gdy sprawy przybierały zły obrót. Sama jego obecność koiła smutki i przynosiła pociechę. Nikt też lepiej od niego nie nauczył mnie wartości czułego milczenia, drobnej pieszczoty, chwili pełnej uwagi. Patrząc na moją pierwszą miłość, wiedziałam, choć jeszcze nie potrafiłabym tego wyrazić, co to znaczy być w danym miejscu w pełni, całym sobą.
Miałam trzy lata, a moja pierwsza miłość była kotem.

Moja pierwsza miłość miała niezwykłe spojrzenie, uważne, uparte, połyskliwie zielone.
Był smukły, elegancki, małomówny z natury; na moje przemowy zazwyczaj odpowiadał enigmatycznym ruchem lub porozumiewawczym pomrukiem. Wolał unikać wszelkiego zamętu i z godną podziwu zręcznością uchylał się od jakichkolwiek sprzeczek. Nie było jednak lepszego towarzysza, gdy sprawy...

Lato, rok 2012.
Koniec świata? Nie, to był początek.
Przenieśmy się do zatłoczonego tramwaju linii 10 w piątkowy wieczór. Jestem przed liceum. Podobno najlepszym etapem życia. Podobno. Jadę z przyjaciółka do kina. On ze swoją ówczesną dziewczyną zapewne na romantyczną randkę. Myślę „błagam, popatrz się”. Dziwne uczucie - ściskanie w żołądku, gęsia skórka na ramionach. On nawet na mnie nie spojrzy, a ja czuje jakbym rozpadała się na milion kawałków. Nie przypuszczałabym, że gdy usiądę 1 września do szkolnej ławki zobaczę Jego. Wchodzi do sali, a ja znowu cała w kawałkach. Nie czuję nawet języka w ustach. Nie czułam przez następny rok, gdy byłyśmy razem w klasie. Żeby nie było za pięknie, zaskoczę Was. A może nie? Nie byłyśmy parą - wręcz się nienawidziliśmy. Po roku coś się jednak zmieniło. A przez następne kilka miesięcy przyciągaliśmy się i odpychaliśmy. Po drugiej klasie liceum, chyba Jego ukuła strzała Amora. W tamtym momencie uwierzyłam w przeznaczenie. Obecnie - nie jesteśmy małżeństwem, nie mamy dzieci, ale żyjemy razem (szczęśliwie) już 6 lat. Mimo wszystko miło wspominam nasze etapy zakochania.

Lato, rok 2012.
Koniec świata? Nie, to był początek.
Przenieśmy się do zatłoczonego tramwaju linii 10 w piątkowy wieczór. Jestem przed liceum. Podobno najlepszym etapem życia. Podobno. Jadę z przyjaciółka do kina. On ze swoją ówczesną dziewczyną zapewne na romantyczną randkę. Myślę „błagam, popatrz się”. Dziwne uczucie - ściskanie w żołądku, gęsia skórka na ramionach. On...

Moja pierwsza miłość pozostała niespełniona i romantyczna. Lata temu kiedy byłam nastolatką zakochałam się w chłopaku, który nie wiedział o moim istnieniu i nie zwracał na mnie uwagi. Kolejnych kilka lat później kiedy byłam już w związku, poznaliśmy się i zaprzyjaźnili, choć tak na prawdę oboje czuliśmy do siebie coś więcej. Niestety ja nie odważyłam się w tamtym momencie zmienić swojego życia aby z Nim być. W końcu On znalazł żonę, a ja wyszłam za mąż. Teraz kiedy mamy +-30 lat On się rozwodzi, a ja wciąż o Nim pamiętam.

Moja pierwsza miłość pozostała niespełniona i romantyczna. Lata temu kiedy byłam nastolatką zakochałam się w chłopaku, który nie wiedział o moim istnieniu i nie zwracał na mnie uwagi. Kolejnych kilka lat później kiedy byłam już w związku, poznaliśmy się i zaprzyjaźnili, choć tak na prawdę oboje czuliśmy do siebie coś więcej. Niestety ja nie odważyłam się w tamtym momencie...

Pamiętam to uczucie bardzo dobrze. Zakłopotane uśmiechy, roztrząsanie w te i we wte wszystkich jego poczynań. Zaciskanie pięści, bo cierpiał (z głupoty tamtej drugiej!). Zauroczenie wąsikiem i szablą. Prawdziwy, nieukojony żal z powodu jego śmierci.
Kiedy w wieku lat może ośmiu razem z Baśką pomstowałam na Krzysię, byłam pewna, że zakochiwanie się jest dla mnie czymś naturalnym. Zresztą bywałam potem w podobnych stanach z powodu całej listy faraonów, elfów, rycerzy i „nie-dżentelmenów”. Nawet Jakub Pagamel się przyplątał.
Nie rozglądałam się za żywym obiektem westchnień. Byłam pewna, że któregoś dnia po prostu coś spadnie na mnie jak grom z nieba. Że będzie tak jak zawsze, gdy oglądam filmy i czytam książki.
Pierwszy moment zwątpienia pamiętam z jakiejś lekcji języka polskiego. Omawialiśmy wiersz. Coś o miłości. Jedna z koleżanek pobłądziła w interpretacji. Do dziś wybrzmiewa mi w głowie pełen zdumienia głos polonistki: „Marysiu, czy ty byłaś kiedyś zakochana?”. Marysia potwierdziła. Rozejrzałam się po klasie, zsunęłam odrobinę pod ławkę. Wyglądało na to, że tylko ja nigdy nie byłam.
Zakłopotana, niepewna, zaczęłam się sobie przyglądać. Sprawdzać, czy aby na pewno któryś chłopiec, jakiś mężczyzna nie mógłby zawrócić mi w głowie. Co jakiś czas odkrywałam, że pusto, nic się nie wydarzyło.

Mam już tyle lat, że zapodziały mi się nawet złudzenia. I tylko czasem jest mi trochę przykro, czuję się wykluczona, jakby jeden z rozdziałów życia był dla mnie zamknięty na głucho.

Pamiętam to uczucie bardzo dobrze. Zakłopotane uśmiechy, roztrząsanie w te i we wte wszystkich jego poczynań. Zaciskanie pięści, bo cierpiał (z głupoty tamtej drugiej!). Zauroczenie wąsikiem i szablą. Prawdziwy, nieukojony żal z powodu jego śmierci.
Kiedy w wieku lat może ośmiu razem z Baśką pomstowałam na Krzysię, byłam pewna, że zakochiwanie się jest dla mnie czymś...

Ach, ta pierwsza miłość... Wtedy poznajemy jak radosne w inny sposób, a zarazem tak bardzo bolesne może być ludzkie życie. Ja swoją pierwszą miłość poznałam już w pierwszej klasie podstawówki, ale wtedy było to jedynie zauroczenie. Młodzieńcza miłość powstała dopiero 4 lata później, kiedy to obiekt moich westchnień miał na oku już inną... Pech to pech. Raz ja łamałam mu serce, raz on mi. Nie wspominam zbyt ciepło tego okresu. Płacz, ból i niezrozumienie, takie przygotowanie do tego jakie jeszcze paskudztwa mogą nam wyskoczyć na drodze życia. Eh. Teraz absolutnie, nie żywię do niego urazy (no może ociupinkę). Traktuję go jak starego kolegę, takiego jak reszta moich znajomych. Szkoda, że wciąż nie wiem, jakie miał on zdanie o mnie...

Ach, ta pierwsza miłość... Wtedy poznajemy jak radosne w inny sposób, a zarazem tak bardzo bolesne może być ludzkie życie. Ja swoją pierwszą miłość poznałam już w pierwszej klasie podstawówki, ale wtedy było to jedynie zauroczenie. Młodzieńcza miłość powstała dopiero 4 lata później, kiedy to obiekt moich westchnień miał na oku już inną... Pech to pech. Raz ja łamałam mu...

Moją pierwszą miłość przeżyłam na studiach. Nigdy nie byłam zbyt kochliwa, oczywiście wiele miałam szkolnych zauroczeń, ale na drugim roku wzięło mnie na całego. Do dziś pamiętam motyle w brzuchu i moje zabiegi o uwagę Marcina, którego mijałam na uczelnianych korytarzach. To był klasyczny przykład bad boya a mnie dziewczynę raczej spokojną i ułożoną pociągała jego dzikość i aura niebezpieczeństwa jaką niosła ta znajomość. Po pierwszych miłosnych uniesieniach przyszedł czas na kubeł zimnej wody. To co mnie w nim tak fascynowało równocześnie nas poróżniło. Pamiętam do dziś jak dosłownie bolało mnie serce po naszym rozstaniu. Z perspektywy czasu cieszę się, że tak skończyła się moja pierwsza miłość.

Moją pierwszą miłość przeżyłam na studiach. Nigdy nie byłam zbyt kochliwa, oczywiście wiele miałam szkolnych zauroczeń, ale na drugim roku wzięło mnie na całego. Do dziś pamiętam motyle w brzuchu i moje zabiegi o uwagę Marcina, którego mijałam na uczelnianych korytarzach. To był klasyczny przykład bad boya a mnie dziewczynę raczej spokojną i ułożoną pociągała jego dzikość i...

Moja pierwsza miłość dopadła mnie na wakacjach. Po raz pierwszy wyjechałam zupełnie sama. Miałam za sobą ciężki okres, potrzebowałam czasu na poukładanie myśli. Kto by się spodziewał, że oczaruje mnie ciemnooki barman, z hotelu, w którym się zatrzymałam? Uczucie przyszło znienacka podczas wieczorku integracyjnego dla gości . Stanęłam w kolejce do grilla po jakiś wysmażony kąsek. Nagle słyszę: „Co dla pani?” Spojrzałam na właściciela tak aksamitnego głosu, ale to jeszcze nie był ten moment…”A co by pan polecił?”-spytałam. „Siebie!”-z uśmiechem odparł barman i wtedy poczułam przysłowiowe motyle w brzuchu. Trach! Stało się! Strzała amora trafiła mnie prosto w serce. Ach, jak miło wracać pamięcią do tych chwil, by przeżyć je raz jeszcze…Wspólne spacery plażą, długie rozmowy przy drinku za ladą, tak dobrze mi się z nim rozmawiało, jakbyśmy znali się co najmniej kilka lat. Cóż, z góry założyłam, że to związek bez przyszłości. On z Kołobrzegu, ja z Poznania, do tego 10 lat od niego starsza. Utrzymywaliśmy kontakt jeszcze jakiś rok po wakacjach, odwiedził mnie nawet w Poznaniu i na tym się skończyło. Na myśl przychodzą mi tu słowa piosenki Universe: "Sam nie wiem co to było, Kilka fajnych dni, A może to miłość, Miłość drwi, Chyba tak, bo chciałem z nią być. Tak dziwnie się skończyło, Nawet nie znam jej, A może to miłość ,Rozterka dwojga serc."
Dobrze, że kolekcjonuję wspomnienia. Dzięki temu to krótkie, ale jakże intensywne i radosne przeżycie, zostanie w mojej pamięci na zawsze.

Moja pierwsza miłość dopadła mnie na wakacjach. Po raz pierwszy wyjechałam zupełnie sama. Miałam za sobą ciężki okres, potrzebowałam czasu na poukładanie myśli. Kto by się spodziewał, że oczaruje mnie ciemnooki barman, z hotelu, w którym się zatrzymałam? Uczucie przyszło znienacka podczas wieczorku integracyjnego dla gości . Stanęłam w kolejce do grilla po jakiś wysmażony...

Z perspektywy czasu wiem, że mój pierwszy związek był tylko przygodą, chociaż kiedy się skończył myślałam że to koniec świata.
Poznałam go w szkole. Chociaż moment - nie poznałam, pamiętałam go ze szkoły. Parę miesięcy mijaliśmy się na korytarzach. Nasze spojrzenia spotykały się tak często, że miałam wrażenie że oboje szukamy się nawzajem. Żadne z nas nie zrobiło jednak pierwszego kroku. Szkoła się skończyła, nasze drogi się rozeszły (chociaż w sumie nigdy nie biegły razem). Byłam w szoku jak bardzo brakowało mi tych przelotnych spojrzeń. Znałam jednak jego adres i wiedziałam że muszę to wykorzystać. Napisałam list. Nie wiem czego oczekiwałam. Czy wierzyłam, że się odezwie? Chyba nie, ale pewnego popołudnia zadzwonił telefon. I tak się zaczęła ta przygoda.
Byliśmy razem bardzo krótko. Wszystko skończyło się szybko i niespodziewanie tak jak się zaczęło. To on zerwał, wiem że nie po drodze było mi z jego przyjaciółmi, którzy mieli na niego duży wpływ. Napisałam do niego jeszcze dwa listy z prośbą o spotkanie, ale tym razem się nie odezwał.
Czy to była miłość? Wtedy na pewno tak myślałam. A dzisiaj… Powiedzmy że wspominam to jako miło spędzony czas, z kimś kogo chciałam poznać.

Z perspektywy czasu wiem, że mój pierwszy związek był tylko przygodą, chociaż kiedy się skończył myślałam że to koniec świata.
Poznałam go w szkole. Chociaż moment - nie poznałam, pamiętałam go ze szkoły. Parę miesięcy mijaliśmy się na korytarzach. Nasze spojrzenia spotykały się tak często, że miałam wrażenie że oboje szukamy się nawzajem. Żadne z nas nie zrobiło jednak...

Zdecydowanie to niezapomniane uczucia. U mnie zakochanie było szybkie, intensywne i mieszające maksymalnie w głowie. Moja miłość była wyjątkowa, ponieważ otoczona palmami, złocistym piaskiem, szumem morza - była to wakacyjna miłość. Nigdy nie wierzyłam w nadlatującą znienacka strzałę amora, jednak ugodziła mnie z całej siły. Wakacje z koleżankami miały być pełne szaleństwa, kąpieli słonecznych, kolorowych drinków i nieprzespanych nocy. Nie myślałam o szukaniu miłości, przecież dopiero co zakończyłam (burzliwie) długi związek. Byłyśmy w klubie i w tłumie zobaczyłam wyjątkowo gorące spojrzenie lustrujące mnie bardzo bardzo intensywnie. Wpadł mi w oko, zdecydowanie tak - drinki pomogły zaprowadzić mnie do niego i przedstawić się. Nie był Polakiem, jednak płynnie przeszliśmy na angielski. Kolejne dni spędzaliśmy nieprzerwanie razem, nie chcieliśmy stracić ani jednaj chwili, musieliśmy nacieszyć się sobą do granic możliwości. To niewiarygodne, ale w przeciągu kilku dni zakochałam się po uszy., dlatego też pożegnanie złamało mi serce. Nasze miejsca zamieszkania dzieliło aż 1000 kilometrów, nie ukrywam, były plany spotkań, ale z czasem dotarło do nas to, że nasz ,,związek'' nie przetrwa takiej odległości. Spotkało mnie wiele przepłakanych nocy, zmotywowanie do uśmiechu było bardzo trudne, ale coś w tym jest - czas naprawdę leczy rany. Po czasie pogodziłam się z tym, sentyment nadal jest, ale szczerze podziwiam osoby, które potrafią utrzymywać wieloletnie związki na odległość.

Zdecydowanie to niezapomniane uczucia. U mnie zakochanie było szybkie, intensywne i mieszające maksymalnie w głowie. Moja miłość była wyjątkowa, ponieważ otoczona palmami, złocistym piaskiem, szumem morza - była to wakacyjna miłość. Nigdy nie wierzyłam w nadlatującą znienacka strzałę amora, jednak ugodziła mnie z całej siły. Wakacje z koleżankami miały być pełne szaleństwa,...