Polskie dwudziestolecie międzywojenne, ten dziwny czas kiedy arystokracja jeszcze była, ale już pokiereszowana, kiedy Polska znów była, ale zachłyśnięta i niepewna równocześnie, kiedy konwenanse jeszcze trzymały, a bohema w najlepsze szalała w niczym nie ustępując reszcie Europy. Kiedy byliśmy tak bardzo obywatelami Europy (nawet szerzej świata) i tak bardzo znów Polakami, jeszcze tak bardzo pełnymi dumy i jak zawsze łaknącymi chwały.

Polskie dwudziestolecie międzywojenne, ten dziwny czas kiedy arystokracja jeszcze była, ale już pokiereszowana, kiedy Polska znów była, ale zachłyśnięta i niepewna równocześnie, kiedy konwenanse jeszcze trzymały, a bohema w najlepsze szalała w niczym nie ustępując reszcie Europy. Kiedy byliśmy tak bardzo obywatelami Europy (nawet szerzej świata) i tak bardzo znów Polakami,...

Nie muszę się zastanawiać. Gdybym posiadała talent pisarski, moja opowieść dotyczyłaby wydarzeń o których słyszałam i które przez wiele nocy nie pozwalały mi spać. Usłyszeć i zobaczyć reakcję ludzi, którzy opowiadają.. drżenie głosu, emocje, wzruszenie.. To było silniejsze przeżycie niż obejrzenie nawet najmocniejszego filmu czy przeczytanie najlepszej książki. Wydarzenia miały miejsce przed drugą wojną światową i w trakcie jej trwania. I nie jest to przerabiana już na milion sposobów historia zagłady w obozach koncentracyjnych. To jest historia zwykłych ludzi, którzy stawiali opór Niemcom w czasie wojny i byli świadkami wielu strasznych i tragicznych momentów w historii. To jest również opowieść o polskiej rodzinie, która przed drugą wojną światową mieszkała na ziemiach ukraińskich i w latach 1932-1933 doświadczyła głodu sztucznie wywołanego przez władze sowieckie. W wyniku Hołodomoru zginęły wtedy miliony ludzi. Było to masowe ludobójstwo, sposób na łamanie oporu społeczeństwa. Represje wobec Polaków cechowały się ogromnym okrucieństwem. Na skutek głodu wymierały całe wsie. Ludzie jedli glinę, bo nie było już żadnej myszy ani wróbla. Umierali na drogach, polach. Małe dzieci po śmierci rodziców były pozostawione same sobie na pewną śmierć. Ludzie z głodu przekształcili się w groźne zwierzęta. To był ogromnych rozmiarów kanibalizm. Matki jadły swoje dzieci, a mężowie żony. Piekło, które ludzie zgotowali ludziom. To był horror. Czy taka może być powieść historyczna?

Nie muszę się zastanawiać. Gdybym posiadała talent pisarski, moja opowieść dotyczyłaby wydarzeń o których słyszałam i które przez wiele nocy nie pozwalały mi spać. Usłyszeć i zobaczyć reakcję ludzi, którzy opowiadają.. drżenie głosu, emocje, wzruszenie.. To było silniejsze przeżycie niż obejrzenie nawet najmocniejszego filmu czy przeczytanie najlepszej książki. Wydarzenia...

Choć jest wiele miejsc i zdarzeń, które mnie pasjonują w historii, uwielbiam wracać do przełomu XIX i XX wieku, w którym zakochałam się dzięki “Dalej na wschód” Janusza Uberny i serialowi “Belle Epoque”.

Oto Oleg i Wiera Prudnikow, nietuzinkowe bliźnięta z Petersburga. Oleg jest wędrowcem awanturnikiem, podróżującym po świecie. Wiera to wdowa po szanowanym naukowcu, który zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, a po którego śmierci dziewczyna opuściła rodzinny dom, odnalazła i dołączyła do swojego brata.

Jest luty roku 1912. Rodzeństwo Prudnikow przezimowało w Paryżu, imając się różnych prac i zadań, nie zawsze legalnych. Podczas gdy Oleg bryluje w towarzystwie wielu kobiet, Wiera zakochana jest w pewnym wynalazcy nazwiskiem Franz Reichelt. Nie odstępuje go na krok, dokumentując jego poczynania kamerą. To jednak jest powodem jej problemów, gdy kamera uchwyciła feralną próbę skoku spadochronowego jej ukochanego z Wieży Eiffela. Skądś do miasta przywędrowała plotka o mężu Wiery, więc dziewczyna ni stąd, ni zowąd staje się pierwszą podejrzaną, w końcu na wieży widziano tylko ją i Reichelta. Na dodatek jak na złość film z kamery niespodziewanie zaginął… Czy pięść Olega i spryt Wiery wyciągną ich z tych tarapatów?

Choć jest wiele miejsc i zdarzeń, które mnie pasjonują w historii, uwielbiam wracać do przełomu XIX i XX wieku, w którym zakochałam się dzięki “Dalej na wschód” Janusza Uberny i serialowi “Belle Epoque”.

Oto Oleg i Wiera Prudnikow, nietuzinkowe bliźnięta z Petersburga. Oleg jest wędrowcem awanturnikiem, podróżującym po świecie. Wiera to wdowa po szanowanym naukowcu, który...

Każda epoka ma w sobie coś fascynującego gdy poznamy ją bliżej. Mnie natomiast fascynują czasy II wojny światowej w Polsce. Nie było mi dane uczestniczyć w tych wydarzeniach osobiście. Lecz byłam tam duchem, duchem opowieści mojej prababci i pradziadka. Mimo że te wydarzenia nie należą do mile wspominanych przez większość ludzi żyjących w tym czasie, moi dziadkowie cieszą się że mogli to przeżyć po to by teraz być w tym miejscu w którym są, mieć to co teraz mają. Ich opowieści obudziły we mnie miłość do tego co dawne, tradycyjne i polskie. Gdyby było mi dane napisać książkę,bardzo bym chciała opisać życie moich dziadków i ich rówieśników. Książka byłaby dla tych którzy, chcą poznać lub przypomnieć sobie czas w jakim było dane żyć naszym przodkom. Jest to bardzo istotne żeby uwieczniać na papierze, to co przekazują nam starsze pokolenia, by pamięć pozostała na zawsze.

Każda epoka ma w sobie coś fascynującego gdy poznamy ją bliżej. Mnie natomiast fascynują czasy II wojny światowej w Polsce. Nie było mi dane uczestniczyć w tych wydarzeniach osobiście. Lecz byłam tam duchem, duchem opowieści mojej prababci i pradziadka. Mimo że te wydarzenia nie należą do mile wspominanych przez większość ludzi żyjących w tym czasie, moi dziadkowie cieszą...

Jeżeli chodzi o czas to na pewno akcja działa by się w starożytności. Z umiejscowieniem mam problem, bo mam 3 typy.
Pierwszy to starożytny Egipt, panowanie faraonów, budowa wspaniałych budowli, ciekawa religia jaka wtedy panowała no i oczywiście mumie. To wszystko sprawia, że ta historia może być ciekawie napisana.
Drugi typ to cywilizacja Majów wciąż nie do końca odkryta, przez to i pociągająca. Myślę, że odkrywanie ich historii jest fascynujące.
Trzeci typ to Japonia z czasów samurajów. Co prawda to czasu trochę wcześniejsze niż starożytność, ale bliżej im do antyku niż współczesności. Ich kulturą zaczęłam się interesować od niedawna, ale już uważam, że jest niesamowita. Przez to, że jest tak odmienna od mojej jest ciekawie ją zgłębiać.
Także trudno jest mi się zdecydować na miejsce wszystkie są niezwykle interesujące i tak odmienne od tego co znam, że ze wszystkimi miałabym świetną zabawę.

Jeżeli chodzi o czas to na pewno akcja działa by się w starożytności. Z umiejscowieniem mam problem, bo mam 3 typy.
Pierwszy to starożytny Egipt, panowanie faraonów, budowa wspaniałych budowli, ciekawa religia jaka wtedy panowała no i oczywiście mumie. To wszystko sprawia, że ta historia może być ciekawie napisana.
Drugi typ to cywilizacja Majów wciąż nie do końca odkryta,...

Przyznam się bez bicia- ja już książkę napisałam (chociaż jeszcze nie wydałam) i również można by było ją określić mianem historycznym, bo akcja dzieje się w latach 50 XX wieku. Oczywiście , dalsze plany twórcze mam, a ponieważ historia była zawsze moim ulubionym przedmiotem w szkole, więc kolejna powieść również będzie z historią w tle. Oczywiście, jak chyba każdą kobieta, uwielbiam historię, która dzieje się w wyższych sferach-piękne suknie i dworskie intrygi przemawiają chyba do wyobraźni każdej dziewczyny, niezależnie od tego, czy ma 18, czy też 80 lat. Sama jednak chciałabym napisać coś zgoła odmiennego. Moja bohaterka byłaby dziewczyną z ludu, chłopką, która w przededniu I wojny światowej przyjechałaby do Warszawy pracować jako służąca. Pokazałabym, że taka dziewczyna- podobnie jak heroiny wywodzące się z tak zwanych wyższych sfer- również ma swoje ambicje, swoje marzenia i szlachetne uczucia. Nie jest wcale naiwnym dziewczątkiem, które może bez trudu wykorzystać wymuskany panicz (a taki watek do znudzenia pojawia się w wielu książkach), ale kobietą szlachetną , mądrą i dzielną. Oczywiście, nie zabrakłoby również wielkiej historii w tle- emancypacji i pracy kobiet w fabrykach, które wymusiła wojna, strachu i głodu towarzyszącym tamtym niespokojnym czasom. Oczywiście, nie zabrakłoby też wielkiej miłości- bo również i dziewczyny z ludu, zwykłe służące, biedne i niepozorne również potrafią kochać, a ich uczucie może być równie piękne jak uczucie szlachetnie urodzonej damy.

Przyznam się bez bicia- ja już książkę napisałam (chociaż jeszcze nie wydałam) i również można by było ją określić mianem historycznym, bo akcja dzieje się w latach 50 XX wieku. Oczywiście , dalsze plany twórcze mam, a ponieważ historia była zawsze moim ulubionym przedmiotem w szkole, więc kolejna powieść również będzie z historią w tle. Oczywiście, jak chyba każdą...

Akcję mojej powieści najchętniej osadzę w starożytnym Rzymie. To czas gdy mimo iż kobieta ani w polityce ani w świecie publicznym nie miała zbytniego znaczenia to jej urok miał wtedy ogromną moc. Potężni cesarzowie przepełnieni charyzmą i do szpiku kości zniewoleni pragnieniem władzy i poczuciem wyższości po parasolem uroków kobiecego piękna miękną i nie raz. odmieniają własne postępowanie. Powieść osadzona w epoce teatrów na widok których choć są już tylko ruinami zapiera dech w piersiach współczesnego człowieka. Walki gladiatorów i okrucieństwo jakie serwuje człowiek człowiekowi na by dostarczyć sobie rozrywki. Powieść w której choć główną postacią w kraju jest cesarz jego słabość do pięknej i młodej żony sprawia że wszelkie decyzje są podejmowane pod jej wpływem. To ona kieruje cesarzem i to dla niej gotów jest na wiele poświęceń. Sytuacja ulegnie zmianie gdy cesarzowa zakocha się w jednym z gladiatorów. Wyścig z czasem by ocalić ukochanego przed śmiercią i ryzykowne posunięcia które zamiast uratować życie ukochanego mogą ściągnąć na nich wielki gniew cesarza!

Akcję mojej powieści najchętniej osadzę w starożytnym Rzymie. To czas gdy mimo iż kobieta ani w polityce ani w świecie publicznym nie miała zbytniego znaczenia to jej urok miał wtedy ogromną moc. Potężni cesarzowie przepełnieni charyzmą i do szpiku kości zniewoleni pragnieniem władzy i poczuciem wyższości po parasolem uroków kobiecego piękna miękną i nie raz. odmieniają...

Wiek XIX rozpoczyna epokę emancypacji kobiet oraz początek feminizmu. Najchętniej bym w tych czasach osadził powieść. To co dziś jest takie oczywiste i dostępne, kiedyś było nieosiągalne. Trzeba o tym ciągle przypominać, by docenić otaczającą rzeczywistość. Powieść obyczajowa ma szerszy przekaz i łatwiejszy w zapamiętaniu niż suche daty podane na historii. Pozytywizm to praktyczność, nauka i rozwój. Mnie kojarzą się z twórczością Bolesława Prusa, Elizy Orzeszkowej, a ulubione powieści z zagranicy to Wichrowe wzgórza, Anna Karenina, Dama Kameliowa. Postęp nauki w tych czasach był ogromny: wynaleziono telefon, fotografię, żarówkę - dużo się działo. Kobiety walczyły o swoje prawa i stawiały na kształcenie. Ciekawe lata, by powstała interesująca książka.

Wiek XIX rozpoczyna epokę emancypacji kobiet oraz początek feminizmu. Najchętniej bym w tych czasach osadził powieść. To co dziś jest takie oczywiste i dostępne, kiedyś było nieosiągalne. Trzeba o tym ciągle przypominać, by docenić otaczającą rzeczywistość. Powieść obyczajowa ma szerszy przekaz i łatwiejszy w zapamiętaniu niż suche daty podane na historii. Pozytywizm to...

Gdybym miał napisać powieść historyczną byłyby to czasy Powstania Warszawskiego. Z jednej strony mielibyśmy wątek wojenny, walka ze śmiercią wbrew przeciwności i przytłaczającej przewagi liczebnej strony przeciwnej, a z drugiej wątek romantyczny- miłości dwóch osób, która musiałaby przejść próbę ryzyka śmierci i rozłąki.

Gdybym miał napisać powieść historyczną byłyby to czasy Powstania Warszawskiego. Z jednej strony mielibyśmy wątek wojenny, walka ze śmiercią wbrew przeciwności i przytłaczającej przewagi liczebnej strony przeciwnej, a z drugiej wątek romantyczny- miłości dwóch osób, która musiałaby przejść próbę ryzyka śmierci i rozłąki.

Historia interesowała mnie właściwie to od samego początku, od kiedy to pojawiła się jako przedmiot w szkole podstawowej.
W szczególności lubiłam na lekcjach historii poznawać zagadnienia związane z bitwami.
Wyobrażałam sobie, jak wyglądają one z bliska i obraz twarzy przywódców, którzy nie do końca są pewni podejmowanych przez siebie decyzji.
Gdybym miała, podjąć tematykę pisania książki na temat danej epoki wybrałabym okres bitew obejmujących początek XX wieku.
Do podjętego przeze mnie tematu książki chciałabym skorzystać głównie z dokumentacji zawierającej dokładny plan bitew, ilustracje z zachowanych planów bitew, zapisy dźwięków, źródeł dotyczących rozmów z osobami, które pamiętają ten trudny dla nich czas.

Historia interesowała mnie właściwie to od samego początku, od kiedy to pojawiła się jako przedmiot w szkole podstawowej.
W szczególności lubiłam na lekcjach historii poznawać zagadnienia związane z bitwami.
Wyobrażałam sobie, jak wyglądają one z bliska i obraz twarzy przywódców, którzy nie do końca są pewni podejmowanych przez siebie decyzji.
Gdybym miała, podjąć...