Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MrRed
Magda_Lena_Anna
Fenunio
asiulka19963
bajer82

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MrRed
Magda_Lena_Anna
Fenunio
asiulka19963
bajer82

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Dziewczyna patrzyła na mnie z pobłażliwym uśmiechem, a przynajmniej taką miałem nadzieję. Gorszy jest ten, w którym dostrzega się politowanie. Owinięta niedbale prześcieradłem wyglądała jeszcze piękniej niż w momencie mojego pierwszego zachwytu.
To był paskudny dzień w obcym mieście. Kosztowne spotkanie z „drogówką” po wjechaniu w jego granice dało temu początek. Potem wszystko potoczyło się jak w klasycznej komedii pomyłek. Odwołanie rezerwacji w hotelu, zgubienie dokumentów, fiasko negocjacji i ubrudzona kebabem koszula. Przed wejściem do banku nogawkę moich spodni rozdarł „rozkoszny Pufcio”, który według zapewnień swej Pańci nigdy jeszcze nie zaatakował uczciwego człowieka. Można było to wszystko łatwo wytłumaczyć zbieżnością piątku z trzynastką ale to przecież niczego nie zmieniało. Myślałem, że zły urok minął gdy po telefonie z recepcji zszedłem na dół i zobaczyłem uroczą dziewczynę z moimi zaginionymi dokumentami. Bardziej od ich odzyskania uszczęśliwiła mnie jej zgoda na wspólną kawę. Rozmawiało nam się tak dobrze, że kontynuowaliśmy to w moim pokoju.
A potem przyszła niemoc. Czy facetowi może przydarzyć się coś gorszego? Impotencja. To słowo zabija męską godność. Brzmi potworniej niż rak, korona wirus czy bankructwo. Popatrzyłem na doskonałość obrysowanych pościelą kształtów, a potem na zegarek. Do północy brakowało kilku minut. Poszedłem do łazienki, a gdy już w sobotę z niej wyszedłem była nadal w łóżku i… Pomogła mi odczarować fatalny los. Kilka razy.

Dziewczyna patrzyła na mnie z pobłażliwym uśmiechem, a przynajmniej taką miałem nadzieję. Gorszy jest ten, w którym dostrzega się politowanie. Owinięta niedbale prześcieradłem wyglądała jeszcze piękniej niż w momencie mojego pierwszego zachwytu.
To był paskudny dzień w obcym mieście. Kosztowne spotkanie z „drogówką” po wjechaniu w jego granice dało temu początek. Potem...

- Kurka! – krzyknęłam sfrustrowana, widząc podarte rajstopy.
Dzisiejszy dzień, mimo że piątek trzynastego, miał być tym dniem, gdy w końcu pech odwróci się ode mnie i dostanę pracę inną niż napełnianie kubków kawą. Dniem, który wyrwie mnie z mizernej egzystencji, w której tkwiłam od czasu ucieczki z rodzinnego miasta i od wspomnień, których nie chciałam pamiętać.
Spojrzałam na swoje nogi, a później na rowerzystę, który na szóstym biegu uciekał z miejsca zdarzenia. Było wpół do ósmej, więc o otwartych sklepach mogłam jedynie pomarzyć. Na już nie zdobędę nowej pary rajstop, a z gołymi nogami nie chciałam pokazywać się na rozmowie.
- Kurka! – fuknęłam ponownie. Nagle przypomniałam sobie, że przecież w torebce powinnam mieć rezerwową parę. Szybko przegrzebałam jej zawartość i znalazłam pudełko. Dzięki Bogu, pomyślałam i już leciałam do toalety w Tarasach.
***
- To są chyba jakieś jaja. – Nieprzytomnym wzrokiem patrzyłam na kremowe rajstopy w urocze biedronki. I na kartkę przyklejoną do opakowania: Sorry, były mi potrzebne. Te podrzucam w zastępstwie. Obiecuję, że odkupię.
– Kaśka, ja cię zamorduję. – Zrezygnowana założyłam owadzie pończochy.
***
- Dzień dobry – powiedziałam zamykając drzwi biura. Obróciłam się w kierunku rozmówcy i zamarłam. Spoglądałam w twarz człowieka, którego ostatni raz widziałam, gdy podrzynał gardło innej osobie.
Sięgnęłam do klamki, chcąc jak najszybciej wydostać się z pomieszczenia, gdy jego ręka zacisnęła się na mojej.
- Nie tak szybko – usłyszałam.

- Kurka! – krzyknęłam sfrustrowana, widząc podarte rajstopy.
Dzisiejszy dzień, mimo że piątek trzynastego, miał być tym dniem, gdy w końcu pech odwróci się ode mnie i dostanę pracę inną niż napełnianie kubków kawą. Dniem, który wyrwie mnie z mizernej egzystencji, w której tkwiłam od czasu ucieczki z rodzinnego miasta i od wspomnień, których nie chciałam pamiętać.
Spojrzałam...

Stałam w kuchni machinalnie opłukując kubek, którego zawartość wylałam przed chwilą do zlewu. Ze stanu odrętwienia wyrwał mnie odgłos tłukącego się szkła. Zbierając ostre skorupy poraniłam sobie palce. Bladoczerwone smugi krwi... Krew na śniegu... Potrząsnęłam głową odganiając wspomnienia, opłukałam dłonie i nakleiłam plastry. Ruszyłam w stronę drzwi. Szybkie spojrzenie w lustro uświadomiło mi, że zapomniałam schować pod warstwą makijażu siniaki i zadrapania na policzku. Szybko nadrobiłam to niedopatrzenie ignorując przy tym miejsce w którym okrągły, nadtłuczony fragment lustra zapadał się w głąb siebie jakby starał się ukryć rdzawe, zaschnięte plamy. Zgarnęłam z półki torebkę, wyszłam z mieszkania. Schodząc po schodach odpłynęłam myślami. Wystarczyła chwila nieuwagi i w ułamku sekundy runęłam kilka stopni w dół. Zabolało. Usiadłam i omiotłam spojrzeniem nogi. Podziurawione rajstopy odsłoniły siniaki i zadrapania. Telefon zaczął wibrować w kieszeni płaszcza. Twoja mama. Najwidoczniej kiedy nie mogła dodzwonić się do ciebie zdecydowała się zadzwonić do mnie. Szkoda że nie wie, że już nie odbierzesz żadnego połączenia. Nie odsłonisz śnieżnobiałych zębów mówiąc "Halo". Tych zębów, które zaciskałeś cedząc wyzwiska, szarpiąc mnie za włosy i okładając pięściami. Mimochodem zerkam na datę. 13 marzec. Piątek? Kto by pomyślał, że los może być tak przewrotny. Właśnie rozpoczyna się najbardziej pechowy dzień w roku. Nie dla mnie. Ten i każdy kolejny spędzę już bez Ciebie. Zadbałam o to.

Stałam w kuchni machinalnie opłukując kubek, którego zawartość wylałam przed chwilą do zlewu. Ze stanu odrętwienia wyrwał mnie odgłos tłukącego się szkła. Zbierając ostre skorupy poraniłam sobie palce. Bladoczerwone smugi krwi... Krew na śniegu... Potrząsnęłam głową odganiając wspomnienia, opłukałam dłonie i nakleiłam plastry. Ruszyłam w stronę drzwi. Szybkie spojrzenie w...

Jeszcze się na dobre dzień nie rozpoczął, a pech już w moim życiu swą łapę maczał. Ledwie z łóżka wstałem, gdy wyrosła przede mną noga od krzesła. Mój mały palec - do amputacji. Robiłem sobie śniadanie, zadzwonił dzwonek do drzwi, wyszedłem na sekundę, gdy wróciłem mleko się już rozlało, a właściwie wykipiało, zalewając całą kuchenkę. Kiedy zacząłem się ubierać, guzik od koszuli dosłownie został mi w ręku. Nie mogłem tak pójść na ważne spotkanie. Jakby tego było mało na autobus się spóźniłem i gdy usiadłem na ławce, myśląc o tym kiedy ten dzień się zakończy, przysiadł się do mnie mężczyzna. Zaczął rozmawiać o pogodzie, o sobie, swoich dzieciach. Pomyślałem, że w kocu coś miłego spotyka mnie w ten piątek 13-stego. I co się okazało? Gdy wsiadłem do autobusu i chciałem skasować bilet, portfela w kieszeni już nie miałem. Jak żyć? pytam. Nici ze spotkania. Udałem się na komisariat, a potem wróciłem do domu, odpaliłem "diablo" na PS3 i relaksowałem się, zapominając o pechowym dniu, dopóki z powodu awarii nie wyłączyli mi prądu...

Jeszcze się na dobre dzień nie rozpoczął, a pech już w moim życiu swą łapę maczał. Ledwie z łóżka wstałem, gdy wyrosła przede mną noga od krzesła. Mój mały palec - do amputacji. Robiłem sobie śniadanie, zadzwonił dzwonek do drzwi, wyszedłem na sekundę, gdy wróciłem mleko się już rozlało, a właściwie wykipiało, zalewając całą kuchenkę. Kiedy zacząłem się ubierać, guzik od...

- Niech ten dzień się wreszcie skończy! – szepczę sama do siebie, upychając w walizce kolejną stertę ubrań i pamiątek. Chce zabrać stąd jak najwięcej rzeczy. Muszę się stąd wydostać jak najszybciej.
- Kotku… - widzę, że stoi oparty o drzwi do sypialni. Ma wzrok słodkiego szczeniaczka. Nie mogę na niego patrzeć. NIENAWIDZĘ GO.
Wyglądam przez okno. Taxi już czeka. Sięgam po płaszcz, ale Alex jest szybszy. Łapie mnie za rękę
- Przemyśl to. Gdzie będzie ci lepiej? Nie pracujesz, a żyjesz jak w bajce. Niczego ci nie brakuje. Cały dzień możesz pisać te swoje…książki – nie udaje mu się ukryć ironicznego uśmieszku.
Przysięgam, że go nienawidzę. Ten dzień nie może być gorszy. Wyszarpuje rękę i uciekam. Z dumą stwierdzam, że nie obejrzałam się za siebie.
**
Droga ciągnie mi się w nieskończoność, ale wreszcie docieram do domu. Zaraz po tym otaczają mnie silne ramiona. Na chwilę zapominam o dzisiejszym dniu. Chwilę później tato prowadzi mnie do kuchennego stołu, gdzie mama parzy herbatę. O nic nie pytają. Widocznie na razie wystarczy im, że jest piątek trzynastego.
**
Jest środek nocy, a ja siedzę na schodach przed domem. Wydarzenia dzisiejszego dnia sprawiają, że kręci mi się w głowie. Piąte wydawnictwo odrzuciło moją książkę i odkryłam, że Alex mnie zdradzał. Moje rozmyślania przerywa cichutki pisk. Podchodzę do drogi i widzę kotka z wyraźnie krótszą nóżką i oberwanym uchem. Zauważam też nieruchomą kotkę, która musiała zginąć pod kołami. Podnoszę malca.
-Zabiorę cię do domu.

- Niech ten dzień się wreszcie skończy! – szepczę sama do siebie, upychając w walizce kolejną stertę ubrań i pamiątek. Chce zabrać stąd jak najwięcej rzeczy. Muszę się stąd wydostać jak najszybciej.
- Kotku… - widzę, że stoi oparty o drzwi do sypialni. Ma wzrok słodkiego szczeniaczka. Nie mogę na niego patrzeć. NIENAWIDZĘ GO.
Wyglądam przez okno. Taxi już czeka. Sięgam po...

Wydawało by się że dzień jak codzień. Może trochę niebo bardziej zachmurzone, może trochę bardziej motywacji do działania brak. Zapraszam filiżankę pysznej kawy i wskakuje w ulubione ubranie by zrekompensować sobie niezbyt dobre rozpoczęcie dnia. Gotową, umalowana z uśmiechem na ustach obiecuję sobie że nie pozwolę by ktokolwiek zepsuł mi ten dzień. Zatopiona w błogich myślach potrącamy niezdarnie filiżankę wylewając kawę na moje ulubione, białe spodnie. No cóż zdarza się najlepszym. Przebieram się i pędzę na autobus nie wypijając ostatecznie nawet ukochanej kawy. Autobus jednak miał inne plany i odjechał kilka minut wcześniej zostawiając mnie zrozpaczona na przystanku. Na szczęście przejeżdżał sąsiad i postanowił zlitować się nade mną i zabrać mnie po drodze. W pracy dzień jak codzień - raz nudno, raz pracowicie, raz wesoło a raz poważnie jak w kościele. I wtedy jak na złość koleżanka częstuje kawałkiem torta z okazji urodzin. A ja walczę że sobą o już od jakiegoś czasu próbuje zrzucić kilka kilogramów. Poddaje się i pochłaniam pełna wyrzutów sumienia wielki kawałek. Przy ostatnim lesie słyszę w ustach lekki trzask i uświadamiam sobie że złamałam zęba . Na dodatek jedynkę. Oddzwaniam wszystkich dentystów i żaden niestety nie jest w stanie mnie dziś przyjąć. Ze złości na siebie i na cały świat postanawiam po powrocie ze wybiorę się na relaksujący jogging. Przemierzając leśne dróżki poczułam nagle że świat jednak nie jest aż taki zły i pechowy. I postanawiam usiąść i odpocząć choć chwilkę. Zasiadam na kobiercu trawy i aż podskakuje z bólu - usiadłam bowiem na jeżu... ! I jak tu nie wierzyć że w piątek trzynastego!!!!

Wydawało by się że dzień jak codzień. Może trochę niebo bardziej zachmurzone, może trochę bardziej motywacji do działania brak. Zapraszam filiżankę pysznej kawy i wskakuje w ulubione ubranie by zrekompensować sobie niezbyt dobre rozpoczęcie dnia. Gotową, umalowana z uśmiechem na ustach obiecuję sobie że nie pozwolę by ktokolwiek zepsuł mi ten dzień. Zatopiona w błogich...

Bywają dni kiedy najlepszą decyzją jest zostać w łóżku do wieczora. Sęk w tym, że przekonujemy się o tym dopiero kiedy dobiegają one końca i nieuchronnie przygniata nas ciężar minionych godzin. Zaczęło się niewinnie - zaspałam do pracy. Głoda, nieumalowana i wymiętej bluzce wchodziłam do pracy tuż za swoim dyrektorem. Praca minęła intensywnie i wreszcie kiedy na zegarze wybiła godzina piętnasta poczułam jak spływa na mnie wielka ulga. Doskwierał mi głód i postanowiłam zjeść na mieście.Jedzenie nagle stanęło mi w gardle, kiedy do lokalu wszedł mój były chłopak ze swoją nową dziewczyną. Poczułam jak puls przyśpiesza mi do prędkości pendolino. Skupiłam całą uwagę w talerzu, żeby szybko dokończyć posiłek. Jeśli myślałam, że to koniec moich porażek byłam w błędzie, bo oto gdy poprosiłam o rachunek płatność kartą dwukrotnie została odrzucona a ja w portfelu nie miałam gotówki. Czerwona ze wstydu, zdenerwowana i załamana usłyszałam jak obiekt moich westchnień wstaje i proponuje, że za mnie zapłaci. Przyniosło mi to z jednej strony ulgę a z drugiej urażoną dumę. Bąknęłam zdawkowe dziękuje, a on machnął ręką. Wychodząc wymieniłam spojrzenia z nową dziewczyną mojego ukochanego i dostrzegłam w nich pogardę, a ja nie miałam siły, żeby odpowiedzieć czymś podobnym. Oddałam potyczkę walkowerem. Znokautowana przez wydarzenia trzynastego w piątek zamknęłam się w domu, weszłam pod koc i poprzysięgłam sobie, że w kolejny piątek trzynastego nie wstanę z łóżka.

Bywają dni kiedy najlepszą decyzją jest zostać w łóżku do wieczora. Sęk w tym, że przekonujemy się o tym dopiero kiedy dobiegają one końca i nieuchronnie przygniata nas ciężar minionych godzin. Zaczęło się niewinnie - zaspałam do pracy. Głoda, nieumalowana i wymiętej bluzce wchodziłam do pracy tuż za swoim dyrektorem. Praca minęła intensywnie i wreszcie kiedy na zegarze...

„Trzynastego wszystko zdarzyć się może...” tak właśnie śpiewała Kasia Sobczyk około 50 lat temu. Sądziłem, że przesądy związane z przynoszeniem pecha w piętek trzynastego są zwykłą bzdurą. Moje zdanie diametralnie się zmieniło 13 maja w piątek.
Jak zwykle obudziłem się rano do pracy. Nic nie zapowiadało tego co się miało wydarzyć. Dzień jak co dzień. Wszystko przebiegało jak typowy dzień. Śniadanie, jazda tramwajem, praca, lunch. Po pracy wraz z kumplami poszliśmy na piwo. Gdy szliśmy do baru zaczepiła nas cyganka. Chciała przewidzieć nam przyszłość za pieniądze. Lecz my ją wyśmialiśmy i zignorowaliśmy. Cyganka nie pozwoliła się obrażać. Z tego co usłyszałem zaczęła rzucać na nas jakiś urok. Krzyczała, że w każdy kolejny piątek 13 umrze nam jedna z bliskich osób. Oczywiście uznaliśmy to za bzdurę i zlekceważyliśmy to. Życie toczyło się dalej nieprzerwanym tempem. Gdy dokładnie miesiąc później dowiedziałem się, że jednemu z moich kolegów zmarł brat w tragicznym wypadku samochodowym 13 czerwca w piątek. Okoliczności zdarzenia są bardzo niejasne. Kierowca nagle zjechał na przeciwległy pas i uderzył w nadjeżdżającą ciężarówkę. Gdy nadchodził kolejny piątek 13 umierała jakaś bliska osoba jednego z moich kolegów w niewyjaśnionych okolicznościach. To nagły atak serca ojca, samobójstwo żony, śmiertelny upadek z okna siostry. Już było wiadomo że klątwa rzucona przez cyganke spełnia się. Tylko mnie klątwa jeszcze nie dopadła. Niestety już jutro jest piątek 13-tego.

„Trzynastego wszystko zdarzyć się może...” tak właśnie śpiewała Kasia Sobczyk około 50 lat temu. Sądziłem, że przesądy związane z przynoszeniem pecha w piętek trzynastego są zwykłą bzdurą. Moje zdanie diametralnie się zmieniło 13 maja w piątek.
Jak zwykle obudziłem się rano do pracy. Nic nie zapowiadało tego co się miało wydarzyć. Dzień jak co dzień. Wszystko przebiegało...