Czy znacie to uczucie ciążących rankiem powiek, kiedy to mózg z trudem rejestruje odległy dźwięk upartego budzika?... Bo tak właśnie rozpoczął się tamten listopadowy piątek – oczywiście piątek trzynastego, który miałam zapamiętać na długo… Nie miałam nastroju na wstawanie – przyznam – jestem fatalnym leniuchem. Doprowadzenie łóżka do porządku nie wchodziło nawet w grę, między innymi dlatego, że wyżej wspomniany budzik został wielokrotnie zignorowany i byłam spóźniona na zajęcia. Kilka pociągnięć masakry i zimny tost musiały wystarczyć. Wiedziałam, że babeczka z biochemii – czyli 152 centymetry wyekstrahowanej furii na obcasach – bodajże za trzy minutowy „poślizg” rozsmaruje mnie na katedrze. Z głową pełną czarnych myśli wypadłam z mieszkania, a jednak szczęście mi sprzyjało bo złapałam taksówkę, więc nie wszystko było stracone. Ostatni zakręt w holu głównym zbierałam dosłownie na piątym biegu. Od oczekującej na zamknięcie windy dzieliły mnie dosłownie dwa kroki, kiedy nagle na trajektorii niespodziewanie wyrosła atletyczna postać mężczyzny. Zderzenie było nieuniknione… Moje oczy zdążyły jedynie uchwycić kilka następujących po sobie klatek… Wylatujące z mojej torby arkusze notatek mieszające się w powietrzu z czarną lawą rozbryzgującej się wokół kawy, grymas bólu na przystojnej twarzy ofiary, kiedy siła zderzenia pchnęła go z całym impetem na przeciwległą ścianę i mrożące krew w żyłach spojrzenie, które wyłoniło się zza drzwi windy należące do 152 centymetrów…

Czy znacie to uczucie ciążących rankiem powiek, kiedy to mózg z trudem rejestruje odległy dźwięk upartego budzika?... Bo tak właśnie rozpoczął się tamten listopadowy piątek – oczywiście piątek trzynastego, który miałam zapamiętać na długo… Nie miałam nastroju na wstawanie – przyznam – jestem fatalnym leniuchem. Doprowadzenie łóżka do porządku nie wchodziło nawet w grę,...

Trzynastego, oczywiście w piątek,
mego pecha nastąpił początek:
prądu zabrakło,
więc siadło światło,
budzik nie „pyrkał”,
nie zeszłam z wyrka,
na czczo wybiegłam,
koniec tramwaju jedynie dostrzegłam,
do pracy nie dojechałam,
potem tam dałam ciała,
szef mnie zwolnił z naganą,
deszcz zlał me wiotkie ciało,
złapałam katar i chrypę
(więc teraz ledwo zipię),
plomby wypadły z dwóch zębów -
- nie oszczędziły mi nerwów,
lubego widziałam z byłą,
więc było dość niemiło,
podarłam ulubioną sukienkę,
gdy napotkałam na poczcie zdenerwowaną klientkę,
w sklepie wódką oblał mnie kupujący,
piwem dopełnił, piwo na rogu spożywający,
potłukłam okulary,
po parku goniły mnie jakieś ogary,
telefon nowy zgubiłam,
poobijana do domu wróciłam,
spojrzałam do kalendarza:
„Że też mi się to zawsze trzynastego zdarza!”.
:)

Trzynastego, oczywiście w piątek,
mego pecha nastąpił początek:
prądu zabrakło,
więc siadło światło,
budzik nie „pyrkał”,
nie zeszłam z wyrka,
na czczo wybiegłam,
koniec tramwaju jedynie dostrzegłam,
do pracy nie dojechałam,
potem tam dałam ciała,
szef mnie zwolnił z naganą,
deszcz zlał me wiotkie ciało,
złapałam katar i chrypę
(więc teraz ledwo zipię),
plomby wypadły z...

Wstałam z potwornym bólem głowy. Dziś miałam rozmowę o pracę, a w kalendarzu widniała data, która wskazywała, że jest piątek trzynastego. Oczywiście nie wierzyłam w te zabobony i pełna nadziei ruszyłam na drugi koniec miasta. To znaczy chciałam ruszyć, bo auto odmówiło posłuszeństwa i za nic nie chciało odpalić. Łyknęłam dwie aspiryny, które znalazłam w torebce i popędziłam na pociąg. Po drodze zaczęło padać, a na pociąg nie zdążyłam. Kolejny miał przyjechać dopiero za godzinę. Byłam już trochę sfrustrowana i przemoczona do suchej nitki, ale postanowiłam złapać stopa. Po wielu trudach w końcu miła pani mnie podwiozła pod samą firmę, w której miałam się stawić. Zostały mi trzy minuty, wbiegłam do budynku i runęłam jak długa, potykając się o własne nogi. Pozostało mi jedno - albo zacząć się śmiać, albo zacząć płakać. Wybrałam to pierwsze, a przede mną wyrósł postawny pan, który zaprosił mnie do swojego gabinetu.
- Pani w sprawie pracy? Zapraszam do siebie. - rzekł z lekkim uśmieszkiem. Powlokłam się do jego schludnego biura, po drodze zostawiając za sobą mokre ślady.
- Dzień dobry, przepraszam za mój wygląd, ale... - zaczęłam się tłumaczyć.
- Spokojnie, rozumiem. Piątek trzynastego. - roześmiał się.
- Akurat nie wierzę w takie rzeczy, ale może faktycznie coś w tym jest. - odparłam.
Ten dzień zapamiętam na długo. Pracy nie dostałam, ale zyskałam faceta (tak, zaczęłam się spotykać z dyrektorem firmy), który jest dla mnie najważniejszy. Jesteśmy razem już od kilku lat i planujemy ślub. Myślę, że dzień naszego poznania będziemy wspominać do końca życia. Ostatecznie piątek trzynastego okazał się najszczęśliwszy dla nas obojga, dlatego planując ślub, oczywiście bierzemy pod uwagę trzynasty dzień miesiąca, który musi być piątkiem!

Wstałam z potwornym bólem głowy. Dziś miałam rozmowę o pracę, a w kalendarzu widniała data, która wskazywała, że jest piątek trzynastego. Oczywiście nie wierzyłam w te zabobony i pełna nadziei ruszyłam na drugi koniec miasta. To znaczy chciałam ruszyć, bo auto odmówiło posłuszeństwa i za nic nie chciało odpalić. Łyknęłam dwie aspiryny, które znalazłam w torebce i popędziłam...

Nigdy nie zwracałam uwagi na piątki 13tego. Pamiętam jednak kilka zdarzeń, które dały mi mocno do myślenia. Wszystko zaczęło się na dwa dni przed. Koleżanka z pracy zaśmiała się, że rozspana mąka (worek 5kg, pracowałam wtedy dorywczo w piekarni) będzie na poczet piątku, więc nic złego jej już nie może spotkać. Zaśmiałam się z jej zabobonnych uwag. Po czym niedługo później rozsypałam ciastka z gorącej blachy, za co potrącono mi z pensji. W piatek otrzymałam mniej pieniędzy, przez co nie było mnie stać na szybszy pociąg do domu, ale bardzo chciałam jechać, żeby zrobić siostrze niespodziankę na urodziny, kupiłam wiec bilet na powolny wagonowiec. Dostałam od szefowej coś słodkiego na podróż, a co przez gapiostwo zostawiłam na ławce na peronie! Stwierdziłam, że nie szkodzi, bo przejazd miał zająć ok. 2h, przeżyję. Niestety, pociąg z niewiadomych względów stanął w szczerym polu na prawie 2h! W zimie! Szron srebrzył się na szybach od wewnątrz, a ja marzłam i mocno głodniałam. Jechałam oczywiście na stojąco. Kiedy w końcu dotarłam i wynosiłam bagaż, ktoś kopnął moją walizkę tak, że upadając złamała kółko, więc musiałam nieść ją w rękach, a ważyła swoje! Głodna, zziębnieta, z płaczem szłam cztery kilometry do domu, wlekąc za sobą ciężką walizę - przez opóźnienie pociągu przegapiłam wszystkie busy. Na domiar złego nie mogłam nigdzie zadzwonić, bo komórka się rozładowała, a na ulicy były pustki (ok.23). Nikt też nie wiedział, ze przyjeżdżam. To był doprawdy parszywy piątek!!!

Nigdy nie zwracałam uwagi na piątki 13tego. Pamiętam jednak kilka zdarzeń, które dały mi mocno do myślenia. Wszystko zaczęło się na dwa dni przed. Koleżanka z pracy zaśmiała się, że rozspana mąka (worek 5kg, pracowałam wtedy dorywczo w piekarni) będzie na poczet piątku, więc nic złego jej już nie może spotkać. Zaśmiałam się z jej zabobonnych uwag. Po czym niedługo później...

Budząc się w piątek 13-tego miałem nadzieję że ten dzień okaże się dla mnie normalny.Taki jak zawsze czyli nie wydarzy się nic szczególnego,ale jednak jak się okazało myliłem się.
Kiedy włączyłem poranne wiadomości na banerze na dole ekranu przeczytałem iż do ziemi zbliża się asteroida,która ma w nią uderzyć ,i zakończyć w ten sposób nasz Ziemski żywot.Po przeczytaniu w TV takiej wiadomości moje życie powoli zdawało się tracić z wolna sens.Jednak po krótkim zastanowieniu uznałem,że to nierealne,i żyłem dalej.Jednak coś cały czas nie dawało mi spokoju-wahałem się.Rozbolała mnie głowa.Od tego myślenia dostałem migrenowych bóli,było mi nie dobrze.A moją głowę wręcz rozsadzało.O cholewcia pomyślałem to podwójny pech:)W jednej chwili znalazłem się w łóżku i po wzięciu proszków spędziłem w nim cały dzień starając się odpędzić złe myśli. o niewątpliwie zbliżającym się końcu naszej cywilizacji ,gdyby ta cholerna asteroida rzeczywiście uderzyła w ziemię( mimo tego że sam w to nie mogłem uwierzyć:) marząc przy tym o końcu tego uporczywego bólu głowy,który chwilami spędzał mi sen z powiek.Byłem jednak dobrej myśli- pomyślałem że jak lepiej się poczuję zagram w totka być może los się odwróci.Co postanowione też zrobione.Na drugi dzień udałem się do kolektury,jak się okazało nic jednak nie wygrałem.Jedynym plusem było to że moje bóle głowy minęły,a świat ocalał ponieważ asteroida minęła ziemię.Mogłem żyć dalej-planować na nowo i cieszyć się każdym dniem.

Budząc się w piątek 13-tego miałem nadzieję że ten dzień okaże się dla mnie normalny.Taki jak zawsze czyli nie wydarzy się nic szczególnego,ale jednak jak się okazało myliłem się.
Kiedy włączyłem poranne wiadomości na banerze na dole ekranu przeczytałem iż do ziemi zbliża się asteroida,która ma w nią uderzyć ,i zakończyć w ten sposób nasz Ziemski żywot.Po przeczytaniu w TV...

Zrobiłem wielkie oczy na widok, którym była dzisiejsza data w kalendarzu. Niby piątek, ale jednak 13. To nie tak, że jestem przesądny, jednak dla bezpieczeństwa postanowiłem pozostać tego dnia w domu. Mogłem popracować zdalnie, nie miałem na planach żadnego spotkania, nie musiałem iść nawet do sklepu po zakupy, miałem wszystko, co potrzebne, by przetrwać ten okryty złą sławą dzień. Nie miałem zbyt wiele do zrobienia, jeśli chodzi o pracę. Leżałem w łóżku z laptopem na kolanach i kubkiem herbaty na ręku. W tym miłym i przyjemnym otoczeniu odpisywałem na maile. Ciągle byłem w piżamie, na nogach miałem obciachowe, czerwone, grube, świąteczne skarpety z motywem reniferów. Leniwy dzień zapowiadał się świetnie, do momentu, gdy postanowiłem przygotować sobie kolejny kubek herbaty. Schodząc po schodach, do kuchni, poślizgnąłem się. Wełniane skarpety w kontakcie z podłożem nie mają zbyt dużej siły tarcia. Pamiętam dokładnie moment upadku. Pusty kubek wyleciał mi z dłoni, odleciał na kilka metrów i rozbił się w mak. Odruchowo, by chronić głowę, zostawiłem się rękami. Na lewą, moją dominującą dłoń upadłem tak nieszczęśliwie, że ją złamałem. Tego dnia straciłem rękę na kilka miesięcy i na zawsze mój ulubiony kubek do herbaty.

Zrobiłem wielkie oczy na widok, którym była dzisiejsza data w kalendarzu. Niby piątek, ale jednak 13. To nie tak, że jestem przesądny, jednak dla bezpieczeństwa postanowiłem pozostać tego dnia w domu. Mogłem popracować zdalnie, nie miałem na planach żadnego spotkania, nie musiałem iść nawet do sklepu po zakupy, miałem wszystko, co potrzebne, by przetrwać ten okryty złą...

Ta magiczna liczna jest dla mnie niestety bardzo pechowa.A szczególnie dwa wydarzenia z nią związane wbiły mi się w pamięć,rozdarły serce i sprawiły,że piątek trzynastego zawsze będzie mi się źle kojarzył. *Pierwsze zdarzenie miało miejsce,gdy byłam 5-letnią dziewczynką.Spałam u babci i dziadka,bo rodzice wyjechali na wczasy. Babcia powiedziała abym spała z nią w jednym pokoju,a dziadek w drugim.Gdy się rano obudziłam (13-go w piątek) usłyszałam potworny krzyk babci i płacz,który dochodził z pokoju,w którym spał dziadek.Gdy tam weszłam,babcia klęczała przy dziadku i wyła jakimś nieludzkim głosem.Okazało się,że dziadek dostał w nocy zawału serca i zmarł. Później,przez resztę życia wyrzucałam sobie,że gdybym wtedy nie spała z babcią,to byłaby przy dziadku i może by nie umarł,bo zobaczyłaby,że coś z nim jest nie tak. Na szafce dziadka stały krople na serce,więc musiał w nocy się źle czuć,skoro sięgnął po leki.Nigdy nie zapomnę tego okropnego dnia,bo wpłynął on negatywnie na życie całej naszej rodziny. * Drugie zdarzenie miało miejsce w domu moich rodziców.Byłam już dorosłą kobietą,za 10 dni miałam urodzić swoją córeczkę.Leżałam na kanapie z bardzo chorą jamniczką i miałam nadzieję,że doczeka przyjścia na świat mojego dziecka,bo to była bardzo opiekuńcza sunia.Tymczasem sunia Lola zaczęła przy mnie krztusić się i wymiotować,po czym opadła na łóżko z wywalonym językiem.Krzyknęłam do mamy:" mamo,chyba Lola nie żyje!" I rozpłakałam się. Lola odeszła 13-go w piątek i zostawiła po sobie ogromną pustkę w naszych sercach,a moja córeczka zna ją tylko ze zdjęć i naszych opowiadań. Dlatego gdy tylko zbliża się ta fatalna data: 13-go w piątek,przypominają mi się te dwa wydarzenia i jest mi wtedy bardzo smutno

Ta magiczna liczna jest dla mnie niestety bardzo pechowa.A szczególnie dwa wydarzenia z nią związane wbiły mi się w pamięć,rozdarły serce i sprawiły,że piątek trzynastego zawsze będzie mi się źle kojarzył. *Pierwsze zdarzenie miało miejsce,gdy byłam 5-letnią dziewczynką.Spałam u babci i dziadka,bo rodzice wyjechali na wczasy. Babcia powiedziała abym spała z nią w jednym...

Tydzień temu, nie zważając na szalejącego dookoła koronawirusa, postanowiliśmy z mężem zrobić sobie tygodniowe wakacje w Egipcie. Nasz wyjazd w październiku nie doszedł do skutku, bo jakoś zabrakło nam determinacji i chęci, by doprowadzić go do skutku. Postanowiliśmy nadrobić to teraz w marcu.
Na znanym portalu internetowym bukowałam wycieczkę kiedy już koronawirus dotarł do Polski, a mimo to wyszliśmy z założenia, że nas nie dopadnie. W czwartek w pracy zrobiło się horrorowato. Właśnie pozamykali wszystkie szkoły. Od piątku właśnie 13-go miała być zamknięte moje miejsce pracy. W piątek dyrekcja wezwała wszystkich pracowników na zebranie. Na dzień dobry tegoż spotkania usłyszałam, że nigdzie nie lecę, bo po powrocie czeka mnie dwutygodniowa kwarantanna. Zadziorną mam naturę. Odpowiedziałam, że właśnie, że lecę i najwyżej przejdę kwarantannę!
W tym dniu dzwoniłam do portalu wakacyjnego z zapytaniem, czy nic się nie zmieniło. Zapewniono mnie, że nie. Wróciliśmy z mężem z pracy do domu. Kiedy wysiadłam z auta, chleb, który trzymałam w dłoni wypadł mi z ręki i odwrócił się na tak zwane plecy. Pomyślałam sobie, że to zły znak. Zwykle wróży jakąś negatywną wiadomość.
Około dwudziestej nasze walizki były już spakowane.
Zadzwonił telefon. Uprzejmy pan z biura podróży poinformował mnie, że wszystkie loty zostały odwołane.
To było 13-go w piątek 2020 roku. Historia jest prawdziwa.

Tydzień temu, nie zważając na szalejącego dookoła koronawirusa, postanowiliśmy z mężem zrobić sobie tygodniowe wakacje w Egipcie. Nasz wyjazd w październiku nie doszedł do skutku, bo jakoś zabrakło nam determinacji i chęci, by doprowadzić go do skutku. Postanowiliśmy nadrobić to teraz w marcu.
Na znanym portalu internetowym bukowałam wycieczkę kiedy już koronawirus dotarł...

Trzynaście[bookLink]4908242|Trzynaście[/bookLink]

Trzynaście[bookLink]4908242|Trzynaście[/bookLink]

 [bookCover]4908242|Trzynaście[/bookCover]