Praca w lokalnym radio w małym mieście. Miałam 17 lat i chciałam dorobić przez wakacje... wspominam to jako przygodę i zarazem przeżycie graniczne. Pierwszego dnia nieśmiało wchodzę do gabinetu naczelnego, a ten tuż po szybkim powitaniu rzucił mi temat i mówi: "Pisz newsa!" Nie miałam pojęcia jak to robić, więc oczywiście wszystko zrobiłam nie tak. Szef poprawiał i jeszcze raz pisałam, a potem jeszcze raz, aż było dobrze. I tak minął mi dzień, wśród nieustających korekt. Drugiego dnia przyszłam pewna, że już coś umiem, a szef mówi: "Robisz sondę uliczną." Dał mi sprzęt i tyle go widziałam. Ktoś inny litościwie wyjaśnił mi, jak działa i na szybko pokazał, jak montować na nim materiał. Cała w stresie ruszyłam w miasto i regularnie piekąc raka z zażenowania zaczepiałam ludzi... spora część opędzała się ode mnie jak od szatana. Przetrwałam jednak i zrobiłam tę sondę. Kolejnego dnia przychodzę do radia, a szef mówi: "Jedziesz na wiejski festyn, robisz relacje" i buch, już jadę na jakąś wiochę rozklekotanym Żukiem... i tak było przez dwa miesiące. Seryjne wrzuty na głęboką wodę, sporo stresu, wyzwań, mnóstwo dziwnych sytuacji. Po kilku dniach zaczęło mi się podobać.

Praca w lokalnym radio w małym mieście. Miałam 17 lat i chciałam dorobić przez wakacje... wspominam to jako przygodę i zarazem przeżycie graniczne. Pierwszego dnia nieśmiało wchodzę do gabinetu naczelnego, a ten tuż po szybkim powitaniu rzucił mi temat i mówi: "Pisz newsa!" Nie miałam pojęcia jak to robić, więc oczywiście wszystko zrobiłam nie tak. Szef poprawiał i jeszcze...

Początek w nowej pracy wspominam bardzo dobrze, choć żałuję, że okres na garnuszku rodziców skończył się tak szybko (choć wówczas bardzo się dłużył) i w tym samym momencie licealistki zrobiłam się dorosłą i odpowiedzialną osobą.

Trafiłam na super ekipę młodych i ciekawych ludzi. W pierwszy dzień uczyłam się pracy na konkretnym stanowisku. Podczas przerwy chciałam wyjść na zewnątrz się przewietrzyć, ponieważ pracowałam w jednej z wielkich galerii handlowych i pomimo klimatyzacji dało się odczuć, że jest środek upalnego i słonecznego lata. Wyszłam na zewnątrz z osobami, które również miały wtedy przerwę. Przewietrzyliśmy się po czym zaczęliśmy zmierzać w stronę drzwi, a w tym samym momencie ochroniarz niewiele myśląc zatrzasnął je, aby nie wpuszczać tyle ciepłego powietrza do środka, a nie były to drzwi ogólnodostępne musieliśmy obejść cały duży obiekt, ubrani w ciuchy pracownicze oraz ciężkie robocze buty i wejść wejściem głównym.

Nie przeraziłam się jednak tą "wpadką" w pierwszy dzień pracy :)

Początek w nowej pracy wspominam bardzo dobrze, choć żałuję, że okres na garnuszku rodziców skończył się tak szybko (choć wówczas bardzo się dłużył) i w tym samym momencie licealistki zrobiłam się dorosłą i odpowiedzialną osobą.

Trafiłam na super ekipę młodych i ciekawych ludzi. W pierwszy dzień uczyłam się pracy na konkretnym stanowisku. Podczas przerwy chciałam wyjść na...

Moja pierwsza praca z prawdziwą umową i dojazdem pociągiem 30 km. To był już duży KROK w dorosłość! Tego dnia wyprasowałam wszystkie ubrania do pracy, włożyłam starannie poskładane do torby. Kilkanaście razy patrzyłam na zegarek by na pewno się nie spóźnić na pociąg, tak byłam zestresowana. Tego dnia zaczynały się także wakacje i moja rodzina akurat z dniem rozpoczęcia mojej pracy wyjeżdżała nad morze (serce mi pękało!). No ale cóż trzeba się zebrać w garść i do ROBOTY.
Moja praca mieściła w jednym z centrów handlowych. Zanim tam dotarłam byłam tak zestresowana, że chciałam wrócić do domu (co za miękka klucha ze mnie). Ale dałam radę, weszłam do budynku, widzę już swój punkt docelowy. Skręcam w korytarz prowadzący do wejścia (powiedzmy od zaplecza). Umowę podpisywałam gdzie indziej, więc nie do końca byłam pewna, które drzwi to te. Zobaczyłam pierwsze przypuszczalnie biorąc je za wrota do pracy. Dusze na przycisk podobny do dzwonka i nic. Cisza. Czekam, nikt nie otwiera. Znowu dzwonię i czekam. Zaraz się spóźnię! Co za siara! Wyciągam telefon i dzwonię do kierowniczki, że czekam i nikt nie otwiera. Była nieco zdziwiona , ale stwierdziła, że może dzwonek się zepsuł. Tak więc idzie moje wybawienie z opresji, słyszę jak otwierają się drzwi ale nie te! Widzę jak kierowniczka wychodzi z drzwi po drugiej stronie i zaczyna się śmiać. Okazało się, że "dzwoniłam" przyciskiem do zapalania światła w pomieszczeniu gospodarczym....milusio.

Moja pierwsza praca z prawdziwą umową i dojazdem pociągiem 30 km. To był już duży KROK w dorosłość! Tego dnia wyprasowałam wszystkie ubrania do pracy, włożyłam starannie poskładane do torby. Kilkanaście razy patrzyłam na zegarek by na pewno się nie spóźnić na pociąg, tak byłam zestresowana. Tego dnia zaczynały się także wakacje i moja rodzina akurat z dniem rozpoczęcia...

Jako zestresowana młoda dziewczyna szukałam stażu już od kilku tygodni. W końcu udało się znaleźć ofertę w Starostwie Powiatowym. Pierwszego dnia byłam ogromnie zdenerwowana i nie wiedziałam, czego się spodziewać. Już przy wejściu niechcący walnęłam w głowę jakąś panią, która na mnie okropnie nakrzyczała. Kilka godzin później okazało się, że ta kobieta jest moją przełożoną... Cóż, myślałam, że spalę się ze wstydu oglądając panią Żanetę z wielkim guzem na czole, którego byłam sprawczynią. Przez pierwszy tydzień moją przełożona nie była zbyt miła i już chciałam rezygnować ze stażu, gdy zaprosiła mnie do swojego gabinetu. Domyślałam się, że usłyszała moją rozmowę przez telefon z przyjaciółką, której narzekałam na zołzowatą szefową i jej wieczne fochy. Cóż, kolejna wpadka do kolekcji. Już pomału żegnałam się z posadą w starostwie.
- Siadaj, młoda. Niezbyt dobrze zaczęliśmy naszą współpracę, ale muszę Cię przeprosić. Tamten tydzień był dla mnie stresujący i wyżywałam się na Tobie. Mam nadzieję, że jakoś to wytrzymałaś? - spytała.
- Nic się nie stało. - zapewniłam. Nie przyznałam się, że byłam na skraju załamania nerwowego przez całą sytuację.
- To super. Wracaj do pracy i miłego dnia życzę. I proszę następnym razem odrobinę ciszej rozmawiać przez telefon. - uśmiechnęła się. Kolejny raz miałam ochotę zapaść się pod ziemię, jednak byłam także zdziwiona tak miłym podejściem tej gburowatej kobiety.
Od tamtej pory nasze stosunki uległy poprawie, a ja miło wspominam czas spędzony na stażu. Mimo trudnych początków i zawirowań, wyniosłam z pierwszej pracy sporo doświadczenia i dystansu. Teraz wykonuję pracę swoich marzeń i cieszę się, że nabrałam pewności siebie.

Jako zestresowana młoda dziewczyna szukałam stażu już od kilku tygodni. W końcu udało się znaleźć ofertę w Starostwie Powiatowym. Pierwszego dnia byłam ogromnie zdenerwowana i nie wiedziałam, czego się spodziewać. Już przy wejściu niechcący walnęłam w głowę jakąś panią, która na mnie okropnie nakrzyczała. Kilka godzin później okazało się, że ta kobieta jest moją...

Moje życie stanęło na głowie. Właśnie rozeszłam się z mężem i okazało się, że jestem bez środków do życia. Tata załatwił mi pracę. Zostałam terapeutą zajęciowym w placówce dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Placówka właśnie się tworzyła. Nie było więc jeszcze klientów.
To było 25 lat temu więc wszystko było możliwe. Ja nie miałam pojęcia z kim będę pracować. Nie wiedziałam kompletnie nic o chorobach psychicznych. Nie wiem czemu uroiłam sobie, że to będą osoby starsze, które mają problemy z chodzeniem. Tymczasem przyjmowaliśmy ludzi od 18 roku życia do setki (gdyby się oczywiście ktoś trafił w takim wieku). Dopiero po podjęciu pracy zdobyłam odpowiednie kwalifikacje. Jednak zajęcia plastyczne, jak do dziś twierdzi jeden z moich byłych podopiecznych, prowadziłam z dużą intuicją i zrozumieniem np dla braku talentów, jednocześnie doceniając chęci uczestników.
Inne to były czasy...

Moje życie stanęło na głowie. Właśnie rozeszłam się z mężem i okazało się, że jestem bez środków do życia. Tata załatwił mi pracę. Zostałam terapeutą zajęciowym w placówce dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Placówka właśnie się tworzyła. Nie było więc jeszcze klientów.
To było 25 lat temu więc wszystko było możliwe. Ja nie miałam pojęcia z kim będę pracować. Nie...

To była pierwsza praca, właściwie odbębnienie 3 miesięcznego stażu z urzędu pracy, mnie i moim 2 kumplom nadarzyła się okazja dziwnej funkcji w miejskich zakładach komunikacji. Mianowicie mieliśmy jeździć autobusami konkretnych linii i naliczać w autobusach pasażerów. Ile wsiadło, ile wysiadło na kolejnych przystankach, na całej długości. Miało to na celu sprawdzić czy dana linia jest opłacalna.
Już samo rozglądanie się z kajecikiem po autobusie i zapisywanie cyferek budziło trwogę w młodocianych gapowiczach na trasie, a nam to przyswajało obciachu. Prawdziwe "Kanary" podłapały to w naszym zachowaniu i pewnego dnia wystawili nas na próbę. Na jednym z przystanków obstawili nami wszystkie drzwi autobusu i kazali skontrolować wszystkich pasażerów. Po tym incydencie wylądowaliśmy na hali przez resztę dni krojąc pleksi glas na przystankowe rozkłady jazdy....... Bo przy otworzeniu się drzwi autobusu tego pamiętnego dnia zamiast kontroli poleciały w ich stronę środkowe place, i zanim se otrząsnęli autobus zdążył bez nas odjechać. Punk not Dead !

To była pierwsza praca, właściwie odbębnienie 3 miesięcznego stażu z urzędu pracy, mnie i moim 2 kumplom nadarzyła się okazja dziwnej funkcji w miejskich zakładach komunikacji. Mianowicie mieliśmy jeździć autobusami konkretnych linii i naliczać w autobusach pasażerów. Ile wsiadło, ile wysiadło na kolejnych przystankach, na całej długości. Miało to na celu sprawdzić czy dana...

Chciałabym móc opowiedzieć jakąś anegdotkę czy historię zapierającą dech w piersiach. Niestety (a może stety), moja pierwsza praca okazała się fantastyczna. Ogólnie wiadomo, że było ciężko, ale trafiłam na wspaniałą szefową, która mnie wprowadziła i pomagała. Zaprzyjaźniłyśmy się i wiem, że mogę na nią liczyć. Książki z tego nie napiszę, ale przynajmniej wspomnienia są dobre. PS. Przesłanie do młodych ludzi- nie każda szefowa to Miranda z "Diabeł ubiera się u Prady" ;)

Chciałabym móc opowiedzieć jakąś anegdotkę czy historię zapierającą dech w piersiach. Niestety (a może stety), moja pierwsza praca okazała się fantastyczna. Ogólnie wiadomo, że było ciężko, ale trafiłam na wspaniałą szefową, która mnie wprowadziła i pomagała. Zaprzyjaźniłyśmy się i wiem, że mogę na nią liczyć. Książki z tego nie napiszę, ale przynajmniej wspomnienia są...

Mój pierwszy staż? Tak, pamiętam doskonale. Trafiłam do nomen omen agencji zatrudnienia tymczasowego. W świat dorywczej pracy wprowadzały mnie dwie kobiety, który pracowały w jednym biurze i serdecznie się nienawidziły. Jednak to nie atmosfera była najgorsza. Panie te uwielbiały plotkować na siebie nawzajem. Nie wiedziałam czy uczestniczyć w tym procederze, przytakiwać, dopowiadać czy milczeć. Jako żółtodziób chciałam się jak najlepiej zaprezentować, ale nie było to łatwe będąc codziennie pomiędzy młotem a kowadłem. Na szczęście z tej karuzeli wybawiła mnie propozycja innej pracy i z czystym sumieniem mogłam się pożegnać z tym miejscem.

Mój pierwszy staż? Tak, pamiętam doskonale. Trafiłam do nomen omen agencji zatrudnienia tymczasowego. W świat dorywczej pracy wprowadzały mnie dwie kobiety, który pracowały w jednym biurze i serdecznie się nienawidziły. Jednak to nie atmosfera była najgorsza. Panie te uwielbiały plotkować na siebie nawzajem. Nie wiedziałam czy uczestniczyć w tym procederze, przytakiwać,...

Pierwszy dzień, pierwszej pracy. Pamiętam jakby to bylo wczoraj. Gdy zadzwonili, że od poniedziałku mogę zacząć, szczęka opadła mi na podłogę. Podziękowałam uprzejmym tonem za wiadomość, a potem wpadłam w szał radości. Ja? Naprawde ja dostalam tą prace? Zero, które tak długo spoglądało na mnie z internetowej strony mojego konta już wkrótce miało zniknąć. Nie mogłam w to uwierzyć. Dostałam szansę ! Wyrzuciłam z szafy wszystkie ubrania szukając stylizacji idealnej dla korporacyjnej lisicy, którą wkrótce miałam się stać. Poziom stresu mialam równy stanowi konta wiec wszystko gładko poszło. Po pierwszym dniu wiedziałam, że zostanę w tej pracy na dłużej I tak juz minęło 5 lat.

Pierwszy dzień, pierwszej pracy. Pamiętam jakby to bylo wczoraj. Gdy zadzwonili, że od poniedziałku mogę zacząć, szczęka opadła mi na podłogę. Podziękowałam uprzejmym tonem za wiadomość, a potem wpadłam w szał radości. Ja? Naprawde ja dostalam tą prace? Zero, które tak długo spoglądało na mnie z internetowej strony mojego konta już wkrótce miało zniknąć. Nie mogłam w to...

Na studiach chcąc się usamodzielnić, dziarsko szukałam pracy. W sumie to co znalazłam miało być na chwilę, póki nie znajdę czegoś lepszego. Mianowicie zajęłam się lepieniem pierogów. Moim berłem był przeogromny wałek, a uniform wyrwany był wprost z początków lat 90-tych. Wisienką na torcie był okropny siateczkowany beret z daszkiem. No i lepiło się na akord w przerwie od zajęć nieraz od zmierzchu do świtu. Dziś jestem specjalistką w dziedzinie pierogów, których z całego serca nienawidzę. To była moja pierwsza praca, dzięki której nabawiłam się pierogowej traumy.

Na studiach chcąc się usamodzielnić, dziarsko szukałam pracy. W sumie to co znalazłam miało być na chwilę, póki nie znajdę czegoś lepszego. Mianowicie zajęłam się lepieniem pierogów. Moim berłem był przeogromny wałek, a uniform wyrwany był wprost z początków lat 90-tych. Wisienką na torcie był okropny siateczkowany beret z daszkiem. No i lepiło się na akord w przerwie od...