Moja kuzynka jest osobą, którą podziwiam. Jest prawdziwą supermamą, superżoną i w ogóle jej super niesamowite moce przekraczają jakiekolwiek granice. Choruje na bardzo rzadko spotykaną postać nowotworu. Cierpi, a mimo to znajduje siłę by wyciągać z każdego dnia jak najwięcej i szukać szczęścia tam gdzie pozornie go nie ma. Jest tyle rzeczy, których chciałabym się od niej nauczyć, a tak mało czasu.

Moja kuzynka jest osobą, którą podziwiam. Jest prawdziwą supermamą, superżoną i w ogóle jej super niesamowite moce przekraczają jakiekolwiek granice. Choruje na bardzo rzadko spotykaną postać nowotworu. Cierpi, a mimo to znajduje siłę by wyciągać z każdego dnia jak najwięcej i szukać szczęścia tam gdzie pozornie go nie ma. Jest tyle rzeczy, których chciałabym się od niej...

Odpowiedź jest dla mnie oczywista. Bohaterką w moim otoczeniu jest moja siostra ANIA!!! 👍👍👍 Jest niesamowicie dobrą, miłą i uczynną osobą, moją najlepszą przyjaciółką oraz bohaterką z racji wykonywanego przez nią zawodu ratownika medycznego. Podziwiam ją za odwagę w niesieniu pomocy, za zachowanie zimnej krwi w stresujących sytuacjach, za pogodę ducha i profesjonalizm zawodowy. Zwłaszcza, że widziałam ją w akcji poza miejscem pracy. Byłyśmy akurat na wakacjach nad polskim morzem kiedy na przystanku autobusowym, zauważyłyśmy osuwającego się starszego mężczyznę... Mimo, że przystanek był pełen ludzi, nikt nie pospieszył z pomocą temu człowiekowi... Może wynikało to z szoku, może z innych przyczyn, nie oceniam bo mnie samą jakby wmurowało. Na szczęście moja siostra szybko wkroczyła do akcji ratunkowej, sprawnie rozdzieliła zadania pomiędzy ludźmi, mi kazała dzwonić po karetkę, innym przenieść poszkodowanego i pomóc w sztucznym oddychaniu, podać wodę i dać jakiś sweter pod głowę. Dzięki szybkiej akcji ratunkowej, udało się przywrócić pana Antoniego do życia. I chociaż moja siostra nie uważa się za bohaterkę, to w moich oczach nią jest. 👍👍👍

Odpowiedź jest dla mnie oczywista. Bohaterką w moim otoczeniu jest moja siostra ANIA!!! 👍👍👍 Jest niesamowicie dobrą, miłą i uczynną osobą, moją najlepszą przyjaciółką oraz bohaterką z racji wykonywanego przez nią zawodu ratownika medycznego. Podziwiam ją za odwagę w niesieniu pomocy, za zachowanie zimnej krwi w stresujących sytuacjach, za pogodę ducha i profesjonalizm...

18-letni chłopak, którego optymizm i odwagę podziwiam każdego dnia. Pomimo swojej niepełnosprawności - on zawsze jest uśmiechnięty, potrafi cieszyć się każdą chwilą i sytuacją, w jakiej się znalazł. Nigdy z jego ust nie słyszałam narzekań (w przeciwieństwie do większości innych osób..). On zaraża dobrym humorem.
Nastolatek pomimo, iż zdaje sobie sprawę z tego, że przyciąga uwagę innych - w ogóle się tym nie przejmuje. Wychodzi do ludzi, biorąc udział we wszelkich warsztatach, zabawach, spotkaniach grupowych, ale nie tylko! Ja w życiu nie odważyłabym się skoczyć ze spadochronem albo polecieć paralotnią, a on to zrobił! Nie straszne mu wysokości, ani żadne nowe sytuacje. On lubi wyzwania i w miarę swoich możliwości korzysta ze wszystkiego. To naprawdę godne podziwu. Młody chłopak wiedząc, że mógłby być krytykowany, wyśmiewany - daje szansę ludziom, ufa im, nawet do tego stopnia, że bez skrępowania występuje publicznie w kółku teatralnym!
Dla mnie ten człowiek to wzór. Zdecydowanie nie brakuje mu odwagi. Każdego dnia daje nam piękne, życiowe lekcje. Przekazuje, że powinniśmy wierzyć w siebie i bez względu na przeciwności losu - odważnie iść przed siebie, bo życie ma się tylko jedno... i każde jest tak samo cenne...

18-letni chłopak, którego optymizm i odwagę podziwiam każdego dnia. Pomimo swojej niepełnosprawności - on zawsze jest uśmiechnięty, potrafi cieszyć się każdą chwilą i sytuacją, w jakiej się znalazł. Nigdy z jego ust nie słyszałam narzekań (w przeciwieństwie do większości innych osób..). On zaraża dobrym humorem.
Nastolatek pomimo, iż zdaje sobie sprawę z tego, że przyciąga...

Najbardziej odwazną osobą z mojego otoczenia jest moja Żona. Z racji etapu przez który przechodzimy tj. wychowanie potomstwa dzielnie zmaga się ona z trudami z tym związanymi. Młodszy syn jest chory i wszystko kręci sie wokol jego choroby. Specjalna dieta, nadzor zeby nie zjadł czegos co moze mu zaszkodzic i przede wszystkim walka z chorym systemem opieki zdrowotnej. to wszystko na głowie mojej najdroższej. oczywiscie pomagam jak mogę ale praca zawodowa ogranicza moj udzial w tym wszystkim. A ona dzielnie walczy 24h na dobę. Z doswiadczenia wiem ze aby jej pomoc nie zwariowac podrzucam co jakis czas dobrą ksiazke zeby sie oderwala na moment od codziennosci. i wiem ze to dziala, dlatego tez chciałbym dla niej wygrac tą książkę

Najbardziej odwazną osobą z mojego otoczenia jest moja Żona. Z racji etapu przez który przechodzimy tj. wychowanie potomstwa dzielnie zmaga się ona z trudami z tym związanymi. Młodszy syn jest chory i wszystko kręci sie wokol jego choroby. Specjalna dieta, nadzor zeby nie zjadł czegos co moze mu zaszkodzic i przede wszystkim walka z chorym systemem opieki zdrowotnej. to...

Z natury jestem raczej strachliwa, chociaż wolę określać mój styl życia jako asekurancki. Dlatego od zawsze podziwiałam ludzi, którzy w swojej pracy muszą wykazać się właśnie odwagą. Jednym z nich jest mój szwagier. Wstąpił do straży pożarnej z powołania i sam uważa swoją pracę jako służbę. Brał udział w wielu akcjach i zawsze wystawia się zarówno w przenośni jak i rzeczywistości na pierwszy ogień. Swojej żonie zanim jeszcze się pobrali zakomunikował, że jeśli będzie musiał na akcji zaryzykować życiem to zrobi to, ponieważ taką wybrał ścieżkę a ona towarzysząc mu przez resztę życia musi być tego świadoma. Rzadko kiedy opowiada o tym czym zajmował się danego dnia, nawet jeśli sprawa była głośna w mediach. Na pytanie o szczegóły zbywa wszystkich oznajmiając, że wykonywał tylko swoją pracę. Nigdy nie pytałam się czy czegoś się boi, ale w jego oczach nigdy nie widziałam strachu.

Z natury jestem raczej strachliwa, chociaż wolę określać mój styl życia jako asekurancki. Dlatego od zawsze podziwiałam ludzi, którzy w swojej pracy muszą wykazać się właśnie odwagą. Jednym z nich jest mój szwagier. Wstąpił do straży pożarnej z powołania i sam uważa swoją pracę jako służbę. Brał udział w wielu akcjach i zawsze wystawia się zarówno w przenośni jak i...

Osobę, którą podziwiam za jej odwagę jest moja babcia. To starsza kobieta, która zdecydowanie już podupadła na zdrowiu, niemniej jednak życie nigdy jej nie oszczędzało, ale ona nigdy się nie poddawała i odważnie kroczyła przed siebie.
Sam fakt, że lata w których żyła nie były łatwe. Przetrwała czasy wojny, poznała ich okrucieństwo i bezwzględność. Urodziła córeczkę, która jednak zmarła po trzech dniach od narodzin. Nie przeraziło jej to, następnie miała jeszcze trzech synów. Miała odwagę walczyć o swoje marzenia posiadania potomstwa i doczekała trzech synów. Niemniej jednak średni z nich w wieku 40 lat zmarł w skutek choroby nowotworowej. Następnie najstarszego syna, a mojego tatę, zabrała ta sama choroba. Ona wszystko przetrwała. Okrutnie cierpiała, ale nie zabrakło jej siły i odwagi by żyć. Nie miała łatwego życia. Podjęła się ciężkiego zadania prowadzenia gospodarstwa, któremu podołała. Zdecydowanie to najodważniejsza kobieta i osoba, jaką w życiu spotkałam i którą podziwiam!

Osobę, którą podziwiam za jej odwagę jest moja babcia. To starsza kobieta, która zdecydowanie już podupadła na zdrowiu, niemniej jednak życie nigdy jej nie oszczędzało, ale ona nigdy się nie poddawała i odważnie kroczyła przed siebie.
Sam fakt, że lata w których żyła nie były łatwe. Przetrwała czasy wojny, poznała ich okrucieństwo i bezwzględność. Urodziła córeczkę, która...

Jim Morrison powiedział : "Ludzie boją się śmierci bardziej nawet niż bólu". Dlatego podziwiam moją koleżankę, która jest wolontariuszką w hospicjum. Czy masz odwagę spojrzeć w oczy osobie, która jest świadoma tego, że umiera? Co byś jej powiedział ? Czy potrafisz spędzać czas z kimś, którego dni na tym świecie są policzone? Jakbyś się zachowywał w jej towarzystwie? Moja koleżanka dzielnie zmaga się z bezradnością wobec śmierci obcych osób. Potrafi nieść ulgę, spokój, współczucie, dodać pewności, że umierający nie egzystuje sam i do końca swego życia jest ważny, bo jest CZŁOWIEKIEM. Po prostu przy nim trwa, trzyma za rękę. Tylko tyle i aż tyle. Nieważne, że to obca osoba, bo już po pierwszej minucie rodzi się między nią a chorym wyjątkowa więź...Ona tak jak Mały Książę wie, że "Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela".

Jim Morrison powiedział : "Ludzie boją się śmierci bardziej nawet niż bólu". Dlatego podziwiam moją koleżankę, która jest wolontariuszką w hospicjum. Czy masz odwagę spojrzeć w oczy osobie, która jest świadoma tego, że umiera? Co byś jej powiedział ? Czy potrafisz spędzać czas z kimś, którego dni na tym świecie są policzone? Jakbyś się zachowywał w jej towarzystwie?...

Lekcje z Coco Chanel to chwile przepełnione miłością, pachnące wspomnieniami, emanujące rodzinną atmosferą, choć paradoksalnie smakujące dodatkami francuskiej szkoły. A to wszystko dzięki sobie samej. No trochę dzięki sile i odwadze w kreowaniu własnego, lepszego życia dzięki swojej pasji i wbrew przeciwnościom losu trochę też. Czym pachnie dla mnie bohaterka?! Odpowiadam: chanelowską świadomością siebie ! Ale cudze chwalimy swego nie znamy! Skromna babcia w tle to już znana mi z autopsji najlepsza pod słońcem nauczycielka chanelka:)

Lekcje z Coco Chanel to chwile przepełnione miłością, pachnące wspomnieniami, emanujące rodzinną atmosferą, choć paradoksalnie smakujące dodatkami francuskiej szkoły. A to wszystko dzięki sobie samej. No trochę dzięki sile i odwadze w kreowaniu własnego, lepszego życia dzięki swojej pasji i wbrew przeciwnościom losu trochę też. Czym pachnie dla mnie bohaterka?! ...

Zazwyczaj, kiedy pytają nas o bohaterów szukamy ich w czasach wojennej zawieruchy. Myślimy o dziadku, który walczył na froncie, o babci wywiezionej na roboty do Rzeszy. I tu nasuwa się pytanie, czy odwagą można wykazać się tylko w sytuacjach zagrożenia życia? Przyznam, że ja również po przeczytaniu treści konkursu zaczęłam myśleć o przodkach. I w tym momencie dostałam wiadomość od swojej przyjaciółki. Wysłała mi zdjęcie, jak razem ze swoją dziesięcioletnią córką pieką ciasto. Obydwie uśmiechnięte i rozradowane. Spojrzałam na swoją przyjaciółkę i pomyślałam „No tak, bohaterów nie trzeba szukać daleko”.
Moja przyjaciółka wraz z mężem, jak większość par po ślubie, zapragnęła powiększyć rodzinę. Długo starali się o dziecko, jednak bez skutku. Zaczęli myśleć o adopcji. Wiadomo, jak każdy, na początku chcieli jak najmłodsze maleństwo. Jednak nie jest tajemnicą, że najwięcej opuszczonych jest tych starszych dzieci, często borykających się z różnego rodzaju problemami. Po kilku wizytach w ośrodku, wielogodzinnych rozmowach moja przyjaciółka i jej mąż podjęli decyzję, że będą starać się o adopcję siedmioletniej dziewczynki. Nie był to łatwy przypadek, gdyż dziewczynka została odebrana biologicznym rodzicom i w wyniku traumatycznych przeżyć przestała mówić.
Prawdziwymi bohaterami w moim otoczeniu są moja przyjaciółka i jej mąż. Obydwoje wykazali się wielką odwagą, biorąc na siebie odpowiedzialność i decydując się na otoczenie opieką i miłością dziecka ogromnie skrzywdzonego. Stawiali czoła wielu trudnościom, początki były bardzo ciężkie. Jednak teraz dzięki nim, ta dziewczynka ma kochającą rodzinę, mówi, rozwija się, uśmiecha. A przecież kiedy uśmiecha się dziecko, to tak jakby śmiał się cały świat.

Zazwyczaj, kiedy pytają nas o bohaterów szukamy ich w czasach wojennej zawieruchy. Myślimy o dziadku, który walczył na froncie, o babci wywiezionej na roboty do Rzeszy. I tu nasuwa się pytanie, czy odwagą można wykazać się tylko w sytuacjach zagrożenia życia? Przyznam, że ja również po przeczytaniu treści konkursu zaczęłam myśleć o przodkach. I w tym momencie dostałam...

Podziwiam odwagę pacjentów, z którymi na co dzień pracuję. Podziwiam ich siłę, determinację i chęć życia. Uczę się przy nich pokory. Doceniam każdy ich uśmiech, każdy miły gest, na które tak trudno się zdobyć w chwilach cierpienia. Z odwagą mówią o śmierci, o samotności i o tym, czego żałują w życiu. Dają mi mnóstwo tematów do przemyśleń. Podziwiam ich odwagę w byciu szczerym ze samym sobą. Ich śmiałe poczucie humoru nieraz wprawiło mnie w zakłopotanie. A oni dalej walczą, pomimo bólu, strat i nieudanych prób.

Podziwiam odwagę pacjentów, z którymi na co dzień pracuję. Podziwiam ich siłę, determinację i chęć życia. Uczę się przy nich pokory. Doceniam każdy ich uśmiech, każdy miły gest, na które tak trudno się zdobyć w chwilach cierpienia. Z odwagą mówią o śmierci, o samotności i o tym, czego żałują w życiu. Dają mi mnóstwo tematów do przemyśleń. Podziwiam ich odwagę w byciu...