W mojej miejscowości jest pewien pałac.
Porośnięty przez drzewa i dzikie bzy. Latem roztaczają zapach duszącej słodyczy. Strach spojrzeć w okna pałacu, w obawie przed zobaczeniem czegoś strasznego. Dawniej była tam szkoła dla dziewcząt, domy mieszkalne. Kiedy budynek stał się ruiną zamieszkała w nim pewna staruszka. Później w nim zmarła. Jej ciało odkryto w makabrycznych okolicznościach.

Kiedyś wraz z moimi przyjaciółkami za pałacem, kręciłam film na lekcję. Nigdy nie zapomnę okropnego uczucia jakie nam tam towarzyszyło. Jakby zła energia próbowała się w nas wedrzeć. Usilne uczucie obserwowania, a także poczucie zagrożenia.

Każde miejsce skrywa swoją historię. Nie koniecznie dobrą.

W mojej miejscowości jest pewien pałac.
Porośnięty przez drzewa i dzikie bzy. Latem roztaczają zapach duszącej słodyczy. Strach spojrzeć w okna pałacu, w obawie przed zobaczeniem czegoś strasznego. Dawniej była tam szkoła dla dziewcząt, domy mieszkalne. Kiedy budynek stał się ruiną zamieszkała w nim pewna staruszka. Później w nim zmarła. Jej ciało odkryto w makabrycznych...

Gdzieś na granicy między jedną wsią a drugą znajduje się stary cmentarz. Otoczony siatką, która od dawna żadnej funkcji nie spełnia, zaniedbane cmentarzysko otoczone lasem i straszące tuż przy tym krótkim odcinku jezdni między jedną nowoczesną wioską, a drugą. Kiedyś i tu i tu kursowały wozy ciągnięte przez konie, kiedy koguty piały, że pora wstawać. Teraz na każdym podwórku stoi minimum jeden samochód, a o poranku słychać wyłącznie plotki ciekawskich sąsiadów co muszą wiedzieć wszystko o każdym i to nie tylko z własnej wsi, ale także z sąsiedniej wioski. Dużo się zmieniło, a na tym jednym odcinku drogi jakby nie zmieniło się nic. Wciąż dziury, znienacka spadające gałęzie, stara kapliczka tak zaniedbana, że grozi zawaleniem i dawna, lecz dla mieszkańców wciąż aktualna afera ze znalezionym tajemniczym ciałem. Zakończono tam czyjeś życie, jednak do tej pory nie wiadomo kto to był, ani kim był sprawca. To miejsce zawsze będzie miało swoją grozę, swoje miejsce i własną zagadkową przeszłość, która zniechęca z oddali nie dając o sobie zapomnieć.

Gdzieś na granicy między jedną wsią a drugą znajduje się stary cmentarz. Otoczony siatką, która od dawna żadnej funkcji nie spełnia, zaniedbane cmentarzysko otoczone lasem i straszące tuż przy tym krótkim odcinku jezdni między jedną nowoczesną wioską, a drugą. Kiedyś i tu i tu kursowały wozy ciągnięte przez konie, kiedy koguty piały, że pora wstawać. Teraz na każdym...

Jest jedno szczególne miejsce, które mimo upływu lat niezmiennie mnie przeraża. Szczerze wolę je unikać z racji zaszłych tam makabrycznych zdarzeń. Mowa tu o szlacheckim dworku, który został zrabowany i doszczętnie spalony przez bolszewicką zarazę w 1920 roku. Opustoszałe, malownicze ruiny skrywają historię zbrodni na ich mieszkańcach. Według podań mojej prababki, służącej we dworze, starego szlachcica-ojca rodziny związano i żywcem stratowano przez galopujące konie. Panią matkę, uprzednio postrzeloną, powieszono we własnej sypialni. Nadzwyczaj okrutnie najeźdźcy ze wschodu rozprawili się z nastoletnimi córkami. Najpierw zostały wielokrotnie brutalnie zgwałcone, potem zwyczajnie poderżnięto im gardła. Podobno co roku, w rocznicę tych wydarzeń, można usłyszeć tętent biegnących koni, przeraźliwe krzyki rozpaczy, strzały, śmiech morderców i płacz mordowanych. Pewnego wieczoru widziałem kilkoro ludzi w niecodziennych strojach, kręcących się w pobliżu dworu. Kobieta w białej sukience siedziała na schodach, oparta o kolumnę czegoś, co musiało stanowić ganek, i rozczesywała włosy. Uciekłem, gdy usłyszałem dochodzącą z ruin smutną melodię wygrywaną na fortepianie...

Jest jedno szczególne miejsce, które mimo upływu lat niezmiennie mnie przeraża. Szczerze wolę je unikać z racji zaszłych tam makabrycznych zdarzeń. Mowa tu o szlacheckim dworku, który został zrabowany i doszczętnie spalony przez bolszewicką zarazę w 1920 roku. Opustoszałe, malownicze ruiny skrywają historię zbrodni na ich mieszkańcach. Według podań mojej prababki, służącej...

Ciepła letnia noc, gwiazdy na niebie i ja w samochodzie romansuje z pewnym przystojniakiem. Brzmi jak początek romantycznej historii, gdzie wszystko kończy się szczęśliwie. Niestety nie dziś.
Przystojniak postanowił, że pojedziemy w ciekawe miejsce. Głupia i młoda ja oczywiście się zgodziłam, jak taki mężczyzna mógłby być zły?
Wjechaliśmy w las i wysiedliśmy z auta. Przystojniak wziął mnie za rękę i poszliśmy w stronę ciemności, a co tam było? CMENTARZ! Od razu poczułam czyjąś obecność i głosy. Czy to prawda czy tylko moja wyobraźnia? Czy ja akurat puściłam rękę chłopaka? Czy on ucieka do samochodu z uśmiechem na ustach i odjeżdża? Czy ja akurat zostałam tu sama? Usłyszałam kroki i jakby głos dziecka... i zemdlałam. Nie wiem co było dalej, ale obudziłam się już w samochodzie. Do dziś boję się tego lasu i omijam szerokim łukiem. Z głupoty się wyrasta, ze strachu niestety nie.

Ciepła letnia noc, gwiazdy na niebie i ja w samochodzie romansuje z pewnym przystojniakiem. Brzmi jak początek romantycznej historii, gdzie wszystko kończy się szczęśliwie. Niestety nie dziś.
Przystojniak postanowił, że pojedziemy w ciekawe miejsce. Głupia i młoda ja oczywiście się zgodziłam, jak taki mężczyzna mógłby być zły?
Wjechaliśmy w las i wysiedliśmy z auta....

Niedaleko mojego domu jest dziki las. Powykręcane drzewa pną się ku górze, walcząc między sobą o słońce, pokrzywy i zarośla nie dają przejść. Zdziczałe jabłonki i jeżyny przypominają, że kiedyś były tam ogródki działkowe. Obok lasu płynie mała rzeczka, której nazwy nikt nie pamięta. Oddziela ona to, co żywe i to, co nie należy już do tego świata - las i cmentarz. Cmentarz jest wielki, w noc wszystkich świętych znicze widać z lasu, który wydaje się wtedy należeć do zmarłych. Za dnia to miejsce nie wydaje się straszne, ale nocą - owszem. Często można usłyszeć jakieś szuranie w zaroślach, czasami można nawet zobaczyć jakąś sowę albo nietoperza, i to w środku wielkiego miasta. Nigdy nie chodzę tam sama nocą, za bardzo się boję.

Niedaleko mojego domu jest dziki las. Powykręcane drzewa pną się ku górze, walcząc między sobą o słońce, pokrzywy i zarośla nie dają przejść. Zdziczałe jabłonki i jeżyny przypominają, że kiedyś były tam ogródki działkowe. Obok lasu płynie mała rzeczka, której nazwy nikt nie pamięta. Oddziela ona to, co żywe i to, co nie należy już do tego świata - las i cmentarz. Cmentarz...

Pamiętacie program telewizyjny Nie do wiary? I tą wzbudzającą dreszcz muzykę z czołówki? Ja pamiętam aż za dobrze, do tej pory mam ciarki kiedy prowadzący pan Marcin Trojanowski monotonnym i ściszonym głosem zapowiadał kolejną historie nawiedzonego miejsca... I właśnie w taki sposób dowiedziałam się o istnieniu domu w Izbicy... Według legend miało tam straszyć... Ponoć kobieta tam mieszkająca zamordowała swoje dzieci, a potem popełniła samobójstwo... Według innej wersji dom zbudowano na miejscu egzekucji żydowskich dzieci dokonanej podczas II wojny światowej przez Niemców, i dlatego słychać tam ich krzyki i płacz... Całej ponurej scenerii grozy dodawały święte obrazki w oknach oraz nocne kadry ekipy filmującej... Po takim przedstawieniu historii domu, okraszonej dużą ilością reklam i budujących ją niedopowiedzeń, jedyne czego pragnęłam to zapomnieć o tym co widziałam i wydawało mi się, że słyszałam podczas emisji programu... Po kilku latach szukając informacji o domu z Izbicy, trafiłam na artykuł, w którym autorzy odwiedzili dom i zdali szczegółową relację z ich małego śledztwa... Okazało się, że właścicielem domu jest człowiek, który wyjechał za granicę do pracy i zabrał ze sobą dzieci... Kiedyś mieszkała tu jego żona, która prawdopodobnie była chora psychicznie i często miała napady histerii, podczas których krzyczała i waliła w okna... Dlatego stąd pojawiła się historia o nawiedzeniu... Dom nie jest również zaniedbany jak przedstawiła to telewizja, raz do roku właściciel przyjeżdża i dokonuje renowacji, w czasie jego nieobecności doglądaniem posesji zajmuje się jego sąsiad... Właśnie sąsiad? Otóż tak, okazuje się, że dom nie stoi na uboczu tylko pomiędzy dwoma budynkami... Podsumowując cieszy mnie fakt, że to wszystko bujdy na resorach i mam nauczkę by ślepo nie wierzyć telewizji... Magia szklanego ekranu potrafi ubarwić nawet z pozoru zwyczajną historię... Ale cóż mogła o tym wiedzieć 11 latka, która kryła się pod kocem i spała z zapaloną lampką, po każdym obejrzanym odcinku... XD XD XD

Pamiętacie program telewizyjny Nie do wiary? I tą wzbudzającą dreszcz muzykę z czołówki? Ja pamiętam aż za dobrze, do tej pory mam ciarki kiedy prowadzący pan Marcin Trojanowski monotonnym i ściszonym głosem zapowiadał kolejną historie nawiedzonego miejsca... I właśnie w taki sposób dowiedziałam się o istnieniu domu w Izbicy... Według legend miało tam straszyć... Ponoć...

Jestem dużą dziewczynką – za mną już pół wieku. Wszystkie „nadprzyrodzone” rzeczy staram się racjonalnie wytłumaczyć: ginące w domu przedmioty przypisuję mojemu zapominalstwu i rozkojarzeniu, nocne stukanie-pukanie powodują snujący się sąsiedzi lub woda w rurach. A kiedy budzi mnie ze snu chłodny dotyk na czole wiem, że to tylko „dotyk” mojej bujnej wyobraźni. Ale jako dziecko wierzyłam we wszystko: kosmitów, duchy, wampiry, zombi. Wierzyłam w …. .
Mieszkając na wsi w dużym starym domu z ogrodem często odwiedzałam przyjaciółkę z sąsiedztwa. Nasze wspaniałe zabawy zatracały w nas poczucie rzeczywistości i czasu. Przeciągały się do godzin wieczornych i cóż… trzeba było w końcu wracać do domu. Wąska dróżka na skróty do domu prowadziła przez ciemny ogród koło gęstych krzaków bzu, w głębi których stał stary, rozwalający się… kibel. Od daaaawna już nikt z niego nie korzystał. Niewielka gliniana budowla przechyliła się na bok i stała się siedliskiem różnego robactwa, pająków z długimi cienkim nóżkami, gryzoni i czort wie czego jeszcze. Na oderwanym zawiasie wisiały spróchniałe drzwi, które odkrywały głęboką czarną czeluść. Gdy wracając od koleżanki, zbliżałam się do tego miejsca, poziom mojej adrenaliny osiągał szczyt i załączało mi się turbodoładowanie. A gdy jeszcze sobie wyobraziłam, że łapią mnie jakieś kosmate łapy z długimi pazurami i ciągną mnie do starego kibla, to już biłam chyba wszystkie rekordu biegu na czas. Biegłam do domu niczym pershing.
Obecnie starego glinianego wychodka już nie ma. Został jedynie wielki krzew bzu, który przepięknie kwitnie wiosną. Zastanawiam się czasem, czy gdyby ten kibel tam nadal stał i gdybym miała koło niego teraz przejść nocą, czy minęłabym go bez żadnych emocji? Czy racjonalnie wytłumaczyłabym jęki płynące z jego wnętrza?

Jestem dużą dziewczynką – za mną już pół wieku. Wszystkie „nadprzyrodzone” rzeczy staram się racjonalnie wytłumaczyć: ginące w domu przedmioty przypisuję mojemu zapominalstwu i rozkojarzeniu, nocne stukanie-pukanie powodują snujący się sąsiedzi lub woda w rurach. A kiedy budzi mnie ze snu chłodny dotyk na czole wiem, że to tylko „dotyk” mojej bujnej wyobraźni. Ale jako...

Od dzieciństwa prześladowało mnie pewne miejsce, gdzie świat się na chwilę zatrzymywał. Mimo że byłam małym dzieckiem, to właśnie w tym miejscu zawsze czułam się zbrodniarzem niosącym na plecach winy całego świata. Kiedy zbliżałam się do tego miejsca czułam że złowrogie oczy obserwują mnie z wnętrza. Wiedziałam,że chcą mnie dopaść, wpędzić w poczucie winy i zawładnąć moją duszą.na Na drżących nogach zbliżałam się tam dobrowolnie poddając się tej torturze, chyba nie wiedziałam,że nie muszę tam chodzić. Teraz, gdy już jestem dorosła, to samo miejsce już nie jest dla mnie groźne. mijam je ze śmiechem i wiem,że to, co tam czyha, nie jest już w stanie mnie dopaść. Nic już nie muszę. To miejsce, to konfesjonał.

Od dzieciństwa prześladowało mnie pewne miejsce, gdzie świat się na chwilę zatrzymywał. Mimo że byłam małym dzieckiem, to właśnie w tym miejscu zawsze czułam się zbrodniarzem niosącym na plecach winy całego świata. Kiedy zbliżałam się do tego miejsca czułam że złowrogie oczy obserwują mnie z wnętrza. Wiedziałam,że chcą mnie dopaść, wpędzić w poczucie winy i zawładnąć moją...

Jeszcze tylko kilka metrów i będę bezpieczna - pocieszam się w myślach, mijając przydrożne zarośla, drzewa oraz pozostałości po nieistniejącej już hurtowni. Podążam nieoświetloną drogą, biegnącą poza zabudowaniami, którą uczęszczają tylko moi koledzy z pracy (w większości samochodami), koczujący w pustostanie bezdomni i - od pewnego czasu – dziki. Żadna przyjemność skoro świt deptać tą dróżką dzień w dzień do pracy. Nic nie widać, za to co chwilę słychać trzask gałązek i inne dziwne dźwięki, szmery. Włos jeży się na głowie, serduszko coraz szybciej bije, instynktownie przyśpieszam kroki. Moja wybujała wyobraźnia tym razem wcale nie pomaga. Tym bardziej, że kiedyś byłam świadkiem, jak rano z jednego drzewa zdejmowano wisielca, a niedawno drogę przeszła mi locha z ośmioma małymi pociechami…Sceneria godna horroru! Od zakładowej bramy dzielą mnie już tylko cztery metry, będzie dobrze, dwa metry …uff! Tym razem się udało! Chyba mało kto z taką radością jak ja przekracza rano próg miejsca zatrudnienia.

Jeszcze tylko kilka metrów i będę bezpieczna - pocieszam się w myślach, mijając przydrożne zarośla, drzewa oraz pozostałości po nieistniejącej już hurtowni. Podążam nieoświetloną drogą, biegnącą poza zabudowaniami, którą uczęszczają tylko moi koledzy z pracy (w większości samochodami), koczujący w pustostanie bezdomni i - od pewnego czasu – dziki. Żadna przyjemność skoro...