Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Książkoholik14
Arecki
Zuzanna Mucha
bartus20
mmizi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Książkoholik14
Arecki
Zuzanna Mucha
bartus20
mmizi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Ciemna noc spowiła Hajnówkę.Mrok ukrył to co niebezpieczne dla ludzkiego stworzenia.Tej nocy znów leżałam koło smacznie śpiącego Jana,struchlała o własne życie.Wiedziałam,że przyjdzie Ona.Tym razem byłam na to przygotowana.Amulet od szeptuchy,woreczek soli z lawendą na szyi i serce napełnione wiarą,że wkrótce to horrendum się zakończy.Bycie tą drugą zawsze ma swoje konsekwencje,jak widać nawet jeśli konkurujesz ze zmarłą żoną - Południcą.W aurze pokoju coś zaczęło się zmieniać.Nadchodziła,niosąc ze sobą odór zepsutego ciała niesionego burzowym letnim powietrzem.Mięśnie napięte do granic możliwości,jestem gotowa do pojedynku.Południca nic nie mówi,tylko bezszelestnie podpływa do łóżka,w karykaturze ręki trzyma sierp.Nie wie,że zaraz zakończy się kres jej astralnego żywota i zostanie zesłana do piekieł.Teraz albo nigdy!
-Hagan fuego!Południco, pomiocie szatana, znikniesz na wieki z duszy obrzezana.Nic tu po Tobie maro nieczysta Krista, Krista, Krista.
Rzuca się na mnie, w ostatniej chwili zrywam woreczek i jego zawartość sypię jej w oczy.Słyszę krzyk,oczy mam zamknięte,a po policzku płynie stróżka ciepłej cieczy.Serce wali jak oszalałe.Policzek przeszywa ostry ból.Obolała podchodzę do szyby i widzę w odbiciu twarz młodej,okaleczonej dziewczyny.A więc to taką cenę przyszło mi zapłacić za miłość?To o tym mówiła szeptucha.Dobrze, że żyję.To najważniejsze,w reszcie Pan Bóg dopomoże.Wierzę w to szczerze.

Ciemna noc spowiła Hajnówkę.Mrok ukrył to co niebezpieczne dla ludzkiego stworzenia.Tej nocy znów leżałam koło smacznie śpiącego Jana,struchlała o własne życie.Wiedziałam,że przyjdzie Ona.Tym razem byłam na to przygotowana.Amulet od szeptuchy,woreczek soli z lawendą na szyi i serce napełnione wiarą,że wkrótce to horrendum się zakończy.Bycie tą drugą zawsze ma swoje...

Jako że sama od jakiegoś czasu przypominam słowiańskiego demona, nie musiałabym się specjalnie wysilać, żeby załatwić pierwszą lepszą strzygę. Blada cera wampirzycy, rozczochrane włosy wiedźmy, a do tego podkrążone czerwone oczy narkomanki – taką oto metamorfozę przeszłam w trakcie pisania pracy magisterskiej. Podrygująca ze zdenerwowania i grożąca niekontrolowanym wybuchem przypominam tykającą bombę. Każda strzyga na mój widok sama by uciekła gdzie pieprz rośnie. Już sama atmosfera rozdrażnienia i chorobliwego podniecenia, którą emanuję i którą z każdym kolejnym dniem podsycam coraz bardziej nowymi dawkami stresu, odepchnęłaby nieszczęśnicę ode mnie na dobre sto metrów. A gdyby i to nie pomogło, i chciała mi za wszelką cenę przeszkodzić w pisaniu, doprowadzona do ostateczności wybuchnęłabym bezsilnym płaczem, zawodząc niczym banshee i rzucając w strzygę literaturą podmiotu i przedmiotu, ciężkimi jak cegła dwujęzycznymi słownikami, a w ostateczności nawet lampką nocną. Kto wie, może wtedy wzięłaby mnie za swoją krewniaczkę i chciała pocieszyć? Poczekałabym, aż usiądzie, po czym chuchnęłabym jej znienacka w twarz swoim czosnkowym oddechem, który zawdzięczam zamiłowaniu do sałatek okraszonych sosem o tymże smaku. To już by ją na pewno ścięło z nóg!

Jako że sama od jakiegoś czasu przypominam słowiańskiego demona, nie musiałabym się specjalnie wysilać, żeby załatwić pierwszą lepszą strzygę. Blada cera wampirzycy, rozczochrane włosy wiedźmy, a do tego podkrążone czerwone oczy narkomanki – taką oto metamorfozę przeszłam w trakcie pisania pracy magisterskiej. Podrygująca ze zdenerwowania i grożąca niekontrolowanym wybuchem...

Ta sobota nie różniła się niczym od kilku poprzednich. Cisza, spokój, ognisko na dzikiej plaży i my - Klaudia, Ola i Aśka. No dobra, wcale nie było tak cicho, planowałyśmy do samego rana smażyć kiełbaski, przepłukiwać gardło winem i śpiewać ulubione piosenki. Sielanka trwała równo do godziny 24. Usłyszałyśmy świst, podmuch zimnego wiatru, który na sierpniową noc był mocno nietypowy. Następny był dźwięk przypominający pocieranie o tablicę paznokcia, to był moment, gdy poważnie się przeraziłyśmy. Jednak apogeum strachu nastąpiło, gdy na skraju lasu stanęła ona, pół ciała pięknej blondynki z niebieskim okiem, druga połowa najstraszniejszego potwora jakiego mogłam widzieć w obejrzanych licznie horrorach. W strachu człowiek dostaje niebywałej mocy, zdolności i siły. Tak też było w naszym przypadku, dziewczyny wyciągnęły nożyki do nacinania kiełbasek (dość słaba broń, no ale), ja pobiegłam ile sił w nogach do auta po gaśnicę, która pozwoliła nam zachować cenne chwile. Strzyga oberwała pianą, która ją oślepiła, wtedy mogłyśmy działać. Jako dobre harcerki związałyśmy potworną piękność i wrzuciłyśmy do bagażnika informując w tej samej chwili policję o tym okropieństwie. Policja przywiozła ze sobą szamana, speca od potworów, coś ala wiedźmina, który rozprawił się z paskudą w dziesięć minut. Nasza tradycja biwakowa przeistoczyła się w przyjemne domówki, może odrobinę mniej klimatyczne, ale za to bezpieczniejsze.

Ta sobota nie różniła się niczym od kilku poprzednich. Cisza, spokój, ognisko na dzikiej plaży i my - Klaudia, Ola i Aśka. No dobra, wcale nie było tak cicho, planowałyśmy do samego rana smażyć kiełbaski, przepłukiwać gardło winem i śpiewać ulubione piosenki. Sielanka trwała równo do godziny 24. Usłyszałyśmy świst, podmuch zimnego wiatru, który na sierpniową noc był mocno...

Wielu ludzi nie wierzy już w potwory. W dobie internetu wszystkiemu przypisuje się racjonalne wytłumaczenie do tego stopnia, że często nie zauważy się potwora, dopóki cię nie dotknie. Klaudia dostawała coraz mniej zleceń, zawód żniwiarza coraz szybciej wymierał. Ludzie byli niewdzięczni za uratowanie życia, gdy dziewczyna przypadkiem uszkodziła coś tak mało cennego jak kubek czy szyba - wypadki przy pracy się zdarzały, a ona sama często ledwo uchodziła z życiem. I zamiast podziękowań dostawała krzywe spojrzenia rzucane w jej stronę, gdy tylko odwróciła się plecami.

Toteż jak wielkie było jej zdziwienie, gdy dzisiaj usłyszała od obcej staruszki o południcy, która ponoć od blisko miesiąca zsyłała na jej męża potworne bóle głowy, gdy pracował w południe. Demon nie ośmielał się zabijać od razu, w okolicy było zbyt wiele ludzi. Zamiast tego powoli wykańczał staruszka, ukazując się jako mały wir powietrzny.

Klaudia szybko zebrała potrzebne rzeczy, wrzuciła je do bagażnika i razem ze staruszką pojechała do Młynowa, które leżało niedaleko jej Zielonowody. Na miejscu wypytała wszystkie stare gospodynie domowe, czy kiedyś nie zmarła tu kobieta, która była albo przed, albo zaraz po ślubie.
- Ano była taka jedna - odezwała się babuleńka z siwymi włosami przewiązanymi kwiecistą chustką. Miała na oko osiemdziesiąt lat. - Zosia, piękna dziewczyna. Zmarła w połogu jakieś trzydzieści lat temu, jej mąż Jarek samotnie wychowywał synka. Oprócz niej nie było nikogo.
- Czy mogłabym porozmawiać z Jarkiem? Prawdopodobnie właśnie Zosia stała się południcą i teraz męczy miejscowych. Będę potrzebować żelaznego sierpa i czegoś, co kojarzyłoby się Zosi z jej ślubem.

Gospodynie w zastraszającym tempie przyprowadziły do Klaudii Jarka z welonem ślubnym. Koronkowy materiał był już szary i nadjedzony przez mole, a pan Jarek mocno po pięćdziesiątce, ale więcej nie było potrzebne dla żniwiarza.

Następnego dnia razem z sierpem, Jarkiem i welonem tuż przed południem udała się na pole. Czekała, aż gdzieś w pobliżu utworzy się mały wir. I rzeczywiście, niedługo jeden zobaczyła. Jak miniaturowe tornado zbliżał się do nich, przyjmując kształt kobiety. Młoda dziewczyna była piękna, nadal ubrana była w suknię ślubną.
- Zosia! - wykrzyknął mężczyzna na jej widok, i chciał ruszyć jej na spotkanie, ale Klaudia powstrzymała go ramieniem.
- To już nie jest twoja żona. Jej dusza nie spocznie, dopóki nie zrobię swojej roboty.
Wyjęła małą zapalniczkę, przystawiając płomień do welonu, którym owinęła sierp. Południca zaczęła płonąć, ale się uśmiechała. W tamtej chwili na powrót była Zosią, ale wszyscy wiedzieli, że nic nie mogło jej pomóc.
- Wychowałem naszego syna - zawołał łamiącym się głosem Jarek, zanim południca zniknęła na dobre. - Nazwałem go Łukasz, tak jak chciałaś.
Chwilę później było już po wszystkim. Klaudia nie zebrała żadnych pochwał ani oklasków. Zamiast tego jeszcze przed zmrokiem wróciła do swojej Zielonowody. Przywykła do tego już dawno. Nigdy nie pozostanie w czyimś życiu na stałe. Wiedziała, że dla tych ludzi była tylko odrobinę lepsza od tych wszystkich demonów, na które polowała.

Wielu ludzi nie wierzy już w potwory. W dobie internetu wszystkiemu przypisuje się racjonalne wytłumaczenie do tego stopnia, że często nie zauważy się potwora, dopóki cię nie dotknie. Klaudia dostawała coraz mniej zleceń, zawód żniwiarza coraz szybciej wymierał. Ludzie byli niewdzięczni za uratowanie życia, gdy dziewczyna przypadkiem uszkodziła coś tak mało cennego jak...

Ta zmora mnie prześladuje. Pojawia się każdego wieczoru i nie daje zasnąć. Nocnica, bo tak właśnie jest nazywana odwiedza mnie od dnia odejścia mojego najlepszego przyjaciela i za każdym razem przeraża! Nie chcę żyć w ciągłym strachu, dlatego tym razem postanowiłam być przygotowana! Nie pozwolę się zniszczyć.
Tego wieczora zostajemy z Markusem razem, wyposażeni w miecze, sól i drewniane kołki. Nigdy nie wiadomo, czego można się spodziewać.
- Precz zmoro rozwścieczona, odejdź i opuść nas. Daj nam żyć w spokoju, bez zbędnych walk i nieporozumień. - wypowiadamy w kręgu usypanym z soli, gdzie na środku rozłożony jest z kołków krzyż. Wedle księgi zaklęć to właśnie powinno przegonić precz Nocnicę.
I tak się dzieję, tej nocy się nie pojawia... Chyba poskutkowało. Rytuał powtarzamy przez kolejne trzy dni. Być może okrutna zmora zniknie!

Ta zmora mnie prześladuje. Pojawia się każdego wieczoru i nie daje zasnąć. Nocnica, bo tak właśnie jest nazywana odwiedza mnie od dnia odejścia mojego najlepszego przyjaciela i za każdym razem przeraża! Nie chcę żyć w ciągłym strachu, dlatego tym razem postanowiłam być przygotowana! Nie pozwolę się zniszczyć.
Tego wieczora zostajemy z Markusem razem, wyposażeni w miecze,...

- Panie ja już czeci dzień nie śpię, jak to licho! Inno się położę, oko zmrużę, to przychodzi Zmora i mnie dusi. Budzę się, tchu złapać nie mogę, na piersi straszny ciężar. Krew mi musi demonica spijać, bo budzę się zmęczony jeszcze bardziej niż byłem.
- A w dzień próbowaliście spać? Mówio, że Nocnica w dzień nie nawiedza.
- Nie próbował żem. Ale jak to w dzień spać? Żniwa ido, a i obrządki się same nie zrobio. Nie lza w dzień spać, bo roboty moc.
- A może na odwrót śpijcie, głowę złóżcie tam gdzie zazwyczaj nogi.
- E tam, próbowałem tego, ale jakaś sprytna Zmora mi się trafiła w mig się połapała co i jak, noc tylko jedną spokonie przespałem, a potem znowu poczeła mie dusić, psia jej mać.
- A może lustro nad łóżkiem powiesić, Zmora podobno tak straszna jest, że jak swoje odbicie ujrzy to umknie w popłochu.
- Ano i tego próbowałem, nijak nie pomogło.
- To szkoda straszna, ale pomogę ci. Ty dzisiaj śpij, a ja przyjdę do cię i będę pilnował.
***
- I jak się spało?
- Ano wyspałem się jak nigdy, widziałeś Nocnicę?
- Nie, dzisiaj nie przyszła, jakby wiedziała, że pilnuję. Zresztą twój czarny kocur, też pilnował. Najpierw leżał koło ciebie, potem na piersiach ci siadł i w okno paczył, jakby Zmory czekał. Ale potem do mnie na kolana przyszedł, widząc, że nie śpię. No ale Zmora nie przyszła, przeklęta bestyja.

- Panie ja już czeci dzień nie śpię, jak to licho! Inno się położę, oko zmrużę, to przychodzi Zmora i mnie dusi. Budzę się, tchu złapać nie mogę, na piersi straszny ciężar. Krew mi musi demonica spijać, bo budzę się zmęczony jeszcze bardziej niż byłem.
- A w dzień próbowaliście spać? Mówio, że Nocnica w dzień nie nawiedza.
- Nie próbował żem. Ale jak to w dzień spać? Żniwa...

Rycerz Jerzy i jego oddziały zostały zaatakowane przez najeźdźców,a że na jego rycerskie wojsko nakłady pieniężne były niewielkie było ono słabe.Dlatego Rycerz Jerzy,który posiadał niezwykłe umiejętności łączenia się z zaświatami,nie zastanawiając się ani chwili wezwał na pojedynek postrach ludzkości,gada zwanego Żmijem ,który to sam napadł na jego rycerskie imperium.

To oto monstrum przybyłe z zaświatów miało stoczyć ze mną Rycerzem Jerzym i moimi wojskami pojedynek z którego zamierzałem wyjść zwycięsko.Żmij ogromne dziwadło o wielu głowach chciało pokonać moje wojska ,i zrównać z ziemią mój rycerski dwór.W celu jego pokonania Rycerz Jerzy zamienił się w żniwiarza,który stał na czele swojego wojska i przygotowywał ich do pojedynku.
Wcześniej Rycerz Jerzy poprosił swojego zwierzchnika króla,o większe pieniądze dla swojego wojska,i jako wasal ostrzegł go iż najeźdźca żąda od niego danin.Po kilku tygodniach przygotowań dofinansowane oddziały rycerza Jerzego były gotowe do walki.
Pojedynek odbył się za 3 dni i po trzech godzinach jego trwania Rycerz Jerzy zaczął powątpiewać w sukces,ponieważ przeciwnik jego i jego rycerskich oddziałów był tak mocny,iż za żadne skarby nie dało się go pokonać.Nawet używając szpady nie powaliłeś go na ziemię.
Widząc to Jerzy sam stanął do walki ze Żmijem i za którymś kolejnym uderzeniem swojej maczety rozciął jego cielsko na pół pozbawiając je życia.Ocalił w ten sposób swoje wojsko,dwór i samego siebie odnosząc wielkie zwycięstwo.

Rycerz Jerzy i jego oddziały zostały zaatakowane przez najeźdźców,a że na jego rycerskie wojsko nakłady pieniężne były niewielkie było ono słabe.Dlatego Rycerz Jerzy,który posiadał niezwykłe umiejętności łączenia się z zaświatami,nie zastanawiając się ani chwili wezwał na pojedynek postrach ludzkości,gada zwanego Żmijem ,który to sam napadł na jego rycerskie imperium.

To...

Biegła przez bór. Wrażenie, że płuca lada moment buchną jej żywym ogniem, potęgowało się z każdym krokiem. Ostatnie promienie słońca sączyły się niczym pasma babiego lata, oświetlając podążające za nią sylwetki. Zaskoczyła ich, kierując się w głąb lasu. W innym razie jej truchło dawno już spoczywałoby, zagrzebane pod butwiejącą ściółką. Oczy kobiety skakały ponad krzakami, spojrzenie ślizgało się między pniami, zaglądało za kamienie i kłody, wychwytywało poruszające się w gąszczu cienie, wychylające się coraz to liczniejszymi gromadami. Wbiegła pomiędzy mrugające nad bagnami błędne ogniki. Pokutujące dusze prowadziły ją bezpieczną ścieżką między zdradliwymi wodami. Zdyszana, wypadła na polanę. Przywarła do głazu we wnętrzu kamiennego kręgu. Ktoś zaklął na burzącego moczar Ćmucha. Zza linii drzew wyszło na nią trzech mężczyzn. Wymierzyli w jej stronę bełty kusz. Przy pasach zwisały im martwe łasiczki, którym nie dała rady pomóc. Mogła jedynie zniszczyć sidła. Roznieść je w drobny mak, wdeptać ze złością w ziemię. Resztę położyła na karb lasu. Leszy widział wszystko, strzegł swoich ziem przed potworami z ludzkich siedlisk. Nim bełty przeszyły powietrze, z podobnym im świstem uderzyły konary, chwytając i łamiąc chłopów równie lekko, co kruszy się chrust pod ognisko. W koronach zawył wiatr, rozmywając gasnące wrzaski w trwożną melodię. Kobieta, kątem oka dojrzała wielką sylwetkę, znikającą wraz z ognikami. Leszy zniknął i tylko księżyc zalśnił, wskazując jej drogę do domu.

Biegła przez bór. Wrażenie, że płuca lada moment buchną jej żywym ogniem, potęgowało się z każdym krokiem. Ostatnie promienie słońca sączyły się niczym pasma babiego lata, oświetlając podążające za nią sylwetki. Zaskoczyła ich, kierując się w głąb lasu. W innym razie jej truchło dawno już spoczywałoby, zagrzebane pod butwiejącą ściółką. Oczy kobiety skakały ponad krzakami,...