[7], [3], [8]
Zamykam oczy. Za chwile się znowu zacznie. Sztuczne uśmiechy, twarze. Ale raczej wypada być na Wigilii rodzinnej. Muszę tylko pamiętać, by nie zdenerwować się. Zacisnę zęby i grzecznie odpowiem. Jeszcze tylko dziś.
- A ta znowu się garbi. Wyprostuj się dzieciaku – mam 20 lat już od jakiegoś roku – Nikt cię nie zechce
-Jej i tak nikt nie chce. Jakaś taka głupia zawsze była. – odpowiada jakaś inna ciotka.
-Idź lepiej posprzątaj w kuchni. Do tego się nadasz najlepiej – odpowiada ojciec. Poszłam do kuchni. Oj, to będą inne święta.
– A może herbaty – Wołam. Słyszę tylko, że ma być szybko. Nikt nic nie podejrzewa. Robię herbatę prawie taką jak zawsze i zanoszę im. 8 herbat – 7 dla nich, 1 moja. Kładę tacę na stolę. I w tej chwili jedna z ciotek sięga ręką i przypadkiem strąca kubek na podłogę. Typowe. Odpowiadam, że posprzątam, a oni niech piją. I o to mi dokładnie chodziło. Herbatka posiada maleńką ilość narkotyku, który powoduje halucynacje. Dzięki temu mogę niedługo zacząć. Ubieram się we wcześniej przygotowany strój kostuchy i włączam głośną muzykę. Krzyczę na nich wszystkich, wręcz wydzieram się, że jeśli jeszcze raz zrobią mi krzywdę, śmierć po nich przyjdzie. Widzę ich strach. Robię inne dziwne rzeczy I wychodzę. W ten sposób się wyprowadzam i nie wrócę już nigdy. To były fajne święta. Zostawiam list, że odchodzę z Czarną Panią. I że wrócimy

[7], [3], [8]
Zamykam oczy. Za chwile się znowu zacznie. Sztuczne uśmiechy, twarze. Ale raczej wypada być na Wigilii rodzinnej. Muszę tylko pamiętać, by nie zdenerwować się. Zacisnę zęby i grzecznie odpowiem. Jeszcze tylko dziś.
- A ta znowu się garbi. Wyprostuj się dzieciaku – mam 20 lat już od jakiegoś roku – Nikt cię nie zechce
-Jej i tak nikt nie chce. Jakaś taka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6][4][8]

Najłatwiej było kupić zakładki do książek. Znalazła taką stronę w Internecie, gdzie zdolna artystka wyraźnie spełniała się w tworzeniu przepięknych, klimatycznych zakładek. Pewnie też kochała czytać… A może tylko lubiła tworzyć piękne przedmioty?
No dobrze, to teraz książka. Prawdziwa zagadka. Kryminał czy reportaż. A może biografia? Listy! Ostatnio wychodziło wiele ciekawych opracowań listów postaci znanych lub przypominanych z okazji różnych rocznic. Hmm… Jednak nie. Jeśli nie trafi w gust z nazwiskiem bohatera, nawet nie otworzy tej książki.
No, a jeśli lubi i czyta tylko książki kucharskie? Albo - brr! - poradniki? Na nowościach z tych półek zupełnie się nie znała. Omijała je szerokim łukiem.
No nie da rady. Za duży wybór. Kogo zapytać?
Zostanie chyba przy zakładkach. Samych?! Głupi pomysł! No dobrze, to do czego jeszcze pasują zakładki do książek? Do książek.
Albo….
No tak! Wreszcie miała pomysł. Przecież może kupić brulion, przepiękny, gruby zeszyt. Gdzieś jej mignęły takie w tym ogromnym sklepie. Jak nie wiadomo co się czyta, można sobie samemu napisać.
Zachichotała w myślach, wrócił jej dobry humor. Czuła się jak Demiurg, stworzyciel świata, a przynajmniej Nowego Autora.
W myślach już widziała tę historię opowiadaną za kilkanaście lat. Przy okazji jakiejś ważnej literackiej nagrody oczywiście. Ona, skromnie stojąca z boku, patrząca z czułym rozbawieniem na tłum rozgorączkowanych czytelników otaczających Autora. JEJ Autora.
A na początku była zakładka…

[6][4][8]

Najłatwiej było kupić zakładki do książek. Znalazła taką stronę w Internecie, gdzie zdolna artystka wyraźnie spełniała się w tworzeniu przepięknych, klimatycznych zakładek. Pewnie też kochała czytać… A może tylko lubiła tworzyć piękne przedmioty?
No dobrze, to teraz książka. Prawdziwa zagadka. Kryminał czy reportaż. A może biografia? Listy! Ostatnio wychodziło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [6] [5]

W domu panowała dziwna aura. Zdecydowanie nie pasowała do wigilijnego poranka. Niby trwała ta sama krzątanina, w kuchni powstawały dania takie jak zawsze, a cała rodzina była w komplecie. Niepokój unosił się jednak w powietrzu i z każdym kolejnym wdechem coraz bardziej panoszył się po ciele. Tylko moja mała wnuczka Maja zdawała się nie zauważać tego napięcia. Odkąd wstała, biegała po domu i pytała wszystkich kiedy będzie mogła otworzyć prezenty.
Przygnębiająca atmosfera była dla mnie tak męcząca, że zakręciło mi się w głowie. Mąż zaprowadził mnie na kanapę, zięć przyniósł szklankę wody, a córka była zmuszona dokończyć moje popisowe danie. Musiałam odpocząć choć chwilkę. Nie trwała ona jednak długo, ponieważ już po minucie do pokoju wparowała Maja.
- Babciu! Można już otwierać prezenty! Na niebie jest pierwsza gwiazda! Zobaczcie jaka jest ogromna! - wykrzykiwała radośnie. Zanim zaczęłam zapewniać ją, że to niemożliwe o tej porze, ciągnęła mnie już za rękaw w kierunku okna. Widząc jak nieznośna jest Maja, reszta rodziny postanowiła podjąć interwencję. Maja jednak nie zdążyła dostać bury, ponieważ już po chwili naszym oczom ukazał się ogromny meteoryt. Zbliżał się do nas w zastraszającym tempie. Później był tylko ogromny strach i krzyk. Katastrofa była nieunikniona. Zaczęłam się modlić. Nagle poczułam jak ktoś szarpie mnie za ramię...

- Wstawaj Krysia - obudził mnie rozbawiony szept męża. Obok nas siedziała reszta rodziny. Wszyscy powstrzymywali śmiech. Rozejrzałam się. Byliśmy w kościele. Cali i zdrowi. Zasnęłam na pasterce. Co za wstyd..
Droga do domu pełna była docinek mojego męża. Przerwał mu jednak zięć.
- Jeszcze nigdy nie widziałem tak jasnej nocy. Czy to możliwe żeby już wschodziło słońce?
- To Gwiazda Betlejemska- odpowiedziała Maja- Zobaczcie jaka jest ogromna!

[8] [6] [5]

W domu panowała dziwna aura. Zdecydowanie nie pasowała do wigilijnego poranka. Niby trwała ta sama krzątanina, w kuchni powstawały dania takie jak zawsze, a cała rodzina była w komplecie. Niepokój unosił się jednak w powietrzu i z każdym kolejnym wdechem coraz bardziej panoszył się po ciele. Tylko moja mała wnuczka Maja zdawała się nie zauważać tego napięcia....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [8] [9]

Reni w czerwieni.

W domu pachniało świerkiem. Świąteczne drzewko górowało nad wigilijnym stołem. Rozkosznie ozdobione mnóstwem zabawek i świateł, mieniło się i błyszczało, roztaczając wokół siebie niepowtarzalny blask. Nie każdy jednak wie, że gdy dorośli i dzieci odwracają wzrok, na zielonych gałązkach toczy się życie.
- Wygląda panienka zjawiskowo w tym roku – zagaił ołowiany Żołnierzyk.
Porcelanowa Tancerka, do której były skierowane słowa, zarumieniła się.
- Czy ktoś widział Reniferka? - zapytała Ptaszyna o srebrnych piórach – Jego gałązka jest pusta.
- Tak, tak, znowu się włóczy po całej choince. Ta oferma kiedyś ściągnie na nas kłopoty – Dziadek do orzechów narzekał, odkąd pierwszy raz został założony na drzewko.
- Hej, spójrzcie! Tam, nad stołem!
Reniferek, gorączkowo przebierając kopytkami, ześlizgiwał się po gałązce. Roztrącając igiełki coraz szybciej zbliżał się do jej końca i w żaden sposób nie był w stanie się zatrzymać. Aż wystrzelił spośród igliwia, poszybował w powietrze i po kilku chwilach wpadł do wazy z barszczem.
- Och, utonął… - z przerażeniem szepnęła Tancerka.
Wszyscy z napięciem wpatrywali się w taflę zupy. Nagle Reniferek wypłynął na powierzchnię, unosząc się na uszku.
- Musimy go ratować! - rozkazał Żołnierz – Bałwanki! Łapcie za wstążkę.
Opuściły ją jak linę. Reniferek złapał ząbkami za koniec tasiemki.
- Trzymaj się! - ćwierkała Ptaszyna.
- Tak jakby miał inne wyjście… - mruknął Dziadek.
W końcu udało się wciągnąć Reniego.
- Jej-hej, dziękuje wam reniferowo! Gdyby nie wy, wąchałbym choinkę od spodu – rzekł, wesoło machając złotym ogonkiem. Nie było jednak czasu na dalsze czułości.
- Uwaga, Mama idzie! - zawołała Ptaszyna.
Wszystkie zabawki pośpieszyły na swoje gałązki. Zajęły miejsca i obserwowały jak ich Rodzina zasiada do wigilijnej wieczerzy.
- Czemu Reni ocieka barszczem? - zapytała Mama, przyglądając się zabawce – Dzieci, bawi was to?
Najmłodsi popatrzyli na siebie zdziwieni. Spojrzeli na drzewko i do dziś są w stanie przysiąc, że złoty Reniferek do nich mrugnął.

[7] [8] [9]

Reni w czerwieni.

W domu pachniało świerkiem. Świąteczne drzewko górowało nad wigilijnym stołem. Rozkosznie ozdobione mnóstwem zabawek i świateł, mieniło się i błyszczało, roztaczając wokół siebie niepowtarzalny blask. Nie każdy jednak wie, że gdy dorośli i dzieci odwracają wzrok, na zielonych gałązkach toczy się życie.
- Wygląda panienka zjawiskowo w tym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3] [7] [8]
Leżę w basenie wypełnionym szkarłatem. Nie wiem kim jestem i skąd się tu wziąłem. Jestem nagi. Jest mi ciepło i przyjemnie. Dryfuję na pleckach spoglądając leniwie w górę, w sam środek oślepiającego mnie białego światła. Rozglądając się wokół dostrzegam białe brzuchy innych, którzy tak jak ja unoszą się na powierzchni krwistej cieczy. W moim umyśle krystalizuje się myśl: Kim jestem i po co istnieję? Jak długo już tu jestem? Zresztą nieważne. Jest mi dobrze. Obracam się powolutku tonąc w uczuciu szczęścia i euforii co pewien czas stykając się z którymś z moich pobratymców. Wyczuwam wśród nich podniosłą atmosferę oczekiwania, która także mnie zaczyna się udzielać. Na co czekamy? Czy coś ma się wydarzyć? Z resztą to też nieważne. Gdzieś w oddali słyszę muzykę. Jest żywa i radosna. Nagle ze światła wyłania się ogromny błyszczący przedmiot i nurkuje tuż obok mnie. Po chwili czuję, że powoli unoszę się do góry. Muzyka staje się teraz głośniejsza. Zaczynam rozróżniać słowa: „Przybieżeli do Betlejem pasterze, grają skocznie…” Z dołu dolatują do mnie podekscytowane głosiki mych współtowarzyszy: „łuuuuuchuuu leć bracie!”, „udało ci się, zostałeś wybrany!”, „spotkamy się na miejscu, żegnaj!”. Zaraz potem cała ich gromada śpiewa chórem „CHWAŁA NA WYSOKOŚCI !!! CHWAŁA NA WYSOKOŚCI !!!” . Następne co słyszę to potężny głos dochodzący gdzieś z góry, mówiący do kogoś: "synusiu barszczyku z uszkami ci nalałam, zjedz bo dobry". Czuję ekstazę spełnienia.

[3] [7] [8]
Leżę w basenie wypełnionym szkarłatem. Nie wiem kim jestem i skąd się tu wziąłem. Jestem nagi. Jest mi ciepło i przyjemnie. Dryfuję na pleckach spoglądając leniwie w górę, w sam środek oślepiającego mnie białego światła. Rozglądając się wokół dostrzegam białe brzuchy innych, którzy tak jak ja unoszą się na powierzchni krwistej cieczy. W moim umyśle krystalizuje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [3] [1]
24 grudnia
W domu panuje rozgardiasz i wrzawa. Wszyscy biegają z jednego pokoju do drugiego gorączkowo przygotowując się do kolacji.
Ania lubiła ten chaos, gdy cała rodzina zjeżdżała się do nich na Wigilię i wszyscy się krzątali po domu.
Dochodziła godzina 17.00, pierwsza gwiazdka już pojawiła się na niebie więc wszyscy zasiedli do stołu i podzielili się opłatkiem. Nagle wesołe rozmowy przerwał odgłos dzwonka do drzwi. Anna poszła otworzyć. W drzwiach ujrzała nieznajomego mężczyznę. Był trochę od niej starszy, miał dłuższe włosy i tygodniowy zarost. Wywoływał w Annie dziwny niepokój.
- Dobry wieczór. Czy znajdzie się miejsce przy waszym stole dla zbłąkanego wędrowca?
- Zapraszamy. - Anna usłyszała zanim zdążyła otworzyć usta. Za nią stał jej mąż i gestem zapraszał nieznajomego do środka.
Nieznajomy wszedł do domu, zdjął płaszcz i zasiadł przy stole na miejscu gdzie stał pusty talerz. Dalsza część wigilijnej kolacji przebiegała w miłej atmosferze. Wędrowiec wyjaśnił, że wracał do rodziny, ale niedaleko zepsuł mu się samochód, wezwał już pomoc, ale musi na nią poczekać kilka godzin. W samochodzie zaczęło dokuczać mu zimno, dlatego przyszedł. Wszyscy miło spędzali czas, ale Anna zauważyła, że nieznajomy ukradkiem zerka w jej kierunku. To wywołało w niej jeszcze większy niepokój.
Nadszedł czas otwierania prezentów. Wszyscy odszukali pakunki ze swoim imieniem i z zapałem zaczęli je otwierać. Anna wzięła torebkę zaadresowaną do niej, zajrzała do środka i nagle cały świat wokół zaczął wirować.
- Aniu dobrze się czujesz? - Obok Ani stał zatroskany mąż
- Tak, dobrze. Nagle rozbolała mnie głowa. To z przemęczenia. Pójdę do kuchni zaparzyć sobie herbaty. - Ale Ania wiedziała, że to nie zmęczenie. Obok prezentu kupionego przez rodzinę na dnie torebki ujrzała bransoletkę, którą zgubiła dawno temu podczas dramatycznego wydarzenia. Spojrzała na nieznajomego. Gdy ich spojrzenia się spotkały Annę aż przeszył dreszcz.
Weszła do kuchni, usiadła przy stole i zaczęła się zastanawiać kim jest człowiek, który siedzi w jej salonie i co o niej wie. W ręku trzymała bransoletkę a przed oczami powracały obrazy, które tak starała się wymazać ze swojego życia. Udawało się jej to już przez 30 lat aż do teraz.
- Pomoc już przyjechała.- Anna podskoczyła przerażona. Obok niej stał nieznajomy - Do widzenia - Powiedział, posyłając jej wymowny uśmiech, a Anna wiedziała, że się jeszcze zobaczą, że On wróci by zniszczyć ją i jej życie...

[6] [3] [1]
24 grudnia
W domu panuje rozgardiasz i wrzawa. Wszyscy biegają z jednego pokoju do drugiego gorączkowo przygotowując się do kolacji.
Ania lubiła ten chaos, gdy cała rodzina zjeżdżała się do nich na Wigilię i wszyscy się krzątali po domu.
Dochodziła godzina 17.00, pierwsza gwiazdka już pojawiła się na niebie więc wszyscy zasiedli do stołu i podzielili się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3][4][1]
W tym roku ku mojemu oburzenie i niezadowoleniu rodzice oznajmili mi, że tegoroczne Boże Narodzenie, spędzimy w górach. Byłam niezadowolona, ponieważ uważałam, że święta powinno spędzać się w domu. Rodzice argumentowali mi, że w ten sposób świata spędza coraz więcej osób.
Do Koziej Główki, dojechaliśmy 2 dni przed świętami. Pensjonat „Świerk” był uroczy i przytulny, jednak to nie zmieniło mojego nastawienia. Właściciele pensjonatu byli bardzo mili i zapewniali, że święta będą wyjątkowe. Jednak nikt nie mógł przewidzieć ,co przyniesie los. Kiedy następnego ranka się obudziła, byłam w szoku. Wszystko było zasypane. Okazało się, że w nocy przeszła burza śnieżna, która odcięła drogi dojazdowe. W tej sytuacji wszyscy goście pensjonatu zaangażowali się w przygotowania uroczystej wieczerzy. Dzięki temu poznałam fajną dziewczynę, która jak się okazało mieszkała, w tym samym mieście. Miałyśmy podobne zainteresowania i miałam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółkami, zwłaszcza,że Ala miała fajnego brata. Byłam zaskoczona jak dobrze czułam się, w towarzystwie nieznajomych. Atmosfera była wspaniała. Mimo że tegoroczne święta były wyjątkowe, wspólnie z rodzicami zadecydowaliśmy, że to ostatnie Boże Narodzenie spędzone poza domem.

[3][4][1]
W tym roku ku mojemu oburzenie i niezadowoleniu rodzice oznajmili mi, że tegoroczne Boże Narodzenie, spędzimy w górach. Byłam niezadowolona, ponieważ uważałam, że święta powinno spędzać się w domu. Rodzice argumentowali mi, że w ten sposób świata spędza coraz więcej osób.
Do Koziej Główki, dojechaliśmy 2 dni przed świętami. Pensjonat „Świerk” był uroczy i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1] [3] [4]
Jako miłośnik i entuzjasta kryminałów, co roku otrzymywałem książki. Bardzo lubiłem czytać i już nie mogłem doczekać się tegorocznej Gwiazdki. Bardzo lubiłem Boże Narodzenie. Wspólny czas w gronie rodzinnym, szczególnie w dzisiejszych czasach jest bardzo cenny.
Byłem jednak zaskoczony, gdy zamiast wymarzonej książki, pod choinką znalazłem małe pudełko. Kiedy je otworzyłem, moim oczom ukazała się fajka, z inicjałami SH, jak się okazało, był to gadżet związany z Sherlockiem Holmesem. Mimo że nie była to książka, byłem zadowolony z prezentu. Gdy wszyscy poszli spać, postanowiłem zapalić fajkę. Kiedy wziąłem ją do ust, zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Pokój zaczął wirować, a ja słyszałem jakieś głosy w głowie. Po chwili straciłem przytomność. Kiedy się obudziłem, okazało się, że jestem w jakimś starym pokoju. Bardzo się zdenerwowałem, pomyślałem nawet, że w fajce mogły być śladowej ilości jakiegoś narkotyku.
Nagle drzwi się otworzyły, do pokoju wszedł mężczyzna w średnim wieku, w garniturze i cylindrem na głowie.
- Mam nadzieję, że czujesz się już lepiej drogi Holmsie, bardzo nas nastraszyłeś.
- To jakieś jaja, pomyślałem. Przecież Sherlock to postać fikcyjna. Co się dzieje?
Najdziwniejsze w tej historii, było to, że nie mogłem się odezwać. Jednak mężczyzna, jak mniemam Doktor Watson, prowadził ze mną rozmowę, jakbym odpowiadał mu na pytania. Po chwili mężczyzna zachęcił mnie do założenia szlafroku i zejście na dół. Kiedy zakładałem porannik, za oknem zobaczyłem piękny, zaśnieżony Londyn, pełen bożonarodzeniowych dekoracji. Zamyślony zszedłem na dół. Byłem oniemiały, kiedy zobaczyłem piękne świąteczne drzewko i zastawiony stół z pieczonym indykiem.
- Pani Hudson, jak zwykle przeszła samą siebie. Zapraszam do stołu. Nagle do pokoju wpadł mężczyzna.
- Holmes, mamy kolejne morderstwo musisz pomóc.
W tym momencie obudziła mnie mama, zapraszając mnie na bożonarodzeniowe śniadanie.

[1] [3] [4]
Jako miłośnik i entuzjasta kryminałów, co roku otrzymywałem książki. Bardzo lubiłem czytać i już nie mogłem doczekać się tegorocznej Gwiazdki. Bardzo lubiłem Boże Narodzenie. Wspólny czas w gronie rodzinnym, szczególnie w dzisiejszych czasach jest bardzo cenny.
Byłem jednak zaskoczony, gdy zamiast wymarzonej książki, pod choinką znalazłem małe pudełko. Kiedy je...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6][8][3]

Xliv-ha stała w kuchni z tacą mącznych klusek i przyglądała się całej ceremonii. Ludzie na początku Mrozimy, obchodzili to swoje święto. To jej trzeci cykl w niewoli i choć wiele było dla niej niejasne, z każdym rokiem rozumiała więcej.
Nie słyszała nic poza poleceniami. Była sługą. Fioletowym dziwolągiem z ogonem i kocią mordą, jak zdarzało jej się usłyszeć.
Obroża, którą założyli jej pierwszego dnia tłumaczyła Ich mowę. Nadal nie wie jak to się dzieje. Na początku była przekonana, że wpuścili jej do głowy demona, który przekazuje Ich rozkazy, ale z czasem zrozumiała, że to podobny mechanizm, jak ten, który odpowiada za Słońce w izbie po zmroku. Gdy próbowała uciec, dowiedziała się o jeszcze jednej przerażającej funkcji jej nowej ozdóbki.
Ludzie obchodzili urodziny mężczyzny na krzyżu. Mówią, że umarł, a potem odżył, by uratować resztę świata przed wiecznym potępieniem. Izby przyozdabiają wtedy świecącymi przedmiotami i wnoszą do środka drzewo, które zdobią równie barwnie co resztę pomieszczeń. Nazywają je Choinką. W Ten wieczór zjeżdża się Ich więcej. Jedzą uroczystą wieczerzę, śpiewają pieśni i wręczają sobie dary. Jest miłość i wdzięczność.
Gdyby była tylko obserwatorem, gdzieś z oddali, powiedziałaby, że to piękny dzień.
Ale nie jest.
Zanim tu trafiła wiodła spokojne życie wraz ze swoją rodziną, w swojej krainie. Oni też mieli Święta. Pierwszego dnia nowej Pory Roku, dziękowali Naturze za minioną fazę cyklu i witali nowy okres. Najbardziej lubiła przejście Lattoplonu w Jeświatr, bo w tej fazie świętowała swój Dzień Przyjścia. Tego roku, gdy się pojawili, miała 14. cykli.
Nikt nie spodziewał się tego co się stało. Chciała wymazać z pamięci ten dzień, lecz wspomnienia wracały każdej nocy i nie pozwalały zapomnieć. Kiedyś budziła się z krzykiem, lecz dziś nie ma koszmarów. Obrazy pełne śmierci, krwi i ognia powracają co noc, ale zamiast żalu i cierpienia w jej sercu rośnie gniew, nienawiść i chęć zemsty.
Zemsty, która ziści się dziś. W dniu ich najpiękniejszego święta.

[6][8][3]

Xliv-ha stała w kuchni z tacą mącznych klusek i przyglądała się całej ceremonii. Ludzie na początku Mrozimy, obchodzili to swoje święto. To jej trzeci cykl w niewoli i choć wiele było dla niej niejasne, z każdym rokiem rozumiała więcej.
Nie słyszała nic poza poleceniami. Była sługą. Fioletowym dziwolągiem z ogonem i kocią mordą, jak zdarzało jej się usłyszeć.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [9] [4]

– Kiedyś wierzyłem. Ale teraz nie wierzę. Nie wierzę w święta, w te uśmiechy, w tę udawaną życzliwość, w ten brokat sypiący się z bombek...
– Masz prawo. Po tym co ona ci zrobiła – potwierdziłem.
– Najchętniej poleciałbym na Wyspy Zielonego Przylądka. Może tam nie obchodzą świąt...
– Chyba obchodzą.
– To gdzie uciec?
– Myślę, że do Amazonii. Albo do Turcji.
– Niech będzie Turcja. Jak najdalej od tych lukrowanych pierniczków.

Tę mowę nienawiści przerwał strażnik więzienny. Oznajmił, że godzina minęła i czas widzenia się skończył.

– Dobra, idę. Przyjdę w styczniu. Przyniosę ci szynkę, prawdziwą, nie w konserwie. Trzymaj się.

I poszedł. Jedyny przyjaciel. Jeszcze z dzieciństwa. Niedawno zostawiła go narzeczona. A może i ja zacznę nienawidzić świąt? Nie, pamięć o matce mi nie pozwala. Nasza uboga kawalerka zamieniała się w święta w królewski dwór. Barszcz czerwony nie był rzadką wodą z warzywami, którą jadłem na co dzień. Mogłem jeść dużo mandarynek. Bo były. A pod choinką zawsze był prezent. Mały, nieduży, ale mój. Wyjątkowy. I mama była taka uśmiechnięta. Miała wtedy mniej zmarszczek...To będzie moja druga Wigilia w więzieniu. Przede mną jeszcze trzy. Czy to powód by nienawidzić świąt? W grudniu ubiegłego roku malowaliśmy ściany w miejskim szpitalu. Razem z Tomkiem, też więźniem. Jeszcze dzień przed Wigilią malowaliśmy. Widzieliśmy jak pacjenci wychodzą na przepustkę do domu, na święta. Lecieli jak na skrzydłach, rozanieleni, szczęśliwi. Jakby do jakiegoś raju się wybierali. To wtedy pan Stanisław, który też wychodził na przepustkę, powiedział do mnie:

– Szymonku, nie życzę ci wolności. Jesteś wolny, bo mogłeś i dokonałeś wyboru - chcesz być dobrym człowiekiem.
– A błędy przeszłości?
– No cóż, te błędy i życie po nich przywróciły w tobie dobro, które wcześniej w tobie...umarło.

Jestem w więzieniu, ale czuję się wolny. Przyszłość podtrzymuje we mnie nadzieję. A nadzieja jest dla mnie w przyszłości. A święta? Wierzę w ludzką życzliwość. I w te świąteczne uśmiechy. Wierzę.

[7] [9] [4]

– Kiedyś wierzyłem. Ale teraz nie wierzę. Nie wierzę w święta, w te uśmiechy, w tę udawaną życzliwość, w ten brokat sypiący się z bombek...
– Masz prawo. Po tym co ona ci zrobiła – potwierdziłem.
– Najchętniej poleciałbym na Wyspy Zielonego Przylądka. Może tam nie obchodzą świąt...
– Chyba obchodzą.
– To gdzie uciec?
– Myślę, że do Amazonii. Albo do Turcji.
–...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej