6 grudnia to dzień w którym wszyscy bez wyjątku i Ci mali i Ci duzi czekają aż w ich domu pojawi się Św.Mikołaj,który ich czymś obdaruje sprawiając w ten sposób że na ich twarzach pojawi się radość i uśmiech.W tym roku miało być tak jak zwykle. Rano dzieci i młodzież powstawała i znalazła pod łóżkiem coś fajnego dla siebie-dzieci i młodzież cieszyli się prezentami chwaląc się co kto dostał.W tym czasie ich mama mogła zająć się domem,i sprawami o których w ostatnim czasie nie miała czasu myśleć ,z powodu wielu zajęć.Nikt w tym domu nie spodziewał się w tym dniu żadnych gości.Ojciec rodziny wyjechał do pracy zostawiając dzieci pod opieką matki,z którą wspólnie mieli oczekiwać jego powrotu.Nic nie zapowiadało tej nocy tragedii,a miejscowość w której żyli była cicha i spokojna.Jednak o północy do ich drzwi zapukał przebrany za Mikołaja mężczyzna, który podczas gdy dzieci spały,zabił ich matkę,która to nie chciała przyjąć od niego prezentu.Wybudzona ze snu dziwiła się temu jak w ogóle wszedł do ich domu.Matka i dzieci spały tak twardo,że nie słyszeli że ktoś włamuję się do ich domu.Na domiar złego obudziła się tylko matka,jednak gdy to zrobiła było już za późno.
Między nią a niespodziewanym gościem rozpętała się kłótnia ,w której to matka dzieci wyraziła swój sprzeciw.Za co kobieta została uduszona,a jej rodzina okradziona ze wszystkiego co cenne było dla tej rodziny.
Po czym sprawca wyszedł z domu ,i oddalił się w nieznanym kierunku.Wystraszone dzieci po wyjściu ze swoich pokoi ujrzeli co się wydarzyło.Na łóżku zobaczyli nie żyjącą matkę.Po czym najstarsze z rodzeństwa zadzwoniło na policję......

6 grudnia to dzień w którym wszyscy bez wyjątku i Ci mali i Ci duzi czekają aż w ich domu pojawi się Św.Mikołaj,który ich czymś obdaruje sprawiając w ten sposób że na ich twarzach pojawi się radość i uśmiech.W tym roku miało być tak jak zwykle. Rano dzieci i młodzież powstawała i znalazła pod łóżkiem coś fajnego dla siebie-dzieci i młodzież cieszyli się prezentami chwaląc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3] [6] [8]

Świeta Bożego Narodzenia kojarzą Wam się z ciepłem rodzinnym, stołem suto zastawionym potrawami, z ogromem prezentów... Mi kojarzą się z samotnością, oglądaniem programów telewizyjnych i tęsknym wypatrywaniem przez okno. Kogo wypatruję? Mojej córki (czy po tym wszystkim mogę ją tak nazywać?). Córki z którą od jej urodzenia nie miałam kontaktu. Każdego roku się łudzę, że może tego roku, w te święta mi wybaczy i chociaż na chwilę mnie odwiedzi. Wiem, że po tym co zrobiłam, nie powinnam o to prosić. Jednak jestem już po sześćdziesiątce, nie wiem ile czasu mi jeszcze zostało a przed śmiercią chciałabym ją zobaczyć. Chciałabym wiedzieć czy jest podobna do mnie, czy ma rodzinę, czym się zajmuje... Kilka lat temu odwiedziłam dom dziecka w którym przebywała z prośbą o to by skontaktowano się z nią i podano jej mój adres i numer telefonu, aby mogła do mnie zadzwonić lub mnie odwiedzić. I bym mogła jej wytłumaczyć, dlaczego tak sie stało. Wiem, że Pani Dyrektor ośrodka kontaktowała się z moją córką, ale ona nie chce się ze mną spotkać. Nie wiem nawet jak ma na imię, ale wiem, że bardzo szybko została adoptowana przez bardzo dobre i zgodne małżeństwo, które nie mogło mieć dzieci. Małżeństwo zapewniło jej bardzo dobrą przyszłość. Ja niestety nie mogłabym jej dać tego co oni.
Dziś Wigilia. Spoglądam w okno i widzę pięknie ustrojone domy, w domach rozpalone światła. I wyobrażam sobie jak domownicy spędzają ze sobą Świeta. Śmieją się, jedzą i obdarowują się prezentami. Jest tłoczno i wesoło....
Nagle widzę jak pod mój dom podjeżdża samochód. Pewnie znowu ktoś z pomocy społecznej spróbuje namawiać mnie na Wigilię organizowaną dla osób samotnych. Każdego roku odmawiam i bedzie tak i tym razem. Mam tego dosyć! W bojowym nastroju otwieram drzwi. Nie zdążyłam powiedzieć słowa. Naprzeciwko mnie stoi Dyrektor domu dziecka i mówi:
- Dzień dobry. Pani Mario, to Pani córka, Jowita.
Spoglądam na kobietę stojącą obok Pani Dyrektor. To najpiękniejsze Święta w moim życiu.

[3] [6] [8]

Świeta Bożego Narodzenia kojarzą Wam się z ciepłem rodzinnym, stołem suto zastawionym potrawami, z ogromem prezentów... Mi kojarzą się z samotnością, oglądaniem programów telewizyjnych i tęsknym wypatrywaniem przez okno. Kogo wypatruję? Mojej córki (czy po tym wszystkim mogę ją tak nazywać?). Córki z którą od jej urodzenia nie miałam kontaktu. Każdego roku się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej