Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

NataliaS
Mili
Julia
Mollinka_90
po_stronie_kot

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

NataliaS
Mili
Julia
Mollinka_90
po_stronie_kot

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wybiegła z dworku w ciemność. Paskudny mrok.. Dobrze, że ją ostrzeżono. Dzisiaj wojsko ma wkroczyć, pewno zabiorą wszystko. Służby nie było już od dłuższego czasu. Była taka samotna. Zabrała tylko kilka zdjęć i garść kosztowności ze szkatułki. Nawet nie była pewna czy wśród nich jest wisior po prababci. Dla niej najcenniejszy..
Biegła do stajni. Szybko! Musi osiodłać konia.
W stajni było bardzo ciemno. Podeszła do boksu. Został tylko ten jeden koń. Najsłabszy. Cóż, nie miała wyjścia.
Usłyszała szelest za sobą. Co to było? W nocy wszystko wygląda tak strasznie, a każdy odgłos jest sto razy bardziej przerażający.
Szybko, szybko..
Nagle ktoś dotknął jej ramienia. Poczuła strach, paniczny strach. Pomyślała: „Jestem zgubiona”. Na moment traciła oddech i kontakt z rzeczywistością, ostatkiem sił odwróciła głowę i spojrzała w najciemniejsze i najpiękniejsze oczy jakie w życiu widziała. Zamarła. Miała deja vu… „to już kiedyś się wydarzyło?”
Do stajni wpadli uzbrojeni mężczyźni. On spokojnie odwrócił się do nich i powiedział: „ Ja się tym zajmę. Możecie jechać dalej.”
Mężczyźni oddalili się pośpiesznie.
On spojrzał na nią jeszcze raz i tym razem przemówił do niej: „Nie wiem skąd, ale jestem pewien, że Panią znam, że już kiedyś się poznaliśmy. Pomogę Pani. Chodźmy. Wszystko będzie dobrze.”
Poczuła, że otula ją ciepło, bezpieczeństwo, że znalazła coś ważnego. Noc nie była już straszna. W jej duszy nastał nowy, jasny dzień.

Wybiegła z dworku w ciemność. Paskudny mrok.. Dobrze, że ją ostrzeżono. Dzisiaj wojsko ma wkroczyć, pewno zabiorą wszystko. Służby nie było już od dłuższego czasu. Była taka samotna. Zabrała tylko kilka zdjęć i garść kosztowności ze szkatułki. Nawet nie była pewna czy wśród nich jest wisior po prababci. Dla niej najcenniejszy..
Biegła do stajni. Szybko! Musi osiodłać konia.
...

Ojciec od jakiegoś czasu był bardzo przejęty. Tamtego dnia po powrocie do domu zaczął opowiadać o jakichś przygotowaniach, o rewolucji, o zbieraniu sił. Mówił, że już nie będzie głodu, że polepszy się sytuacja w kraju, byłam pewna, że znów się upił. Nie rozumiałam, o czym mówi, jednak matka musiała zrozumieć, bo zdawała się być poruszona tym, co mówił jej mąż.. Wzięła mnie na ręce i mocno przycisnęła do siebie. Nie wiedziałam, co się dzieje, czułam jednak, że ten moment zapamiętam na długo. Przez następne lata byłam równie zdezorientowana, jak wtedy, gdy byłam dzieckiem - nie miałam pojęcia, co dzieje się wokół mnie. Miałam w głowie tylko tę chwilę, która z nieznanych mi powodów zakorzeniła się w mojej głowie. Teraz przekonałam się, że ten uścisk był jedynym czułym gestem względem mnie.
Matka była jedyną osobą, którą kiedykolwiek kochałam.

Ojciec od jakiegoś czasu był bardzo przejęty. Tamtego dnia po powrocie do domu zaczął opowiadać o jakichś przygotowaniach, o rewolucji, o zbieraniu sił. Mówił, że już nie będzie głodu, że polepszy się sytuacja w kraju, byłam pewna, że znów się upił. Nie rozumiałam, o czym mówi, jednak matka musiała zrozumieć, bo zdawała się być poruszona tym, co mówił jej mąż.. Wzięła mnie...

Wszystko dookoła mnie jest minimalistyczne. Marzenia, miłość, poczucie wolności. Duża jedynie wydaje się codzienna pajda razowca z marmoladą na stancji u hrabiny Iwanowej. Jazgot kwiaciarek wzdłuż sennego kanału Griboyedova niepokojąco zawiesza niepokój nad fioletowym Petersburgiem. Kopyta końskie ślizgają się po mokrych brukach. Zegarmistrz Maksym po raz kolejny zaklął w swoim warsztacie. Czas przestaje być następstwem spójnych wydarzeń. Tytoń nie przynosi ukojenia. Rozważam ucieczkę na prowincję. Czy dotrę tam przed poborem? A może zgłosić się na ochotnika do kuchni w koszarach na przedmościach? Ciepło i bezpiecznie przetrwam czas gniewu ludu. Strach przejął kontrolę nad racjonalnym myśleniem. Nie boję się śmierci tylko bólu związanego z umieraniem. Muszę być w ruchu inaczej cień rzeczy przyszłych uwięzi mnie w autodestrukcyjnych sidłach niemocy. Trumną będzie łóżko a nie plac bitwy.

Wszystko dookoła mnie jest minimalistyczne. Marzenia, miłość, poczucie wolności. Duża jedynie wydaje się codzienna pajda razowca z marmoladą na stancji u hrabiny Iwanowej. Jazgot kwiaciarek wzdłuż sennego kanału Griboyedova niepokojąco zawiesza niepokój nad fioletowym Petersburgiem. Kopyta końskie ślizgają się po mokrych brukach. Zegarmistrz Maksym po raz kolejny zaklął w...

Szczerze mówiąc nie chciałabym się przenieść do Petersburga na kilka tygodni przed rewolucją.
Jestem strasznym tchórzem i wojna mnie przeraża.
Gdybym jednak się tam znalazła to najlepiej jako ktoś kto ma bardzo duzo pieniędzy i jeszcze więcej kontaktów.
Na pewno nie chwycilabym za broń, tylko zrobiłabym wszystko żeby na zawsze uciec z tego kraju.
Pewnie sobie sympatii nie zaskarbie na tym portalu pisząc to wszystko, ale co mi po życiu w kraju, w którym leje się krew i człowiek człowiekowi wilkiem.
Uciekłabym gdzie pieprz rośnie.

Szczerze mówiąc nie chciałabym się przenieść do Petersburga na kilka tygodni przed rewolucją.
Jestem strasznym tchórzem i wojna mnie przeraża.
Gdybym jednak się tam znalazła to najlepiej jako ktoś kto ma bardzo duzo pieniędzy i jeszcze więcej kontaktów.
Na pewno nie chwycilabym za broń, tylko zrobiłabym wszystko żeby na zawsze uciec z tego kraju.
Pewnie sobie sympatii nie...

Moje życie to codzienność na dworze arystokratycznego rodu, z którego się wywodzę. Piękne stroje, wystawne przyjęcia i odwiedziny. Tak w skrócie mogłabym powiedzieć wygląda życie u boku mego męża, który wiedzie bujne życie towarzyskie, szczególnie z uwagi na swoje polityczne zaangażowania. Niemniej jednak nie zamienilibyśmy tego, na nic innego. Mamy siebie nawzajem, mamy wszystko czego do szczęścia potrzeba.

Moje życie to codzienność na dworze arystokratycznego rodu, z którego się wywodzę. Piękne stroje, wystawne przyjęcia i odwiedziny. Tak w skrócie mogłabym powiedzieć wygląda życie u boku mego męża, który wiedzie bujne życie towarzyskie, szczególnie z uwagi na swoje polityczne zaangażowania. Niemniej jednak nie zamienilibyśmy tego, na nic innego. Mamy siebie nawzajem, mamy...

Czy miłości się szuka? Teraz wiem, że nie. I nie ma znaczenia tutaj geografia, czas i status społeczny.

Miłość - najpiękniejsza rzecz na świecie i najtrudniejsza. Ale nawet jako arystokrata nic bym u siebie nie zmienił. Miłość ponad wszystko. Nawet wtedy a może właśnie przede wszystkim wtedy. Bo tamte czasy doskonale pokazują jedną najważniejszą prawdę: majątek, status społeczny, itp. - to 0. Możemy stracić wszystko w ciągu jednego dnia. Spaść na dno. Miłość potrafi to przezwyciężyć. Miłość potrafi być wszystkim.

W swoim życiu zrezygnowałem z wielu "szans" na rzecz miłości. I nie był to żaden wysiłek, żadne wielkie poświęcenie. Po prostu prawdziwa miłość jest czymś ponad wszystko - o lata świetlne.

Miłość by mnie znalazła i nie miałoby znaczenia - co trzeba stracić, z kim walczyć, kogo przekonywać.

Bo gdybym miał "wszystko" a miłości bym nie miał... Byłbym najbiedniejszym człowiek.

Czy miłości się szuka? Teraz wiem, że nie. I nie ma znaczenia tutaj geografia, czas i status społeczny.

Miłość - najpiękniejsza rzecz na świecie i najtrudniejsza. Ale nawet jako arystokrata nic bym u siebie nie zmienił. Miłość ponad wszystko. Nawet wtedy a może właśnie przede wszystkim wtedy. Bo tamte czasy doskonale pokazują jedną najważniejszą prawdę: majątek, status...

Spojrzałem na nią, na jej piękne szmaragdowe oczy. Siedziała oparta o starą kamienicę, opatulona cienkim dziurawym kocem, którego lata świetności dawno bezpowrotnie minęły. Cała się trzęsła. Nie od razu mnie zauważyła. Gdy tylko zorientowała się, że się do niej zbliżam, zobaczyłem w jej zniewalających oczach odrobinę strachu. Być może wszystkiemu winny był mój oficerski mundur. Nie bardzo wiedziałem, jak zlikwidować jej nieufność wobec mnie. Zdjąłem płaszcz, kucnąłem obok niej i narzuciłem na nią moje okrycie. Poczułem, że jej strach jakby zniknął, porwany przez silny zimowy wiatr.

Spojrzałem na nią, na jej piękne szmaragdowe oczy. Siedziała oparta o starą kamienicę, opatulona cienkim dziurawym kocem, którego lata świetności dawno bezpowrotnie minęły. Cała się trzęsła. Nie od razu mnie zauważyła. Gdy tylko zorientowała się, że się do niej zbliżam, zobaczyłem w jej zniewalających oczach odrobinę strachu. Być może wszystkiemu winny był mój oficerski...

Zapewne byłabym jedną z wielu. Nikim ważnym. Nikim, o kim pisaliby książki, mówiliby czy śpiewali. Biedak byłby ze mnie. Prawdopodobnie głodujący, lecz szczęśliwy, bo mógłby pomarzyć. Za marzenia się nie płaci...

Zapewne byłabym jedną z wielu. Nikim ważnym. Nikim, o kim pisaliby książki, mówiliby czy śpiewali. Biedak byłby ze mnie. Prawdopodobnie głodujący, lecz szczęśliwy, bo mógłby pomarzyć. Za marzenia się nie płaci...