Zbyt bójna wyobraźnia – to są właśnie nasze fobie. Nic innego. Każdy strach można całkiem racjonalnie wytłumaczyć, nawet ten najbardziej zawikłany, ten zrodzony w młodości przez zapomniane nam zdarzenie, a które do tej pory działa na nas prowadząc do paraliżu. Chyba nie ma na świecie człowieka, który niczego się nie boi. Mnie samą też ciarki czasem przechodzą, nie ukrywam tego. Zresztą, nie mam jak! Wystarczy, że wielki szkaradny pająk wylezie z kąta pokoju, wtedy krzyczę. Nie mogę się powstrzymać. Zawsze ktoś przybiega na ratunek, a zdarza się i tak, że wybawca przybywa za późno, bowiem ja zdeterminowana trzymam już w rękach "papucia" i tylko klnę pod nosem targana drgawkami – pozostałością po strachu. Trup potwora leży przede mną... truchła – tak je nazywam – też są ochydne, ale o dziwo, ten pająk wcale już nie jest tak wielki jak mi się zdawało. I co najważniejsze, teraz na pewno na mnie nie wejdzie. Nie boję się, że pająk mnie "ugryzie", w końcu one nic podobnego nie robią, nawet są pożyteczne – tak próbowano mi tłumaczyć i owszem, dotarło to do mnie, aczkolwiek zawsze, widząc takiego stwora, wyobrażam sobie, że nie lezie to to po podłodze, tylko po mnie. OKROPNE, ale błahe... takie nic...
Nie oglądam horrorów... o nie, nie... nie potrafię! Nie mówię tu o tych pozbawionych fabuły, gdzie jedynym wątkiem ma być krew, która tryska wszędzie, zalewając ekran czerwoną falą. Krwi się nie boję. W horrorach przerażają mnie potwory, duchy, strachy... potrafię je sobie później wyobrazić w ciemnościach i nawet szczelnie opatulona w kołdrę nie jestem w stanie poczuć się bezpieczną. W tym przypadku jedynym odruchem obronnym są dobre myśli, przekierowanie wyobraźni na lepszą stronę mocy ( :) ).
Jednakże nic z tego, cóż tam pająki, cóż duchy – nie wierzę w nie, choć się ich boję... ironia. To są sytuacje chwilowe, adrenalina podskoczy, organizm zareaguje, pająka zabije, w ciemności włączy choćby nikłe światło. To są tylko małe straszki...
Czy często się boimy? Non stop! Boimi się o naszą rodzinę, o nas samych, o przyszłość, teraźniejszość. Co się stanie? Czy uda nam się spełnić wyznaczony cel? Czy uda nam się znaleźć miłość, wsparcie, przyjaciół? Każde pytanie okraszone jest strachem porażki.
Odporność na strach? Nikt jej nie posiada, co najwyżej potrafi dobrze go maskować. Od samego początku pisania tej krótkiej wypowiedzi zastanawiam się czy powiedzieć w końcu co MNIE najbardziej przeraża i co jest moją motywacją wobec tego strachu... Boję się śmierci. Choć o tym nie mówię. Nie twierdzę od razu, że zamykam się pod szklanym kloszem, nie. Nigdy nie wyobrażałam sobie swej śmierci w wypadku, jakimkolwiek, więc na ulicę wychodzę. Choroba. Tego właśnie się obawiam. Pogorszenia stanu zdrowia mojego organizmu. Tego, że zostanę przewiezona do szpitala. Tego, że po narkozie się nie obudzę. Tego, że leki przestaną działać. Tego, że może to przytafić się nie tylko mnie, ale moim bliskim. Jaka płynie z tego motywacja? Chęć naprawy świata. Taka mała zabawa w boga na ziemi. Stworzenie leku doskonałego, który pokona nowotwór, zapobiegnie chorobom starczym, przewklekłym dolegliwościom. Mrzonki? Może i tak. Ale to jest mój cel, sposób pokonania lęku.
Tak, więc tylko jeden, prawdziwy STRACH ma wielkie oczy, strach, że skończy się nasz czas, że nie zdążymy przeżyć swojego życia odpowiednio.

Zbyt bójna wyobraźnia – to są właśnie nasze fobie. Nic innego. Każdy strach można całkiem racjonalnie wytłumaczyć, nawet ten najbardziej zawikłany, ten zrodzony w młodości przez zapomniane nam zdarzenie, a które do tej pory działa na nas prowadząc do paraliżu. Chyba nie ma na świecie człowieka, który niczego się nie boi. Mnie samą też ciarki czasem przechodzą, nie ukrywam...

Ja uwielbiam a nawet powiem ku przerażeniu innych, kocham się bać. Uważam, że strach, jest to naturalna forma, która pobudza moją wyobraźnię i uruchamia całą fabrykę chemiczną w mym organizmie. Przecież, natura człowieka ma dwa oblicza. Zaspokojenie potrzebuje zarówno jasna jak i ciemna strona ,dlatego warto od czasu do czasu uwolnić swój umysł i rozładować emocje. Ja to robię oglądając horrory, thrillery i filmy sensacyjne. Tak samo dotyczy się książek o tej tematyce. Moim zdaniem takie ,,kontrolowane banie się’’, jest swego rodzaju przygodą. I właśnie książki oraz filmy przepełnione grozą są dla mnie jak balsam dla mej biednej duszy, pozbawionej emocji w natłoku monotonności i szarości dnia codziennego.

W rzeczywistym świecie już nic nie jest takie jak w książkach i filmach. Od dziecka zawsze powtarzałam, że niczego się nie boję i co prawda wiele osób się dziwiło, że nie przeraża mnie widok krwi czy innych obrzydliwych rzeczy, jednak w głębi duszy jak każdy człowiek, tak i ja mam swoje fobie, które napawają mnie lękiem. Niektóre błahe inne bardziej poważniejsze. Chce jednak przytoczyć dwie najważniejsze, które mnie przerażają i napawają grozą.

Jak większość ludzi, boję się wszelakich owadów, jednak najbardziej nie trawię pająków. Wydaje mnie się , że cierpię na swego rodzaju arachnofobię, gdyż na widok choćby najmniejszego pajączka, uciekam z wielkim krzykiem. Jestem przekonana, że za ten strach mogę podziękować mojemu starszemu bratu, który w dzieciństwie pastwił się nade mną okropnie. I właśnie jego ulubioną rozrywką, było łapanie pająków i rzucanie mi na głowę, lub za ubrania. Nie muszę wam chyba mówić, jakie to traumatyczne jest przeżycie dla siedmioletniego dziecka. Od tamtej pory, nie potrafię niestety oswoić się z tymi owadami. Wiele osób mojej rodziny nie może wyjść ze zdziwienie, że Ne boję się szczurów, myszy, żaby czy innych nieprzyjemnych stworzeń a na widok malutkiego owada uciekam z krzykiem jak by mnie gonił seryjny morderca.

Drugą rzeczą jaką się boję jest strach przed tragiczną śmiercią.
Odkąd pamiętam żyłam zawsze na wysokich obrotach. Wmawiałam sobie, że strach jest dla mięczaków i słabeuszy a ja nie chce do nich się zaliczać. Wiadomo – młodość. Wydaje się wtedy człowiekowi, że cały świat leży u jego stóp i jest panem swego losu. Ja też tak myślałam, dopóki nie miałam wypadku samochodowego. Wprawdzie nie było to, aż nic tak bardzo poważnego, jednak dał mi bardzo dużo do myślenia i otworzył oczy na kruchość ludzkiej egzystencji.
Pomyślałam wtedy ,,Rany, przecież moja brawura mogła się naprawdę skończyć tragicznie!’’ Zaczęłam się wtedy dopiero bać! Całe moje dotychczasowe życie wywróciło się na drugą stronę. Uświadomiłam sobie, że przecież jestem żoną i matką i mogłam zniszczyć nie tylko swoje życie, lecz również zburzyć świat moich najbliższych.

Od tamtej pory, bardzo boję się wypadków samochodowych. Modlę się, żeby Pan Bóg, nigdy więcej nie doświadczył ani mnie ani mojej rodziny w taki okropny sposób. Ciężko żyć z takim lękiem….. Gdy widzę śmiertelne wypadki, serce mi zamiera a dusza głośno płacze, bo wiem, że gdzieś tam komuś rozsypał się świat i życie straciło sens.
Bardzo się tego boje i już nigdy chyba nie zwalczę tego strachu….. jednak mam w sobie odwagę dzięki której próbuje zwalczać swój lęk.

Ja uwielbiam a nawet powiem ku przerażeniu innych, kocham się bać. Uważam, że strach, jest to naturalna forma, która pobudza moją wyobraźnię i uruchamia całą fabrykę chemiczną w mym organizmie. Przecież, natura człowieka ma dwa oblicza. Zaspokojenie potrzebuje zarówno jasna jak i ciemna strona ,dlatego warto od czasu do czasu uwolnić swój umysł i rozładować emocje. Ja to...

Na pytanie czego się boimy odpowiedź jest prosta. Boimy się tego co jest nierealne,ale co mieszka w naszych umysłach lub po prostu tego czego nie chcemy w naszym życiu. To coś co jest ukryte głęboko w naszej podświadomości. To może być mała trauma z dzieciństwa ale też coś co straszy nas od niedawna. ,,Ja się niczego nie boję". To najczęściej słyszana odpowiedź. Niestety nie jest prawdą. Nie ma tak naprawdę nikogo kto się niczego nie boi. Dla jednych straszna jest dziewczynka utopiona w studni. Dla innych tym czynnikiem wywołującym strach jest potwór z pod łóżka. Są tacy co boja się umrzeć, a jeszcze inni którzy boją się spotkania z rówieśnikami. Każdy strach ma swoje przyczyny. Czego ja się boję? Zależy kiedy się boje. Zazwyczaj jest tak że w dzień boimy się rzeczy zwyczajnych jak kartkówka z matmy, albo kłótnia z koleżanką. Wieczorem za to wychodzą na jaw nasze największe strachy. Ja w czasie dnia boje się mojego pana z polskiego. Jest bardzo surowy i wzbudza we mnie prawdziwy lęk, ale w nocy... W nocy boję się dwóch potworów mieszkających w moim domu, ducha z osiedla, budowniczego który zginął podczas budowy domu sąsiadki... I wcale się tego nie wstydzę. No bo proszę was! Przecież każdy się czegoś boi!

Na pytanie czego się boimy odpowiedź jest prosta. Boimy się tego co jest nierealne,ale co mieszka w naszych umysłach lub po prostu tego czego nie chcemy w naszym życiu. To coś co jest ukryte głęboko w naszej podświadomości. To może być mała trauma z dzieciństwa ale też coś co straszy nas od niedawna. ,,Ja się niczego nie boję". To najczęściej słyszana odpowiedź. Niestety...

A jaki jest nasz strach? Czy często się boimy? Co może wywołać w nas podobną reakcją, a na co jesteśmy odporni?

Na jednym z murków koło szkoły gimnazjalnej siedziała sobie dziewczyna. Na pierwszy rzut oka miała może piętnaście lat, lecz tak naprawdę była już dorosła. Nikt jednak nie podejrzewał, że za tą twarzyczką, przykrytą brązowymi lokami, czai się gdzieś strach, ból i cierpienie. Przecież jej czerwone trampki, bluza z motywami wakacji a także kolorowe spodnie nie wskazywały na depresję. Tylko dobry obserwator mógłby zauważyć jej liczne kreski na skórze. Te liczne nacięcia na nadgarstkach, te liczne blizny, które sama zadawała sobie. Miał dzień za dniem, a ona nie przestawała. Krew kapała na jej piękną pościel. Krew, którą ofiarował jej jej chłopak w przed dzień wypadku. To nie była krew brunetki, to była JEGO krew. Co zatem chciała osiągnąć wylewając ją ze swojego ciała? Możliwe, że miała nadzieję, że stanie tutaj koło murka, obok niej - żywy. Takim jakim go pamiętała... Lecz tamto wydarzenie, tamten zakrwawiony asfalt, jego mózg na szosie... Porozrywane części ciała... Dlatego teraz siedząc tutaj koło szkoły myślała. A jej myśli wędrowały od wspomnień o nim, skończywszy na swojej egzystencji. Bo czy ona mogła istnieć bez niego? Czy on tak po prostu mógł zginąć?
- Boże, zamiast zabierać jego samego, mogłeś wymyślić inną okazję. Kiedy byłam z nim. Miałbyś teraz dwie dusze. Co ci po jego jednej? Moja też czeka... Moja czeka aż ujrzy jego. Ja nie chcę funkcjonować bez niego. Nie potrafię, nie umiem...- dziewczyna łkała.
Ktoś przeszedł obok murku, ktoś usiadł i odgarnął włosy z policzków dziewczyny. Ten ktoś ucałował jej skroń, ten ktoś chwycił ją za rękę. Tak pachniał tylko on. Jej nozdrza natychmiast pochwyciły zapach. Tak pachniał tylko ON. To musiał być ON.
- Daniel...- szepnęła głosem drżącym ze wzruszenia a jednocześnie strasznie przerażonym.
- Nie bój się, przyszedłem po ciebie. Chodź.- zjawa wyciągnęła do niej rękę.
Dziewczyna pochwyciła jego dłoń i udała się z nim w dalszą drogę. Obejrzała się jeszcze raz za siebie i ujrzała swoje bezwładne ciało spoczywające na murku. Za parę minut, może godzin ktoś odkryje martwą dziewczynę koło gimnazjum. Będą krążyć pogłoski, policja nie będzie wiedzieć co o tym sądzić. A jednak w końcu trafią na ślad nożyka, którym podcięła sobie żyły.
Krew już dawno zdążyła wycieknąć z ciała i teraz było ono przeraźliwie blade. Jednak dziewczyna była już tak naprawdę daleko - uśmiechnięta i rumiana na policzkach. Była już daleko... W krainie gdzie nie było cierpienia. Była z Danielem. I liczyło się to, że już nie będzie opłakiwać jego śmierci. Liczyło się to, że nie była już dalej samotna.

Boję się samotności. Boję się śmierci. Nie wiem czy poradziłabym sobie z odejściem ukochanej osoby. Do końca nie jestem przekonana o wizji nieba i nie wiem, czy kiedykolwiek bym ujrzała mojego ukochanego.
Ta historia jest zmyślona, ale wiem, że dużo osób odebrało sobie w podobny sposób życie.
Ja boję się słowa: "samobójstwo". Wiem, że do tego trzeba odwagi, ale aby żyć, także jej potrzeba. Śmiało więc mogę okrzyknąć się bohaterką - bo żyję i funkcjonuję. Co z tego że z lękiem w sercu, bo wiem, że któreś z nas odejdzie pierwsze - albo będę to ja, albo on. I wtedy ktoś będzie cierpieć... Tak bardzo się tego boję... Tak strasznie boję się tego dnia...

A jaki jest nasz strach? Czy często się boimy? Co może wywołać w nas podobną reakcją, a na co jesteśmy odporni?

Na jednym z murków koło szkoły gimnazjalnej siedziała sobie dziewczyna. Na pierwszy rzut oka miała może piętnaście lat, lecz tak naprawdę była już dorosła. Nikt jednak nie podejrzewał, że za tą twarzyczką, przykrytą brązowymi lokami, czai się gdzieś strach, ból i...

Każdy boi się czagoś innego a przynajmniej w innym stopniu. Wiele osób boi się pająków, węży, zdarzają się osoby które muszą spać przy zapolonym świetle. Wiele osób jest w stanie poradzić sobie z własnymi lękami ale prawie wzyscy na świecie nie mają nad tym kontroli, to strach ich kontroluje.
Czy często się boimi za leży w największym stopniu, co napawa nas lękiem. Mając strach przed ciemnością, borykamy się z nią codzinnie, gdy się boimy węży czy pająków spotykamy się z nimi rzadziej.
Podobną reakcję do strachu może wywołać poważny stres na przykład przed egzaminem czy na rozmowie kwalifikacyjnej. Każda osoba jest także na o innego odporna. Nie możemy i nie jestemy w stanie być idealnymi ale właśnie to uatrkcyjnia nasze życie, co innego jest dzić a co innego będzie jutro.
Jest tylko jedna rzecz której boimy się a nie powinniśmy, śmierć to jedyna z rzeczy która nas nie minie. Kiedy wujek powiedział mi: "Są tylko trzy rzeczy które człowiek musi spełnić w swoim życiu: Urodzić się, załatwić potrzebę i umrzeć" od tamtej pory uwarzam że naprawde nie powinniśmy się bać śmierci w sumie przyjdzie ona po każdego.

Każdy boi się czagoś innego a przynajmniej w innym stopniu. Wiele osób boi się pająków, węży, zdarzają się osoby które muszą spać przy zapolonym świetle. Wiele osób jest w stanie poradzić sobie z własnymi lękami ale prawie wzyscy na świecie nie mają nad tym kontroli, to strach ich kontroluje.
Czy często się boimi za leży w największym stopniu, co napawa nas lękiem. Mając...

Kiedy tak sobie siedzę z głową opartą na dłoniach i nosem prawie przyklejonym do zimnej szybki terrarium, mam ochotę pomiziać pajączka. Dziubuś wielkości mojej dłoni, nózie prawie jak chudziutkie palce, cały w parzących włoskach i te kły jadowe, które teraz wpycha w szparę między ścianami jego domku. Rozczulam się na ten widok. Na JEJ widok, bo to samica. Wystarczy, że sięgnę po pierwsze skóry zrzucone w czasie wylinek i przypominam sobie jakie to było maleństwo. A teraz? Se urosła i to porządnie.
Palec wskazujący jakoś sam podąża w kierunku wystającego kła i dotyka jego lśniącej powierzchni. Jest twardy, o zgrozo, i nie umarłam od tego dotyku.
Jakoś nie boję się ani pająków wielkich w całym tego słowa znaczeniu, ani innych zwierząt, które poniekąd są groźne. Ale dlaczego są groźne? Dlaczego pająk miałby mnie zaatakować? W obronie. Lwy? Oho, gdybym oczywiście znalazła się jakimś zrządzeniem losu na ich terytorium albo gdyby mój facet w przypływie frustracji przerzucił mnie przez ogrodzenie w zoo. Lwy pewno atakowałyby też w obronie, a może z głodu. No, na pewno miałyby jakiś poważny powód. Także podsumowując, zwierząt, nawet tych najpaskudniejszych, się nie boję. Czuję tylko respekt przed ich umiejętnościami i determinacją.

Ludzi się boję. Zboczeńców, morderców, złodziei, zakompleksionych zanudzonych własnym życiem ludzi, którzy potrafią nękać nawet bliską rodzinę. Boję się dotyku osób, których nie znam i których nie chcę znać. Ojej, jak sobie wyobrażę spocone paluchy chociażby na moim ramieniu. Zawsze mam wrażenie, że to spocenie to efekt podniety albo… fuj, fuj. A to, że się tego boję objawia się szybkim ruchem „jak najdalej od”. Dostaję kopa na rozpęd i wiję się jak węgorz, żeby tylko macki w postaci spoconych ludzkich kiełbasek mnie nie dosięgły.
Boję się ludzi ograniczonych pod względem racjonalnego i logicznego myślenia. Są niebezpieczni jako łysi, załańcuchowani koledzy spod klatki, jako kierowcy, jako młodzież szkolna, a nawet jako emeryci podczas przepychania się do straganu z warzywami.

Strach sam w sobie jest dobry. Chyba tylko człowiek niemądry niczego się nie boi.

- Boisz się śmierci? – zapytała kiedyś koleżanka w dość nietypowej sytuacji, bo właśnie przeglądała się w lusterku i wycierała nadmiar szminki z kącików ust.
- Nie – stwierdziłam twardo. Spojrzała na mnie, jakbym urwała się z choinki.
- Jak to NIE? Nigdy nie myślałaś o tym, że w każdej chwili może ci się coś stać? Że po drugiej stronie – tutaj podkreśliła cudzysłów w powietrzu – niczego nie ma? Że gnijesz w ziemi, zjadają cię robale. Matko! Ja się boję.
- Dlaczego mam się bać czegoś, co mnie nie minie?

Ale boję się samotności, boję się załamania. Nie chciałabym pewnego dnia obudzić się bezradna i albo uciec w alkohol, albo w narkotyki.

No i boję się, że kiedyś będzie zakaz czytania książek, żeby ograniczyć wyobraźnię. Ale to już bardziej lęk niż strach.

Kiedy tak sobie siedzę z głową opartą na dłoniach i nosem prawie przyklejonym do zimnej szybki terrarium, mam ochotę pomiziać pajączka. Dziubuś wielkości mojej dłoni, nózie prawie jak chudziutkie palce, cały w parzących włoskach i te kły jadowe, które teraz wpycha w szparę między ścianami jego domku. Rozczulam się na ten widok. Na JEJ widok, bo to samica. Wystarczy, że...

Boje się,że nie zostanę pisarką. Wyznaczyłam sobie taki cel i teraz z każdym dniem coraz intensywniej myślę "a co jeśli się nie uda,jeśli nie dam rady?". Boje się,że moje pisanie nie przyniesie efektów,że w wieku 16 lat mogę napisać opowiadanie dla mojego młodszego brata i nic więcej. Boje się,że nie uda mi się skończyć książki chociaż jej napisanie jest moim największym marzeniem,nie mówiąc o wydaniu. Napewno większość ludzi boi się śmierci,jednak ja boję się,że nie zdąże z książką zanim ta śmierć przyjdzie. Chciałabym zostawić po sobie namacalny dowód,że jednak mi się udało stworzyć COŚ. Żeby moje dzieci wiedziały i przekazywały dalej "to ona,moja mama". Podobno żeby dojść do celu trzeba w niego wierzyć. Wierzę bardzo i staram się jak mogę. I mimo tego,że małe są szanse na to,że zostanę drugą Jane Austen czy Oscarem Wildem to wyobrażam sobie moje dzieło na półce w księgarni,ludzkie ręce dotykające okładkę i kartki naznaczone czarnym atramentem. Tylko poprostu się boję,że to jedynie wydarzy się w mojej głowie. Boję się,że nie napiszę,ale napiszę prawda ?

Boje się,że nie zostanę pisarką. Wyznaczyłam sobie taki cel i teraz z każdym dniem coraz intensywniej myślę "a co jeśli się nie uda,jeśli nie dam rady?". Boje się,że moje pisanie nie przyniesie efektów,że w wieku 16 lat mogę napisać opowiadanie dla mojego młodszego brata i nic więcej. Boje się,że nie uda mi się skończyć książki chociaż jej napisanie jest moim największym...

Boję się nowego dnia - nie wiem co przyniesie. Smutek, radość, nienawiść czy miłość?
Otwierając oczy każdego ranka, otwieram i puszkę pandory, jakim jest życie.
Czy dzisiejszego dnia wypuściłem coś złego? Przyczynię się do czyiś łez bądź śmierci? A może wydostałem dobro i uratuję tym życie niewinne lub chociaż uśmiech ukochanej dziewczyny?
A może właśnie dzisiaj umrę?

Boję się niewiedzy i zapomnienia - nie chcę być głupcem.
Dopóki znam konsekwencje swoich czynów jestem w stanie kontrolować swoje życie, nie dopuścić do śmierci innych. Wiem co jest najważniejsze w życiu i mogę tymi wartościami kierować się, sam podejmując słuszne decyzje.
Dopóki wiem kim jestem, mam swoje cele i marzenia do których dążę. Piękne i smutne wspomnienia...
Kim byłbym, gdybym je stracił?

Boję się być nikim, głupcem, żyjącym bez celu i pragnień.

Boję się nowego dnia - nie wiem co przyniesie. Smutek, radość, nienawiść czy miłość?
Otwierając oczy każdego ranka, otwieram i puszkę pandory, jakim jest życie.
Czy dzisiejszego dnia wypuściłem coś złego? Przyczynię się do czyiś łez bądź śmierci? A może wydostałem dobro i uratuję tym życie niewinne lub chociaż uśmiech ukochanej dziewczyny?
A może właśnie dzisiaj umrę?

...

27 października 1998 roku, Timid Oblivione, sesja czternasta.

- Na dzisiejszej sesji chciałabym poruszyć temat lęków, czy to ci odpowiada?
Oblivione spojrzał na mnie, a na jego ustach błąkał się cień uśmiechu. Poczułam się nieswojo, przez ostatnie trzynaście sesji każda rozmowa szła nam jak krew z nosa, a Timid nigdy nie okazywał nawet śladu emocji.
- Można by rzecz, że lęk to moje pierwsze imię. Tak pani doktor, ten temat mi odpowiada.
Zmarszczyłam brwi na jego enigmatyczną uwagę i skupiłam myśli na bieżącym zagadnieniu. Sięgnęłam po wcześniej przygotowany notatnik i długopis.
- Chciałabym zagrać z tobą w skojarzenia, znasz tą grę?
- Tak. Pani czyta słowo, a ja odpowiadam na nie pierwszym skojarzeniem. My wariaci wymieniamy między sobą informację, kiedy nudzimy się na świetlicy – Odparł chłodnym tonem. Zignorowałam tą rękawice, siódma sesja była dla mnie nauczką by więcej nie dyskutować o używanej przez niego terminologii. Odchrząknęłam.
- Dobrze, więc zaczynamy. Zielony?
- Spokój – odparł bez wahania. Zanotowałam.
- Ok, woda?
- Spokój.
- Ciemność?
- Spokój.
- Czy wszystko kojarzy ci się ze spokojem? – Zapytałam uprzejmie, starając się ukryć rosnącą irytację.
- Nie – odparł lakonicznie. Przewróciłam oczami i kontynuowałam grę.
- Zapomnienie?
- Strach.
Uniosłam oczy znad notatnika i przyjrzałam się uważnie pacjentowi. Na pierwszy rzut oka wydawał się całkowicie zrelaksowany, sprawiał wrażenie wręcz znudzonego. Jednak, kiedy skupiłam się na jego twarzy dostrzegłam, że porusza szczęką. Jakby zgrzytał zębami – zanotowałam. Czternastka chyba jest szczęśliwą liczbą, już dwukrotnie zauważyłam jakiś ślad emocji.
- Masz na myśli strach przed zostaniem zapomnianym?
- Nie chodzi mi o to, że pielęgniarze zamknął mnie w izolatce i nie będą pamiętać o wypuszczeniu. Po prostu boję się, że zapomnę.
- Ale o czym?
Timid wstał i zatrzymał przede mną. Poczułam na karku chłodny dotyk strachu, Oblivione był postawnym mężczyzną. Mimo że zawsze zachowywał się spokojnie i raczej „leniwie” nigdy nie opuszczała mnie świadomość drzemiącej w nim siły fizycznej. W tym momencie byłam całkowicie pewna, że jeden jego cios i leżałabym bez świadomości na podłodze.
- Wiedziała pani, że złota rybka ma tylko trzysekundową pamięć?
- Nigdy o tym nie słyszałam – odpowiedziałam markując zainteresowanie. W myślach pospieszenie układałam plan ewentualnego wezwania pielęgniarzy. – Możesz mi o tym opowiedzieć?
Timid wrócił na kozetkę i przez chwile wpatrywał się w zieloną wykładzinę pokrywającą podłogę mojego gabinetu.
- Złote rybki pamiętają tylko ostatnie trzy sekundy. Kiedy one mijają następuje kasacja ich wspomnień i tak w kółko. Zupełnie jak ludzie z zanikiem… - tu widocznie zabrakło mu słów i tylko pstryknął palcami.
- …pamięci krótkotrwałej? – Podsunęłam uprzejmie.
- Dokładnie.
- Co konkretnie cię przeraża? Ryzyko uszkodzenia tej pamięci, czy sama jej utrata w jakikolwiek sposób? – Zapytałam z prawdziwym zainteresowaniem.
- Przyczyna czy skutek, hm? Nie, sam wypadek mnie nie przeraża…
Było coś groteskowego w tej rozmowie. Człowiek, który nie okazuje jakichkolwiek emocji, w sposób chłodny i racjonalny opowiada o swoim strachu. Zanotowałam swoje spostrzeżenia.
- ...potrafię panować nad własnymi emocjami, również nad strachem. Kiedy znam przyczynę mojego lęku umiem sobie z nim poradzić.
- Bardzo cenna umiejętność – wtrąciłam.
- Tak, wypracowanie jej sporo mnie kosztowało. Ale zmierzając do meritum, boję się zapomnienia z prostej przyczyny. Kiedy nie będę pamiętać co napawa mnie trwogą, nie będę w stanie nad tym zapanować…
- Wybacz, ale chyba nie rozumiem.
- Boję się utraty kontroli nad własnymi lękami, że niczym spuszczone ze smyczy psy, rozbiegną się po zakamarkach mojej jaźni. Ja zaś będę żyć w strachu nie pamiętając o jego przyczynie. – Wyjaśnił spokojnie.
- To bardzo złożony lęk. - Powiedziałam po chwili zastanowienia. - Nie uważasz jednak, że jest trochę irracjonalny? – Zapytałam ostrożnie.
Pierwszy raz od rozpoczęcia naszych sesji pan Oblivione obdarzył mnie szerokim uśmiechem. Był to uśmiech typu: „jestem kotem i właśnie zjadłem twojego kanarka”.
- Pani doktor, a czy wariaci kiedykolwiek kierowali się zasadami logiki?

Koniec sesji czternastej.

27 października 1998 roku, Timid Oblivione, sesja czternasta.

- Na dzisiejszej sesji chciałabym poruszyć temat lęków, czy to ci odpowiada?
Oblivione spojrzał na mnie, a na jego ustach błąkał się cień uśmiechu. Poczułam się nieswojo, przez ostatnie trzynaście sesji każda rozmowa szła nam jak krew z nosa, a Timid nigdy nie okazywał nawet śladu emocji.
- Można by rzecz, że...

Strach dla mnie ma znaczenie bardzo względne. Każdy, nowonarodzony człowiek, to kolejna "porcja" strachu w świecie, która w wielu rzeczach będzie miała cechy wspólne z bojaźnią innych ludzi, a z w innych z kolei będzie czymś oryginalnym.
A więc już od narodzin boimy się... pustki, ciemności. Później już tylko, opierając się na pierworodnym strachu dodajemy kolejne - lęk przed utratą zdrowia, strach przed pająkami, śmiercią bliskich osób itd.

Dla mnie strach jest zależny tylko i wyłącznie ode mnie. To ja kreuję w sobie lęk. To ja decyduję o tym, czego mogę się bać, a czego nie. Brzmi egzotycznie? Wcale tak nie jest!
Jestem przekonany, że to, jak będziemy ustosunkowywać się do samego siebie i do naszego otoczenia będzie miało znaczny wpływ na naszą odwagę, a tym samym na zwalczanie lęku. Jeśli odrzucę z siebie egoistyczne podejście do mojego "Ja", wówczas będę systematycznie zmniejszał strach przed klęską, błędami, wyśmianiem, samotnością. Lekiem na lęk jest dla mnie wówczas radość i optymizm życiowy. Cel w życiu pomaga mi zwalczać strach. Nie boję się upadków po drodze, bo wiem, że cel i tak jest możliwy do osiągnięcia. Odrzucam to, co przeszkadza mi w radości życia. Nie odżywiam się tym, co rodzi we mnie lęk (np. horrory).

Jeśli boję się ludzi, to znaczy, że ich nie rozumiem. oczywiście, ktoś może mnie napaść - wówczas muszę się bronić i zwalczać strach, który mnie paraliżuje. Ale na co dzień boimy się samych siebie. Nie chcemy ze sobą rozmawiać. Ten lęk przed drugą osobą osiągnął już taki poziom, że tracimy komunikacje werbalną, a uciekamy się do wirtualnej, w której czujemy się anonimowi i pewniejsi.
Boimy się reakcji drugiej osoby oraz, tego, co o nas powie.

W ostateczności jednak wszystko i tak sprowadza się do mojego "ego", czyli do ciągłego brania, bez odwagi dawania czegoś innym.

Strach dla mnie ma znaczenie bardzo względne. Każdy, nowonarodzony człowiek, to kolejna "porcja" strachu w świecie, która w wielu rzeczach będzie miała cechy wspólne z bojaźnią innych ludzi, a z w innych z kolei będzie czymś oryginalnym.
A więc już od narodzin boimy się... pustki, ciemności. Później już tylko, opierając się na pierworodnym strachu dodajemy kolejne - lęk...