Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Gosia
maap
martaB02
AurelieSetnei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Gosia
maap
martaB02
AurelieSetnei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mój tata ma naturę bohatera – nie dla chwały, ale z ludzkiego odruchu i rozsądnej odwagi. Kiedy może pomóc, zawsze decyduje się to zrobić, zamiast przejść obojętnie. Historia, która przyszła mi do głowy jako pierwsza, wydarzyła się jakoś w latach 70-tych, a może wczesnych 80-tych w Złotych Piaskach w Bułgarii. Mój tata zawsze doskonale pływał – kocha żeglować i nurkować z butlą, więc kiedy szedł plażą i zobaczył tonącego mężczyznę, porwanego przez wysoką falę, ocenił swoje szanse i postanowił zaryzykować. A ryzykował wiele – morze było naprawdę niespokojne, a facet... cóż, gruby (ponad dwa razy cięższy od mojego wysportowanego taty) i na wpół przytomny, przez co zamiast sobie pomóc, szamotał się i machał rękoma. Gdyby nie fakt, że tata znał chwyt ratowniczy i świetnie pływał, prawdopodobnie obaj by utonęli. Kawałek od brzegu tata zaczął opadać z sił i zaczął wołać o pomoc – nie pamiętam, w jakim języku. Grunt, że ludzie się zebrali i utworzyli łańcuch życia, łapiąc się na ręce i wychodząc naprzeciw płynącym. Wspólnymi siłami wyciągnęli i tatę, i niedoszłego topielca, którego szczęśliwie udało się uratować, jako że wśród plażowiczów było dwóch lekarzy. Po wyjściu na brzeg tata po prostu padł na piasek i nie miał siły wstać, kompletnie wykończony.
Do końca pobytu tata był witany przez plażowiczów brawami i chodził w blasku chwały... co trochę go krępowało, ale myślę sobie, że w pełni na to zasłużył. :)

Mój tata ma naturę bohatera – nie dla chwały, ale z ludzkiego odruchu i rozsądnej odwagi. Kiedy może pomóc, zawsze decyduje się to zrobić, zamiast przejść obojętnie. Historia, która przyszła mi do głowy jako pierwsza, wydarzyła się jakoś w latach 70-tych, a może wczesnych 80-tych w Złotych Piaskach w Bułgarii. Mój tata zawsze doskonale pływał – kocha żeglować i nurkować z...

Na pewno każdy przynajmniej raz był w sytuacji gdy stanął przed wyborem: zrobić coś czy przejść obojętnie. Mężczyzna leżący na ulicy, jadąca autobusem płacząca kobieta, młody człowiek patrzący w telefon zamiast na światła przejścia dla pieszych... przykładów jest niezliczenie wiele. Większość osób odwraca głowę w druga stronę.
A być może to jest ten moment gdy Twoja uwaga, interwencja, słowo sprawi, że coś zmieni się na lepsze? A być może nawet kogoś uratujesz? Być może wystarczy, że pochylisz się i zapytasz "Czy wszytko w porządku?", podejdziesz i powiesz, że "wszystko będzie dobrze" uścisnąwszy na chwilę ramię, zatrzymasz kogoś wchodzącego na pasy na czerwonym świetle.
Bohaterstwo to działanie. To nie bycie obojętnym, nie powtarzanie sobie "to nie moja sprawa". Bohaterem może stać się każdy i wiecie co? To wspaniałe, niepowtarzalne uczucie. Powyższe trzy przykłady nie znalazły się bowiem tutaj przypadkowo.

Na pewno każdy przynajmniej raz był w sytuacji gdy stanął przed wyborem: zrobić coś czy przejść obojętnie. Mężczyzna leżący na ulicy, jadąca autobusem płacząca kobieta, młody człowiek patrzący w telefon zamiast na światła przejścia dla pieszych... przykładów jest niezliczenie wiele. Większość osób odwraca głowę w druga stronę.
A być może to jest ten moment gdy Twoja uwaga,...

Mało było wieczorów tak paskudnych jak tamten. W ogóle to ludzie byli jacyś tacy paskudni, chociaż Michał nie mógł tej mizantropijnej tezy poprzeć żadnym argumentem. Zamiast twarzy widział gęby, a każda konwersacja inna od jego wewnętrznego dialogu z własnym sumieniem wydawała mu się czczą paplaniną.
– Banda idiotów – wydał iście elokwentny osąd siedząc przy barze i obserwując otaczających go ludzi. Zbliżała się północ, a on sam nie wiedział dlaczego zdecydował spędzić środowy wieczór w pospolitym barze. Dotknięty tym chmielowym odzewem świadomości wstał z barowego krzesła i tak to już sobie zażyczył los, że narzucając na siebie skórzaną kurtkę strącił szklankę mężczyzny siedzącego obok. Bar przyozdobiła lepka piwna plama.
– Co robisz?! – odpowiedział napastliwie mężczyzna. Michał był już gotów rozpocząć mało dyplomatyczną rozmowę, gdy nagle odezwała się towarzyszka mężczyzny.
– Jeszcze trochę alkoholu i byłby nie do zniesienia. Dziękuję ci, mój bohaterze.
Michał, nie do końca pewien, czy stał się adresatem kpiny czy osobliwych podziękowań, skierował się czym prędzej w kierunku wyjścia. Pchnął drzwi na zewnątrz z wątpliwą subtelnością i prędko poczuł niespodziewany opór. Gdy wyszedł, zobaczył leżącego na chodniku mężczyznę i stojącą nad nim starszą kobietę.
– Matko Boska! Ten łotr już się dobierał do mojej torebki! Dziękuję ci, mój bohaterze.
Michał odwrócił się i odszedł bez słowa. Przez całą drogę powrotną zastanawiał się jak ocalić swoją intencjonalność przed kolejną klęską.

Mało było wieczorów tak paskudnych jak tamten. W ogóle to ludzie byli jacyś tacy paskudni, chociaż Michał nie mógł tej mizantropijnej tezy poprzeć żadnym argumentem. Zamiast twarzy widział gęby, a każda konwersacja inna od jego wewnętrznego dialogu z własnym sumieniem wydawała mu się czczą paplaniną.
– Banda idiotów – wydał iście elokwentny osąd siedząc przy barze i...

Opowiem Wam swoją historię.
Miałam 14 lat. Szłam sobie na spacer wieczorkiem w jednym z większych miast. Postanowiłam wstąpić do sklepu po drugiej stronie ulicy. Stoję przy pasach, po drugiej stronie do przejścia podchodzi dziewczyna niewiele starsza ode mnie. Ma słuchawki na uszach i jest zapatrzona w telefon. Wchodzi na pasy nie rozglądając się wcześniej. Zajęta swoimi sprawami nie miała prawa zauważyć, że z jej strony nadjeżdża auto. Pędzi. Ja widziałam. Podbiegłam, odepchnęłam ją w ostatniej chwili. Pół sekundy później samochód uderzył we mnie. Policja mówiła o prędkości 80-90 km/h.
Mimo tego, że życie się spier***liło, a konsekwencje będę odczuwać do końca życia to wiem, że było warto. Ona żyje, to jest najważniejsze!

Opowiem Wam swoją historię.
Miałam 14 lat. Szłam sobie na spacer wieczorkiem w jednym z większych miast. Postanowiłam wstąpić do sklepu po drugiej stronie ulicy. Stoję przy pasach, po drugiej stronie do przejścia podchodzi dziewczyna niewiele starsza ode mnie. Ma słuchawki na uszach i jest zapatrzona w telefon. Wchodzi na pasy nie rozglądając się wcześniej. Zajęta swoimi...

Dla mnie na zawsze największym bohaterem będzie mój tata. Gdy miałem 8 lat przydarzył nam się dosyć poważny wypadek. Samochód jadący z naprzeciwka zajechał nam drogę i tata zjechał na pobocze, które kończyło się dosyć stromym zboczem. Drewniana barierka odgradzająca drogę od urwiska nie wytrzymała i zaczęliśmy staczać się po zboczu. Samochód dachował, obracał się. Do tej pory nie wiem, jak tata mógł tak szybko zareagować, ale odpiął mój pas, otworzył drzwi i wypchnął mnie na zewnątrz. Myślę, że jeśli nie uratował mi wtedy życia, to na pewno ochronił przed wieloma poważnymi obrażeniami, których mogłem doznać. Skończyło się na szyciu czoła, zadrapaniach i siniakach. Mojego tatę z kolei z sprasowanego samochodu wyciągali strażacy. Miał połamane żebra, obrażenia nóg i rąk. Jak dla mnie jest prawdziwym bohaterem, że zachował tak zimną krew i udało mu się wypchnąć mnie z tego samochodu.

Dla mnie na zawsze największym bohaterem będzie mój tata. Gdy miałem 8 lat przydarzył nam się dosyć poważny wypadek. Samochód jadący z naprzeciwka zajechał nam drogę i tata zjechał na pobocze, które kończyło się dosyć stromym zboczem. Drewniana barierka odgradzająca drogę od urwiska nie wytrzymała i zaczęliśmy staczać się po zboczu. Samochód dachował, obracał się. Do tej...

Opowieść będzie o tym, jak przypadkiem uratowałam dziecko. Czy można uratować dziecko przypadkiem? Jak się okazuje można. Wybrałam się tego dnia z przyjaciółmi nad strzeżony zalew. Wypoczywaliśmy na plaży, dookoła głośno, gwarno, wesoło. Wiecie jak to jest... Ktoś rozpala grilla, ktoś inny dręczy wszystkich swoim ulubionym disco polo, a dzieciaki krzyczą ile sił w gardle, bo w końcu nie ogranicza ich ściana w bloku. Nie planowałam jakiejś większej kąpieli, bo niestety i wstyd się przyznać, ale pływać zupełnie nie potrafię. Postanowiłam jednak potaplać się przy brzegu i trochę schłodzić ciało, które później jeszcze bardziej pragnie słońca i pięknie się opalam. Przyglądałam się dokazującym maluchom, zdecydowanie bardziej niż ratownicy, którzy znudzeni dyskutowali na swojej wieży,co chwilę wgapiając wzrok w ekran telefonu. Dzieci, jak to dzieci... Nurkowały, chlapały, popychały się. Jeden malec nurkował dłużej... Chwyciłam go pod pachę i wyciągnęłam z wody, a on czerwony w jednej chwili wybuchnął płaczem. Przybiegła mamusia, przybiegła jej koleżanka, żeby z krzykiem oznajmić mi, że mam się zająć sobą, a nie cudzym dzieckiem. Chwilę później, gdy chłopiec wyznał, że przewrócił się i nie potrafił wstać trochę zmieniły ton, ale wciąż jednak nie zdały sobie sprawy z powagi tej sytuacji.

Opowieść będzie o tym, jak przypadkiem uratowałam dziecko. Czy można uratować dziecko przypadkiem? Jak się okazuje można. Wybrałam się tego dnia z przyjaciółmi nad strzeżony zalew. Wypoczywaliśmy na plaży, dookoła głośno, gwarno, wesoło. Wiecie jak to jest... Ktoś rozpala grilla, ktoś inny dręczy wszystkich swoim ulubionym disco polo, a dzieciaki krzyczą ile sił w gardle,...

To prawda,że bohaterstwa nie da sie zaplanować.Mój synek Kacper od urodzenia był moim małym bohaterem, ale pewnego dnia uratował mi życie.miał wtedy 6lat, chodził do przedszkola, teoretycznie wiedział ,jak sie zachować w razie niebezpieczeństwa, ale praktycznie najlepiej zdał egzamin.Tego wieczoru byliśmy akurat razem sami w domu,bardzo źle sie czułam, ból głowy był nie do zniesienia,nadciśnienie mimo leków ogromne, do tego doszły wymioty i zaburzenia świadomości.wiecej nie pamiętam.obudziłam się w szpitalu, przy mnie był mąż, synek,lekarze.Dostałam w domu wylewu krwi do mózgu, a synek -mój bohater -zadzwonił na nr 112, jak to uczyli sie w przedszkolu,powiedział co się stało, podał adres, i tylko dzięki niemu pomoc przybyła na czas.W takich chwilach liczy sie każda minuta.Nie ma dnia, bym nie dziękowała Bogu za mojego kochanego bohatera, dzięki któremu mogę teraz pisać to zgłoszenie...Pozdrawiam!

To prawda,że bohaterstwa nie da sie zaplanować.Mój synek Kacper od urodzenia był moim małym bohaterem, ale pewnego dnia uratował mi życie.miał wtedy 6lat, chodził do przedszkola, teoretycznie wiedział ,jak sie zachować w razie niebezpieczeństwa, ale praktycznie najlepiej zdał egzamin.Tego wieczoru byliśmy akurat razem sami w domu,bardzo źle sie czułam, ból głowy był nie do...

W tym dniu nic się nie udawało: w pracy robota szła jak po gruzie, w domu lodówka była pusta, w Lidlu kolejka ogromna i na koniec zabrakło torebek. Idąc do domu modliła się by ta jedna, którą miała nie trzasła. Ale niesety trzasła. Produkty się wysypały, pomarańcze poleciały. I wtedy pojawił się on. Bohater życia codziennego: pomógł pozbierać zakupy, pożyczył torbę. Uratował ten dzień.

W tym dniu nic się nie udawało: w pracy robota szła jak po gruzie, w domu lodówka była pusta, w Lidlu kolejka ogromna i na koniec zabrakło torebek. Idąc do domu modliła się by ta jedna, którą miała nie trzasła. Ale niesety trzasła. Produkty się wysypały, pomarańcze poleciały. I wtedy pojawił się on. Bohater życia codziennego: pomógł pozbierać zakupy, pożyczył torbę....