Wyróżnia mnie, krzywa jedynka. Chodzi oczywiście o ząb.
Jestem osobą która lubi uśmiechać się do ludzi, jest wtedy widoczna moja cecha wyróżniająca. Na zdjęciach z profilu też jest widoczna, ta lekka krzywizna, jednak nie przeszkadza mi. Może kiedyś pokuszę się na aparat, ale jeszcze nie teraz :D

Wyróżnia mnie, krzywa jedynka. Chodzi oczywiście o ząb.
Jestem osobą która lubi uśmiechać się do ludzi, jest wtedy widoczna moja cecha wyróżniająca. Na zdjęciach z profilu też jest widoczna, ta lekka krzywizna, jednak nie przeszkadza mi. Może kiedyś pokuszę się na aparat, ale jeszcze nie teraz :D

Od małego uważana byłam za przyszłą pianistkę. Podobno moja mama gdy mnie zobaczyła po porodzie, spojrzała najpierw na długie palce. I tak oto mój los został przypieczętowany, uznano, że będę grać na pianinie i na siódme urodziny otrzymałam prawdziwy keyboard.
Jak wtedy płakałam! Moja mama nie wiedziała co się dzieje, ja zaś bardzo chciałam otrzymać plastikowego konika. Potem odbyła się tylko jedna lekcja gry na pianinie i gdy nie zapałałam do niej miłością - keyboard poszedł w odstawkę.
Po latach pisania i tworzenia okazało się, że długość moich palców idealnie układa się na klawiaturze i tworzy niesamowite słowa;)

Od małego uważana byłam za przyszłą pianistkę. Podobno moja mama gdy mnie zobaczyła po porodzie, spojrzała najpierw na długie palce. I tak oto mój los został przypieczętowany, uznano, że będę grać na pianinie i na siódme urodziny otrzymałam prawdziwy keyboard.
Jak wtedy płakałam! Moja mama nie wiedziała co się dzieje, ja zaś bardzo chciałam otrzymać plastikowego konika....

Fajnie, że każdy z nas ma coś co go wyróżnia. Mnie wyróżnia to, że gdy zdejmę koszulkę to od lewej piersi do połowy ramienia ciągną się bardzo widoczne błękitne żyły. Mnie się to podoba, iście błękitna krew.

Fajnie, że każdy z nas ma coś co go wyróżnia. Mnie wyróżnia to, że gdy zdejmę koszulkę to od lewej piersi do połowy ramienia ciągną się bardzo widoczne błękitne żyły. Mnie się to podoba, iście błękitna krew.

Myślę, że w moim przypadku jest to uśmiech! Nigdy nie znika z mojej twarzy i jest w każdym momencie moim najlepszym make up-em. Dodatkowo dodaje mi pewjosci siebie i nigdy nie zdarza się mi go zapomnieć zabrać z domu! :-)

Myślę, że w moim przypadku jest to uśmiech! Nigdy nie znika z mojej twarzy i jest w każdym momencie moim najlepszym make up-em. Dodatkowo dodaje mi pewjosci siebie i nigdy nie zdarza się mi go zapomnieć zabrać z domu! :-)

Dużo osób zapamiętuje mnie ze względu na włosy. Takiego koloru nie można przeoczyć.
Moje włosy nie są nawet rude. Są intensywnie pomarańczowe - jak marchew.
Ilość podjętych walk z tym kolorem przekracza ludzkie pojęcie, a i tak wszystko kończyło się tym, że ta pomarańcz przebijała się spod nowego koloru. Na szczęście udało mi się ominąć przykrego wyniku Ani z Zielonego Wzgórza. Zastanawiam się jednak, czy może właśnie dzięki temu charakterystycznemu kolorze włosów, pokochałam tę bohaterkę. Może widziałam w tej dziewczynce samą siebie?
Natomiast gdy ktoś porusza mój temat, to większość odpowiada: ,,Ta mała, ruda dziewczynka?", bo oprócz charakterystycznych włosów dochodzi mój wzrost.
Tak jak ze wzrostem sobie radzę (chociaż nauczyłam się nieźle wspinać między innymi po meblach), to komentarze na temat moich włosów chyba nigdy się nie skończą. Chociaż swoje włosy już całkiem polubiłam, to chyba nigdy nie przestanę słyszeć, że ,,nie mam duszy", czy ,,co rude, to wredne".
Dobra, zrozumiałam! Jestem wredna.
Ale to nie względu na włosy! Po prostu jestem wredna!

Dużo osób zapamiętuje mnie ze względu na włosy. Takiego koloru nie można przeoczyć.
Moje włosy nie są nawet rude. Są intensywnie pomarańczowe - jak marchew.
Ilość podjętych walk z tym kolorem przekracza ludzkie pojęcie, a i tak wszystko kończyło się tym, że ta pomarańcz przebijała się spod nowego koloru. Na szczęście udało mi się ominąć przykrego wyniku Ani z Zielonego...

Nie jest to łatwe pytanie ze względu, że trzeba pisać na swój własny temat. A podobno nikt nie zna nas lepiej niż my sami. Aczkolwiek po chwili zastanowienia się nad swoją aparycją, najbardziej charakterystyczną cechą, która mnie wyróżnia są zakola (tak, dopadły mnie geny) więc by nie było to tak rzucające się w oczy, po prostu strzygę głowę na łyso :) a drugą taką cechą są na pewno dwie blizny z dzieciństwa, jedna znajduje się na głowie na samym środku gdy dosłownie spotkałem się z szafą :D a druga na brodzie z lewej strony (spotkanie z betonem).. lubię bliskie kontakty :D hehe

Nie jest to łatwe pytanie ze względu, że trzeba pisać na swój własny temat. A podobno nikt nie zna nas lepiej niż my sami. Aczkolwiek po chwili zastanowienia się nad swoją aparycją, najbardziej charakterystyczną cechą, która mnie wyróżnia są zakola (tak, dopadły mnie geny) więc by nie było to tak rzucające się w oczy, po prostu strzygę głowę na łyso :) a drugą taką cechą są...

Pytając się moich bliskich, co ich zdaniem wyróżnia mnie z tłumu - odpowiedzieli następująco:
Siostra (dodam, że młodsza): "Waga - zdecydowanie." I dodała: "Gdy inni stali w kolejce po rozum, ty stałaś w kolejce po dokładkę."
Chłopak: "hmm ty cała sobą jesteś wyjątkowa." Ale gdy kazałam mu wybrać jedną cechę to stwierdził, że biust. No cóż, faceci. Oni myślą tylko o jednym ;)
Mama: "Przejmowanie się wszystkim, co się da". Oj tak. U mnie każdy powód do stresu jest dobry.
Tata: "Nieumiejętność parkowania." Tato do dziś śmieje się z sytuacji jak pod jednym z centrów handlowych zaparkowałam na trzech miejscach.

Pytając się moich bliskich, co ich zdaniem wyróżnia mnie z tłumu - odpowiedzieli następująco:
Siostra (dodam, że młodsza): "Waga - zdecydowanie." I dodała: "Gdy inni stali w kolejce po rozum, ty stałaś w kolejce po dokładkę."
Chłopak: "hmm ty cała sobą jesteś wyjątkowa." Ale gdy kazałam mu wybrać jedną cechę to stwierdził, że biust. No cóż, faceci. Oni myślą tylko o jednym...

Może to wyda wam się dziwne, ale cechą która wyróżnia mnie wśród dziewczyn jest zdecydowanie mój rozmiar stopy. I nie ma się tu czym chwalić.
Nie wiem czy ma to jakieś pozytywy, ale na pewno ma wady. Ogromnym problemem jest dla mnie znalezienie mojego rozmiaru buta w sklepie!
Moje stopy, niczym te które miał yeti, "idealnie" komponują się z moim niezbyt spektakularnym wzrostem dając efekt dziwoląga... Cóż, na szczęście na co dzień rzadko kto zwraca uwagę na twoje stopy. Ale wakacje w klapkach to koszmar!

Może to wyda wam się dziwne, ale cechą która wyróżnia mnie wśród dziewczyn jest zdecydowanie mój rozmiar stopy. I nie ma się tu czym chwalić.
Nie wiem czy ma to jakieś pozytywy, ale na pewno ma wady. Ogromnym problemem jest dla mnie znalezienie mojego rozmiaru buta w sklepie!
Moje stopy, niczym te które miał yeti, "idealnie" komponują się z moim niezbyt spektakularnym...

Najbardziej znienawidzona przeze mnie rzecz: dołek w brodzie.
Co z tego, że za jakimś facetem leciały miliony kobiet, przez jedną, nieistotną według mnie rzecz? Jestem dziewczyną i kompletnie tego nie akceptuję!
Coś czego nie zobaczysz w tłumie: długie palce. Jak na nastolatkę mam stosunkowo długie palce (co przydaje się w graniu na instrumentach ;) ) i to akurat jest czasami przydatne w życiu.
Nie jestem wyjątkowa, łatwo mi się wtopić w tłum, chyba, że założę za duży sweter... Wtedy wyglądam jak menel.
Ale wracając, uważam, że wyjątkowość jest dobrą cechą i Peyton powinna się cieszyć, że różni się czymś od innych ludzi.
Lepiej żyć z myślą, iż twój wygląd jest oryginalny, niż patrząc w lustro, widzieć wiecznie tę samą, typową, nudną dziewczynę.

Najbardziej znienawidzona przeze mnie rzecz: dołek w brodzie.
Co z tego, że za jakimś facetem leciały miliony kobiet, przez jedną, nieistotną według mnie rzecz? Jestem dziewczyną i kompletnie tego nie akceptuję!
Coś czego nie zobaczysz w tłumie: długie palce. Jak na nastolatkę mam stosunkowo długie palce (co przydaje się w graniu na instrumentach ;) ) i to akurat jest...

Moim największym problemem jest wzrost. Niestety nie zaliczam się do tych niskich osób, a jest wręcz przeciwnie. Muszę przyznać, że musiałam się zmierzyć z podobnymi sytuacjami w ciągu swojego życia, jak główna bohaterka tej książki. Chociaż nie tak do końca. Całe życie, a raczej od podstawówki do liceum musiałam zmierzyć się z trudną rzeczywistością i w dużej mierze różnymi docinkami. Jako, że jestem już dawno dorosłą osobą zaakceptowałam to jaka jestem i cieszę się, że jestem wysoka. Ale Bóg mnie taką stworzył i chciał, żebym właśnie tak wyglądała i warto siebie zaakceptować.

Moim największym problemem jest wzrost. Niestety nie zaliczam się do tych niskich osób, a jest wręcz przeciwnie. Muszę przyznać, że musiałam się zmierzyć z podobnymi sytuacjami w ciągu swojego życia, jak główna bohaterka tej książki. Chociaż nie tak do końca. Całe życie, a raczej od podstawówki do liceum musiałam zmierzyć się z trudną rzeczywistością i w dużej mierze...