Zawsze byłam dobra z pisania, co prawda z ortografią byłam na bakier, ale pomysły były doceniane. Z mojej twórczości lat dziecięcych najbardziej zapadło mi w pamięć opowiadanie pisane na konkurs organizowany przez szkołę. Miałam wtedy około 10-12 lat i oczywiście udało mi się zdeklasować konkurencję. Nie tylko napisałam opowiadanie, ale też wydałam je w formie książki z całą szatą graficzną i zrobiłam solidny research. Opowiadanie podzieliłam na dwie części pierwsza dotyczyła mojej babci i jej życia w trakcie wojny. Pamiętam, że moja kochana babcia poświęciła mi dobry tydzień na opowiadanie swoich historii. Finalnie w opowiadaniu znalazła się historia o święcie Bożego Narodzenia, choince i prezentach przyniesionych przez niemieckich żołnierzy. Tą część opowiadania pisałam piórem atramentowym, na pożółkłym, starym zeszycie, którego kartki przypalałam zapalniczką taty. Kolejna część to były moje spostrzeżenia o relacjach z bliskimi w dobie internetu i telefonii komórkowej. Wszystko nowocześnie, na komputerze z wplecionymi wiadomościami SMS. Świetnie się wtedy bawiłam. Nagrodę, książkę Ten obcy, za zajęcie I miejsca z dedykacją i dyplomem mam chyba jeszcze gdzieś w domu rodzinnym.

Zawsze byłam dobra z pisania, co prawda z ortografią byłam na bakier, ale pomysły były doceniane. Z mojej twórczości lat dziecięcych najbardziej zapadło mi w pamięć opowiadanie pisane na konkurs organizowany przez szkołę. Miałam wtedy około 10-12 lat i oczywiście udało mi się zdeklasować konkurencję. Nie tylko napisałam opowiadanie, ale też wydałam je w formie książki z...

Cofając się myślami do moich pierwszych lat edukacji, muszę przyznać, że miałam pewne problemy z czytaniem i pisaniem. Zdecydowanie bardziej od zajęć języka polskiego wolałam wf i matematykę. Zmieniło się to dopiero gdzieś w czwartej klasie szkoły podstawowej, gdy odkryłam magiczny świat książek. Czytałam już całkiem nieźle, szybko pochłaniam książkę za książką i chyba wtedy po raz pierwszy pomyślałam, że warto by było napisać coś samej.
Jeden z dużych portali informacyjnych prowadził witrynę, na której można było zamieszczać autorskie opowiadania. Publikowałam tam swoje pierwsze próby. A o czym one były? Jak na kilkunastoletniego dzieciaka wybrałam temat dość trudny – uzależnienia, narkotyki, depresja. Byłam wtedy pod silną inspiracją książki „My dzieci z dworca zoo” Ch. Felscherinow. Wyrzucałam z siebie wszystkie negatywne emocje związane z okresem dojrzewania, zawsze w moich opowiadaniach przewijał się temat wyobcowania, niezrozumienia młodego człowieka przez otoczenie, ale również jego samego. Sama nigdy nie miałam takich problemów, ale może to właśnie dzięki temu, że na potrzeby tych historii potrafiłam wyobrazić sobie jak beznadziejne musi być życie wygnanych na margines społeczeństwa.
Z ciekawości właśnie wygooglowałam ów portal, nadal istnieje i chyba ma się dobrze. Pamiętam, gdy w tych polecanych w danym tygodniu postach były moje opowiadania… Doznałam tego wyróżnienia kilka razy, fajne wspomnienia. Niestety, po tylu latach nie pamiętam już loginu.

Cofając się myślami do moich pierwszych lat edukacji, muszę przyznać, że miałam pewne problemy z czytaniem i pisaniem. Zdecydowanie bardziej od zajęć języka polskiego wolałam wf i matematykę. Zmieniło się to dopiero gdzieś w czwartej klasie szkoły podstawowej, gdy odkryłam magiczny świat książek. Czytałam już całkiem nieźle, szybko pochłaniam książkę za książką i chyba...

Moja dziecięco - nastoletnia twórczość to opowiadania o Natalii Szulc, która przyjeżdża do babci na wakacje. Nigdy nie dokończyłam "pisać" tej książki.
Może kiedyś :D

Moja dziecięco - nastoletnia twórczość to opowiadania o Natalii Szulc, która przyjeżdża do babci na wakacje. Nigdy nie dokończyłam "pisać" tej książki.
Może kiedyś :D

Od zawsze pisałam wiersze, a w szkole podstawowej także opowiadania. Wiersze zostały ze mną do dziś. Mam zeszyty i kartki zapisane śmiesznymi wierszykami. To układanie rymów zostało mi do dziś i jak chcę poprawić humor kolegom w pracy układam coś wesołego i już wszyscy chodzą uśmiechnięci.

Od zawsze pisałam wiersze, a w szkole podstawowej także opowiadania. Wiersze zostały ze mną do dziś. Mam zeszyty i kartki zapisane śmiesznymi wierszykami. To układanie rymów zostało mi do dziś i jak chcę poprawić humor kolegom w pracy układam coś wesołego i już wszyscy chodzą uśmiechnięci.

Od małego uwielbiałam tworzyć opowiadania. Nigdy nie lubiłam zamykać się w określonych schematach, dlatego nie ograniczałam się do jednej tematyki.
Z racji tego, że jako dziecko byłam bardzo nieśmiała w stosunkach z ludźmi stałam się ich dobrym obserwatorem. Wykorzystywałam naturę ludzką w tworzeniu postaci, które dzięki temu mogły być bardziej uczłowieczone. Swoje inspiracje czerpałam również z przyrody. Zachody słońca, kraczące gawrony, delikatne kwiaty- motywy, które ubarwiały moje opowiadania.
Minęło od tamtego czasu paręnaście lat a ja dalej posiadam początki mojej przygody z pisaniem.
Czasem lubię do nich wracać, otwieram wtedy szufladę, wyjmuję je i z sentymentem czytam.

Od małego uwielbiałam tworzyć opowiadania. Nigdy nie lubiłam zamykać się w określonych schematach, dlatego nie ograniczałam się do jednej tematyki.
Z racji tego, że jako dziecko byłam bardzo nieśmiała w stosunkach z ludźmi stałam się ich dobrym obserwatorem. Wykorzystywałam naturę ludzką w tworzeniu postaci, które dzięki temu mogły być bardziej uczłowieczone. Swoje...

Jak większość małych dziewczynek zawsze chciałam zostać księżniczką. Teraz myślę , że był to efekt wielu przeczytanych wraz z mamą książek od Disney'a, ale jak to pobudzało moją wyobraźnię! Udało mi się napisać kilka "książek", ale najbardziej pamiętam sześćdziesięcio-kartkowy zeszyt zapisany historią pięknej księżniczki Elizabeth, borykającej się z problemami typowymi dla rozchwytywanej królewny i jednocześnie przyszłej królowej. Do tej pory pamiętam rumieniec na twarzy, którym oblewałam się pisząc o tym jak jej ukochany Książę pocałował po raz pierwszy Elizabeth. Zabawne jest to, że przez ten jeden pocałunek zawarty w książce, wstydziłam się komukolwiek ją pokazać, mimo że byłam bardzo dumna z mojego małego dzieła.

Jak większość małych dziewczynek zawsze chciałam zostać księżniczką. Teraz myślę , że był to efekt wielu przeczytanych wraz z mamą książek od Disney'a, ale jak to pobudzało moją wyobraźnię! Udało mi się napisać kilka "książek", ale najbardziej pamiętam sześćdziesięcio-kartkowy zeszyt zapisany historią pięknej księżniczki Elizabeth, borykającej się z problemami typowymi dla...

Jak byłam mała to myślałam, że jak jest burza, to wtedy anioły walczą z diabłami w niebie. Deszcz był ich krwią, a jak się pojawiały pioruny i grzmoty to wtedy Bóg z Diabłem (którzy byli o wiele lepsi od aniołków i diabełków) interweniowali i ostatecznie rozstrzygali spór. I zawsze myślałam, że jak pojawia się tęcza to wygrywa drużyna Boga, a jak nie było jej to drużyna Diabła. I tego też dotyczyły moje pierwsze opowiadania :)

Jak byłam mała to myślałam, że jak jest burza, to wtedy anioły walczą z diabłami w niebie. Deszcz był ich krwią, a jak się pojawiały pioruny i grzmoty to wtedy Bóg z Diabłem (którzy byli o wiele lepsi od aniołków i diabełków) interweniowali i ostatecznie rozstrzygali spór. I zawsze myślałam, że jak pojawia się tęcza to wygrywa drużyna Boga, a jak nie było jej to drużyna...

Mając 7 lat postanowiłam wydać książkę z bajkami dla dzieci. Uważałam, że książki dla dzieci wydawane przez dorosłych są bez sensu (bo co taki dorosły może wiedzieć o świecie dzieci?). Zaczęłam więc tworzyć, zapisywać dziecięcym pismem i przeróżnymi zawijanymi literkami bajki i rysowałam ilustracje. Twierdziłam, że jeśli już mam napisać książeczkę z bajkami, to muszą tam być ilustracje. Dzieci kochają kolorowe ilustracje! To właśnie różniło dziecięcy świat od tego dla dorosłych. Moja mama potrafiła godzinami czytać książki bez obrazków, a ja nawet jednej strony bym nie przeczytała, gdyby nie było tam ciekawego, kolorowego rysunku. Dlatego też pisałam, malowałam i chciałam stworzyć perfekcyjną bajeczkę dla dzieci. Niestety książeczka nigdy nie została ukończona, a będąc już osobą dorosłą nie mogę jej napisać, gdyż jak wspomniałam "bajki dla dzieci pisane przez dorosłych nie mają sensu". Cóż...może w przyszłości moje dzieci postanowią kontynuować to dzieło :)

Mając 7 lat postanowiłam wydać książkę z bajkami dla dzieci. Uważałam, że książki dla dzieci wydawane przez dorosłych są bez sensu (bo co taki dorosły może wiedzieć o świecie dzieci?). Zaczęłam więc tworzyć, zapisywać dziecięcym pismem i przeróżnymi zawijanymi literkami bajki i rysowałam ilustracje. Twierdziłam, że jeśli już mam napisać książeczkę z bajkami, to muszą tam...

Szczerze mówiąc będąc dzieckiem wolałam występować i recytować wierszyki niż pisać swoje. Moim największym dziełem było stworzenie krótkich historyjek o mojej siostrze, która występowała pod postacią Królika. Nienawidziłam pisać szkolnych wypracowań. Dopiero w liceum pokochałam pisanie, kiedy to ja mogłam wybrać sobie temat wypracowania. Przeżywałam nawet pewien literacki bunt, zapamiętale powołując się na poezję Anne Sexton albo Emily Dickinson.

Szczerze mówiąc będąc dzieckiem wolałam występować i recytować wierszyki niż pisać swoje. Moim największym dziełem było stworzenie krótkich historyjek o mojej siostrze, która występowała pod postacią Królika. Nienawidziłam pisać szkolnych wypracowań. Dopiero w liceum pokochałam pisanie, kiedy to ja mogłam wybrać sobie temat wypracowania. Przeżywałam nawet pewien literacki...

Podobno nigdy nie chciałam czytać, ale do pisania brałam się z chęcią już odkąd nauczyłam się składać literki. Pierwszych opowiadań nie pamiętam, ale w okresie, gdy w bibliotece miałam dostęp do większego wyboru literatury niż trzystronicowe bajki dla dzieci, chętnie sięgałam po książki Barbary Rosiek. Interesowała mnie bardzo tematyka używek, narkotyków, wykluczenia społecznego, choć miałam zaledwie z osiem lat. I tak pożarłam "Pamiętnik narkomanki", "My, dzieci z dworca ZOO" czy "Przerwane milczenie". Może to dlatego teraz nie sięgam nawet po papierosa? :)

Podobno nigdy nie chciałam czytać, ale do pisania brałam się z chęcią już odkąd nauczyłam się składać literki. Pierwszych opowiadań nie pamiętam, ale w okresie, gdy w bibliotece miałam dostęp do większego wyboru literatury niż trzystronicowe bajki dla dzieci, chętnie sięgałam po książki Barbary Rosiek. Interesowała mnie bardzo tematyka używek, narkotyków, wykluczenia...