- Chcę, byś wprowadził mnie do waszego świata!
Wciąż trzymałam nóż przy jego szyi. Albert przestał się wyrywać, wiedział, że nie ma ze mną szans. Jednak jego oczy nie wyrażały strachu, a jedynie ubaw.
- Nie mogę tego zrobić. Jeżeli cię wprowadzę, to moi mnie zabiją. Jeżeli nie, to ty zrobisz - co za różnica?
- Ja to zrobię w sposób bardziej bolesny.
- Polemizowałbym... Hmm... Jest jeden sposób, by nam obojgu uszło to płazem. Mogę Cię przemienić w jednego z nas.
- Miałabym zostać bezmózgą istotą, której jedynym sensem istnienia są ludzkie organy płciowe? Wybacz, ale nie uśmiecha mi się to.
- Żyłabyś wiecznie...
- I patrzyłabym, jak umierają moi bliscy. Wprowadzisz mnie czy nie?
- Wiesz, że nie mogę tego...
Wykonałam szybki ruch ręką. Z jego szyi pociekła krew, która chwilę później wyparowała. Tak jak i ciało.
- "Następnym razem lepiej mi pójdzie." - pomyślałam.

- Chcę, byś wprowadził mnie do waszego świata!
Wciąż trzymałam nóż przy jego szyi. Albert przestał się wyrywać, wiedział, że nie ma ze mną szans. Jednak jego oczy nie wyrażały strachu, a jedynie ubaw.
- Nie mogę tego zrobić. Jeżeli cię wprowadzę, to moi mnie zabiją. Jeżeli nie, to ty zrobisz - co za różnica?
- Ja to zrobię w sposób bardziej bolesny.
- Polemizowałbym......

Pan Nieśmiertelny: Hej Cathleen! Zostałaś wybrana! Gdy dołączysz do nas będziesz nieśmiertelna, będziesz potrafiła się teleportować, przesuwać przedmioty siłą umysłu, a niewidzialne skrzydła uniosą cię tam gdzie będziesz chciała! Musisz zdecydować teraz, więcej się już nie pojawię, to jedyna niepowtarzalna okazja by stać się jedną z nas!
Ja: Tak, to kuszące. Dzięki nieśmiertelności miałabym czas na zrealizowanie wszystkich pasji i celów, latałabym tam, gdzie marzy mi się pojechać, teleportacja to już w ogóle wymarzony luksus, a w codziennych potyczkach przesuwanie rzeczy też by się przydało....ale gdy zostanę nieśmiertelna moi bliscy i przyjaciele kiedyś odejdą z tego świata, ja będę musiała się przemieszczać bo taki "dziwoląg" co w ogóle się nie zmienia byłby ciekawym obiektem badań, wszystkiego zdążę posmakować, wszystko zobaczyć i co mi z tego pozostanie później? Pustka, samotność i moja niekończąca się obecność... także nie, dziękuję wolę pozostać człowiekiem! :)

Pan Nieśmiertelny: Hej Cathleen! Zostałaś wybrana! Gdy dołączysz do nas będziesz nieśmiertelna, będziesz potrafiła się teleportować, przesuwać przedmioty siłą umysłu, a niewidzialne skrzydła uniosą cię tam gdzie będziesz chciała! Musisz zdecydować teraz, więcej się już nie pojawię, to jedyna niepowtarzalna okazja by stać się jedną z nas!
Ja: Tak, to kuszące. Dzięki...

Zawsze marzyłam o świecie jak w Harrym Potterze,
ale przecież w takie rzeczy nie wierzę!
Śpię sobie spokojnie snem człowieka zwyczajnego,
bo przecież co mogę w nocy robić innego?
Nagle przez okno wpada łuna rażąca mnie w oczy,
a ja chcę wracać w Hypnosa świat uroczy!
Nie jest mi to jednak dane,
bo przed sobą widzę elegancką damę!
Dostojna, w długiej błyszczącej sukni, moje łóżko obchodzi,
"-Co się dzieje? Chyba mnie wzrok zwodzi!"
"Albo jeszcze śpię..." - myślę zamykając oczy,
ale ta dama już w moją stronę kroczy.
Łapie mnie za rękę, szepcze coś pod nosem,
a ja padam powalona światła ciosem.
- Bardzo Cię bolało? - pyta gdy się budzę,
- Uff, nie skończyło się to guzem!
- Kochana jestem tu z zaleceniem,
aby urzeczywistnić twoje marzenie!
Gdy już mózg łączy mi się z ustami,
zalewam dziwną panią pytaniami.
- Aby doznać magii w swoim życiu,
trzeba przebywać w ukryciu.
Nie wyróżniać się wśród tłumu
i mieć również krztę rozumu.
Ale niech nie ogarnia Cię trwoga!
Magiczne istoty to zgrana załoga!
Wesprą, gdy będziesz potrzebowała pomocy,
znajdą Cię nawet o 3 w nocy!
Musisz dokonać ważnego wyboru,
czy chcesz, aby twoje życie nabrało koloru.
Ale ta decyzja musi być rozważna,
bo jest to twoja jedyna szansa.
Podejmujesz ryzyko i porzucasz dotychczasowe życie,
czy odmawiasz i dalej marzysz o magii skrycie?
Cała ta sytuacja była absurdalna,
ale moja odpowiedź całkowicie realna:
- To nie będzie wielkie odkrycie:
chcę by magiczne stało się me życie!
I w tamtej chwili dołączyłam do lepszego świata,
o którym marzyłam jako małolata. :)

Zawsze marzyłam o świecie jak w Harrym Potterze,
ale przecież w takie rzeczy nie wierzę!
Śpię sobie spokojnie snem człowieka zwyczajnego,
bo przecież co mogę w nocy robić innego?
Nagle przez okno wpada łuna rażąca mnie w oczy,
a ja chcę wracać w Hypnosa świat uroczy!
Nie jest mi to jednak dane,
bo przed sobą widzę elegancką damę!
Dostojna, w długiej błyszczącej sukni, moje...

Obudziłam się i dostrzegłam, że ktoś nade mną stoi.
- Słuchaj, musimy porozmawiać – odezwała się tajemnicza postać.
- Skąd się tu wziąłeś i kim jesteś?
- To w tej chwili nie jest ważne. Najważniejsze jest to, że należę do potężnego gatunku istot nieśmiertelnych. Szukamy ludzi, którzy dołączą do nas, potrzebna nam pomoc.
- Nie bardzo rozumiem. Jaka pomoc, jacy nieśmiertelni?
- Dowiesz się szczegółów jeśli zgodzisz się porzucić swoje człowieczeństwo na rzecz nieśmiertelności.
- Miałabym być nieśmiertelna? Myślę, że to nie dla mnie. Na pewno byłoby to na swój sposób ciekawe, ale wiążę się to również z wieloma konsekwencjami. Nie chciałabym być nieśmiertelna.
- Dlaczego? Przecież bardzo wielu ludzi tego właśnie chce.
- Nie wyobrażam sobie zostać na świecie sama, bez swoich bliskich i bez tego wszystkiego co znam. Taka nieśmiertelność jest też smutna i może nawet być męcząca.
- Nie uważam tak, ale skoro nie chcesz skorzystać z mojej propozycji to nie pozostaje mi nic innego jak szukać dalej. Muszę przyznać, że jednak zaintrygowały mnie Twoje argumenty.
- W takim razie szukaj dalej, na mnie nie możesz liczyć.
Zdążyłam wypowiedzieć te słowa i tajemnicza postać zniknęła. Zaczęłam się zastanawiać czy to wszystko wydarzyło się naprawdę czy może jednak jeszcze nie do końca się obudziłam.

Obudziłam się i dostrzegłam, że ktoś nade mną stoi.
- Słuchaj, musimy porozmawiać – odezwała się tajemnicza postać.
- Skąd się tu wziąłeś i kim jesteś?
- To w tej chwili nie jest ważne. Najważniejsze jest to, że należę do potężnego gatunku istot nieśmiertelnych. Szukamy ludzi, którzy dołączą do nas, potrzebna nam pomoc.
- Nie bardzo rozumiem. Jaka pomoc, jacy nieśmiertelni?
...

Moim największym egzystencjonalnym lękiem, jest strach przed przemijaniem. Zatem bez wahania wybrałbym nieśmiertelność. Cena nie miałaby dla mnie znaczenia. Ciekawość tego, co wydarzy się po mojej śmierci jest silniejsza, niż ewentualne konsekwencje oszukania jej. Jak będzie wyglądał świat za 100 lat? A za 1000 lat? Czy ludzie będą mieć działki na księżycu? Czy dotrzemy na skraj wszechświata? Jak rozwinie się medycyna? Czy Bóg się w końcu ujawni? Na te i inne pytania odpowiedziałaby mi nieśmiertelność.

Moim największym egzystencjonalnym lękiem, jest strach przed przemijaniem. Zatem bez wahania wybrałbym nieśmiertelność. Cena nie miałaby dla mnie znaczenia. Ciekawość tego, co wydarzy się po mojej śmierci jest silniejsza, niż ewentualne konsekwencje oszukania jej. Jak będzie wyglądał świat za 100 lat? A za 1000 lat? Czy ludzie będą mieć działki na księżycu? Czy dotrzemy na...

Nieśmiertelność wiąże się z życiem wśród śmiertelników. Jeśli będąc nieśmiertelną musiałabym się ukrywać, co chwilę zmieniać pracę, zostawiać przyjaciół i zmieniać miejsce zamieszkania by ludzie nie widzieli tego, że się nie starzeję to nie byłabym szczęśliwa.
Po głębszym przemyśleniu dochodzę do wniosku, że nie chciałabym żyć wiecznie, nawet jeśli wiązałoby się to z magicznymi umiejętnościami. Kocham swoje stabilne życie, swoją rodzinę, przyjaciół i otaczające mnie obowiązki. Nie chciałabym patrzeć jak świat się zmienia i mieć świadomości, że on się zmienia, a ja nie.
Nieśmiertelność mogłaby w pewnym momencie stać się nudna lub drażliwa. To tak jakby stanąć w miejscu i o nic się nie martwić tylko patrzeć na problemy i zmartwienia innych ze świadomością że tak po prostu musi być.
Nawet jeśli sama bym nie odchodziła to moi bliscy z czasem by umierali... a to najgorsza strata.

Nieśmiertelność wiąże się z życiem wśród śmiertelników. Jeśli będąc nieśmiertelną musiałabym się ukrywać, co chwilę zmieniać pracę, zostawiać przyjaciół i zmieniać miejsce zamieszkania by ludzie nie widzieli tego, że się nie starzeję to nie byłabym szczęśliwa.
Po głębszym przemyśleniu dochodzę do wniosku, że nie chciałabym żyć wiecznie, nawet jeśli wiązałoby się to z...

- Nie wiem, czy znam choć jedną osobę, która wybrałaby człowieczeństwo mając możliwość nieśmiertelności.
- Jest sporo reguł. Poznając je, nie będziesz już mogła zmienić decyzji - szeptał głos w mojej głowie, kiedy ciemne piórka krążyły, otaczając mnie coraz ciaśniej.
- Zaryzykuję - wyszeptałam z uśmiechem. Od tamtej pory już się nie uśmiecham.
Podjęcie złej decyzji to nic, w porównaniu z wiecznym życiem z konsekwencjami jednego życiowego błędu. Tak bardzo brakuje mi dawnych emocji. Szumu wiatru w uszach, gorącego piasku pod bosymi stopami, zapachu świeżo ściętej trawy, lekkiej podniety, smaku czekolady. Teraz wszystko jest nieprzyjemnie niewzruszające.

- Nie wiem, czy znam choć jedną osobę, która wybrałaby człowieczeństwo mając możliwość nieśmiertelności.
- Jest sporo reguł. Poznając je, nie będziesz już mogła zmienić decyzji - szeptał głos w mojej głowie, kiedy ciemne piórka krążyły, otaczając mnie coraz ciaśniej.
- Zaryzykuję - wyszeptałam z uśmiechem. Od tamtej pory już się nie uśmiecham.
Podjęcie złej decyzji to nic,...

Jest siódma rano, a ja właśnie jestem w doradzę do szkoły. Dzisiaj są moje osiemnaste urodziny, a wcale nie czuję się jakoś inaczej, a powinnam? Z moich rozmyśleń wyrywa mnie odgłos kroków za moimi plecami. Odwracam się i zamieram widząc przystojnego mężczyznę stojącego przede mną.
- Przepraszam, czy mogę w czymś pomóc?
Kąciki ust nieznajomego unoszą się w diabelnym uśmiechu.
- Nie, ale ja mogę pomóc tobie.
Czy właśnie teraz powinnam zacząć uciekać i krzyczeć?
- Słucham? Niby w czym?
- Dzisiaj są twoje osiemnaste urodziny. Możesz w końcu być jedną z nas.
Skąd on wie o moich urodzinach? Cholerny prześladowca!
- Słuchaj, nie wiem skąd wiesz o moich urodzinach, ale lepiej się odsuń stalkerze. I jaką jedną z was? Nie bawię się w żadne sekty.
Nieznajomy popatrzył na mnie marszcząc swoje brwi i wybuchnął śmiechem.
- Sekty? To ty nie wiesz kim jesteś? W wieku osiemnastu możesz przystąpić do naszego kręgu, jesteśmy czarodziejami. Pokażę ci.
Chłopak zaczął wymachiwać rękoma, jakby był na jakiś prochach, ale nagle krajobraz wokół mnie zaczął się zmieniać, a my znaleźliśmy się w innym miejscu.
- C-co tu się dzieje? Jak to możliwe?
- Jesteś jedną z nas. Czarodziejką. Musisz tylko się zgodzić i wtedy przejdziesz szkolenia.
- Szkolenia? A co z moim życiem, z rodziną?
- Twoi rodzice należeli kiedyś do kręgu, ale postanowili z tym skończyć. Nie pozwól by odebrali ci magię, to tutaj jest twoje miejsce. Możesz walczy o to co dobre, możesz być najpotężniejsza.
Moi rodzice byli czarodziejami? O co tutaj chodzi?
- J-ja nie wiem. To mnie przeraża. Zazwyczaj ludzie nie wyskakują przede mną i nie oznajmiają mi, że jestem CZARODZIEJKĄ!
Chłopak przewrócił oczami.
- Po prostu się zgódź.
- Dobrze. Zgadzam się.

Jest siódma rano, a ja właśnie jestem w doradzę do szkoły. Dzisiaj są moje osiemnaste urodziny, a wcale nie czuję się jakoś inaczej, a powinnam? Z moich rozmyśleń wyrywa mnie odgłos kroków za moimi plecami. Odwracam się i zamieram widząc przystojnego mężczyznę stojącego przede mną.
- Przepraszam, czy mogę w czymś pomóc?
Kąciki ust nieznajomego unoszą się w diabelnym...

Jest listopad wracam wieczorem do domu. Jest już ciemno i trochę się boję. Ale - tak sobie myślę - co tam do tej pory nic mi się nie stało to teraz też nic się nie stanie. Idę dalej odważnie jednak oglądam się co jakiś czas za siebie, bo mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Nagle przede mną wyskakuje postać. Staram się nie krzyczeć i nie uciekać. Postać zaczyna coś do mnie mówić. Z szoku w którym się znajduję nie bardzo rozumiem o co chodzi.
W końcu docierają do mnie słowa postaci: nie krzycz, nic Ci nie zrobię. Mam dla Ciebie propozycję, ale musisz się decydować bardzo szybko, bo za chwilę znikam. Nie mogę długo być widzialny, ponieważ nikt prócz Ciebie nie może mnie zobaczyć.
Nie jestem w stanie wykrztusić ani jednego słowa, więc tylko kiwam głową na znak, że rozumiem co do mnie mówi.
Przybywam z propozycją - mówi po chwili - którą otrzymują tylko wybrane osoby. Chcemy Ci zaproponować przynależność do naszego gatunku.
Wciąż milczę.
Jeżeli się zgodzisz - zachęca - będziesz miała wiele nadprzyrodzonych zdolności w tym nieśmiertelność.
A co z moją rodziną- pytam - oni też będą nieśmiertelni?
Niestety nie - odpowiada- to jest propozycja tylko dla Ciebie. Taką szansę dajemy jednej, wybranej osobie na 200 lat.
W takim razie dziękuję - odpowiadam, chociaż sama nie wierzę, że rozmawiam z nadprzyrodzoną istotą - ale nie skorzystam. Nie wyobrażam sobie życia bez ukochanych osób.
Pomyśl - nie daje za wygraną- poprzez swoje zdolności mogłabyś im pomagać.
- Nie, dziękuję. Będąc z nimi tu na ziemii też mogę im pomagać.
- Dobrze. Szanuję Twoją decyzję - odpowiada i znika.
Idę do domu i cały czas się zastanawiam czy ja oby nie zwariowałam....Rozmawiać z latająca istotą? Nie, to nie mogło się wydarzyć......

Jest listopad wracam wieczorem do domu. Jest już ciemno i trochę się boję. Ale - tak sobie myślę - co tam do tej pory nic mi się nie stało to teraz też nic się nie stanie. Idę dalej odważnie jednak oglądam się co jakiś czas za siebie, bo mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Nagle przede mną wyskakuje postać. Staram się nie krzyczeć i nie uciekać. Postać zaczyna coś do mnie...

Zobowiązanie[bookLink]4807786|Zobowiązanie[/bookLink]

Zobowiązanie[bookLink]4807786|Zobowiązanie[/bookLink]

 [bookCover]4807786|Zobowiązanie[/bookCover]