Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Monika
Hani
KalinaFaustyna
evi
kachna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Monika
Hani
KalinaFaustyna
evi
kachna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Mój przykład nie będzie "ekstremalny" ani zbyt poważny, ale nadal, kiedy o tym pomyślę, jestem z siebie dumna. Jestem z natury nieśmiała i nawiązywanie kontaktów z obcymi ludźmi jest dla mnie bardzo trudne, ale staram się nad tym pracować. Najgorzej jest z mężczyznami. Przystojnymi mężczyznami. Mężczyznami, którzy mi imponują.
Czy muszę mówić, że podejście do dwukrotnego mistrza olimpijskiego, który jest (przy okazji) oszałamiająco przystojnym mężczyzną, zajęło mi rok? Gdy spotkałam go po raz pierwszy, nie miałam siły, by wykrztusić choć słowo, na myśl o zaczepieniu tego wielkiego szermierza o twarzy rzymskiego wodza robiło mi się słabo, dlatego odczekałam rok. Zawody trwały dwa dni i pierwszego dnia krążyłam w pobliżu, dopingując zażarcie i spuszczając wzrok, ilekroć na mnie spojrzał. Drugiego dnia zdecydowałam, że raz kozie śmierć. Jednak mimo najlepszych chęci nadal trzęsły mi się ręce, ilekroć mnie mijał, a kiedy dwa razy nie mogłam zebrać się w sobie, by go zaczepić, miałam w oczach łzy.
Za trzecim razem byliśmy tylko we dwoje na korytarzu i znalazłam w sobie jakąś straceńczą odwagę, by posłać mu uśmiech, a potem zagadać, powiedzieć, jak bardzo podziwiam jego styl walki i że życzę mu powodzenia. Mówiłam szybko i płynnie po angielsku, bojąc się, że jeśli zwolnię, stracę impet i ucieknę, a on wyglądał na mile zaskoczonego moją tyradą. Podziękował serdecznie i poszedł dalej walczyć. Z wrażenia zmiękły mi kolana, ale był to największy akt odwagi w moim życiu!

Mój przykład nie będzie "ekstremalny" ani zbyt poważny, ale nadal, kiedy o tym pomyślę, jestem z siebie dumna. Jestem z natury nieśmiała i nawiązywanie kontaktów z obcymi ludźmi jest dla mnie bardzo trudne, ale staram się nad tym pracować. Najgorzej jest z mężczyznami. Przystojnymi mężczyznami. Mężczyznami, którzy mi imponują.
Czy muszę mówić, że podejście do dwukrotnego...

Tę sprawę można załatwić jednym słowem – teściowa. Ale żeby zasłużyć na tę nagrodę, opowiem wam jedną historię. Ja lubię moją teściową, to dobra kobieta. Natomiast są rzeczy, których chyba nikt logicznie wyjaśnić nie potrafi. Otóż moja teściowa, w dniu mojego własnego ślubu pokroiła mój tort weselny, głośno przy tym informując, iż mam dwie lewe ręce, a nawet jak już mi czasem coś wyjdzie, to bardziej przez przypadek niż w sposób zamierzony. A w ogóle to ja najlepiej wyglądam, dopiero potem myślę i działam. Nie ukrywam, że w tymże momencie pragnęłam jedynie utopić ją w tym torcie, tak na poczet naszej przyszłej rodzinnej znajomości. Ale pogodziłyśmy się, od wtedy gdy tylko zaczyna mówić o tym, ze moje naleśniki są za cienkie, ziemniaki rozgotowane, a ryż za twardy, mąż przykładnie ją strofuje i wszystko wraca do normy.

Tę sprawę można załatwić jednym słowem – teściowa. Ale żeby zasłużyć na tę nagrodę, opowiem wam jedną historię. Ja lubię moją teściową, to dobra kobieta. Natomiast są rzeczy, których chyba nikt logicznie wyjaśnić nie potrafi. Otóż moja teściowa, w dniu mojego własnego ślubu pokroiła mój tort weselny, głośno przy tym informując, iż mam dwie lewe ręce, a nawet jak już mi...

Wydaje mi się, że wyjątkowego poświęcenia i hartu ducha wymagała moja przeprowadzka do innego miasta na studia. To zawsze trudne i stresujące przeżycie. Nie ma w tym nic dziwnego – długie lata spędziłam w jednym, niewielkim mieście, gdzie znałam każdy kąt, w otoczeniu kochających rodziców i rozpieszczających dziadków. Zawsze na stole czekał na mnie gorący obiad, gdy byłam smutna, zawsze miał mnie kto pocieszyć i wysłuchać. Gdy odnosiłam sukcesy, miał, kto je ze mną dzielić. Czułam się swojsko, przyjaźnie i bezpiecznie. Gdy wyjechałam, przeżyłam szok. Nie znałam kompletnie miasta. Musiałam się nierzadko pytać o drogę. Okazało się, że nie wszyscy są mili i przyjaźni. Nie wszyscy cieszą się z moich sukcesów, a zdarzało się, że nie kryli radości z moich porażek. Na stole nie było już ciepłego posiłku, a często nie było czasu nawet w ogóle zjeść. Wiele razy czułam się bezsilna i płakałam. Jednak powiedziałam sobie, że się nie poddam. Z drugiej strony ten wyjazd ukształtował mnie, a przede wszystkim moją osobowość. Stałam się bardziej pewna siebie, odpowiedzialna i zaradna.

Wydaje mi się, że wyjątkowego poświęcenia i hartu ducha wymagała moja przeprowadzka do innego miasta na studia. To zawsze trudne i stresujące przeżycie. Nie ma w tym nic dziwnego – długie lata spędziłam w jednym, niewielkim mieście, gdzie znałam każdy kąt, w otoczeniu kochających rodziców i rozpieszczających dziadków. Zawsze na stole czekał na mnie gorący obiad, gdy byłam...

Pamiętam jak kiedyś zakładałem działalność gospodarczą. Wypełniłem 72 druki, cała teczka dokumentów. Dwa bite dni łażenia i załatwiania. I wreszcie poszedłem do Urzędu Gminy, gdzie po godzinnym oczekiwaniu w kolejce, Pani powiedziała mi, że ktoś musiał wprowadzić mnie w błąd, że to nie takie druki, i że całą procedurę należy ponowić. Nie krzyknięcie, a dalsze nie złorzeczenie Pani wymagało nie lada poświęcenia i hartu duchu.

Pamiętam jak kiedyś zakładałem działalność gospodarczą. Wypełniłem 72 druki, cała teczka dokumentów. Dwa bite dni łażenia i załatwiania. I wreszcie poszedłem do Urzędu Gminy, gdzie po godzinnym oczekiwaniu w kolejce, Pani powiedziała mi, że ktoś musiał wprowadzić mnie w błąd, że to nie takie druki, i że całą procedurę należy ponowić. Nie krzyknięcie, a dalsze nie...

Wiele wymagał ode mnie całkiem niedawno zakończony etap życia. Mianowicie praca w trybie trzy zmianowym i jednocześnie studia zaoczne.
Wymagania którym musiałem sprostać były dwa, najważniejsze, bo znalazło by się też kilka innych.
Pierwszą rzeczą która była przeciw, to czas. Nie zawsze miałem go aby w weekend pojechać na uczelnie, oddaloną o 60 km, ponieważ jak pisałem, praca na trzy zmiany. Czesto po przepracowanej nocy jechałem na cały dzień na uczelnie i później spowrotem do pracy.

Druga kwestia to pieniądze. Samemu utrzymać się w wynajetym mieszkaniu i do tego opłacic edukację, która kosztuje, delikatnie mówiąc, nie mało. Jakoś się udało bez kredytów i pożyczek.

Na wstępie napisałem, że ten okres niedawno się zakończył. Zakończył i to sukcesem.

Cel który mi przyświecał został osiągnięty, zdobyłem to co sobie założyłem, a nawet więcej.

Wykształcenie pozwoliło mi na awans w pracy, więc niech ktoś powie że nie było warto :).

PS. Znajomi poznani na uczelni i oderwanie się od szarej codzienności, to chyba kolejny z ważnych elementów jakie niosła ze sobą chęć zdobycia wykształcenia.

Szkoła wcale nie jest zła!

Wiele wymagał ode mnie całkiem niedawno zakończony etap życia. Mianowicie praca w trybie trzy zmianowym i jednocześnie studia zaoczne.
Wymagania którym musiałem sprostać były dwa, najważniejsze, bo znalazło by się też kilka innych.
Pierwszą rzeczą która była przeciw, to czas. Nie zawsze miałem go aby w weekend pojechać na uczelnie, oddaloną o 60 km, ponieważ jak pisałem,...

Sama nie wiem, która sytuacja najbardziej wymagała wyjątkowego poświęcenia i hartu ducha. Uważam, że tak naprawdę wiele sytuacji tego wymaga, tych mniejszych jak i większych. Czasami może to być jakieś rozstanie, utrata kogoś bliskiego, narodziny dziecka, próba zmiany czegoś w swoim życiu i wiele innych. Każdą z tych sytuacji przeżyłam, każda wymagała ode mnie w różny sposób poświęcenia i hartu ducha i nie potrafię wybrać tej najważniejszej sytuacji, bo każda była dla mnie ważna. Dużo jest takich właśnie sytuacji w naszym życiu i pewnie będzie jeszcze wiele takich, w których poświęcenie i hart ducha okażą się niezbędne. Ważne jest żeby się przy tym nie poddać, bo czasem trzeba o coś zawalczyć żeby mogło być lepiej.

Sama nie wiem, która sytuacja najbardziej wymagała wyjątkowego poświęcenia i hartu ducha. Uważam, że tak naprawdę wiele sytuacji tego wymaga, tych mniejszych jak i większych. Czasami może to być jakieś rozstanie, utrata kogoś bliskiego, narodziny dziecka, próba zmiany czegoś w swoim życiu i wiele innych. Każdą z tych sytuacji przeżyłam, każda wymagała ode mnie w różny...

Od zawsze chciałam być dzieckiem i zostać nim do końca. Kiedy inne dzieci marzyły o przyszłości - ja stałam obok rozmyślając o co im chodzi. Nie rozumiałam jak można "chcieć być nudną osobą, której już dawno zabrakło wyobraźni". Z czasem zrozumiałam, że to niewykonalne. Spędziłam niejedną nieprzespaną noc zastanawiając się czy dam radę. Nie sądziłam, że opuszczenie swojego dzieciństwa będzie takie ciężkie. Stało się to cięższe do zrobienia, gdy uświadomiłam sobie, że nadal wcale tego nie chcę. Jednak mus to mus. Obiecałam sobie, że moje "przeobrażenie" nigdy nie dobiegnie końca. Zawsze będę miała w sobie cząstkę dziecka. Od tego czasu jest mi trochę łatwiej i staram się być taka jak być powinnam. Zmieniam się nie tylko zewnętrznie, ale i od wewnątrz. Może innym przychodzi to łatwiej, ale niestety nie mnie. Zmiany cały czas trwają i potrwają prawdopodobnie całe życie. Liczę tylko, że w końcu się z tym pogodzę.

Od zawsze chciałam być dzieckiem i zostać nim do końca. Kiedy inne dzieci marzyły o przyszłości - ja stałam obok rozmyślając o co im chodzi. Nie rozumiałam jak można "chcieć być nudną osobą, której już dawno zabrakło wyobraźni". Z czasem zrozumiałam, że to niewykonalne. Spędziłam niejedną nieprzespaną noc zastanawiając się czy dam radę. Nie sądziłam, że opuszczenie swojego...

Zapytajcie kogokolwiek kto zbudował dom (oczywiście osoby niebędącej profesjonalnym " budowlańcem") czy ponownie zdecydowałby sie na ten szaleńczy krok. Znakomita większość odpowiedzi będzie zapewne na nie. Gdy sama stanęłam przed taką decyzją zrobiłam oczywiście wyżej wymieniony wywiad wśród znajomych. I o święta naiwności nie uwierzyłam im- jakie to trudne, jak ciągle rodzą się nowe problemy, bo ekipa lubi popić, bo okna nie na czas, bo więźba źle wycięta, bo na wszystko brakuje kasy, bo jak chcesz,żeby było dobrze to najlepiej samemu zrobić uprawnienia i zbudować wszystko od początku do końca. To było największe wyzwanie mojego życia. Krew, pot i łzy. I pieniądze. Cale worki pieniędzy. Hart ducha i poświecenie- nie, nie moje mojego męża. To nas uratowało i pozwoliło poturbowanym,ale całym i zdrowym dotrzeć do celu. Będąc w tym sama poległabym w rozpaczy, depresji i lekach psychotropowych.

Zapytajcie kogokolwiek kto zbudował dom (oczywiście osoby niebędącej profesjonalnym " budowlańcem") czy ponownie zdecydowałby sie na ten szaleńczy krok. Znakomita większość odpowiedzi będzie zapewne na nie. Gdy sama stanęłam przed taką decyzją zrobiłam oczywiście wyżej wymieniony wywiad wśród znajomych. I o święta naiwności nie uwierzyłam im- jakie to trudne, jak ciągle...

Napiszę tak. Większość ludzi napisze w tym konkursie: o matko, jakie to ja mam problemy. Wiadomo, każdy zmaga się z własnym węzłem gordyjskim. Rozumiem, szanuję, samemu się ma takie problemy. Jednak uważam, że osoby mające za bardzo przeciążone barki swoimi problemami tutaj się nie wyrażą. Dlaczego? Może to być dla nich zbyt bolesne. Często jest tak, że człowiek chce z siebie wyrzucić cały ten ciężar, ale nie może. Blokada. Coś hamuje tę osobę i jest ona dalej z tym sama. Wiem, że moja wypowiedź mija się z zadaniem. Całkowicie zdaję sobie z tego sprawę. Sama nie jestem w stanie opisać swoich poświęceń, a pomimo mojego młodego wieku wiele razy były wystawiane na próbę. Szanuję wszystkich tutaj, którzy zdecydowali się w mniejszym lub większym stopniu, krok po kroczku odkryć samego siebie. I choć piszę to wszystko któryś raz z kolei, mam świadomość że gdzieś poza tą stroną są osoby, które potrzebują wygadać się, być zrozumianym. Niech każdy ma gdzieś tam z tyłu głowy zakodowane, że poza tą fasadą uśmiechu, zrozumienia i wiecznej radości ktoś może sobie z czymś nie radzić. I to jest całkiem normalne, że pod pretekstem zwykłego konkursu jest w stanie to wyrazić.

Napiszę tak. Większość ludzi napisze w tym konkursie: o matko, jakie to ja mam problemy. Wiadomo, każdy zmaga się z własnym węzłem gordyjskim. Rozumiem, szanuję, samemu się ma takie problemy. Jednak uważam, że osoby mające za bardzo przeciążone barki swoimi problemami tutaj się nie wyrażą. Dlaczego? Może to być dla nich zbyt bolesne. Często jest tak, że człowiek chce z...