😢

😢

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Klops
aksyd
Dominika
Marian_Marian
Wagabunda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Klops
aksyd
Dominika
Marian_Marian
Wagabunda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Ja już sama nie wiem, tato, jak mam się z tobą dogadać. Serio. Mówię ci od przeszło dwudziestu lat, że nie jem pomidorów, że mam na nie uczulenie i w ogóle mi nie smakują, podobnie jak gołąbki, koperek i w ogóle zioła, a ty mi to paskudztwo z dobrotliwym uśmiechem proponujesz! Nie, wcale się nie irytuję, po prostu tłumaczę. Dobitnie! No i być może znowu ci przerywam, ale miał być KONKRET, a ty jak zwykle rozkładasz swój pawi ogon, potrząsasz nim, bawisz się słowami i odjeżdżasz od meritum tak daleko, że w sumie już nie wiadomo, gdzie tego meritum szukać. I ja wiem, że jesteśmy stworzeni do rzeczy wielkich i ważnych, oboje, tak. No ale żeby robić rzeczy wielkie i ważne, trzeba najpierw na nie zarobić, być może w prozaiczny sposób, ale przecież wiesz, że żadne z nas nie potrafi funkcjonować z pustym żołądkiem – w tym jesteśmy zdumiewająco zgodni. I błagam, nie zaczepiaj obcych ludzi, nie wdawaj się w pogawędki i nie rób kontrowersyjnych uwag, żeby napawać się zdumionymi minami rozmówców. Ciebie to bawi, ale ja umieram ze wstydu, wiję się w konwulsjach i szczypię cię tak mocno, że potem masz na ręku czerwone ślady. I nie chwal się moimi sukcesami, bo czuję się niezręcznie, zwłaszcza, kiedy przy tym jestem. Wiem, że moje uporządkowanie czasem cię męczy, ale twój luz bywa dla mnie okropnie stresujący, bo nigdy nie wiem, z czym wyskoczysz, a niespodzianki sprawiają, że robię się nerwowa.
Ale tak poza tym to jesteś moją bratnią duszą. Fajny jesteś i niezły z nas team!

Ja już sama nie wiem, tato, jak mam się z tobą dogadać. Serio. Mówię ci od przeszło dwudziestu lat, że nie jem pomidorów, że mam na nie uczulenie i w ogóle mi nie smakują, podobnie jak gołąbki, koperek i w ogóle zioła, a ty mi to paskudztwo z dobrotliwym uśmiechem proponujesz! Nie, wcale się nie irytuję, po prostu tłumaczę. Dobitnie! No i być może znowu ci przerywam, ale...

Jestem osobą wkurzająco wręcz sympatyczną. Bardzo ciężko mnie zirytować czy rozdrażnić. Nastawienie do świata mam typowe dla dzieci-kwiatów, słowem Peace, Love & Never Hate.
Za to moja ukochana siostra to chodząca bomba zegerowa z rozregulowanym zapalnikiem. Zarzuca fochem częściej niż mruga, a humory ma bardziej zmienne niż pogoda w marcu. Nie znosi ludzi, a mnie tylko jakimś cudem nie uważa za marnotrawstwo przestrzeni.
Ale najgorsze jest to, że nienawidzi się przytulać. No kijem nie da się tknąć i przy każdej próbie wyłażą z niej nowe pokłady agresji (nie wiem gdzie ona to mieści).
A ja jestem książkowym przykładem przylepy. Na swoje nieszczęście, bo nieraz już zarobiłam kopa w piszczel lub cios pięścią w żołądek przy próbie zrobienia misiaczka. Nieraz też budziłam się skopana na podłogę w te noce, gdy spałyśmy razem na wyjazdach... Plus taki, że w odganianie mnie nie wkłada całego serca, bo inaczej nie raz wylądowałabym na SORze :")
Co począć, że jej wrogość nie zmniejsza mojego zapału.

Jestem osobą wkurzająco wręcz sympatyczną. Bardzo ciężko mnie zirytować czy rozdrażnić. Nastawienie do świata mam typowe dla dzieci-kwiatów, słowem Peace, Love & Never Hate.
Za to moja ukochana siostra to chodząca bomba zegerowa z rozregulowanym zapalnikiem. Zarzuca fochem częściej niż mruga, a humory ma bardziej zmienne niż pogoda w marcu. Nie znosi ludzi, a mnie tylko...

Szczerze mówiąc chyba we wszystkim ;) On kawosz, ja pijam tylko herbatę. On uwielbia muzykę klasyczną, ja oprócz klasyki nie pogardze od czasu do czasu disco polo. On film ambitny, ja komedia romantyczna. On uwielbia owoce morza, a ja polskie pierogi. On nie lubi poezji, ja recytuję ją z pamięci. On nie lubi opalenizny, ja w każde lato chodze jak murzyn. Ale łączy nas jedno: świadomosć, że jesteśmy dla siebie stworzeni.

Szczerze mówiąc chyba we wszystkim ;) On kawosz, ja pijam tylko herbatę. On uwielbia muzykę klasyczną, ja oprócz klasyki nie pogardze od czasu do czasu disco polo. On film ambitny, ja komedia romantyczna. On uwielbia owoce morza, a ja polskie pierogi. On nie lubi poezji, ja recytuję ją z pamięci. On nie lubi opalenizny, ja w każde lato chodze jak murzyn. Ale łączy nas...

Od męża różnią mnie przede wszystkim telefony. On nie lubi sprzętów mobilnych, ma stary telefon z ery „bez kamery”. Służy mu jedynie do odbierania połączeń. Pewnego razu dostrzegłam zdecydowanie większą aktywność w pisaniu wiadomości tekstowych, przy których głupio się uśmiechał. Zakrywał też ekran gdy spojrzałam i zawsze go ze sobą zabierał, nawet do ubikacji. Sprawa zaszła za daleko, gdy pewnego razu po powrocie z pracy przyniósł mi żółtą różę, symbol zdrady! Miał tupet i dokupił do niej złoty łańcuszek! A potem rzecz jasna oświadczył, że musi jechać do Warszawy na delegację, choć nigdy delegacji nie miał. Od razu zrozumiałam…Aśka, moja przyjaciółka była z Warszawy. Ostatnio jak się widzieliśmy tak dziwnie na siebie patrzyli, jak się myłam intensywnie rozmawiali. Musiałam działać. Zapytałam go dokąd ta delegacja i w dniu wyjazdu, gdy udał się do firmy po auto, wzięłam nasz wehikuł i czym prędzej pojechałam do Warszawy. Czekałam na niego pod tą spółką, której nazwę wspomniał. Długo czekałam. I on się pojawił, zniknął na godzinę w środku, po czym wychynął jak Don Juan i kupił naprzeciwko bukiet kwiatów, wsiadł do auta i pojechał. Ścigałam go niczym Kojak, chciałam go nakryć. Ale on pojechał do domu, te kwiaty były dla mnie. Z Aśką pisał, ale tylko dlatego, że chcieli mi zrobić niespodziankę na urodziny, które miałam za 3 dni. Gdyby jak ja spędzał pół dnia na telefonie nic by się nie stało. A tak to mało go nie zostawiłam. Już walizkę pakowałam. Eh, głupia Hania…

Od męża różnią mnie przede wszystkim telefony. On nie lubi sprzętów mobilnych, ma stary telefon z ery „bez kamery”. Służy mu jedynie do odbierania połączeń. Pewnego razu dostrzegłam zdecydowanie większą aktywność w pisaniu wiadomości tekstowych, przy których głupio się uśmiechał. Zakrywał też ekran gdy spojrzałam i zawsze go ze sobą zabierał, nawet do ubikacji. Sprawa...

Kojarzycie tę bezczelną dziewczynę z waszej klasy, pyskującą księdzu na religii? Tę, która woli książki od ludzi i herbatę od pizzy? Tę, która jest jedyną osobą pracującą nad grupowym projektem? Tę, która nigdy nie była na wagarach… i nigdy nie zamierza? Tę, której nikt nigdy nie widział ubranej inaczej niż w białą koszulę i czarne dżinsy?
To ja.
Kojarzycie też pewnie inną dziewczynę. Jej przyjaciółkę. Optymistyczną. Łatwowierną. Uśmiechniętą. Tę, która na pytanie o studia odpowiada ,,imprezy!”. Tę, która nienawidzi niekolorowych ciuchów, a na słowa ,,ubiór galowy” reaguje odruchem wymiotnym. Tę, która zna każdą okoliczną pizzerię, a herbaty zdecydowanie nie trawi?
Cóż, na pewno zadajecie sobie pytanie ,,Jakim cudem one się przyjaźnią?!”.
Szczerze? Ja też nie wiem. Ale kiedy nauczymy się odróżniać różnice od wad, wyjdzie nam z tego coś zupełnie innego.
Relacja.
Przyjaźń.
Wsparcie.
Bycie.
Bycie dla siebie nawzajem pocieszeniem. Radością. Pomocą. Nadzieją. Obietnicą przyszłości. Dobrej przyszłości.
Różnice nie są wadami. Paradoksalnie to różnice są czymś, co łączy ludzi. Kiedy próbuję dopasować do siebie dwa puzzle, bok jednego jest lustrzanym odbiciem boku drugiego, prawda? I z ludźmi jest dokładnie tak samo. Żeby stworzyć coś konstruktywnego, musimy znaleźć różnice. A potem rozmawiać. Rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać. I wtedy nie będzie problemów. Bo wszystkie je rozwiążemy. Wspólnie. Razem. Zawsze.

Kojarzycie tę bezczelną dziewczynę z waszej klasy, pyskującą księdzu na religii? Tę, która woli książki od ludzi i herbatę od pizzy? Tę, która jest jedyną osobą pracującą nad grupowym projektem? Tę, która nigdy nie była na wagarach… i nigdy nie zamierza? Tę, której nikt nigdy nie widział ubranej inaczej niż w białą koszulę i czarne dżinsy?
To ja.
Kojarzycie też pewnie inną...

Ostatnio zauważyłam, że ludzie coraz częściej zaczynają przypominać lustra - odzwierciedlają wygląd danej osoby, zachowania, nawyki i próbują ich naśladować. W całym procesie zapominają o własnym stylu czy pasjach, tracą bliskie im osoby, pogrążając się w tym tak bardzo, że zależy im tylko na staniu się lustrzanym odbiciu tego wzorca. Dlatego według mnie przeciwieństwa są jak najbardziej wskazane. Dzięki takim przyjaźniom uczymy się szanować inne osoby i akceptować ich preferencje mimo, że nie są one zgodne z naszymi gustami. Taki przyjaciel stanowi dla nas uzupełnienie - ma cechy te, których nam akurat brakuje. To, że twój przyjaciółka woli np.; kawę to nie znaczy, że ty tez musisz ja lubić. Równie dobrze twoim ulubionym napojem może być herbata. Najważniejsza jest relacja, która was łączy.

Mam przyjaciółkę, która jest moim totalnym przeciwieństwem, gdyż niedość ze wygląda zupełnie inaczej niz ja, to różnimy się również cechami charakteru i często jest tak, że nie lubimy takich samych rzeczy. Jednak nasza przyjaźń przetrwała już 7 lat.

Podsumowując - z ludźmi jest często jak z magnesami. Bieguny północne odpychają się nawzajem, tak samo jak bieguny południowe. Natomiast biegun północny i biegun południowy przyciągają się, tworząc jedną, pełna całość. :)

Ostatnio zauważyłam, że ludzie coraz częściej zaczynają przypominać lustra - odzwierciedlają wygląd danej osoby, zachowania, nawyki i próbują ich naśladować. W całym procesie zapominają o własnym stylu czy pasjach, tracą bliskie im osoby, pogrążając się w tym tak bardzo, że zależy im tylko na staniu się lustrzanym odbiciu tego wzorca. Dlatego według mnie przeciwieństwa są...

Jedyne co łączy mnie i moja przyjaciółkę to zamiłowanie do matematyki, książek i słodyczy. Wszysko inne jest kompletnie różne.
Ja kocham owoce i warzywa, ona ledwo je jabłko.
Ja pije gorzka kawę/herbate, a ona wszystko zawsze słodzi.
Ja wierze w nauke, ona wierzy w doświadczenie życiowe i otoczenie.
Ja jestem prawie zawsze pozytywna, ona do wszystkiego podchodzi z rezerwą.
Wierze w to, że powinniśmy dbać o swoje zdrowie na tyle na ile możemy, jej zaś jest to bardziej obojętne.
I przede wszystkim - kiedy u mnie nocuje i rano się budzimy to ja wstaje od razu, a ona potrzebuje godziny.

Jedyne co łączy mnie i moja przyjaciółkę to zamiłowanie do matematyki, książek i słodyczy. Wszysko inne jest kompletnie różne.
Ja kocham owoce i warzywa, ona ledwo je jabłko.
Ja pije gorzka kawę/herbate, a ona wszystko zawsze słodzi.
Ja wierze w nauke, ona wierzy w doświadczenie życiowe i otoczenie.
Ja jestem prawie zawsze pozytywna, ona do wszystkiego podchodzi z...

Mnie i moją przyjaciółkę najbardziej dzieli opinia na temat książek. Ona książek nie czyta, uważa, że to strata czasu. Jest zdziwiona, że książka jest dla mnie niezastąpiona w spędzaniu wolnego czasu i zdecydowanie woli spędzić czas przy jakimś filmie. U mnie jest odwrotnie, bo czytać uwielbiam i cieszę się, kiedy mogę spędzić czas z książką. Nie uważam tego za stratę czasu, wręcz przeciwnie. Mimo że moja przyjaciółka ma zupełnie inne zdanie na temat czytania to szanuje to, że ja lubię książki i sama mi je czasem prezentuje. Szanujemy swoje odmienne zdania i zawsze potrafimy się jednak dogadać. Może i nie jesteśmy jednomyślne w kwestii spędzania wolnego czasu, mamy różne hobby, ale są inne kwestie, w których istnieje ta nasza jednomyślność.

Mnie i moją przyjaciółkę najbardziej dzieli opinia na temat książek. Ona książek nie czyta, uważa, że to strata czasu. Jest zdziwiona, że książka jest dla mnie niezastąpiona w spędzaniu wolnego czasu i zdecydowanie woli spędzić czas przy jakimś filmie. U mnie jest odwrotnie, bo czytać uwielbiam i cieszę się, kiedy mogę spędzić czas z książką. Nie uważam tego za stratę...