Ciemność. Większość mojego życia spędziłem w tym ciemnym wiezieniu. Dlaczego mnie tu zamknęli? Nie wiem. Dlaczego to zrobili? Nie wiem. Jak długo tu będę? Niedługo. Tym razem mi się uda. Ucieknę. Wiem że istnieje coś więcej niż to więzienie. Wiem że daleko stąd jest lepszy świat.
Okazja nadarzyła się szybciej niż się spodziewałem. Apel, sprawdzenie czy więźniowie są tam gdzie powinni, czy nic nie kombinują. Tym razem się przeliczyli. Gdy sprawdzali sektor o zaostrzonym rygorze, tak gdzie trzymają najgrubsze ryby udało mi się wymknąć. Sam do końca nie wiem jakim cudem, miałem dużo szczęścia. Uciekałem coraz dalej bojąc się pogoni, kryłem się w cieniu. Udało mi się przemknąć na ulicę. Tam było już łatwiej, nadal bałem się że mnie znajdą, że znowu mnie zamkną. Starałem się trzymać mniej uczęszczanych ulic i dróg. Jednak nie przewidziałem że będzie tak ciężko, nie zdawałem sobie sprawy z tego jak słaby jestem. Nie byłem świadom co cicha, sucha, ciemna klatka ze mną zrobiła. Słyszałem plotki, wiedziałem że nadal mnie szukają, ale byłem już zmęczony, stałem się nieostrożny. Postanowiłem sobie skrócić drogę przez główną ulicę miasta, chciałem wmieszać się w tłum. Nie udało się. Już po chwili jeden z nich mnie rozpoznał, mimo że się opierałem nie udało mi się uciec. Wiedziałem co mnie teraz czeka. Nie chciałem wracać do paki, byłem zły i wściekły że tak to się skończyło, znowu. Nie minęło dużo czasu od mojego zatrzymania do dotarcia do miejsca mojej kaźni, mojego więzienia. Znów usłyszałem wyrok bez aktu oskarżenia.
- A grosik może pan ma?
Dalej była już tylko ciemność. Moje cztery ściany i moje więzienie. Ważne że wiem kim jestem i wiem co mam zrobić. Mam na imię Jeden Grosz i ucieknę stąd, bez względu na koszty.

Ciemność. Większość mojego życia spędziłem w tym ciemnym wiezieniu. Dlaczego mnie tu zamknęli? Nie wiem. Dlaczego to zrobili? Nie wiem. Jak długo tu będę? Niedługo. Tym razem mi się uda. Ucieknę. Wiem że istnieje coś więcej niż to więzienie. Wiem że daleko stąd jest lepszy świat.
Okazja nadarzyła się szybciej niż się spodziewałem. Apel, sprawdzenie czy więźniowie są tam...

Wyjątkowo piękna, elegancka kobieta rzuciła monetą.
Widzowie w studio wstrzymali oddech, kiedy amerykańska pięciocentówka zatańczyła w powietrzu. Zwykle warta niewiele. Dzisiaj – ludzkie życie. Czas jakby stanął w miejscu. Reszka czy orzeł?
Młoda dziewczyna w pierwszym rzędzie nerwowo obgryzała paznokcie, a stojący obok chłopak zastygł w bezruchu i strużka śliny zaczęła się już zbierać w kąciku jego otwartych ust. Głupawy wyraz twarzy wyjątkowo źle korespondował z wytatuowaną szyją. Korpulentna dama w różowym kostiumie zaśmiała się nerwowo i obciągnęła przykrótką spódniczkę, kiedy kamerzysta na nią skierował obiektyw. W tej grupowej pantomimie wyróżniała się dwójka ludzi. Mężczyzna przywiązany do krzesła ustawionego na środku Sali. To o jego losie decydował niepozorny stop miedzi wirujący w powietrzu. I stojąca przed nim elegancka kobieta, która w prawej dłoni trzymała ogromny rewolwer. Sześć spośród dziesięciu kamer, które odpowiadały za transmisję do internetowego kanału, było skierowanych tylko na nich. Reszka czy orzeł? Życie czy śmierć? W zwolnionym tempie, prawie jak kulminacyjna sekwencja akcji w filmie Micheala Baya, moneta spadła, a z dziesiątek zebranych w studio piersi wydobyło się zbiorowe westchnienie. Reszka czy orzeł? Kobieta się uśmiechnęła. Wcielała się teraz w rolę posłańca, który miał przekazać wszystkim, którą stronę wybrał los.
- Proszę państwa, LOS dał nam odpowiedź… - powiedziała i natychmiast urwała dając czas publiczności na burzliwe brawa.
- Reszka to śmierć. Orzeł życie. Przynajmniej do jutra – zaśmiała się beztrosko, rewolwer był wycelowany w twarz mężczyzny.
- Wyrok LOSU to… - ponownie zwiesiła głos i zatrzepotała rzęsami. Jednak nigdy nie dokończyła zdania. Kula przeszyła jej pierś na wylot i siła pocisku rzuciła ją na stół. Do Sali wpadł oddział SWAT.
Ostatnie w życiu spojrzenie eleganckiej kobiety, morderczyni znanej jako Mojra, padło na monetę. Reszka.

Wyjątkowo piękna, elegancka kobieta rzuciła monetą.
Widzowie w studio wstrzymali oddech, kiedy amerykańska pięciocentówka zatańczyła w powietrzu. Zwykle warta niewiele. Dzisiaj – ludzkie życie. Czas jakby stanął w miejscu. Reszka czy orzeł?
Młoda dziewczyna w pierwszym rzędzie nerwowo obgryzała paznokcie, a stojący obok chłopak zastygł w bezruchu i strużka śliny zaczęła...

Szybko przeczytał nowy SMS i wziął do ręki sztylet. To była cinquedea. Jej ostrze zdobił wizerunek trzech historycznych florenckich monet z każdej strony.
- Koronkowa robota – pomyślał i wyszedł z domu.
Wsiadł do swojego auta. Po pół godzinie jazdy stanął przed schludnie wyglądającym domem w kolorze białym. Dawid Altjeger był teraz na parkingu przed rezydencją Gustawa Wintermana. Gospodarz zaprosił go do środka. Panowie znali się od lat, więc ulubione ciasto Altjegera już zdobiło antyczny stolik salonu Wintermana.
- Napijesz się czegoś? – z grzeczności zapytał Winterman.
- Jak zwykle filiżankę kawy z mlekiem – powiedział, a jego przyjaciel poszedł zaparzyć kawę.
Dawid tymczasem otworzył przyniesioną ze sobą walizkę i wyjął z niej klasery z monetami. Pod albumami znajdował się trójkątny sztylet. Wydobył broń i położył na dolnej półce stolika, tak aby szybko mógł po nią sięgnąć. Delikatnie przykrył sztylet numerem „Spiegla”.
Gustaw Winterman wrócił z kawą i usiadł obok przyjaciela. Dawid zajął jego uwagę przyniesionym albumem numizmatów z lat 1492-1592. Winterman rozkoszował się widokiem rzadkich monet, a Dawid popijał filiżankę gorącej kawy. Gdy skończył zawołał:
- Gustawie!
Jego przyjaciel odwrócił głowę i zobaczył, że Dawid trzyma w prawej dłoni trójkątny sztylet. Szybki cios Dawida trafił Gustawa w dołek poniżej krtani. Z ust nieszczęśnika wydobył się cichy jęk i chlusnęła struga ciepłej krwi. Ostrze cinquedei przeszyło na wylot gardło starca. Dawid poczekał chwilę aż ciałem nieszczęśnika przestała targać seria gwałtownych konwulsji. Powoli wyjął ostrze sztyletu z ciała denata i ułożył je na kanapie. Obydwie dłonie zmarłego przebił na wylot ostrzem sztyletu. Wyciągnął sakiewkę z monetami i położył dwa floreny na ranach dłoni starego druha. Ostrzem cinquedei wypatroszył mu oczy, a w powstałych po nich otworach umiejscowił kolejne dwie monety. Szybko opuścił dom przyjaciela. Wiedział, że to dopiero początek jego drogi po sławę „Berlińskiego Sztyletnika z numizmatem”.

Szybko przeczytał nowy SMS i wziął do ręki sztylet. To była cinquedea. Jej ostrze zdobił wizerunek trzech historycznych florenckich monet z każdej strony.
- Koronkowa robota – pomyślał i wyszedł z domu.
Wsiadł do swojego auta. Po pół godzinie jazdy stanął przed schludnie wyglądającym domem w kolorze białym. Dawid Altjeger był teraz na parkingu przed rezydencją Gustawa...

Połączyliśmy ze sobą sprawy zabójstw prawie 150 ludzi tylko w przeciągu ostatnich 10 miesięcy, najgorsze że ginęli coraz to bardziej wpływowi ludzie którzy jak się później okazywało w śledztwie mieli sporo za uszami. Po tylu miesiącach analizowania śladów, chyba znaleźliśmy wspólny wzór pozwalający zrozumieć dlaczego na ciałach ofiar znajdywaliśmy odbite rewersy monet z różnych krajów świata, np. na ciele ofiary w RPA znaleziono odbitą rewersem monetę 5 złotych z Polski, czy też Niemca z odbitą na czole monetą 1 dolara z USA. Wszystko przez pewność siebie jednego z zabójców który najwyraźniej nie docenił przeciwnika, którego owszem udało mu się uśmiercić i odbić na czole rewers monety 2 soli, jednak on także otrzymał śmiertelną ranę, zmarł 50 metrów dalej pozwalając nam po miesiącach dreptania w miejscu chociaż odrobinę przybliżyć się do rozwikłania zagadki . Okazało się że zabójca pochodził z Peru, a przynajmniej tak założyliśmy po tatuażu, tak charakterystycznym, że bez trudu określono co na nim jest: BATTUS STRECKERIANUS – motyl występujący jedynie w Peru, na czole ofiary odbita była moneta z Peru, nie mogliśmy być pewni lecz można było śmiało założyć że kraj pochodzenia monety odbitej na ciele ofiary jest równoznaczny z krajem pochodzenia zabójcy. Nareszcie coś pozwalającego ruszyć z miejsca, tym bardziej że wciąż nie wiedzieliśmy dlaczego zabójcy odbijali rewersy monet, jakie znaczenie miały ich nominały, dlaczego ginęli ludzie w wielu różnych miejscach świata. Kolejne miesiące przyniosły kolejne zabójstwa, tym razem nawet 2 przypadki odbitego awersu monety, doszły kolejne pytania…
Co zrobisz gdy okaże się, stoi za tym tajna organizacja, potrafiąca likwidować nawet głowy państw nie zostawiając śladu, na ziemi nie ma miejsca gdzie można byłoby się ukryć przed jej osądem i wyrokami, a znaki które zostawia są bardziej skomplikowane niż się wydaje, co jeżeli Ci powiem że działają oni dla dobra tych najmniejszych i likwidują tylko tych „złych”, którą stronę wybierzesz?

Połączyliśmy ze sobą sprawy zabójstw prawie 150 ludzi tylko w przeciągu ostatnich 10 miesięcy, najgorsze że ginęli coraz to bardziej wpływowi ludzie którzy jak się później okazywało w śledztwie mieli sporo za uszami. Po tylu miesiącach analizowania śladów, chyba znaleźliśmy wspólny wzór pozwalający zrozumieć dlaczego na ciałach ofiar znajdywaliśmy odbite rewersy monet z...

Dla detektywa wszystkie pokoje hotelowe mają dwie zasadnicze zalety. Po pierwsze wszystkie są takie same, po drugie są sprzątane po każdy gościu, ale na szczęście nie od razu.

Mój podejrzany był bardzo skrupulatny, nie zostawił ani jednego śladu. Ale obok szafki znaleźliśmy monetę. Nie nie ma na niej odcisków palców, jest smar. Długo chodziłem po pustym pokoju podrzucaj i łapiąc pieniążek i zastanawiając się dlaczego tu został i dlaczego jest brudny.

Podejrzany nie jest mechanikiem, by chodzić z brudnymi łapami, to dystyngowany elegant w garniturze. Tacy jak on nie lubią brudzić sobie rąk. Gdy tak chodziłem i myślałem, mój wzrok padł na kratkę wentylacyjną. Znajdowała się wysoko, pod sufitem. Przystawiłem do niej krzesło. Była przykręcona na cztery śrubki na płaski śrubokręt, drżącymi dłońmi przyłożyłem monetę. Pasuje. Zacząłem odkręcać. W zakurzonym tunelu wentylacyjnym znalazłem ślad po niewielkiej walizce. A więc tak odbyła się wymiana. Jestem pewien, że da się tu zajrzeć z również z pokoju po drugiej stronie ściany, muszę dowiedzieć się kto, wtedy wynajmował ten pokój i kto przeją przesyłkę od mojego gagatka...

Dla detektywa wszystkie pokoje hotelowe mają dwie zasadnicze zalety. Po pierwsze wszystkie są takie same, po drugie są sprzątane po każdy gościu, ale na szczęście nie od razu.

Mój podejrzany był bardzo skrupulatny, nie zostawił ani jednego śladu. Ale obok szafki znaleźliśmy monetę. Nie nie ma na niej odcisków palców, jest smar. Długo chodziłem po pustym pokoju podrzucaj i...

Założył ulubiony garnitur. Wypastował buty tak, że mogły służyć za lustro. Nienaganna fryzura i świeżo ogolona twarz, pachnąca luksusową wodą po goleniu dodawały wyrazistości jego nieprzeniknionemu spojrzeniu. Z jego oczu emanowało podniecenie oraz pewność siebie, która towarzyszyła mu zawsze gdy wyjeżdżał w interesach. Lecz tym razem cichy, ledwo słyszalny głos w najniższych piętrach świadomości przemawiał ostrzegawczo. Zignorował ten głos, pełen wiary, że szczęśliwa moneta, którą zawsze miał przy sobie w ciężkich chwilach, również tym razem przyniesie mu szczęście. Chwytając za czarną skórzaną walizkę opuścił swój trzypiętrowy dom i wąską drogą dojazdową wyjechał swym srebrnym mercedesem na drogę w kierunku autostrady. Nie widział jeszcze, co spotka go u celu podróży.

Przerywamy program, aby poinformować Państwa o wydarzeniu, które wstrząsnęło całą Polską. Z niewielkiego jeziora Oświn, tuż przy kaliningradzkiej granicy, wyłowiono zwłoki Nikodema O., znanego polskiego przedsiębiorcy. Jak udało się nieoficjalnie ustalić naszemu reporterowi ofiara została zastrzelona. Zaskakujący jest natomiast fakt, że w ciele ofiary nie znaleziono klasycznego pocisku, lecz z dna głębokiej na kilkanaście cm rany wydobyto monetę. Nietypowa rana to nie jedyna cecha wyróżniająca tę zbrodnię. W zamkniętej szyfrowym zamkiem, walizce przypiętej kajdankami do ręki denata policja odkryła identyczną monetę. Czy rzecznik prasowy warmińsko-mazurskiej policji potwierdzi te doniesienia? Tego dowiemy się już w serwisie o 17.00.

Założył ulubiony garnitur. Wypastował buty tak, że mogły służyć za lustro. Nienaganna fryzura i świeżo ogolona twarz, pachnąca luksusową wodą po goleniu dodawały wyrazistości jego nieprzeniknionemu spojrzeniu. Z jego oczu emanowało podniecenie oraz pewność siebie, która towarzyszyła mu zawsze gdy wyjeżdżał w interesach. Lecz tym razem cichy, ledwo słyszalny głos w...

Lał rzęsisty, ciężki deszcz. Odgłos upadających kropel odbijał się echem po starym blokowisku. Ciemną noc rozświetlały światła radiowozów i ambulansu. Wśród tej scenerii rozbrzmiewały okrzyki policjantów starających się utrzymać okolicznych mieszkańców w ryzach, mieszkańcy jak na dobrych obywateli przystało wykrzykiwali w stronę policji podniosłe hasła. Nie potrafiłem przełamać się do wyjścia z bezpiecznego wnętrza samochodu. Trwałem niczym zamrożony, w tej chwili, licząc na to, że to wszystko to tylko sen, z którego się obudzę, a potem spędzę kolejną samotną bezsenną noc, starając się zapomnieć. Zapomnieć o wszystkim, bo przeżyłem i zobaczyłem już zbyt wiele. Ktoś zapukał do okna.
-Panie Andrzeju! Dobrze, że już pan jest, sierżant Kowalski o pana pytał. - Wykrzyczał w pośpiechu młody policjant.
Zebrałem w sobie wszystkie siły i zdołałem wyjść z auta, dzieciak zdał mi raport, którego jednak nie słuchałem. W taką noc jak dziś wszystko było aż nazbyt oczywiste. Dotarł do mnie cały smród tego miejsca, jego bieda, szarość i wszechobecna patologia.
Policja wykonała dobrą robotę, tłuszcza pozostawała pod kontrolą, a wokół miejsca mojego przeznaczenia rozstawiono parawan. Podszedłem do niego i zbyłem ręką sierżanta, który właśnie chciał się do mnie odezwać. Ustąpił bez wahania, wiedział o mnie dość dużo. Skinąłem tą samą ręką na przykryty płachtą kształt na ziemi, ktoś podniósł płachtę i wtedy zobaczyłem ją – pół nagą i równie martwą jak zimne kostki brukowe, które złamały życie na tysiące kawałków.
-Samobójstwo? -Zapytałem wiedząc, że w takim przypadku by mnie nie wezwano. Sierżant pokiwał przecząco głową.
-Znalazłeś? -Zapytałem mając nadzieję, że ponownie zaprzeczy.
-Tak, była w mieszkaniu ofiary na samej górze, na parapecie. Orzeł.-Powiedział i odwrócił wzrok, nie miał odwagi patrzeć mi dłużej w oczy. Odwróciłem się i odszedłem na bok. On wrócił. Ten, który zabije swoje ofiary na miejscu, albo pomaga im „rozwinąć skrzydła”. Tym razem to koniec, dopadnę go. Deszcz padał.

Lał rzęsisty, ciężki deszcz. Odgłos upadających kropel odbijał się echem po starym blokowisku. Ciemną noc rozświetlały światła radiowozów i ambulansu. Wśród tej scenerii rozbrzmiewały okrzyki policjantów starających się utrzymać okolicznych mieszkańców w ryzach, mieszkańcy jak na dobrych obywateli przystało wykrzykiwali w stronę policji podniosłe hasła. Nie potrafiłem...

Rewers[bookLink]3728751|Rewers[/bookLink]

Rewers[bookLink]3728751|Rewers[/bookLink]

 [bookCover]3728751|Rewers[/bookCover]