Czy ktoś już otrzymał nagrodę?

Czy ktoś już otrzymał nagrodę?

Gratuluję zwycięzcom i bardzo dziękuję.

Gratuluję zwycięzcom i bardzo dziękuję.

Bardzo dziękuję za książkę :)

Bardzo dziękuję za książkę :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

FannyBrawne
angelina73
Cairenn
male22
Oliwia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

FannyBrawne
angelina73
Cairenn
male22
Oliwia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Ze wszystkich moich pamiątek z dzieciństwa zdecydowanym faworytem jest tzw. boży prątek. Jest to złoty, podłużny kamyk z otworem w środku. Podobno można go znaleźć tylko na Mazurach. Mówi się, że kamień ten jest magiczny, ponieważ powstał z uderzenia pioruna. Wszelkie wzmianki o nim sięgają aż do mitologii słowiańskiej. Ludzie znajdowali boże prątki, gdy kopali żwir lub piach. Ja tego nie robiłam, ale razem z całą bandą dzieciaków prześcigaliśmy się w ich znajdywaniu. Każdy znaleziony kamyk był dla nas powodem do radości i kolejnym eksponatem do kolekcji. Głęboko wierzyliśmy, że boży prątek przynosi szczęście i ma wielką moc, dlatego też każdy miał ich po kilkadziesiąt. Taki właśnie kamyk zachowałam do dziś i mam do niego duży sentyment. Ma ponad piętnaście lat, traktuję go jak amulet. I dalej mocno wierzę, że posiada w sobie ukrytą moc.

Ze wszystkich moich pamiątek z dzieciństwa zdecydowanym faworytem jest tzw. boży prątek. Jest to złoty, podłużny kamyk z otworem w środku. Podobno można go znaleźć tylko na Mazurach. Mówi się, że kamień ten jest magiczny, ponieważ powstał z uderzenia pioruna. Wszelkie wzmianki o nim sięgają aż do mitologii słowiańskiej. Ludzie znajdowali boże prątki, gdy kopali żwir lub...

Dom
Mój pierwszy,prawdziwy dom,w którym przyszłam na świat,wychowywałam się,doznawałam wzlotów i upadków.Prawdopodobnie…
Prawda jest taka,że nie pamiętam tego domu.Ani trochę.No,kojarzę kudłatego,grubego psa.Choć i to przypomniałam sobie słuchając opowieści,snutych przez moich sąsiadów sprzed lat.
Podobno jechałam z rodzicami samochodem i wydarzył się wypadek.Moi rodzice zginęli na miejscu,ja natomiast straciłam przytomność.Odzyskałam ją w szpitalu.Nie pamiętałam nic,nawet własnego imienia.Trafiłam do rodziny zastępczej,a gdy skończyłam 18 lat,odeszłam,aby odnaleźć mój dom.Wreszcie tu jestem.
Moją uwagę przyciągnął stary,zniszczony domek na drzewie.Odruchowo skierowałam się w jego stronę.Niepewnie stanęłam na spróchniałym szczeblu drabinki sznurowej,ruszyłam w górę.Kiedy podeszłam do drzwi,serce zabiło mi mocniej.Może właśnie tu znajdę odpowiedzi na wszystkie pytania?
Weszłam i omiotłam wzrokiem pomieszczenie. Ogarnęła mnie ekscytacja.Ze wszystkich przedmiotów wylewały się fale wspomnień.Znalazłam szmacianą lalkę,książki i komiksy.Porwałam natychmiast jedno z poustawianych na półce zdjęć.Oprawione było w białą ramkę, ozdobioną naklejkami.Przedstawiało małą,rudowłosą dziewczynkę. Na odwrocie napisano Lena 1995.Lena?Moje imię!
Dookoła było wiele podobnych zdjęć.Moi rodzice,gruby labrador,o imieniu Barbie.Ten domek to skarbnica wspomnień.Moich wspomnień,które zabrano mi na tak długie lata!Dziś dowiedziałam się więcej niż przez pół życia!Dzięki niemu,mogę wszystko przeżyć na nowo.

Dom
Mój pierwszy,prawdziwy dom,w którym przyszłam na świat,wychowywałam się,doznawałam wzlotów i upadków.Prawdopodobnie…
Prawda jest taka,że nie pamiętam tego domu.Ani trochę.No,kojarzę kudłatego,grubego psa.Choć i to przypomniałam sobie słuchając opowieści,snutych przez moich sąsiadów sprzed lat.
Podobno jechałam z rodzicami samochodem i wydarzył się wypadek.Moi rodzice...

Prawdopodobnie każdy z nas posiada przedmioty, uwalniające wspomnienia z nimi związane. Co kryją Wasze szuflady? Czy posiadacie jakieś szczególne pamiątki?

Każdy zna chyba to uczucie, gdy sprząta się pokój, nagle znajdzie się jakąś pamiątkę sprzed piętnastu lat i tyle zostaje ze sprzątania. Myślę, że pamiątki zawsze przywołują miłe wspomnienia z przeszłości. Miło jest tak czasami siąść sobie na sofie, wziąć album ze zdjęciami do ręki i wspominać. W moim domu można znaleźć wiele pamiątek z dawnych lat. Najwięcej jest ich oczywiście na strychu, ponieważ tam są wszystkie rzeczy, których szkoda wyrzucić ze względu na wartość sentymentalną, a na pewno wiemy, że już nam się nie przydadzą. Największe wspomnienia oczywiście przywołują albumy ze zdjęciami rodzinnymi, których u mnie jest pełno. Pierwszą taką pamiątką jest klatka dla gryzoni po moim szynszylu. Zmarł w 2015 roku na początku stycznia. Było to moje pierwsze zwierzątko domowe. Pamiętam nawet kupiłam go z mamą, gdy mój tata pojechał do Niemiec na miesiąc. Miałam wtedy cztery lata, gdy go przywiozłyśmy do domu (oczywiście w tajemnicy przed tatą). Żył dwanaście lat (to bardzo długo, ponieważ powinien był żyć maksymalnie osiem lat). Pamiętam, że było mi bardzo smutno, ponieważ umarł kilka dni po Nowym Roku. Teraz jak patrzę na jego klatkę, to wspominam sobie ile radości i szczęścia dawała mi jego obecność. 12 lat... strasznie dużo czasu jak na zwierzę domowe. Przez ten czas można się naprawdę zżyć. Każdy z domowników ma sentyment do tego przedmiot i mimo to, że nie mamy kolejnego gryzonia to żal jest nam się jej pozbywać. Kto wie może szynszyl doczeka się następcy? Na strychu można również znaleźć pamiątki po mojej siostrze rodzonej mojego dziadka oraz chrzestnej mojej mamy, która kończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, a są to obrazy, sztalugi, ryciny, szkice. Niestety zmarła we Francji w bardzo młodym wieku. Rodzina została poinformowana przez konsula. Niestety przyczyny ani okoliczności jej śmierci nie są znane do dzisiaj i pozostaje to tajemnicą. Widząc moją mamę jak dba o to wszystko i miło wspomina, to widać jak ważne są pamiątki. Dla mojego taty pamiątkami są z kolei aparaty z lat sześćdziesiątych i pięćdziesiątych, które odziedziczył po swojej rodzinie. Dla rodziców ważnymi pamiątkami są płyty winylowe (a co oczywiście chodzi z nimi w parze- gramofon), ponieważ dzięki nim mogą wspominać czasy swojej młodości. Według nich każde czasy posiadają swój indywidualny charakter oraz cechę, dzięki której były takie wyjątkowe. Zawsze mówią, że nigdy już nie będzie takich czasów w jakich oni żyli, a były to ich zdaniem najlepsze czasy. Moim zdaniem każdy człowiek ma pamiątkę, dzięki której miło wspomina swoją przeszłość. Nie zawsze musi być to rodzinna pamiątka, która wędruje z pokolenia na pokolenie. Czasami są to nawet najmniejsze przedmioty, które wywołują uśmiech na twarzy.

Prawdopodobnie każdy z nas posiada przedmioty, uwalniające wspomnienia z nimi związane. Co kryją Wasze szuflady? Czy posiadacie jakieś szczególne pamiątki?

Każdy zna chyba to uczucie, gdy sprząta się pokój, nagle znajdzie się jakąś pamiątkę sprzed piętnastu lat i tyle zostaje ze sprzątania. Myślę, że pamiątki zawsze przywołują miłe wspomnienia z przeszłości. Miło jest tak...

Staram się nie chomikować przedmiotów, bo co jakiś czas zmieniam miejsce zamieszkania, ale dwóm rzeczom nie mogę się oprzeć, a mianowicie zdjęciom oraz magnesom z podróży. Lubię mieć opasłe albumy ze zdjęciami, bo to najlepsza pamiątka. Uwielbiam to uczucie kiedy wieczorem, w gronie rodziny można tak po prostu usiąść i cofnąć się w czasie. Cudowna rzecz. Często też, tworząc albumy, szczególnie z wycieczek, umieszczam w nich podniszczone bilety, foldery aby jeszcze lepiej oddać klimat minionych dni. Drugą rzeczą którą chętnie gromadzę są magnesy z podróży. Uwielbiam to uczucie kiedy rano otwierając lodówkę mogę choć na chwilę powspominać odwiedzone miejsca, poznanych ludzi, zabawne sytuacje czy też potrawy, których spróbowałam. Takie magnesy zawsze poprawiają mi humor i przypominają co jeszcze chcę zobaczyć.

Staram się nie chomikować przedmiotów, bo co jakiś czas zmieniam miejsce zamieszkania, ale dwóm rzeczom nie mogę się oprzeć, a mianowicie zdjęciom oraz magnesom z podróży. Lubię mieć opasłe albumy ze zdjęciami, bo to najlepsza pamiątka. Uwielbiam to uczucie kiedy wieczorem, w gronie rodziny można tak po prostu usiąść i cofnąć się w czasie. Cudowna rzecz. Często też, tworząc...

Żywoty świętych pańskich Starego i Nowego Testamentu. T. 4. Książka znaleziona na strychu jedna z wielu, ale wyjątkowa bo z roku 1880. O jej wyjątkowości świadczy oprócz daty wydania jedna ważna rzecz - Dedykacja. Książkę wraz z dedykacją w roku 1908 otrzymała moja prababcia od swojej nauczycielki matematyki. Pięknym starodawnym pismem napisane kilka zdań- życzeń. To moja ulubiona pamiątka bo mam pewność, że wcześniej trzymała ją w dłoniach moja prababcia, która w swoim życiu przeszła tak wiele, a której nie dane było mi poznać.

Żywoty świętych pańskich Starego i Nowego Testamentu. T. 4. Książka znaleziona na strychu jedna z wielu, ale wyjątkowa bo z roku 1880. O jej wyjątkowości świadczy oprócz daty wydania jedna ważna rzecz - Dedykacja. Książkę wraz z dedykacją w roku 1908 otrzymała moja prababcia od swojej nauczycielki matematyki. Pięknym starodawnym pismem napisane kilka zdań- życzeń. To...

Na dnie mojej szuflady leży mój pamiętnik,zaczęłam go pisać gdy miałam jakieś 13-14 lat. Nikt z rodziny nie wiedział o tym, że go piszę, a przynajmniej mam taką nadzieję;]Przechowywałam go w różnych miejscach,ale tylko w takich do których to ja miałam dostęp. Jak to nastolatka pisałam w nim o swoich miłostkach, zauroczeniach, sukcesach i porażkach. Kiedyś byłam bardzo nieśmiała, a inne dzieciaki to wykorzystywały.Czułam się gorsza bo nie miałam takich ubrań jak inne dzieci, ale chyba tak to już jest w rodzinach wielodzietnych. W pamiętniku a właściwie w zwykłym zeszycie, który mianowałam swoim pamiętnikiem mogłam napisać wszystko co chciałam, wyżalić się,"wypłakać", wreszcie był "ktoś"komu mogłam wszystko "powiedzieć". Kilka lat później chciałam go spalić, było tam dużo przykrych wpisów chociaż i nie brakowało tych bardziej optymistycznych. Nie zrobiłam tego. To kawał mojego życia. A kto wie, może pokaże go kiedyś swoim dzieciom, wnuczkom lub prawnuczkom...tak ku przestrodze- by zawsze szanowały drugiego człowieka.

Na dnie mojej szuflady leży mój pamiętnik,zaczęłam go pisać gdy miałam jakieś 13-14 lat. Nikt z rodziny nie wiedział o tym, że go piszę, a przynajmniej mam taką nadzieję;]Przechowywałam go w różnych miejscach,ale tylko w takich do których to ja miałam dostęp. Jak to nastolatka pisałam w nim o swoich miłostkach, zauroczeniach, sukcesach i porażkach. Kiedyś byłam bardzo...