Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MoonDaisy
Wiedźma
wiola
Martyna
juliatg4

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MoonDaisy
Wiedźma
wiola
Martyna
juliatg4

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Pierwszy sen mój był bardzo niewyraźny. Widziałam małą płaczącą
dziewczynkę. Miała ubraną spódniczkę,niebieski sweterek oraz smutny wyraz twarzy. Podeszłam do niej.
Ona zdziwiona i zapytała: Czy Pani jest moją mamą?
Odpowiedziałam: Nie.
Ona: Niech Pani zabierze mnie ze sobą, dobrze?
Nie pamiętam co odpowiedziałam na to pytanie, gdyż się obudziłam.

Pierwszy sen mój był bardzo niewyraźny. Widziałam małą płaczącą
dziewczynkę. Miała ubraną spódniczkę,niebieski sweterek oraz smutny wyraz twarzy. Podeszłam do niej.
Ona zdziwiona i zapytała: Czy Pani jest moją mamą?
Odpowiedziałam: Nie.
Ona: Niech Pani zabierze mnie ze sobą, dobrze?
Nie pamiętam co odpowiedziałam na to pytanie, gdyż się obudziłam.

Przebywałam wtedy w drewnianym letniskowym domku mojej cioci nad wybrzeżem morza. Po spędzonym wieczorze z rodziną przy kominku, postanowiłam udać się do mojego nowego pokoju, który znajdował się na poddaszu. Widok z okna był niezwykły, gdyż była to zima. Zamrożone tafle śniegu unosiły się na czarnym zakrytym lodem morzu. Postanowiłam usiąść przy oknie z kubkiem ciepłego kakao z piankami i podziwiać magiczny, mroczny widok z okna. Pogrążona w ciszy zasnęłam. W śnie postanowiłam bliżej przyjrzeć się krajobrazowi, gdy znajdowałam się już na chłodnym, jasnym piasku ujrzałam nad horyzontem gdzie czarne gwieździste niebo stykało się z upiornym morzem dziewczynę o śnieżnobiałych włosach i ciemnozielonych oczach. Była piękna ,wręcz nienaturalna, wyglądała jak nie z tego świata. Jasna poświata wokół niej dodawała jej jeszcze więcej tajemniczości i grozy. Po dłuższym wpatrywaniu się w tę niezwykłą postać zauważyłam, że krzyczy, lecz był to niemy krzyk. W jej płonących oczach zobaczyłam strach i przerażenie. Dziewczyna tonęła w ciemnych głębiach morza. Poczułam wiatr we włosach, a piasek wpadał mi w oczy. Niebo łamało się na pól a z niego wydostawały się pioruny. Gdy udało mi się spojrzeć przed siebie pięknej istoty już nie było. Obudziły mnie ciepłe promienie słońca. Krętymi i stromymi schodami zbiegłam na śniadanie. W tym momencie usłyszałam informację z radia, że wczoraj w nocy podczas sztormu utonęła dziewczyna. Od tej pory nigdy już nie kąpałam się w morzu.

Przebywałam wtedy w drewnianym letniskowym domku mojej cioci nad wybrzeżem morza. Po spędzonym wieczorze z rodziną przy kominku, postanowiłam udać się do mojego nowego pokoju, który znajdował się na poddaszu. Widok z okna był niezwykły, gdyż była to zima. Zamrożone tafle śniegu unosiły się na czarnym zakrytym lodem morzu. Postanowiłam usiąść przy oknie z kubkiem...

Ściśnięty tłum wokół. Nie czułam się za dobrze. Cały plac przed sceną, jak i wszystkie piętra ruiny były zajęte. Pełno rozmów, krzyków, szmerów. Wybuchających śmiechów. Za dużo. Za dużo ludzi. Wolałam odosobnienie, towarzystwo znajomych mi twarzy, nie zaś wielkie zbiorowiska. Ponadto coś mi tu nie pasowało.
Zespół wszedł na scenę i zaczął penetrować okolicę pierwszymi dźwiękami, a ja już wiedziałam. Konstrukcja budynku miała się zawalić. Po prostu to wiedziałam, szósty zmysł czy inne diabelstwo, które we mnie tkwiło. Znikąd moje wyczulone zmysły odbierały nieznaczne poruszenia czerwonych cegieł, drgania spowodowane basami. Słyszałam trzeszczenie i dostrzegałam prószący się z góry pyłek.
Zmarszczyłam brwi i zareagowałam odruchowo. Niezbyt heroicznie. Skazywałam większość zebranych tu ludzi na śmierć.
Nie rozumiałam tego. Nie rozumiałam swojego postępowania, ale jedynymi osobami, które pragnęłam za wszelką cenę – w tym przypadku była ona spora – ochronić, była moja mama oraz moje siostry. Otoczyłam je ramionami i zabrałam na drugą stronę ulicy, przemieniwszy się w trakcie ucieczki w ogromnego smoka.
Budynek runął. Kurz zakrył makabryczny widok, ja zaś popędzałam swoich, by szli i się nie odwracali.
Nie rozumiałam, czemu postąpiłam egoistycznie. Tylko czy mogłam zrobić cokolwiek innego? Coś, co uratowałoby wszystkich?

Ściśnięty tłum wokół. Nie czułam się za dobrze. Cały plac przed sceną, jak i wszystkie piętra ruiny były zajęte. Pełno rozmów, krzyków, szmerów. Wybuchających śmiechów. Za dużo. Za dużo ludzi. Wolałam odosobnienie, towarzystwo znajomych mi twarzy, nie zaś wielkie zbiorowiska. Ponadto coś mi tu nie pasowało.
Zespół wszedł na scenę i zaczął penetrować okolicę pierwszymi...

Akurat aktualny temat. Byłem niedawno na Mazury Hip Hop festiwal w Giżycku, co zresztą polecam! No i w związku z tym, że mam tam "kawałek" drogi, trzeba było zorganizować lokum, więc został wynajęty pokój. Sen wprawdzie odbywał się w trakcie dnia, z racji że festiwal był w nocy;). Ale sen to sen.

No więc, był troszkę dziwny, bo w sumie śniłem się sam sobie, tylko że tak jakby się widziałem z perspektywy innej osoby. Najgorsze w tym śnie było jednak to, że w trakcie gdy miałem urlop, śniła mi się praca!!! To jest jakaś paranoja chyba, ale tak było!
No i w śnie tym było mi w tej pracy tak bardzo lekko, przyjemnie i same superlatywy.
No i muszę powiedzieć, że dwa dni mam już w pracy za sobą i chyba faktycznie coś w tym śnie było. Może potrzeba było wypoczynku od pracy i główka podczas snu pokazywała jak jest zadowolona, że odpoczywa od tej codziennej rutyny?:)

Akurat aktualny temat. Byłem niedawno na Mazury Hip Hop festiwal w Giżycku, co zresztą polecam! No i w związku z tym, że mam tam "kawałek" drogi, trzeba było zorganizować lokum, więc został wynajęty pokój. Sen wprawdzie odbywał się w trakcie dnia, z racji że festiwal był w nocy;). Ale sen to sen.

No więc, był troszkę dziwny, bo w sumie śniłem się sam sobie, tylko że tak...

Wokół panowała ciemność.
Dwa wysokie, kamienne domy stały naprzeciwko siebie. Budynki zakończone były ostrymi szpicami, które nagle zmieniły się w pyski potworów. Z boków wieżowców wyrosły łapy i pomknęły ku górze, jakby chciały dotknąć mrocznego nieba. Słychać przy tym było błyskawice oraz potężne, głośne ryki bestii. Jeszcze przed chwilą mieszkałam tam ja z rodziną oraz moi dziadkowie.
Wnętrze budynków umeblowane było elegancko w stylu wiktoriańskim. Rubinowy wzór pokrywał ściany. Wielkie obrazy dekorowały wnętrze. Matka moja, niepodobna do siebie, ponieważ była za młoda, wyszywała coś siedząc na tronie, w ogromnej sukni z kokardami.
Scena się zmieniła , a ja przerażona uciekałam, wraz z małą siostrą i jeszcze młodszym bratem, w górę wieżowca. Dziwnie było posiadać młodszą siostrę i brata. Czułam, że rozgrywa się teraz walka. Pomiędzy kim? Babcią i mamą?
Potem wraz z rodzeństwem byłam na szczycie budynku. Staliśmy na balkonie, gdzie widzieliśmy jeszcze ciemniejszy krajobraz i błyskawice na niebie. Czułam, że muszę uratować siostrę i brata. Dwa kruki złowrogo przelatywały wokół bestii ryczących na siebie.
Słyszałam skrzeczenie kruków oraz odgłosy walki.
Nagle trzymałam ręce rodzeństwa, kiedy podążaliśmy w głąb lasu. Wszystko cichnie, kiedy wchodzimy do schronu.
Kiedy się obudziłam czułam się dziwnie. Nie wiedziałam jak to możliwe mieć tak realistyczny i surrealistyczny sen.
Przyśniło mi się to, kiedy wróciłam wycieczki do domu. Była to noc przed moimi urodzinami.

Wokół panowała ciemność.
Dwa wysokie, kamienne domy stały naprzeciwko siebie. Budynki zakończone były ostrymi szpicami, które nagle zmieniły się w pyski potworów. Z boków wieżowców wyrosły łapy i pomknęły ku górze, jakby chciały dotknąć mrocznego nieba. Słychać przy tym było błyskawice oraz potężne, głośne ryki bestii. Jeszcze przed chwilą mieszkałam tam ja z rodziną oraz...

Sen? Nie to nie był sen, lecz poplątany koszmar. Na początek zaczęło się niewinnie, pojawiłam się na wysokie, jednak byłam całkiem sama, tylko szum drzew mnie otaczał. Nagle potężny wybuch udowodnił mi, że nie jestem sama, dinozaury, ptaki, różne stwory ruszyły w panicznej ucieczce, próbując mnie staranować. Ciemność. Nagle dostrzegam w swoim pokoju lwa, jest ogromny, szczerzy kły i próbuje się do mnie zbliżyć, normalnie wchodzi się na drzewo, jednak ja w panicznym strachu wspinam się na drzwi, niestety lew chwyta mnie za prawy bark. Wbija swoje kły, ja czuję fizyczny ból i budzę się z krzykiem, prawy bark naprawdę boli, a prawa ręka jest odrętwiała. Leżę na podłodze, najwyraźniej spadłam z łóżka, rozglądam się gorączkowo po pokoju, na szczęście nie dostrzegam żadnego niebezpieczeństwa, to tylko słabo znana mi przestrzeń nowego pokoju. Sen w nowym domu to 200% szalonych emocji.

Sen? Nie to nie był sen, lecz poplątany koszmar. Na początek zaczęło się niewinnie, pojawiłam się na wysokie, jednak byłam całkiem sama, tylko szum drzew mnie otaczał. Nagle potężny wybuch udowodnił mi, że nie jestem sama, dinozaury, ptaki, różne stwory ruszyły w panicznej ucieczce, próbując mnie staranować. Ciemność. Nagle dostrzegam w swoim pokoju lwa, jest ogromny,...

Pierwszy sen w nieznanym mi miejscu przyszedł dopiero szóstej nocy. Wcześniej nie mogłem zmrużyć oka. Nocą porządkowałem zdjęcia, wycinałem notatki z prasy lub wstrzymywałem oddech, licząc sekundy wybijane przez zegar stojący na przyłóżkowej szafce. Zasnąłem nagle, gwałtownie. Biegłem przez najdłuższy bulwar, ciągnący się wzdłuż najszerszej rzeki. Deszcz uderzał mnie po twarzy. Nie miałem osłony, jedynie nigdy wcześniej nie noszony płaszcz. Należał do mojego przyjaciela. Widziałem, jak siedział na ławce w oddali, wpatrując się w drugi brzeg. Nie był mokry, nie zważał na pogodę. Trwał oddalony jak horyzont, uparcie i niezmiennie dzielący rzeczywistość na pół. Biegłem szybciej, nie patrząc pod nogi, nie mogąc się zbliżyć. Zacząłem opadać z sił, kaszleć z przeziębienia. Flegma w ustach mieszała się z deszczem. Upadłem na twardą kostkę, w ostatniej chwili chwytając barierkę oddzielającą mnie od rzeki. Chciałem znaleźć się po tej drugiej stronie, zanurzyć się i już nie wrócić. Powoli otworzyłem oczy. Zobaczyłem mojego przyjaciela, który stał jak wtedy, gdy leżałem na boisku, potłuczony.
- Dokąd biegniesz? - zapytał.
- Do zegarmistrza. Pieprzony zegar źle chodzi, boję się zasnąć, żeby nie spóźnić się do pracy.
- Za dużo pracujesz. Trzymaj budzik, wklepujesz godzinę i dzwoni, kiedy chcesz.
- A co z tobą, nie zaśpisz?
- Nie martw się. Pracuję, kiedy chce. Jestem freelancerem.
- Nie wiem jak ci się odwdzięczyć – odrzekłem przejęty.
- Zrób coś dla mnie. Nie spóźnij się do pracy.
- Obiecuję.

Pierwszy sen w nieznanym mi miejscu przyszedł dopiero szóstej nocy. Wcześniej nie mogłem zmrużyć oka. Nocą porządkowałem zdjęcia, wycinałem notatki z prasy lub wstrzymywałem oddech, licząc sekundy wybijane przez zegar stojący na przyłóżkowej szafce. Zasnąłem nagle, gwałtownie. Biegłem przez najdłuższy bulwar, ciągnący się wzdłuż najszerszej rzeki. Deszcz uderzał mnie po...

Będąc dużo młodszą dziewczyną, często podupadałam na zdrowiu, a mama posłuchawszy zaleceń lekarza pojechała ze mną na kilka tygodni do Zakopanego, ażeby zmienić klimat, a tym samym postarać się zapobiec moim częstym chorobom. Nasz pokój w pensjonacie był bardzo przestronny i widny, ale co najważniejsze – wyglądając przez okno, można było dostrzec zapierającą dech w piersiach panoramę gór, nad którymi dominował chyba każdemu znany szczyt zwany Giewontem.
W celu lepszego zrozumienia snu nadmienię, iż pół roku przed naszym wyjazdem zmarł brat mamy, a mój wujek, z którym byłam bardzo zżyta emocjonalnie i który w moim życiu pełnił najważniejszą rolę zaraz za rodzicami.

Sen w nieznanym, nowym miejscu rozpoczął się dosyć nietypowo, ponieważ znalazłam się z powrotem w rodzinnej wsi położonej w województwie mazowieckiem ( skąd przecież niedawno wyjechałam ), a tuż obok mojego podwórka znajdowała się jedna jedyna góra w okolicy… Giewont. Był piękny, słoneczny dzień, dlatego też tata razem z wujkiem postanowili wykorzystać w pełni dopisującą pogodę i wspiąć się na sam szczyt. Będąc w pełni przygotowanymi do drogi, rozpoczęli wędrówkę w górę, a ja stałam na podwórku, patrzyłam się i podziwiałam.
Osiągnęli szczyt i to był moment, kiedy wujek pomachał mi ręką z Giewontu, a ja mu odmachałam.

Jakiś czas po przebudzeniu dowiedziałam się od mamy, że w nocy podeszłam do okna i machałam w kierunku gór.
Machałam do wujka, z którym mogę się spotkać jedynie w snach.

Będąc dużo młodszą dziewczyną, często podupadałam na zdrowiu, a mama posłuchawszy zaleceń lekarza pojechała ze mną na kilka tygodni do Zakopanego, ażeby zmienić klimat, a tym samym postarać się zapobiec moim częstym chorobom. Nasz pokój w pensjonacie był bardzo przestronny i widny, ale co najważniejsze – wyglądając przez okno, można było dostrzec zapierającą dech w...