Babcia zawsze powtarzała mi, że sny w nowym miejscu się sprawdzają. Zawsze w to wierzyłam. Do czasu...Nigdy nie zapomnę snu pierwszej nocy u mojego chłopaka. Obudziłam się przerażona z łzami na policzkach. Sen zaczął się przyjemnie na polanie pełnej maków. Ja w białej sukni, marząca o dzieciach i czekające na nasze sakramentalne "tak". Nagle z tłumu gości wybiega moja teściowa, która przerażona krzyczy, że mój przyszły mąż oszalał i biegnie z piłą, aby mnie zabić. Faktycznie po chwili przybiegł i zaczął ciąć moje ciało. Nagle wszyscy zniknęli. Została tylko piła, on i moje rozpiłowane ciało. Do dziś słyszę jego szaleńczy śmiech ze snu. W tamtym momencie przestałam wierzyć w "prorocze sny.

Babcia zawsze powtarzała mi, że sny w nowym miejscu się sprawdzają. Zawsze w to wierzyłam. Do czasu...Nigdy nie zapomnę snu pierwszej nocy u mojego chłopaka. Obudziłam się przerażona z łzami na policzkach. Sen zaczął się przyjemnie na polanie pełnej maków. Ja w białej sukni, marząca o dzieciach i czekające na nasze sakramentalne "tak". Nagle z tłumu gości wybiega moja...

Jest noc, a leśna ścieżka, którą podążam jest ledwie oświetlana przez księżyc kryjący się za wysokimi drzewami. Ot tak, bez niczego nadzwyczajnego, bez nagłych dźwięków czy śledzących i pojawiających się znikąd cieni. Nagle robi się coraz zimniej, dlatego przyspieszam kroku – nie myślę o tym, by zawrócić. Zupełnie tak, jakby moja wędrówka miała jakiś cel. Gdy orientuję się, że zostałam całkowicie wciągnięta przez mroczny, obcy już dla mnie las, jest za późno na wycofanie się. Wokół mnie, po obydwu stronach niepozornej drogi pojawiają się nagrobki, wyglądające tak, jakby były tam od zawsze. Biegnę coraz szybciej. Mam świadomość tego, że jeśli zatrzymam się i zawaham choć na chwilę, mogę już nigdy nie wrócić. Nagle krajobraz ulega zmianie, a ja znajduję się na polanie, na której znajduje się stary, opuszczony budynek. Przełamuję swój strach i podchodzę do niego bliżej, a wtedy mój sen urywa się.
Dzieje się tak za każdym razem – to marzenie senne towarzyszy mi już od niemal sześciu lat, czyli od pierwszej nocy spędzonej w nowym domu. Początkowo przerażało mnie to. Mroczna atmosfera zyskała jednak wkrótce aurę tajemnicy, której odkrycie stało się moim celem. Niezależnie od tego czy biegnę, czy z trudem odrywam nogi od ziemi, w tym śnie jest coś magnetyzującego, co pozwala mi tylko na poruszanie się do przodu.

Jest noc, a leśna ścieżka, którą podążam jest ledwie oświetlana przez księżyc kryjący się za wysokimi drzewami. Ot tak, bez niczego nadzwyczajnego, bez nagłych dźwięków czy śledzących i pojawiających się znikąd cieni. Nagle robi się coraz zimniej, dlatego przyspieszam kroku – nie myślę o tym, by zawrócić. Zupełnie tak, jakby moja wędrówka miała jakiś cel. Gdy orientuję się,...

Rzadko pamiętam co mi się śniło, jednak ten sen zapamiętałam bardzo dobrze, ponieważ bardzo się wystraszyłam. Było to po powrocie do domu z wakacji u cioci. Spędziłam tam miesiąc, więc zdążyłam się stęsknić za domem i moim łóżkiem.
Sen zaczął się całkiem normalnie. Wstałam, poszłam do kuchni i przechodząc przez salon natknęłam się na klatkę. W środku siedział królik tak jak zawsze rano był głodny i czekał na smaczne śniadanie.
- przecież to Zuza! - krzyknęłam - Co ona tu robi? Przecież ona nie żyje! Nie może tu być!
W tym śnie zdziwiło mnie to, że tak bardzo nie chciałam, żeby okazał się prawdą. Myślę, że oznaczał, że wszystko wróciło do normy, bo wróciłam do domu. Przynajmniej ja tak to sobie tłumaczę. Było to dość przerażające i czasami cieszę się, że nie pamiętam swoich snów.

Rzadko pamiętam co mi się śniło, jednak ten sen zapamiętałam bardzo dobrze, ponieważ bardzo się wystraszyłam. Było to po powrocie do domu z wakacji u cioci. Spędziłam tam miesiąc, więc zdążyłam się stęsknić za domem i moim łóżkiem.
Sen zaczął się całkiem normalnie. Wstałam, poszłam do kuchni i przechodząc przez salon natknęłam się na klatkę. W środku siedział królik tak...

Płynęłam. Płynęłam, a świat wokół mnie wydawał się mieszaniną szarości i błękitów. Znajdowałam się gdzieś na środku oceanu, wokół mnie była tylko woda i panowała cisza.
Zobaczyłam żaglówkę, a na niej kobietę. Wiedziałam, że jest mistrzynią olimpijską i kocha pływać najbardziej na świecie. A potem dostrzegłam rybę wielkości łodzi. Krążyła wokół stojącej na pokładzie kobiety, która niczego nieświadoma uniosła ręce i płynnym ruchem wyskoczyła do wody.
Chciałam jej pomóc. Widziałam całą tę scenę wyraźnie, jakby rozgrywała się tuż przede mną i jednocześnie byłam gdzieś daleko, nie mogąc nic zrobić. Więc tylko obserwowałam jak ryba swoim cielskiem miażdży drewnianą konstrukcję, a wraz z nią ciało kobiety. I nastała czerń.
Znowu byłam w oceanie, a obok mnie mistrzyni, całkiem zdrowa. Kobieta uśmiechała się, jednak widać było, że jest zdenerwowana. I że woda, niegdyś jej przyjaciel, teraz stała się przyczyną lęków.
W rękach miałam wiaderko, a w nim rybę, już normalnych rozmiarów. Przechyliłam je, a woda stamtąd zmieszała się z wodą z ocenu. Ryba, wypuszczona na zewnątrz, zaczęła wokół nas krążyć.
Kobieta odskoczyła przestraszona, bo chociaż jej ciało było "naprawione", to w głębi duszy była połamana. Spojrzała mi prosto w oczy i powiedziała: "Czasami trzeba żyć ze strachem".
Obudziłam się. Byłam w Hiszpanii, a to był pierwszy dzień kolonii.

Płynęłam. Płynęłam, a świat wokół mnie wydawał się mieszaniną szarości i błękitów. Znajdowałam się gdzieś na środku oceanu, wokół mnie była tylko woda i panowała cisza.
Zobaczyłam żaglówkę, a na niej kobietę. Wiedziałam, że jest mistrzynią olimpijską i kocha pływać najbardziej na świecie. A potem dostrzegłam rybę wielkości łodzi. Krążyła wokół stojącej na pokładzie...

Jakieś dwa i pół roku temu przeprowadziłam się z rodzicami do innego domu. Wprowadziliśmy się dosłownie dwa dni przed świętami Bożego Narodzenia, ponieważ bardzo nam zależało, aby spędzić je w nowym domu. Ale jak to jest z przeprowadzkami wszystkie meble i pudła z rzeczami były tylko zaniesione do odpowiednich pokoi i postawione centralnie na środku. Pamiętam, że pierwszą noc spędziłam tylko z moim tatą, ponieważ mama uznała, że zostanie jeszcze jedną noc w starym domu, żeby dopilnować czy wszystko wzięliśmy. Mój pierwszy sen był zwyczajny. Schodziłam po schodach w domu i niosłam duże pudło z moimi rzeczami i nagle potknęłam się i spadłam, ale podczas tego spadania bardzo szybko obudziłam się z przerażaniem na twarzy, ale wiadomo, że to był tylko zły sen. Następnego dnia jak wszystko doprowadzałam do porządku, to bardzo ostrożnie chodziłam po schodach, ale jak znosiłam ostatnie już pudło na dół, to oczywiście musiałam się potknąć, spaść na sam dół i rozwalić sobie kolano. Nie wiem do dzisiaj, co mam o tym myśleć...

Jakieś dwa i pół roku temu przeprowadziłam się z rodzicami do innego domu. Wprowadziliśmy się dosłownie dwa dni przed świętami Bożego Narodzenia, ponieważ bardzo nam zależało, aby spędzić je w nowym domu. Ale jak to jest z przeprowadzkami wszystkie meble i pudła z rzeczami były tylko zaniesione do odpowiednich pokoi i postawione centralnie na środku. Pamiętam, że pierwszą...

Rzadko miewam normalne sny, zazwyczaj są pokręcone i absurdalne. Niedawno śpiąc w obcym miejscu przyśniło mi się coś naprawdę dziwnego.
Jestem na dworze i siedzę na ławce. Podchodzi do mnie mężczyzna podobny do aktora- Ewana Mcgregora. Mówi mi, że muszę uciekać, ponieważ jestem poszukiwana. (Należę do grupy hakerów, która ujawniła jakieś tajne informacje). Z oddali przygląda się nam kobieta siedząca w samochodzie. Wiem, że to siostra narzeczonej wspomnianego wcześniej mężczyzny. Z tyłu siedzi mała dziewczynka, ich córka. Kobieta jest bardzo podobna do mnie.
Zmiana scenerii. Jadę samochodem z córką, a za mną podąża policja. Mamy wypadek. Nagle pojawiają się mordercy, którzy do nas strzelają. Wrzucam córkę do rzeki, a później sama skaczę. Niestety trafia we mnie jeden z pocisków.
Po chwili płynę ranna ściekami i wiem, że podążam do bazy złych ludzi, którzy chcą mnie zabić. Moja córka została porwana. Na szczęście udaje mi się ukryć. Nie wiem jakim cudem, ale nagle znajduję się pod prysznicem. Pojawia się tam nieznana mi blondynka, która chce wstrzyknąć mi truciznę. Jednak to ja ją zabijam.
A teraz najdziwniejsza część.
Jestem francuskim policjantem i ścigam groźną przestępczynię- jest nią ta kobieta, którą przed chwilą we śnie byłam. Ona strzela do mnie, ale ja mam tylko ostre ołówki, którymi w nią rzucam. O dziwo okazują się śmiercionośną bronią i wbijają się jej w ręce. Kobieta jest wściekła i rzuca we mnie swoją bronią. Nagle nie gonię już jej, tylko swojego 3-letniego kuzyna. Chcę w niego strzelić, ale z pistoletu leci jedynie woda.
W końcu go łapię.
Zmiana scenerii. Jestem znowu sobą. Trzymam na rękach niesfornego kuzynka, którego oddaję ojcu. Mówię mu, że musi skończyć z przestępczą działalnością, ponieważ mały skończy sam na świecie. Okazuje się, że zabiłam jego żonę czyli swoją ciotkę (ona też była w to zamieszana). Wujek zaczyna płakać i mówi, że się poprawi. Potem jak gdyby nigdy nic jemy kolacyjkę i się śmiejemy.
Uff...Dotarłam do końca. Jeśli ten sen miał coś oznaczać, to już się boję ;D

Rzadko miewam normalne sny, zazwyczaj są pokręcone i absurdalne. Niedawno śpiąc w obcym miejscu przyśniło mi się coś naprawdę dziwnego.
Jestem na dworze i siedzę na ławce. Podchodzi do mnie mężczyzna podobny do aktora- Ewana Mcgregora. Mówi mi, że muszę uciekać, ponieważ jestem poszukiwana. (Należę do grupy hakerów, która ujawniła jakieś tajne informacje). Z oddali...

Pamiętam swój pierwszy sen gdy przyjechałam na wakacje do domu wujka razem z moim bratem. Pamiętam w nocy była okropna burza i tylko my we dwoje w wielkim domu. Reszta domowników pojechała na koncert a dzieci zostały w domu. Mój starszy brat nic sobie nie robił z tego że nad nami rozpętała się burza z piorunami i niezwykle głośnymi grzmotami, jednakże ja jako mała dziewczynka bałam się takiej pogody. Gdy w końcu udało mi się zasnąć śniło mi się że pędzi na mnie z wielką szybkością ciężarówka. Obudziłam się cała oblana potem a w uszach nadal słyszałam nieprzerwany ciąg odgłosu klaksonu. Do dziś mam podobne sny, że ciężarówki chcą odebrać mi życie. To wspomnienie do dziś wywołuje u mnie dreszcze...

Pamiętam swój pierwszy sen gdy przyjechałam na wakacje do domu wujka razem z moim bratem. Pamiętam w nocy była okropna burza i tylko my we dwoje w wielkim domu. Reszta domowników pojechała na koncert a dzieci zostały w domu. Mój starszy brat nic sobie nie robił z tego że nad nami rozpętała się burza z piorunami i niezwykle głośnymi grzmotami, jednakże ja jako mała...

Po parapetówie późno położyłam się spać. Rano jak zwykle musiałam wstać do pracy. Mój głęboki sen przerwał głos nieżyjącej mamy, żebym już wstała. Otworzyłam oczy, spojrzałam na budzik - do wstania miałam jeszcze 10 minut, więc położyłam się i zamknęłam oczy. Po chwili znów przyśniła mi się mama, która poważnie zdenerwowana powiedziała, żebym zaraz wstała, bo nie nastawiłam budzika. Spojrzałam na zegarek - miałam jeszcze pięć minut. Cóż, niechętnie wstałam, wszak 5 minut dla śpiocha to naprawdę sporo. Umyłam się, nastawiłam wodę na herbatę, zrobiłam śniadanie. Minęło pół godziny, a budzik nie zadzwonił. Zapomniałam raz w życiu nastawić budzik. Tylko raz...

Po parapetówie późno położyłam się spać. Rano jak zwykle musiałam wstać do pracy. Mój głęboki sen przerwał głos nieżyjącej mamy, żebym już wstała. Otworzyłam oczy, spojrzałam na budzik - do wstania miałam jeszcze 10 minut, więc położyłam się i zamknęłam oczy. Po chwili znów przyśniła mi się mama, która poważnie zdenerwowana powiedziała, żebym zaraz wstała, bo nie nastawiłam...

Bardzo rzadko miewam sny. Ale jeden zapadł mi w pamięci.

Nie mam pojęcia co miał oznaczać ten dziwny sen. Ale był dość ciekawy i czarujący.

W tym śnie miałam czerwone włosy, oraz czarne oczy. Mieszkałam w środku lasu, odizolowana od rzeczywistości. Jedzenie i inne potrzebne rzeczy albo sama wytwarzałam albo kradłam z domów na obrzeżu miasta. Codziennie biegałam po lesie z bronią, szukając grzybów, jagód czy poziomek. Biegnąc przed siebie w oddali zauważyłam niedźwiedzia. Zaczęłam uciekać, zwierzę zauważyło mnie, ale nie spanikowało i nie zaczęło mnie gonić. Mimo to ja i tak biegłam jak najszybciej do domu. W pewnym momencie odwróciłam się sprawdzając czy zwierzę jest daleko ode mnie, czy może jednak podjęło próbę zamordowania mnie. Stwierdzając że nie ma za mną nic strasznego, wpadłam do mojego domu w pośpiechu. Nie wiem co mnie tak przestraszyło, ale i tak cieszyłam się że jestem w moim domu.

Potem miejsce akcji się zmieniło.

Byłam w samym środku miasta. Wieża zegarowa zasłaniała wschód słońca i wskazywała godzinę 4:45. Odwróciłam głowę do tyłu i tam zauważyłam sowę. Sowa była piękna. Miała śnieżno białe pióra, a w dziobie trzymała czerwone pióro. Przefrunęła nad moją głową po czym zrzuciła do ulicę daną rzecz. Kiedy podniosłam pióro ono zalśniło, po czym pokruszyło i rozproszyło się w powietrzu.

Bardzo rzadko miewam sny. Ale jeden zapadł mi w pamięci.

Nie mam pojęcia co miał oznaczać ten dziwny sen. Ale był dość ciekawy i czarujący.

W tym śnie miałam czerwone włosy, oraz czarne oczy. Mieszkałam w środku lasu, odizolowana od rzeczywistości. Jedzenie i inne potrzebne rzeczy albo sama wytwarzałam albo kradłam z domów na obrzeżu miasta. Codziennie biegałam po lesie...

W dzieciństwie przeprowadziłam się z rodzicami do dużego domu na wsi. Nigdy nie zapomnę snu, który nawiedzał mnie mniej więcej co miesiąc przez kilka lat. Byłam w nim duchem zamkniętym w ciemnych pomieszczeniach. Unosiłam się w powietrzu nad ziemią i przenikałam przez grube ściany do kolejnych piwnic. Nie było drzwi w tradycyjnym znaczeniu tego słowa, jedynie prostokątne przejścia. We śnie towarzyszył mi nieustanny lęk do tego stopnia, że bałam się na jawie przechodzić w pobliżu drzwi do piwnic w moim bloku.
Po latach uwolniłam się od powielanych koszmarów w dość zaskakujący dla mnie sposób. Znowu unosiłam się we śnie w podziemiach, gdy zatrzymałam się na widok twarzy faraona leżącego w grobie. Światło pochodzące z zewnątrz pozwoliło mi stanąć twarzą w twarz z nieżyjącym faraonem, a ów widok poraził mnie do głębi i wydał mi się dziwnie znajomy, a zarazem niesamowicie kojący. I jeszcze jedno, widziałam go bardzo wyraźnie i dlatego długo pamiętałam na jawie. Od czasu tego ostatniego snu nigdy więcej nie śniłam o podziemiach.
Jeśli mój opis wydaje się banalny to dlatego, że nie chciałam niczego interpretować. Opisałam sny tak, jak zapamiętałam, czyli z perspektywy dziecka. Nienarzuconą, indywidualną możliwość refleksji pozostawiam czytelnikom.

W dzieciństwie przeprowadziłam się z rodzicami do dużego domu na wsi. Nigdy nie zapomnę snu, który nawiedzał mnie mniej więcej co miesiąc przez kilka lat. Byłam w nim duchem zamkniętym w ciemnych pomieszczeniach. Unosiłam się w powietrzu nad ziemią i przenikałam przez grube ściany do kolejnych piwnic. Nie było drzwi w tradycyjnym znaczeniu tego słowa, jedynie prostokątne...