Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy! Wielu z Was przekroczyło dopuszczalną ilość znaków. Niestety, mimo interesującej treści nie mogły zostać nagrodzone. Następnym razem koniecznie sprawdźcie, czy Wasz komentarz nie przekracza regulaminowych 1500 znaków.

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natulusia
Złota
Milena0215
mika
Anita

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy! Wielu z Was przekroczyło dopuszczalną ilość znaków. Niestety, mimo interesującej treści nie mogły zostać nagrodzone. Następnym razem koniecznie sprawdźcie, czy Wasz komentarz nie przekracza regulaminowych 1500 znaków.

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natulusia
Złota
Milena0215
mika
Anita

Serdecznie gratulujemy!...

- Larsson, Norwid, Kafka i Lovecraft. Kwiatkowski, wie Pan co ich łączy?
- Tak, oni wszyscy..
- No właśnie. A my nie będziemy tyle czekać. Dziś liczy się wyczucie czasu. Timing - roześmiał się grubas - Decyduj się Pan szybko. Wielu innych chętnie wskoczy na Pana miejsce.
- Ale, jak..
- Wszystko jest już gotowe. Na zewnątrz czeka biały mercedes. Wystarczy do niego wsiąść. No i oczywiście...podpisik - wyszczerzył pożółkłe zęby i podsunął Kwiatkowskiemu umowę.

- Larsson, Norwid, Kafka i Lovecraft. Kwiatkowski, wie Pan co ich łączy?
- Tak, oni wszyscy..
- No właśnie. A my nie będziemy tyle czekać. Dziś liczy się wyczucie czasu. Timing - roześmiał się grubas - Decyduj się Pan szybko. Wielu innych chętnie wskoczy na Pana miejsce.
- Ale, jak..
- Wszystko jest już gotowe. Na zewnątrz czeka biały mercedes. Wystarczy do niego wsiąść. No...

- To jakiś żart? Ukryta kamera? Wkręcacie mnie?! - z niepewnym uśmiechem na twarzy spojrzała na dwóch śmiertelnie poważnych typów w drogich garniturach siedzących tuż na przeciw. Dopiero dotarło do niej, że nie żartują. Nad książką pracowała prawie jedną trzecią swego życia. To miało być idealnym zwieńczeniem jej ciężkiej pracy. Włożyła w nią całe serce, a treść zdradza wiele z jej niezwykłego życia.
- Wiesz, Amy, nic tak dobrze nie sprzedaje się jak śmierć. Los jest w twoich rękach. Cokolwiek zdecydujesz, nie uciekniesz przed przeznaczeniem.
Po tych słowach zadrżała. Nie mogła się ruszyć. Wiedziała, co planują.
- Za bardzo szanuję dar jakim jest życie, aby przystać na waszą propozycję. To niedorzeczne. Nasza rozmowa właśnie się skończyła.
Wybiegając z biura szybko złapała torbę i płaszcz i udała się w stronę windy. Przyspieszyła. Sprawdziła, czy nikt za nią nie idzie.
Znalazła się na ciemnym parkingu. Poczuła ulgę, gdy zobaczyła swój samochód. Nagle usłyszała pisk opon a zza rogu wyjechał czarny suv. Zamarła. Coraz szybciej zmierzał w jej stronę. Ostatnie, co widziała, to blask wielkich reflektorów. Potem nie było już nic...

- To jakiś żart? Ukryta kamera? Wkręcacie mnie?! - z niepewnym uśmiechem na twarzy spojrzała na dwóch śmiertelnie poważnych typów w drogich garniturach siedzących tuż na przeciw. Dopiero dotarło do niej, że nie żartują. Nad książką pracowała prawie jedną trzecią swego życia. To miało być idealnym zwieńczeniem jej ciężkiej pracy. Włożyła w nią całe serce, a treść zdradza...

-Sprzeda się. Z dużym nakładem. Dobra jest, proszę pana. Napisał pan dobrą książkę.
- Oh, nie wie pan... Raju, szczęśliwy jestem strasznie. Taki stres, taki stres... Bo, wie pan, ja kocham pisać. Pisanie to moja miłość, no rozumie pan.
Nawet nie wiem czy kiwnął głową, czy potaknął. Coś tam chrząknął, postukał palcami w blat i mruknął.
- Słucha pan czasem Myslovitz?
- No, zdarza się. Ale od kiedy Rojek...
- No, tak. Mają taką fajną piosenkę. "Chciałbym umrzeć z miłości". Kojarzy pan?
-Oczywiście, chyba każd...
-No, właśnie. Śmierć w imię wyższej sprawy musi być cudowną sprawą. Umrzeć i wiedzieć, że się umiera oddając cześć swojej miłości... cudowne. Nie prawda?
Nie wiem do czego facet zmierzał, ale zdecydowanie musiał być nienormalny.
- No, widzi Pan, tak się składa, że pan akurat kocha książki, a śmierć w imię pańskiej miłości, przyniesie mojemu wydawnictwu duże zyski. Ostatnio trochę kiepsko stoimy... ale co tam pan wie. Gówno pan wie. Zyska pan trochę sławy po śmierci. Fajna sprawa. Może postawią kiedyś panu pomnik. No, w każdym razie musi pan zginąć.
Zdążyłem poderwać jedynie dłonie z kolan, a on zdążył już wyciągnąć pistolet z szafki. Przypatrywał mi się z uśmiechem i wycierał lufę w marynarkę.
- Nie mam zamiaru pana namawiać. Sprawa już dawno jest zamknięta. Może pan jednie udać, że sam pan dba o swoje interesy i zgodzić się ze mną. Więc jak?

-Sprzeda się. Z dużym nakładem. Dobra jest, proszę pana. Napisał pan dobrą książkę.
- Oh, nie wie pan... Raju, szczęśliwy jestem strasznie. Taki stres, taki stres... Bo, wie pan, ja kocham pisać. Pisanie to moja miłość, no rozumie pan.
Nawet nie wiem czy kiwnął głową, czy potaknął. Coś tam chrząknął, postukał palcami w blat i mruknął.
- Słucha pan czasem Myslovitz?
- No,...

- Powiem Panu szczerze nie podoba mi się ten pomysł - stwierdził nowy debiutujący pisarz kierując te słowa do wydawcy.
- Jednak nie zgodzi się Pan pomimo,że proponuje cenę wysoką za tą doskonałą książkę - powiedział z lekkim niesmakiem wydawca.
- Nie skoro śmierć to wybieram ,ale mojego bohatera. Nie ma korzyści z tego,że zginę, a Pan na tym zyska.Ta cena popularności mnie nie interesuje- mówił z dozą pewności siebie pisarz.
- Dobrze, skoro Pan tak uważa.
- Taka jest moja decyzja.
- Szanuje ją.
- Dziękuje za poświęcenie cennego czasu dla mnie. Żegnam Pana.
- Do widzenia.
- Do zobaczenia kiedyś. Nie mówię Panu do widzenia.

- Powiem Panu szczerze nie podoba mi się ten pomysł - stwierdził nowy debiutujący pisarz kierując te słowa do wydawcy.
- Jednak nie zgodzi się Pan pomimo,że proponuje cenę wysoką za tą doskonałą książkę - powiedział z lekkim niesmakiem wydawca.
- Nie skoro śmierć to wybieram ,ale mojego bohatera. Nie ma korzyści z tego,że zginę, a Pan na tym zyska.Ta cena popularności mnie...

Ja, W jak wydawca, wiatrak chodzący spokojnie po biurku. Upały w tle, zepsute żaluzje, mdła herbata i umowa. Moje opowiadanko grozy.
W: Przebrnąłem.
Ja: Chwali się to Panu.
W: Za długie.
Ja: Ma 5 stron.
W: Wcale się nie bałem.
Ja: Przecież Pan osiwiał.
W: Nie wiem, w każdym bądź razie, ma potencjał.
Ja: Czy ma szansę na wydanie? I czek jakiś?
W: ...
Ja: ...
W: ...
Ja: (chrząkam)
W: Umowa. (podsuwa mi Umowę)
Ja: (czytam)...Yyy... (cisza mnie przytłacza)(Wydawca siąpi głośno herbatę patrząc niechętnie) ... Em... Czy tu czasem nie jest napisane, że mam dwa dni na samobójstwo z listem samobójczym do 3 stron A4 po premierze książki?
W: Ale recenzja będzie wcześniej w 'Wysokich obcasach' i 'Książkach'.
Ja: Ale-
W: I jest adnotacja, że ma być czytelnie, najlepiej by było na komputerze.
Ja: Mam wydrukować list i się powiesić?
W: Wolelibyśmy jakiś skok z balkonu, tak jak to w tym opowiadaniu. Może być bez wanny. (w opowiadaniu wylatuje też wanna)
Ja: Nie mam wanny.
W: To nic, jak powiedziałem.
Ja: Ależ to absurdalne.
W: Ale opłacalne.
Ja: Nie bardzo dla mnie.
W: Przecież mówiła Pani, że liczy się co innego. Legenda! Prawda?
Ja: Ale skąd mam wiedzieć, że będę legendą, skoro nie będę już żyła?
W: Pisze Pani o duchach.
Ja: (zdębiałam) I co?
W: Proszę, punkt przedostatni.
Ja: (czytam) Mam Pana nawiedzać w razie niepowodzenia?!
W: (skromnie skłaniając głowę) Jestem gotów na to poświęcenie.
Ja: Yyyy... No skoro tak... To niech będzie. Potem mogę ewentualnie pisać kolejne części zza grobu.
W: That's the spirit!

Ja, W jak wydawca, wiatrak chodzący spokojnie po biurku. Upały w tle, zepsute żaluzje, mdła herbata i umowa. Moje opowiadanko grozy.
W: Przebrnąłem.
Ja: Chwali się to Panu.
W: Za długie.
Ja: Ma 5 stron.
W: Wcale się nie bałem.
Ja: Przecież Pan osiwiał.
W: Nie wiem, w każdym bądź razie, ma potencjał.
Ja: Czy ma szansę na wydanie? I czek jakiś?
W: ...
Ja: ...
W: ...
Ja:...

- Dzień dobry... - rzekła Emilia Sienkiewicz.
- Witam, proszę usiąść. Miło mi Panią gościć u siebie w wydawnictwie. - odparł dyrektor.
- Przyszłam w sprawie wydania mojej książki. - powiedziała Emilia niepewnie.
- Tak, naturalnie. Pani książka jest wspaniała, ale aby osiągnąć wymarzony cel trzeba wiele poświęcić.
- Rozumiem... Sława nie przychodzi sama tylko trzeba sobie na nią zapracować.
- Owszem, ale ludzie są gotowi zrobić wszystko, aby osiągnąć chwałę i zgromadzić majątek. Niektórzy są nawet gotowi zabić... Lub sprzedać swoją duszę diabłowi.
- Tak, ale ja chyba nie mam aż takiego parcia na sławę. - odpowiedziała kobieta.
- Cóż... Śmierć jest zawsze w cenie.
- Trochę mnie Pan przeraża tymi... przemyśleniami o śmierci.
- Nic innego się tak dobrze nie sprzedaje jak śmierć...
Po chwili niezręcznej ciszy dyrektor był gotów przedstawić swoją ofertę.
- Mam dla Pani jednorazową ofertę, dzięki której zostaje zagwarantowana sława i wieczna chwała, ale jest jeden warunek, który trzeba spełnić... Musi Pani... Cóż jak to ująć? Wystarczy, że Pani... zginie.
Emilia Sienkiewicz zamarła na aksamitnym, czerwonym fotelu.
- Zawsze największą sławę zyskuje się po śmierci. - dopowiedział dyrektor.
- Ja... No cóż... Muszę to poważnie przemyśleć.
- Dobrze, niech się Pani zastanowi i zadzwoni niebawem, ale nie Pani pamięta oferta nie jest wieczna.
Rozmowa się zakończyła. Emilia wróciła do domu. Nie mogła zapomnieć o tym, co dyrektor wydawnictw jej przed chwilą powiedział.
Nie spała całą noc, ponieważ ciągle się zastanawiała, co ma zrobić.
Następnego dnia z udała się do biura wydawnictwa.
- Słucham, przemyślała Pani moją ofertę?
- Tak... Jestem gotowa zginąć i zyskać sławę!
- Bardzo mnie to cieszy, więc zapraszam do współpracy ze mną.

- Dzień dobry... - rzekła Emilia Sienkiewicz.
- Witam, proszę usiąść. Miło mi Panią gościć u siebie w wydawnictwie. - odparł dyrektor.
- Przyszłam w sprawie wydania mojej książki. - powiedziała Emilia niepewnie.
- Tak, naturalnie. Pani książka jest wspaniała, ale aby osiągnąć wymarzony cel trzeba wiele poświęcić.
- Rozumiem... Sława nie przychodzi sama tylko trzeba sobie na...

- Czyli mam umrzeć w zamian za wiekuistą sławę, tak? - zapytał pisarz.
- Ależ drogi panie! Nie wszystek umrzeć jak pisał Horacy. Nie chce się pan zapisać na kartach historii, być czytany przez setki lat po naszej rozmowie, pozostać nieśmiertelny? Do tego musisz pan umrzeć, nie ma innej rady. Widzę potencjał, jednak pańska książka nie jest aż tak dobra, żeby mogła obronić się sama. No niech się pan zastanowi.
- Ale dlaczego mam umirzeć już teraz?
- A co to za różnica? I tak pan umrzesz, i tak. A jeśli teraz, to ileż pan zyska! A co jeżeli, dajmy na to, za miesiąc potrąci pana samochód, nie wydawszy u mnie tej książki? Nic pan z tego nie będziesz miał. Spocznie pan w bezimiennej mogile i zapłacze nad panem tylko pana żona.
- Nie mam żony...
- No to nikt nad panem nie zapłacze. Widzi pan? Jakie marnotrastwo!
- A co panu tak na tym zależy?
- Śmierć się dobrze sprzedaje. Czyli biznes dla mnie, dla pana profity w postaci, no nie wiem, bycia lekturą szkolną za parę latek.
- Ale ja nie chcę być lekturą szkolną! Wszyscy nienawidzą lektur.
- No to jak trochę odleży, to może uda mi się wpisać pana do iluś tam książek, które musisz przeczytać przed śmiercią. Pan już przynajmniej masz jedną zaliczoną. Umowa stoi?
- Mogę ją przecież wydać u kogoś innego...
- Nie ma nikogo innego – przerwał mu. - Myśli pan, że jestem tak głupi, że nie wiem jak blisko mi do bankructwa i że jeśli ktoś wysyła mi swoją książkę, to znaczy, że wypiął się na nią każdy wydawca na kuli ziemskiej? No to jak, zdecydował się pan?

- Czyli mam umrzeć w zamian za wiekuistą sławę, tak? - zapytał pisarz.
- Ależ drogi panie! Nie wszystek umrzeć jak pisał Horacy. Nie chce się pan zapisać na kartach historii, być czytany przez setki lat po naszej rozmowie, pozostać nieśmiertelny? Do tego musisz pan umrzeć, nie ma innej rady. Widzę potencjał, jednak pańska książka nie jest aż tak dobra, żeby mogła obronić...

W końcu znalazłem się przed drzwiami sławnego wydawcy książek. Zapukałem cicho.
- Proszę - odpowiedział grubym głosem mężczyzna.
- Dzień dobry, byliśmy na dziś umówieni w sprawie wydania mojej książki.
- Ach pan Ernest Kowalski. Witam Pana.
- Niech pan usiądzie, Pana książka "Głuchy inaczej", jest porywająca.
- Dziękuję, bo pisana z sercem - odparłem z siebie dumny.
- Jak wiesz, chcemy wydać Twoją książkę, ale...
- Tak, wiem, nie wydajecie książek psychologicznych.
- Dokładnie, ale Pana książkę jesteśmy w stanie wydać. Proponujemy milion złotych - powiedział z uśmiechem.
- Naprawdę? Nie spodziewałem się tak wielkiej sumy, ale na pewno musi być gdzieś haczyk, przecież to się Panu nie zwróci.
- Zwróciłoby się, jeżeli poszedłby pan na pewien układ.
- Jaki układ?
- Jak Pan wie, w zamian za książkę zapewnimy Pana rodzinie przyszłość.
- Tak, wiem, mnie też.
- Nie do końca Panu, to jest ten haczyk.
- Mógłby Pan wyjaśnić o co chodzi?
- Jak Pan wie, książki się sprzedają najlepiej, kiedy autor zginie z rąk zabójcy, wtedy...
- Aha, i ja mam być tą osobą, która zginie, dziękuję, nie potrzebuję Waszego miliona i Was - raptownie podniosłem się z krzesła kierując się do wyjścia.
- Panie Kowalski, Pana córka i żona będą miały dostatnie życie, chce Pan im odebrać taką szansę?
- Nie, dziękuję za propozycję. RODZINA, wie Pan co to znaczy? Nie ważne ile kasy w budżecie, ważne jest to, czy dziecko wychowuje się w pełnej rodzinie, to jest szansa. Do widzenia - wyszedłem trzaskając drzwiami.

W końcu znalazłem się przed drzwiami sławnego wydawcy książek. Zapukałem cicho.
- Proszę - odpowiedział grubym głosem mężczyzna.
- Dzień dobry, byliśmy na dziś umówieni w sprawie wydania mojej książki.
- Ach pan Ernest Kowalski. Witam Pana.
- Niech pan usiądzie, Pana książka "Głuchy inaczej", jest porywająca.
- Dziękuję, bo pisana z sercem - odparłem z siebie dumny.
- Jak...

Aż do tej chwili przesłuchanie zdawało się raczkującemu literatowi przebiegać wręcz nieprzyzwoicie przewidywalnie. Postawiony mu właśnie nieoczekiwany warunek był jednym z tych podniecających go zwykle interwałów pomiędzy osobistymi nawykami myślenia a nurtem wydarzeń. Spłynęło to po nim dreszczem, zakuło w trzewiach i rozpaliło wątły płomyk niepokoju rozpływającego się w płyciźnie umysłu rozkojarzonego w efekcie rozstroju organizmu po nocnej uroczystości inauguracyjnej. Kac był znośny, lecz zdradliwy. Rozpylał mgiełkę irracjonalności, która przysłaniając fakty, wprowadzała skołowanego autora w lekko oniryczny nastrój.
Drobne ślepka specjalisty ds. marketingu kierowały niewymownie puste spojrzenie w stronę swojego potencjalnego kontrahenta. Ten zaś, przeciwnie, rozchyliwszy nieznacznie usta, zmarszczył brwi, usiłując wesprzeć się wzrokiem w celu rozwikłania życiowej zagadki.
- Wie pan dobrze – ciągnął beznamiętnie specjalista – i odczuwa, że wczoraj rozpoczął się festiwal książki, doskonała okazja, by pchnąć nasz wspólny interes.
- Dla mnie sława… - wymamrotał literat.
- Dla nas czysty zysk – dokończył za niego.
- Liczą się pieniądze i moja śmierć?
- Owszem, dla nas. To one przyniosą panu sławę, a nawet wieczną chwałę.
- Co komu po abstrakcjach, skoro poczniecie je w kręgu ułudy i w odcięciu od życia?
- Ludzi coraz częściej zadowalają wirtualne wartości – odparł. - Dam panu dzień na podjęcie decyzji, ale proszę się pospieszyć, gdyż wieczność długo nie będzie czekać.

Aż do tej chwili przesłuchanie zdawało się raczkującemu literatowi przebiegać wręcz nieprzyzwoicie przewidywalnie. Postawiony mu właśnie nieoczekiwany warunek był jednym z tych podniecających go zwykle interwałów pomiędzy osobistymi nawykami myślenia a nurtem wydarzeń. Spłynęło to po nim dreszczem, zakuło w trzewiach i rozpaliło wątły płomyk niepokoju rozpływającego się w...