Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

AHA
Lula18
violabu
Milena0215
Złota

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

AHA
Lula18
violabu
Milena0215
Złota

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Dlaczego mamo patrzysz w dal? - pytam mamę.
Lubię tak Aniu patrzeć czasem, gdy mam chwilkę zamyślenia znasz mnie - odpowiedziała mama.
Rozumiem mamo - odpowiedziałam spokojnie.
Opowiesz mi kiedyś mamo o tym dlaczego jesteś taka zamyślona? - zapytałam delikatnie mamę.
Aniu każdy ma swoje tajemnice i niech tak pozostanie, dobrze - powiedziała mama.
Dobrze mamo kiedyś mi mamo odpowiesz o tym - uśmiechnęłam się do niej.
To co Ania zrobisz mi kawkę taką jaką lubię? - zapytała.
Oczywiście mamo tak zrobię - odpowiedziałam i do tego z mleczkiem takim jakim lubisz - dopowiedziałam na koniec naszej rozmowy.

Dlaczego mamo patrzysz w dal? - pytam mamę.
Lubię tak Aniu patrzeć czasem, gdy mam chwilkę zamyślenia znasz mnie - odpowiedziała mama.
Rozumiem mamo - odpowiedziałam spokojnie.
Opowiesz mi kiedyś mamo o tym dlaczego jesteś taka zamyślona? - zapytałam delikatnie mamę.
Aniu każdy ma swoje tajemnice i niech tak pozostanie, dobrze - powiedziała mama.
Dobrze mamo kiedyś mi mamo...

Siedzę jak zamurowana i wpatruję się w ekran monitora już od dobrych piętnastu minut. Nie mogę nic powiedzieć, łzy same napływają mi do oczu. Ten widok sprawił, że czuję... sama nie wiem co. Pogardę? Odrazę? Żal? To przecież mój ojciec...

Nasza rodzina to klasyczny model, bez żadnych dramatów, długów czy romansów. Rodzice dalej zakochani, ja - raczej zwykła nastolatka, a starszy brat to dowcipniś i podrywacz. Ciągle wykręca mi, jego zdaniem, śmieszne numery, których mam już serdecznie dość, a moją przyjaciółkę za każdym razem podrywa w bardzo nachalny sposób. Któregoś wieczoru, gdy Aga mnie odwiedzała, stwierdziłyśmy zgodnie, że trzeba dać mu porządną nauczkę. Wpadłyśmy więc na pomysł, że założymy Kubie profil na portalu randkowym, jednak nie był to zwykły portal, a strona dla gejów...
Przy wypełnianiu profilu mamy niezły ubaw. Dobrze wiedziałyśmy, że wścieknie się gdy zobaczą to jego znajomi jak i on sam. Już mamy przesyłać mu gotowy profil, jednak moją uwagę przykuwa zdjęcie znajomej twarzy, która wyświetliła się w propozycjach znajomych. Zastygam w bezruchu. Siedzę jak zamurowana i wpatruję się w ekran monitora już od dobrych piętnastu minut. Nie mogę nic powiedzieć, łzy same napływają mi do oczu. Ten widok sprawił, że czuję... sama nie wiem co. Pogardę? Odrazę? Żal? To przecież mój ojciec!

Siedzę jak zamurowana i wpatruję się w ekran monitora już od dobrych piętnastu minut. Nie mogę nic powiedzieć, łzy same napływają mi do oczu. Ten widok sprawił, że czuję... sama nie wiem co. Pogardę? Odrazę? Żal? To przecież mój ojciec...

Nasza rodzina to klasyczny model, bez żadnych dramatów, długów czy romansów. Rodzice dalej zakochani, ja - raczej zwykła nastolatka, a...

Po pogrzebie udaję się do domu mamy. Wcześniej znalazłam pod łóżkiem karton z napisem "Dla kochanej Kasi. Tutaj znajdzie odpowiedzi na wszystkie pytania". Zawsze znała to, które nurtowało mnie najbardziej, a mianowicie - kto jest moim ojcem? W jej życiu pamiętam trzech mężczyzn. Tylko jeden z nich został moim ojczymem. Po pięciu latach rozwiodła się, a my znów byłyśmy same. I tak już zostało. Kiedy pytałam o ojca, zmieniała temat lub zbywała mnie milczeniem. Teraz, po 33 latach niewiadomej, w końcu się dowiem. Ściągam wieczko pudełka, a moim oczom ukazują się zdjęcia USG. To ja, będąc płodem! Miałam wtedy 12 tygodni. Potem wyciągam kolejne kartki i odkrywam bolesną prawdę. Tożsamości mojego ojca nie znała nawet matka. Została zgwałcona, a mimo to postanowiła mnie urodzić. Jestem owocem przestępstwa! A ja tyle razy naciskałam! Kłóciłam się z nią, że nic mi nie mówi. Miałam do niej ogromny żal. Teraz rozumiem. Było jej ciężko. Wiedziała też, że informacja ta całkowicie odmieni moje życie. Na samym spodzie znajduję liścik: "Kocham Cię córeczko, nie dbam o to, kto jest Twoim ojcem. Jesteś najlepszą rzeczą, która mi się przytrafiła. Miałaś prawo wiedzieć". Nigdy nie patrzyła na mnie jak na kogoś złego. Była najlepszą matką pod słońcem. Co sobotę smażyła mi naleśniki, brała nocne zmiany, by opłacić moją szkołę i cierpliwie znosiła moje wybryki. Byłam trudnym dzieckiem, które nigdy nie powinno się narodzić. Mimo to jestem tu. Dziękuję mojej Mamie za życie, które mi ofiarowała.

Po pogrzebie udaję się do domu mamy. Wcześniej znalazłam pod łóżkiem karton z napisem "Dla kochanej Kasi. Tutaj znajdzie odpowiedzi na wszystkie pytania". Zawsze znała to, które nurtowało mnie najbardziej, a mianowicie - kto jest moim ojcem? W jej życiu pamiętam trzech mężczyzn. Tylko jeden z nich został moim ojczymem. Po pięciu latach rozwiodła się, a my znów byłyśmy same....

Łucja biegała po zamku w którym czuła się wspaniale, dziękowała losowi, że jest córką rycerza, nie musi się przejmować jedzeniem ani spaniem. Najbardziej jednak podobały jej się tajne korytarze, odkryła ich już tyle, że była w stanie przejść zamek w kilka minut, co normalną drogą zajmowało pół godziny. Najfajniejsze było to, że nikt prócz niej, nie znał aż tyle różnych zakamarków. Tego dnia przypadkiem odkryła, że otwierając pewne drzwiczki, jest się "w kominku" w biblioteczce. Uradowana tym faktem chciała się wycofać, jednak usłyszała swoje imię. Rodzice weszli do pomieszczenia. Łucja wiedziała, że nie może podsłuchiwać, ale coś kazało jej zostać.
- Nie oddam jej!- krzyczała matka.
- Musisz- odpowiedział spokojnie ojciec.
- To moje jedyne dziecko...
- Nasze jedyne dziecko. Wiedziałaś, że to może się stać, że ktoś wreszcie odkryje prawdę...
- Tyle starań, przecież płukałam jej włosy w przyciemniających ziołach, nie widać, że jest ruda, udawaliśmy że urodziła się dzień po dniu przestępnym, wszystko na nic?
- Niestety... wytropili ją, poznali się, że to ona. Musi zostać złożona w ofierze...
Łucji serce zaczęło bić jak szalone. W ofierze? Co to znaczy? Mam dopiero 15 lat...
- A jeśli jej nie oddam?
- Zabiją cały klan, wszystkich w miasteczku wokół zamku i każdego kogo poznała w ciągu krótkiego życia.
- Ukryjmy ją! - wołała zrozpaczona matka.
- Już za późno. Już czas się pożegnać.
Łucja poczuła, że jej przyszłość będzie bardzo krótka. Czas uciec z zamku.

Łucja biegała po zamku w którym czuła się wspaniale, dziękowała losowi, że jest córką rycerza, nie musi się przejmować jedzeniem ani spaniem. Najbardziej jednak podobały jej się tajne korytarze, odkryła ich już tyle, że była w stanie przejść zamek w kilka minut, co normalną drogą zajmowało pół godziny. Najfajniejsze było to, że nikt prócz niej, nie znał aż tyle różnych...

- Każda rodzina ma swój sekret.
Ciotka prowadzi mnie przez ciemny tunel, zatrzymuje się i spogląda na mnie.
- Nasz jest dość nietypowy.
Mówiąc to ciągnie za ledwo widoczną wajchę. Potężne drzwi otwierają się. Ciemność skrywa tajemnicę, którą mam zamiar odkryć. Powoli, krok po kroku zanurzam się w mrok. Słyszę szczęk metalu, zaraz potem ciotka Kate włącza światło. Odgłosy nasilają się, słyszę ostrzegawcze warczenie. Odwracam się w tamtą stronę. Patrzę i nie mogę uwierzyć. Wilkołak. Jednak mówiła prawdę. Kate podchodzi z uśmiechem na ustach. Coś mi świta. Te wszystkie opowieści o stworach, arsenał broni w domu. Próbowali mi powiedzieć. Ciotka kiwa głową w stronę szarpiącego się stwora i mówi.
- Nazwisko zobowiązuje.
- Ale co? - pytam zdezorientowana.
- Nasza rodzina wywodzi się z Francji. - oznajmia.
- I... - zachęcam.
Kate patrzy na mnie jak na niedorozwiniętą.
- Argent to po francusku srebro, a ono jest śmiercionośne na wilkołaków. - tłumaczy.
- Co to ma do rzeczy? - dopytuję.
Ciotka prostuje się.
- Allison Argent - zaczyna ostro. - Jak brzmi nasza dewiza? - jej szorstki ton mnie rozbudza.
- Polujemy na tych, którzy polują na nas. - recytuję ledwie słyszalnie, bo dopiero teraz to do mnie dociera.
Kate kiwa głową.
- Teraz już wiesz.

- Każda rodzina ma swój sekret.
Ciotka prowadzi mnie przez ciemny tunel, zatrzymuje się i spogląda na mnie.
- Nasz jest dość nietypowy.
Mówiąc to ciągnie za ledwo widoczną wajchę. Potężne drzwi otwierają się. Ciemność skrywa tajemnicę, którą mam zamiar odkryć. Powoli, krok po kroku zanurzam się w mrok. Słyszę szczęk metalu, zaraz potem ciotka Kate włącza światło. Odgłosy...

- Więcej grzechów nie pamiętam. Proszę o pokutę.
- Odmów tajemnicę bolesną codziennie przez cały tydzień. I staraj się żyć w zgodzie z Bogiem, a przede wszystkim – z samą sobą.
Ksiądz Wojciech spowiedź traktował już raczej jako stały element programu. Owszem, dowiadywał się czasem tego i owego, ale generalnie przywykł już do słuchania głównie lamentów starszych pań, odwiedzających jego konfesjonał cyklicznie – poznawał je już nawet po głosie. Nie spodziewał się, że dziś nastąpi przełom.
Ten wzrok – zaciekawił się w myślach wielebny, patrząc na kilkunastoletnią dziewczynę całującą stułę po spowiedzi. - Święty Jezu! Przecież nie da się zapomnieć tych oczu.
Wychyliwszy się lekko z konfesjonału, wiódł wzrokiem za dziewczyną, póki ta nie usiadała z drugiej strony nawy głównej. Nie mógł się doczekać końca dzisiejszej mszy.
…
Jakiś dziwny jest ten ksiądz – aż do końca mszy Marta czuła pewien niepokój. – Patrzył się na mnie, jakby zobaczył jakiegoś dziwoląga. I dlaczego cały czas miał mnie na oku? Tyle teraz słyszy się o pedofilii w Kościele. Może to jeden z nich, a może…
Myśli dziewczyny przerwał mocny, aczkolwiek dyskretny uścisk za ramię. Była już na schodach prowadzących do świątyni, wśród osób wychodzących z nabożeństwa. Gdy się obróciła, zobaczyła lekko uśmiechniętą i zmieszaną zarazem twarz mężczyzny, o którym myślała ostatnie trzy kwadranse. Skonsternowana Marta przystanęła, a ksiądz powiedział:
- Nie bój się, moja córko… Tak, właśnie, moja córko. Witaj Marto, jestem twoim ojcem.

- Więcej grzechów nie pamiętam. Proszę o pokutę.
- Odmów tajemnicę bolesną codziennie przez cały tydzień. I staraj się żyć w zgodzie z Bogiem, a przede wszystkim – z samą sobą.
Ksiądz Wojciech spowiedź traktował już raczej jako stały element programu. Owszem, dowiadywał się czasem tego i owego, ale generalnie przywykł już do słuchania głównie lamentów starszych pań,...

Deszcz bębnił o szyby okien, kiedy znużona dzisiejszym dniem skierowałam się do gabinetu swojego ojca. Posiadał pokaźną biblioteczkę książek o różnej tematyce, stąd czasami zakradałam się i wykradałam niektóre pozycje. Wiedział o moich eskapadach i nawet zachęcał mnie do czytania czegoś innego niż nastoletnie bajki, stąd nie czułam strachu, że mógłby wrócić do domu i mnie tu przyłapać. Nie zamknęłam nawet za sobą drzwi, kiedy przestąpiłam próg.
Spojrzałam na otaczające mnie regały, potem zaś na zabytkowe pianino stojące w rogu pokoju. Podeszłam do niego i nacisnęłam pierwsze cztery nuty Mazurka Dąbrowskiego. Dźwięki pianina rozniosły się po pokoju do akompaniamentu deszczu. Westchnęłam, po czym skierowałam się do biurka. Leżał na nim jedynie pilot, którego nigdy wcześniej nie widziałam na oczy. Na co tacie pilot, skoro nie miał w pokoju żadnego telewizora ani sprzętu grającego? A może właśnie miał?
Zasiadłam wygodnie w fotelu i kliknęłam czerwony przycisk. Drgnęła balerina stojąca wśród książek, po czym wszystkie regały zaczęły zsuwać się do piwnicy. Przerażona ścisnęłam mocniej podłokietniki fotela. Serce waliło mi jak szalone w oczekiwaniu na to, co ujrzę.
Po prawej stronie rozciągały się olbrzymie ekrany monitorów, pokazujące mnóstwo przeróżnych danych, wśród których znajdowały się mapy i jakieś liczby, zaś po lewej… Ukryty pokój. Niepewnie wstałam z fotela, by zobaczyć jego zawartość. Kiedy zbliżyłam się wystarczająco blisko, rozświetlił się, a ja ujrzałam skład broni.

Deszcz bębnił o szyby okien, kiedy znużona dzisiejszym dniem skierowałam się do gabinetu swojego ojca. Posiadał pokaźną biblioteczkę książek o różnej tematyce, stąd czasami zakradałam się i wykradałam niektóre pozycje. Wiedział o moich eskapadach i nawet zachęcał mnie do czytania czegoś innego niż nastoletnie bajki, stąd nie czułam strachu, że mógłby wrócić do domu i mnie...

Wieczorem w pokoju rozległ się głośny dźwięk mojej komórki, która od kilku minut natarczywie wydzwaniała, ale ze względu na to, że właśnie brałam gorącą kąpiel, nie mogłam odebrać. Było mi niezwykle błogo i przyjemnie, jednak po piątym telefonie niechętnie przerwałam swoją wieczorną rutynę i odebrałam będąc pewna, że to jak zwykle nic ważnego. W słuchawce usłyszałam swoją przyjaciółkę, która drżącym głosem powiedziała:
- Anka, wejdź szybko na Facebooka i zobacz jakie zdjęcie pojawiło się na profilu twojego taty...
Jej przyciszony ton głosu nieco mnie zaniepokoił, więc ze zdenerwowaniem wystukałam na klawiaturze hasło kilkukrotnie się przy tym myląc. Nagle na tablicy głównej zobaczyłam zdjęcie mojego taty całującego się namiętnie z jakąś blondynką. Niczego nie rozumiałam. Mój ojciec kilka lat temu rzekomo wyjechał zagranicę do pracy, a ja, moja młodsza siostra i mama zostałyśmy w Polsce. Zawsze był dla nas taki kochany i czuły, pamiętał o naszych urodzinach, odwiedzał nas tak często jak tylko było to możliwe, a teraz wykręca nam taki numer? W mojej głowie kotłowało się milion myśli. Jednocześnie czułam smutek, rozczarowanie, dezorientację i przede wszystkim złość. Miałam ochotę wstać i z nerwów rzucić krzesłem stojącym w rogu pokoju. Czemu tata nam to zrobił? Czemu tata zrobił to mamie, która tak mocno go kochała? I jak ja jej to powiem? Ta informacja złamie jej serce, ale przecież nie mogę tego trzymać w tajemnicy. Wzięłam laptopa i razem z nim poszłam do kuchni, gdzie mama właśnie piła swoją ulubioną herbatę.
- Mamo... - zaczęłam niepewnie - muszę ci coś pokazać. Postawiłam przed nią laptopa z nieszczęsnym zdjęciem. Mama spojrzała na ekran, a następnie spuściła wzrok. Milczała, ale nie wyglądała na smutną czy złą. Po chwili się odezwała:
- Kochanie, ja o wszystkim wiem...
- Ale jak to? - krzyknęłam nie wiedząc kompletnie co się dzieje - Wiesz o tym i tak po prostu to akceptujesz? Przystajesz na to, tak?
Odpowiedziała mi milczeniem.
- Mamo? Odpowiedz w końcu! O co w tym wszystkim chodzi? Bo już nic z tego nie rozumiem.
- Kochanie, kilka lat temu, jeszcze zanim tata wyjechał, rozstaliśmy się... Wzięliśmy rozwód.
Łzy napłynęły mi do oczu, a w gardle stanęła mi wielka gula uniemożliwiająca mi przełknięcie śliny. Nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa.
- Zrozum, nie mówiliśmy wam dla waszego dobra. Nie chcieliśmy byście były smutne i zmartwione tym, że wasi rodzice już się nie kochają. Popatrz, przez tyle lat nic nie wiedziałyście i byłyście takie szczęśliwe.

Byłam zła. Nie! Byłam wściekła! Ze łzami w oczach wybiegłam z domu i udałam się w ulubione miejsce do lasu, by na spokojnie przemyśleć całą tę sytuację. Jak mam ufać obcym ludziom, jak nawet właśni rodzice mnie okłamują?

Wieczorem w pokoju rozległ się głośny dźwięk mojej komórki, która od kilku minut natarczywie wydzwaniała, ale ze względu na to, że właśnie brałam gorącą kąpiel, nie mogłam odebrać. Było mi niezwykle błogo i przyjemnie, jednak po piątym telefonie niechętnie przerwałam swoją wieczorną rutynę i odebrałam będąc pewna, że to jak zwykle nic ważnego. W słuchawce usłyszałam swoją...

Trzasnęły drzwi. Ewa wyjrzała z kuchni i zobaczyła córkę. Nie spodziewała się jej dzisiaj.
-Cześć mamo! – krzyknęła z przedpokoju Ala – Nie uwierzysz co widziałam!
Weszła do kuchni pociągając nosem. -Co tak pachnie?
-Marynuję mięso na nasz niedzielny obiad. Nie powinnaś być w pracy? – Ewa usiadła przy stole.
-Wyszłam na chwilę w celach służbowych – mrugnęła Ala. – Wiesz, rano w telewizji widziałam pogodynkę, która wyglądała identycznie jak ja! Tylko włosy miała dłuższe. Dziwne, nie?
Matka nerwowo przesunęła dłonią po twarzy.
-Dziwne… - drżącą ręką nalała soku jabłkowego. – Chcesz? Dziś wyciskany.
-Nie, dzięki. Dobrze się czujesz? – zatroskała się Ala.
-Jestem tylko trochę zmęczona – matka upiła łyk soku.
-W każdym razie – kontynuowała córka – może to jakaś kuzynka? – spojrzała na matkę.
Ewa, unikając jej wzroku zaczęła się krzątać.
-Nie wiem… Ja… - odwróciła się i z determinacją spojrzała na córkę. – Muszę ci coś powiedzieć. Wiesz, że twój ojciec zostawił mnie, kiedy byłam w ciąży. Było mi bardzo ciężko… Nie miałam wsparcia rodziny, więc kiedy urodziłam bliźniaki – Ala wytrzeszczyła oczy – musiałam podjąć straszną decyzję i jedną z nich oddać… Nie miałam wyjścia, naprawdę.
-Czyli… mam siostrę? – wykrztusiła Ala.
-Tak – matka nerwowo splatała palce.
Ali zakręciło się w głowie.
-Jak mogłaś?! Jak mam ci teraz ufać?! – krzyknęła wybiegając z kuchni.
-Zaczekaj… Kocham cię…
-Jakbyś mnie kochała, to byś mi powiedziała! – Trzasnęły drzwi.
-Kocham cię. Kocham was obie… - matka zakryła twarz dłońmi.

Trzasnęły drzwi. Ewa wyjrzała z kuchni i zobaczyła córkę. Nie spodziewała się jej dzisiaj.
-Cześć mamo! – krzyknęła z przedpokoju Ala – Nie uwierzysz co widziałam!
Weszła do kuchni pociągając nosem. -Co tak pachnie?
-Marynuję mięso na nasz niedzielny obiad. Nie powinnaś być w pracy? – Ewa usiadła przy stole.
-Wyszłam na chwilę w celach służbowych – mrugnęła Ala. – Wiesz,...