Zgrzytnął zamek. Obróciła złotą gałkę i otworzyła mieszkanie. Przekroczyła próg domu, przygarniając do nozdrzy, unoszący się aromat niezmienionej woni waniliowych świec i ciasta drożdżowego. Poczuła, że znajduje się w domu i chciałaby się w tym spokoju zatracić. Rzuciła na podłogę walizki i usiadła na śnieżnobiałej kanapie obsypanej puchowymi poduszkami. Odetchnęła głęboko. Zamknęła oczy. Jej błogi nastrój zakłóciło ciche pomrukiwanie. Otworzyła delikatnie jedno oko. Biały kot z czarną łatą na plecach poruszył ogonem, spoglądając na nowo przybyłą.
- Och, Mruczuś! - chwyciła w dłonie ukochanego kota, obdarowując go pocałunkami i pieszczotami. - Mamo, jesteś? Czy nikt mnie nie przywita? - Kobieta zabrała ze sobą kota i ruszyła w kierunku kuchni. Te pomieszczenie także było puste. Zdziwiło ją to. Na stole leżał stos porozrzucanych listów i jakiś dziennik. Wszystkie były zaadresowane do jej matki. Spojrzała w okno. I wtedy ją ujrzała. Siedziała w ogrodzie. Do twarzy przyciskała kartkę papieru, zginając ją doszczętnie. Płakała. Kobieta podbiegła do niej przestraszona.
- Mamo, co się stało? Czemu płaczesz?
- On nie żyje - wydusiła, wciąż płacząc. Lana - jej córka, przytuliła ją do siebie i próbowała uspokoić. - Byliśmy przyjaciółmi. Znaliśmy się od dziecka. Twój brat nosi jego imię. A Ty jesteś jego córką...
- Mamo, mówiłaś, że tata nie żyje od dwudziestu pięciu lat...
- Zmarł tydzień temu. Ta nasza cholerna duma nie pozwoliła nam być ze sobą! Tak bardzo go kochałam!
- A te listy są od niego?
- Nie... Od jego siostry. Korespondowałyśmy ze sobą. Założył nową rodzinę, ja też...ale moja miłość nie minęła. To tajemnica, którą nosiłam tyle lat w sercu, córeczko.

Zgrzytnął zamek. Obróciła złotą gałkę i otworzyła mieszkanie. Przekroczyła próg domu, przygarniając do nozdrzy, unoszący się aromat niezmienionej woni waniliowych świec i ciasta drożdżowego. Poczuła, że znajduje się w domu i chciałaby się w tym spokoju zatracić. Rzuciła na podłogę walizki i usiadła na śnieżnobiałej kanapie obsypanej puchowymi poduszkami. Odetchnęła głęboko....

Mój ojciec zginął na morzu. Był marynarzem, wypłynął w rejs i, niestety, nadszedł sztorm i zmył z pokładu calutką załogę. Byłem wtedy bardzo mały, więc nie pamiętam go zbyt dobrze, ale mama dużo mi o nim opowiadała. Był przystojny i bardzo męski. Nigdy nie odnaleziono jego ciała, więc nie mamy grobu, na który możemy zanosić kwiaty, ale każdego roku w dniu tragedii idziemy nad morze i wrzucamy do wody wianek z kwiatków.
Pewnego dnia oglądałem jakiś program w TV. W pewnym momencie zobaczyłem coś bardzo zabawnego i zawołałem:
- Mamo, tutaj jest jedna pani Michalina, która mówi, że kiedyś nazywała się Michał Skórkowski, zupełnie jak tatuś, czy to nie zabawne?
Mama weszła do pokoju, spojrzała na TV i zbladła. Rozbawiło mnie to jeszcze bardziej i żartowałem dalej w najlepsze:
- A może tata wcale nie zginął na morzu, co? – po ostatnich słowach już wiedziałem, że to wcale nie jest zabawne. Mama się rozpłakała i wyznała mi, że mój tata wcale nie umarł, że zmienił płeć a mama wyrzuciła go z domu i zabroniła jakichkolwiek kontaktów ze mną. Potem wymyśliła całą tę historię, żebym go nie szukał i nie poznał prawdy.
Mój świat roztrzaskał się na milion kawałków i muszę go poskładać od nowa…

Mój ojciec zginął na morzu. Był marynarzem, wypłynął w rejs i, niestety, nadszedł sztorm i zmył z pokładu calutką załogę. Byłem wtedy bardzo mały, więc nie pamiętam go zbyt dobrze, ale mama dużo mi o nim opowiadała. Był przystojny i bardzo męski. Nigdy nie odnaleziono jego ciała, więc nie mamy grobu, na który możemy zanosić kwiaty, ale każdego roku w dniu tragedii idziemy...

Młoda zapłakana kobieta wybiegła z jednorodzinnego domku na bogatym osiedlu pod Warszawą. Całe jej wyobrażenie o rodzinie legło w gruzach. Ludzie, których uważała za rodziców ją porwali z wózeczka z przed sklepu bo nie mogli mieć własnych wymarzonych dzieci. Prawda wyszła na jaw właśnie dzisiaj. 'Matka' myślała, że umiera na zawał i do wszystkiego się przyznała właśnie dzisiaj...kiedy przyszła im pokazać zdjęcie USG z ich wymarzonym wnuczkiem.

Młoda zapłakana kobieta wybiegła z jednorodzinnego domku na bogatym osiedlu pod Warszawą. Całe jej wyobrażenie o rodzinie legło w gruzach. Ludzie, których uważała za rodziców ją porwali z wózeczka z przed sklepu bo nie mogli mieć własnych wymarzonych dzieci. Prawda wyszła na jaw właśnie dzisiaj. 'Matka' myślała, że umiera na zawał i do wszystkiego się przyznała właśnie...

Jestem jedynaczką, mieszkam z rodzicami w mieście, w którym nie mamy żadnej rodziny. Zawsze mnie to zastanawiało, dlatego w czasie porządków, w czasie których najwięcej rozmawiamy spytałam mamy -Właściwie to dlaczego opuściliście rodzinne miasteczko z tatą, zanim się urodziłam?
-Kiedy poroniłam...-nagle zdała sobie sprawę, że powiedziała coś niechcianego.
Zamurowało mnie. Nie wiedziałam co powiedzieć. Co myśleć.
-Jak to poroniłaś? -niepewnie spytałam.
-Nie ma o czym mówić, kochanie. Moja mama nie chciała o tym rozmawiać i natychmiast zmieniła temat, ale ja zostałam z mnóstwem pytań. Czy gdyby nie poroniła, to miałabym rodzeństwo? A może to mnie by nie było? A co jeśli rodzice żałują, że zamiast tamtego dziecka mają mnie? Przez niewiedzę poczułam w sobie pustkę i już nic nie było w stanie tego zmienić.

Jestem jedynaczką, mieszkam z rodzicami w mieście, w którym nie mamy żadnej rodziny. Zawsze mnie to zastanawiało, dlatego w czasie porządków, w czasie których najwięcej rozmawiamy spytałam mamy -Właściwie to dlaczego opuściliście rodzinne miasteczko z tatą, zanim się urodziłam?
-Kiedy poroniłam...-nagle zdała sobie sprawę, że powiedziała coś niechcianego.
Zamurowało mnie....

Mama zostawiła mnie i ojca gdy miałam 15 lat. Teraz mija 6 lat od tamtego dnia, kiedy wróciłam do domu, a zapłakany ojciec przytulił mnie i powiedział, że matka od nas odeszła. Jako studentka 2 roku psychologii, dziś mamy po raz trzeci odwiedzić psychiatryk na obrzeżach miasta, jako zadanie, mamy wybrać jedną z leczących się tam osób i opisać ich historię. Ja jako jedna z niewielu nie wybrałam jeszcze osoby, której historię chciałabym poznać.
- Wiesz co, chyba wybiorę tą z 14-stki - usłyszała zdecydowany głos swojej przyjaciółki Kamili.
- Myślałam, że bardziej zainteresował Cię przypadek złamanego serca - odparłam.
- Nie, to dla mnie za proste, wolę coś- Ała, uważaj! - dwóch pracowników, przeszło obok dziewczyn, trzymając w rękach kobietę, w pasach. Ta nawet na nie, nie spojrzała, lecz Lenie, ta kobieta kogoś jej przypominała, ale była strasznie wychudzona, włosy które dawniej były pofalowane, teraz były jedną wielką kupą kołtunów.
Podchodząc do rejestracji, nie mogła przestać się w nią wpatrywać. Jeden z pracowników, który ją tu wprowadził, wpisywał dane pacjentki.
- Patrz - usłyszała przy uchu szept przyjaciółki - Lena, ona ma takie samo nazwisko co ty.
Zdziwiona spojrzała na kartę.
- To niemożliwe - spojrzała na mężczyznę, który sam prowadził kobietę, która przed chwilą obok nich przeszła - Mama... Mamo! - krzyknęła i ruszyła biegiem w stronę kobiety - Mamo! - zatrzymała mężczyznę, który trzymał mocno kobietę za ramię.
- Co ty robisz?! Odejdź!
Nie posłuchała.
- Mamo, to ja Lena! Lena! Co ty tu robisz? Myślałam, że nas zostawiłaś...
Oczy kobiety dawniej błękitne, teraz spłowiałe, patrzyły tępo w jej stronę, lecz na ułamek sekundy, przytomność umysłu, pozwoliła wrócić do dawnej osoby, którą była.
- Le-ena?
Kiedy wróciła do domu, i odnalazła ojca, kazała mu wszystko wyjaśnić. I wtedy siedząc na kanapie, wtulona w ojca, nie mogła przestać szlochać. Czuła, że jej ojciec przeżywa to co czuł parę lat temu.
- Wybacz, córcia... Nie mogłem Ci powiedzieć. Chciałem Ci tego oszczędzić. Twoja matka... Już nigdy do nas nie wróci, jej umysł wypiera świadomość. Tym samym, zapominając o nas.
W tym momencie, życie było najtrudniejsze do zniesienia.

Mama zostawiła mnie i ojca gdy miałam 15 lat. Teraz mija 6 lat od tamtego dnia, kiedy wróciłam do domu, a zapłakany ojciec przytulił mnie i powiedział, że matka od nas odeszła. Jako studentka 2 roku psychologii, dziś mamy po raz trzeci odwiedzić psychiatryk na obrzeżach miasta, jako zadanie, mamy wybrać jedną z leczących się tam osób i opisać ich historię. Ja jako jedna z...

Tym razem nasza trójka spotkała się u Marka. Lubiliśmy swoje towarzystwo, dwóch chłopaków i ja, rozmowy, piwo, miło spędzony czas. "Coś Wam pokażę" - powiedział Marek - "Znalazłem to w książce" - powiedział podając nam stare, czarno - białe zdjęcie. "Kto to?" - zapytaliśmy zdziwieni, ponieważ fotografia przedstawiała pogrzeb: maleńka trumna, dookoła jacyś ludzie, cmentarz. "Na zdjęciu są moi rodzice. Miałem kiedyś siostrzyczkę...Wyobrażacie sobie?! Przez 17 lat mojego życia nie miałem o tym pojęcia, ukrywali to przede mną!" - Marek był wzburzony.
Od tamtego dnia minęło 19 lat a ja wciąż mam w pamięci łzy w oczach kolegi.

Tym razem nasza trójka spotkała się u Marka. Lubiliśmy swoje towarzystwo, dwóch chłopaków i ja, rozmowy, piwo, miło spędzony czas. "Coś Wam pokażę" - powiedział Marek - "Znalazłem to w książce" - powiedział podając nam stare, czarno - białe zdjęcie. "Kto to?" - zapytaliśmy zdziwieni, ponieważ fotografia przedstawiała pogrzeb: maleńka trumna, dookoła jacyś ludzie, cmentarz....

Światło zgasł. Czas zdawał się nie istnieć. Dziewczyna, na oko szesnastoletnia, zacisnęła dłonie na pistolecie.
-Mów- syknęła gryząc własną wargę.
-Meggy... -Kobieta uniosła dłonie w górę i westchnęła.
-Miałam 15 lat, nie mogłam...
-Do rzeczy!
-Nie mogłam go wychować.
-Sugerujesz, że to usprawiedliwienie? Zniszczyłas mu życie. Mnie również. Rozumiemsz co to oznacza? Zakochałam się w bbracie! Nawet nie miałam pojęcia o jego istnieniu... -Meggy rzuciła atrapę broni na podłogę i wyszła trzyskając drzwiami. Musiała to przemyśleć...

Światło zgasł. Czas zdawał się nie istnieć. Dziewczyna, na oko szesnastoletnia, zacisnęła dłonie na pistolecie.
-Mów- syknęła gryząc własną wargę.
-Meggy... -Kobieta uniosła dłonie w górę i westchnęła.
-Miałam 15 lat, nie mogłam...
-Do rzeczy!
-Nie mogłam go wychować.
-Sugerujesz, że to usprawiedliwienie? Zniszczyłas mu życie. Mnie również. Rozumiemsz co to oznacza?...

Spadam w otchłań, próbuję znaleźć punk zaczepienia, szukam ratunku, jest za późno to mnie zabija... . Obudziłam się. Spocone czoło przemywam zimną wodą, biorę prysznic, kawa, wychodzę biegać. Wracam do domu pustka. Tyle lat skrywana tajemnica wyszła na jaw. Ostatnia rzecz jaką mogłabym się spodziewać po najbliższej osobie- moim ojcu. Ten dzień jak w pętli odtwarza się w mojej głowie każdej nocy... . Poranek jak każdy inny. Wspólne śniadanie, rozmowy. Rutynowy dzień, do czasu. Tego dnia nie poszłam do szkoły, autobus nie przyjechał. Wracając z przystanku zauważyłam mojego tatę, idącego w stronę szpitala psychiatrycznego. Pod wpływem impulsu postanowiłam go śledzić. Coś mi nie pasowało w jego zachowaniu. Gdy wszedł do środka widziałam jak skierował się do sali w której leżała kobieta. Ta sama która widniała na wspólnych zdjęciach z dzieciństwa, tylko bardziej wychudzona i zmęczona. Moja mama uznana za zmarłą. Chciałam wyjaśnień, należały mi się. Jednak to co usłyszałam później przeszło najśmielsze oczekiwania. Po długiej rozmowie zakończonej kłótnią postanowiłam, że przez jakiś czas zamieszkam sama, muszę to sobie poukładać w głowie na spokojnie... .

Spadam w otchłań, próbuję znaleźć punk zaczepienia, szukam ratunku, jest za późno to mnie zabija... . Obudziłam się. Spocone czoło przemywam zimną wodą, biorę prysznic, kawa, wychodzę biegać. Wracam do domu pustka. Tyle lat skrywana tajemnica wyszła na jaw. Ostatnia rzecz jaką mogłabym się spodziewać po najbliższej osobie- moim ojcu. Ten dzień jak w pętli odtwarza się w...

Którz nie zna powiedzeń starszego pokolenia: "A za moich czasów...", "Ja w twoim wieku, to...".
Tak też było w przypadku moim i rodziców, którzy w ten sposób motywowali mnie do prawidłowego zachowania i pilnej nauki, dając za dobry przykład samych siebie. Uważani byli zatem przez małą dziewczynkę za ideały. Oczywiście wątpliwości zaczęły mnie nachodzić w wieku nastoletnim, w okresie buntu i szukania sensu świata. Wtedy też przeglądając u babci stare dokumenty natrafiłam na... świadectwa szkolne mojego taty. Na początku nie mogłam zrozumieć dlaczego są aż dwa z czwartej klasy... Niestety, oceny na nich nie pozostawiały wątpliwości. Na szczęście wtedy już nawyk nauki i odpowiedzialności za oceny oraz świadomość ich wpływu na moją przyszłość zostały już we mnie trwałe wszczepione. Zaskoczenie jednak było ogromne, co oczywiście odbiło ślad na relacjach z ojcem. Stąd wiem, że wobec własnych dzieci trzeba być nie tylko wymagającym (oczywiście obok miłości), ale przede wszystkim szczerym.

Którz nie zna powiedzeń starszego pokolenia: "A za moich czasów...", "Ja w twoim wieku, to...".
Tak też było w przypadku moim i rodziców, którzy w ten sposób motywowali mnie do prawidłowego zachowania i pilnej nauki, dając za dobry przykład samych siebie. Uważani byli zatem przez małą dziewczynkę za ideały. Oczywiście wątpliwości zaczęły mnie nachodzić w wieku nastoletnim,...