To było 15 lat temu. Mój tata dobrze zarabiał i był w stanie utrzymać całą rodzinę. Za to moja mama kochała zakupy. Każdego dnia wracała do domu z nową zdobyczą. A to buty, spodnie, torebkę, sukienkę, pasek do spodni, itd. Wszystko markowe. Zawsze twierdziła, że kupiła to wszystko na wyprzedaży albo że była promocja. Tata cierpliwie znosił jej zakupy, bo skoro twierdziła, że zamiast 900 zł za marynarkę zapłaciła tylko 400 zł, to nie ma się co czepiać. Ale wszystko trwało do czasu. Mąż cioci (siostry mojej mamy) poważnie zachorował i stracił pracę. Wtedy ciocia przyszła do naszego domu i poprosiła o zwrot wszystkich pieniędzy, jakie pożyczyła od niej moja mama. To był szok. Okazało się, że mama nie kupowała tych wszystkich rzeczy na promocjach, tylko w normalnych cenach. Trochę pieniędzy brała ze wspólnego konta, a część pożyczała od własnej siostry. Kiedy tata dowiedział się jaką kwotę mama jest winna własnej siostrze, myślałam, że się wścieknie. A on tylko oznajmił cioci, że jutro dostanie wszystkie pieniądze z powrotem. Za to mamie się nie upiekło. Tata jasno jej zakomunikował, że jeśli nadal chce sobie kupować takie drogie ciuchy, to musi sobie na to sama zapracować. Bo on właśnie przestał być jej sponsorem. Sam robił wszystkie zakupy, a odcięta od pieniędzy mama w końcu skapitulowała i znalazła pracę. Jednak do kupowania markowych rzeczy nie wróciła. Żal jej było na nie wydawać zarobione pieniądze. Zaczęła ubierać się w sieciówkach i doceniła wartość pieniędzy.

To było 15 lat temu. Mój tata dobrze zarabiał i był w stanie utrzymać całą rodzinę. Za to moja mama kochała zakupy. Każdego dnia wracała do domu z nową zdobyczą. A to buty, spodnie, torebkę, sukienkę, pasek do spodni, itd. Wszystko markowe. Zawsze twierdziła, że kupiła to wszystko na wyprzedaży albo że była promocja. Tata cierpliwie znosił jej zakupy, bo skoro twierdziła,...

Zbliżał się czas studiów, a ja czekałam na ważne pismo od uniwersytetu odnośnie mojego przyjęcia na uczelnię. Czas się dłużył. Im bardziej chodziłam po domu i niecierpliwiłam się czekając, tym bardziej moja matka przestawała ze mną rozmawiać. Widziała moją radość, gdy otwierając list skakałam ze szczęścia, że moja rekrutacja zakończyła się sukcesem. Nawet się nie uśmiechnęła, mrugnęła, nic. Nie raz pytałam czy wszystko w porządku - unikała odpowiedzi na takie pytania. Pewnego dnia poszłam do jej pokoju i usiadłam przy łóżku, obserwując jak z trzęsącymi rękoma zszywa kupkę dokumentów.
- Mamo... - zaczęłam, przecinając tę drętwą atmosferę.
- Nie pójdziesz na studia - syknęła pogardliwie, po czym odskoczyła jak poparzona i zaczęła uciskać skaleczony palec - cholera - wymamrotała. Nie wiedziałam co jej odpowiedzieć. Siedziałam cicho i czułam jak łzy mi napływały do oczu.
- Jutro wyjeżdżamy - po dłuższej przerwie oznajmiła, a ja nadal nie rozumiałam. Czekałam na coś więcej. - więc się spakuj i zapomnij o studiach. - rozkazała ponuro. Czułam się oszukana.
- Co w ciebie wstąpiło? - wydusiłam z siebie, lecz ona milczała - o co ci chodzi?! Od dłuższego czasu w ogóle ze mną nie rozmawiasz, a teraz mi mówisz, że wyjeżdżamy?! - spojrzałam w jej stronę.
- Nie mam pieniędzy na studia - wyszeptała łamiącym się głosem - nie mam pieniędzy, rozumiesz? - krztusiła się łzami - nie mam... jesteśmy w długach od kilkunastu lat. Musimy uciekać, bo policja nas złapie. - zamurowało mnie.

Zbliżał się czas studiów, a ja czekałam na ważne pismo od uniwersytetu odnośnie mojego przyjęcia na uczelnię. Czas się dłużył. Im bardziej chodziłam po domu i niecierpliwiłam się czekając, tym bardziej moja matka przestawała ze mną rozmawiać. Widziała moją radość, gdy otwierając list skakałam ze szczęścia, że moja rekrutacja zakończyła się sukcesem. Nawet się nie...

Malutkie czerwone pudełko nie wyróżniało się niczym szczególnym. Nie zwróciłabym na nie uwagi, gdyby nie fakt, że dosłownie zleciało mi na głowę, gdy szukałam koca w kratę. Niby nic, ale w momencie kiedy wszystkie papiery się z niego wysypały odwrotu nie było. Pakując je z powrotem do pudełka mimowolnie zaczęłam je przeglądać. Jeden świstek przyciągnął moją uwagę. To był list rozpoczynający się od słów: "Zaopiekuj się moją córką Lilą..." Z niedowierzaniem zaczęłam czytać. Mój świat rozpadł się na milion kawałków. Tak, to ja jestem Liliana, a adresatem listu była moja mama. Z treści przeze mnie przeczytanej wynikało, że moja mama, tak naprawdę mnie nie urodziła. Byłam dzieckiem jej najlepszej przyjaciółki z lat młodości. Nigdy jej nie widziałam, ale pamiętałam ją z kilku zdjęć. Zaczęłam się zastanawiać: czy mój ojciec jest moim ojcem? Reszta papierów mi to wyjaśniła. Byłam wpadką. Zuza, moja biologiczna matka, nie czuła się gotowa na macierzyństwo, więc zostawiła mnie mojemu ojcu, a ten zaopiekował się mną wraz z najlepszą przyjaciółką Zuzy. Narodziło się uczucie, potem ślub. I tak oto żyłam w kłamstwie. Płakałam nad kartkami papieru. Tak zastała mnie mama. Od razu zrozumiała wszystko. Ja zresztą też.
-Lila, naprawdę chcieliśmy Ci powiedzieć.- popatrzyła na mnie ze strachem.- Kochanie, przepraszam ja...- urwała, gdy ją przytuliła.
-Nie mów nic mamo. Kocham Cię.I nic tego nie zmieni, mamo.

Malutkie czerwone pudełko nie wyróżniało się niczym szczególnym. Nie zwróciłabym na nie uwagi, gdyby nie fakt, że dosłownie zleciało mi na głowę, gdy szukałam koca w kratę. Niby nic, ale w momencie kiedy wszystkie papiery się z niego wysypały odwrotu nie było. Pakując je z powrotem do pudełka mimowolnie zaczęłam je przeglądać. Jeden świstek przyciągnął moją uwagę. To był...

„Ten list na zawsze odmieni Pani spojrzenie na ojca.Jeśli nie jest Pani na to gotowa, proszę go nie czytać…” Za późno. Przeczytała. Ana ściskała w dłoniach pomiętą kartkę i wpatrywała się w okno. Wiedeńska ulica żyła swoim życiem, jak co dzień. Ktoś zaparkował samochód przy Thaliastrasse i w pośpiechu wszedł do drogerii. Na przystanku zatrzymał się tramwaj, z którego wysiadło kilku pasażerów. Nic się nie zmieniło. Tylko jej serce kurczyło się z rozpaczy. Ciało i mózg odrętwiały. Jej ojciec nie był bohaterem wojennym. Jej tatuś, który zabierał ją nad Dunaj na łódki, z którym spędzała radosne chwile w Praterze. Ten sam, który kupował jej i siostrze lody i gładził ich płowe główki. Tymi czułymi rękami w Polsce bezlitośnie zamordował całą rodzinę: rodzącą kobietę, jaj męża i 5 małych dzieci. Wydał rozkaz, a gdy żołnierz nie chciał go wykonać, wyrwał mu karabin i wymordował członków rodziny, która ukrywała Żydów.
Wszystkie koleżanki w dzieciństwie zazdrościły im ojca. Był czuły, troskliwy i opiekuńczy. Zaszczepiał im pasje i zawsze je wspierał. A teraz okazuje się, że to wszystko była maska. Pod nią krył się zbrodniarz, morderca. Gdyby żył, mogłaby zapytać go dlaczego. Może jakoś by się usprawiedliwił – pomyślała.- Ale czy jest usprawiedliwienie na to, co zrobił? Wiedziała, co zrobi, by odkupić winy ojca. Odda wszystko, co posiada, polskiej studentce, która opiekowała się nim przed śmiercią. Nie chciała niczego, co należało do najbliższego, a jednak zupełnie obcego człowieka.

„Ten list na zawsze odmieni Pani spojrzenie na ojca.Jeśli nie jest Pani na to gotowa, proszę go nie czytać…” Za późno. Przeczytała. Ana ściskała w dłoniach pomiętą kartkę i wpatrywała się w okno. Wiedeńska ulica żyła swoim życiem, jak co dzień. Ktoś zaparkował samochód przy Thaliastrasse i w pośpiechu wszedł do drogerii. Na przystanku zatrzymał się tramwaj, z którego...

-Tato, kto to jest? – Marysia podała ojcu fotografię.
-Skąd to wzięłaś? – Adam spochmurniał. Jego oczy wpatrzone były w zdjęcie młodego mężczyzny. Dobrze wiedział, kim był.
-Z szuflady mamy. Szukałam kartek. Blok mi się skończył. Dasz mi tato kartkę?
Adam nie mógł się poruszyć. Zastanawiał się, dlaczego żona nadal trzyma pamiątki po nim. Przecież zapewniała go, że to przeszłość. Szybkim krokiem ruszył do sypialni. Mała pobiegła za nim. Nerwowo wysuwał szuflady, jedna po drugiej. Czuł jak oblewa go gorąca fala złości.
-Tutaj – wskazała palcem córka.
Zdjęć było znacznie więcej. Rozpoznał na nich swoją żonę sprzed kilku lat. Jego złość wezbrała jeszcze bardziej, gdy rozpoznał mężczyznę na zdjęciach, które musiały być zrobione całkiem niedawno. Fotografie wypadły mu z ręki. W szufladzie były jeszcze listy. Kilkanaście kopert, które otwierał jedna po drugiej. Z każdym czytanym słowem opadał coraz niżej, lądując w końcu na kolanach. Przy czwartym liście miał problem z czytaniem, gdyż oczy zaszły mu mgłą, a po chwili spływające krople uderzały o kartkę, robiąc przy tym hałas porównywalny do uderzeń jego serca. Nie dobrnął do ostatniej koperty. Wstał z podłogi i zobaczył przerażoną córkę.
-Tatusiu, co się stało?
Zacisnął pięści na dźwięk dobiegających słów. Nie był przecież jej ojcem. Już nie… Wyszedł z domu, zostawiając małą wśród porozrzucanych zdjęć i kopert. Zapłakana dziewczynka czekała na powrót matki. I bardzo żałowała, że nie umie jeszcze czytać.

-Tato, kto to jest? – Marysia podała ojcu fotografię.
-Skąd to wzięłaś? – Adam spochmurniał. Jego oczy wpatrzone były w zdjęcie młodego mężczyzny. Dobrze wiedział, kim był.
-Z szuflady mamy. Szukałam kartek. Blok mi się skończył. Dasz mi tato kartkę?
Adam nie mógł się poruszyć. Zastanawiał się, dlaczego żona nadal trzyma pamiątki po nim. Przecież zapewniała go, że to...

Duży ogród, w centrum uroczy zamek otoczony pięknym jeziorem.

Prowadzę z mężem od dziesięciu lat pensjonat w posiadłości odziedziczonej po moich dziadkach. Mimo wielu kryzysów udało nam wyjść się na prostą. Od kilku miesięcy mamy spore zyski. Dzięki reklamie telewizyjnej i generalnemu remontowi posiadłości klientów jest coraz więcej. Nie wyrabiam się ze wszystkimi obowiązkami. Bycie jednocześnie kierownikiem jak i recepcjonistką nie idzie w parze. Mój kochany mąż zaproponował abyśmy zatrudnili chociaż na okres wakacyjny jakiegoś studenta do pomocy na recepcji. Nie byłam do końca przekonana do tego pomysłu. Ale moja sytuacja zdrowotna też nie była najlepsza. Jesteśmy dziś umówieni z kobietą która bardzo chce u nas pracować.

Ta dziewczyna ma tyle w sobie energii! Na samym wejściu zrobiła na mnie dobre wrażenie.

Po kilku dniach pracy z Kariną od razu czuje się lżej. Jest bardzo pracowita. Jeżeli mój maż się zgodzi to zaproponuje jej pracę na przyszły rok.

Myślałam, że ona jest idealna! Wczoraj przyłapałam ją jak szperała w moich rzeczach.Zrobiłam jej straszną awanturę, ale to co powiedziała mi Karina strasznie wytrąciło mnie z równowagi.

Gdy miałam szesnaście lat urodziłam córkę. Rodzice zmusili mnie do jej oddania. Moja skrywana przeszłość po tylu latach wyszła na jaw. Bardzo się tego wstydziłam. Ukrywałam ale prawda i tak zawsze wychodzi na jaw.

Duży ogród, w centrum uroczy zamek otoczony pięknym jeziorem.

Prowadzę z mężem od dziesięciu lat pensjonat w posiadłości odziedziczonej po moich dziadkach. Mimo wielu kryzysów udało nam wyjść się na prostą. Od kilku miesięcy mamy spore zyski. Dzięki reklamie telewizyjnej i generalnemu remontowi posiadłości klientów jest coraz więcej. Nie wyrabiam się ze wszystkimi...

Michał Michałowicz,był bardzo zadowolony ze swojego życia.Jego żona Iga była piękną i mądrą kobietą.Jego dzieci świetnie się uczyły a jego praca dawała mu dużą satysfakcję.
Pan Michał nie spodziewał się,że jego życie legnie w gruzach.Nie mógł przewidzieć,że najbliższa osoba wbije mu nóż w plecy.
Pewnego dnia,gdy przeprowadzając remont strychu,odkrył coś,co zmroziło mu krew w żyłach.Pan Michał znalazł schowane pudełko.Jego zawartość była szokująca.Okazało się,że jego żona Iga w tajemnicy kibicuje Bayern Monachium.Pan Michał nie mógł uwierzyć,że on kibic FC Barcelony,nie dostrzegł tego.Nie mógł zrozumieć,że jego żona przez tyle lat go okłamywała.Pan Michał był zdruzgotany,ale kochał żonę i postanowił wybaczyć jej tą obrzydliwą zdradę.

Michał Michałowicz,był bardzo zadowolony ze swojego życia.Jego żona Iga była piękną i mądrą kobietą.Jego dzieci świetnie się uczyły a jego praca dawała mu dużą satysfakcję.
Pan Michał nie spodziewał się,że jego życie legnie w gruzach.Nie mógł przewidzieć,że najbliższa osoba wbije mu nóż w plecy.
Pewnego dnia,gdy przeprowadzając remont strychu,odkrył coś,co zmroziło mu krew...

Zapowiadał się kolejny dzień nie wnoszący nic niezwykłego do mojego życia. Jak codzień z trudem ściągnęłam się z łóżka, próbując skupić myśli na czymś innym niż pragnieniu wtulenia się w cieplutką pościel i zapomnienia o Bożym świecie. Miałam parę rzeczy do zrobienia, obijanie się nie wchodziło w rachubę, nie tym razem. Nadszedł bowiem dzień kiedy kiedy musiałam wybrać studia z mnóstwa ofert, zawieźć dokumenty i zadecydować o mojej przyszłości... nic prostszego. Wzięłam się do roboty, jak zwykle nie mogąc znaleźć nic na swoim miejscu. W poszukiwaniu świadectw i innych jakże ważnych papierków udałam się do pokoju rodziców. Grzebanie w ich rzeczach należy do rzeczy zakazanych, ale miałam w koncu świetny powód ku temu. Przebrnąwszy przez bezużyteczne kartki, stare zdjęcia i albumy dotarłam do tego czego chciałam.. I do czegoś o wiele ważniejszego.. moją uwagę zwróciła dziwna teczka a w niej.. akt urodzenia na nieznane mi nazwisko oraz kilka dowodów. W dowodach tych nazwiska: Smith, Johnson, Gold itd. Zamarlam, w każdym dowodzie nieznane dane ale bliskie mi twarze, twarze moich rodziców.. tak przynajmniej mi się wydawało. W teczce znalazłam również wycinek z gazety z nagłówkiem "Porwano dziecko". Może nie byłoby w ty nic dziwnego gdyby dane porwanej dziewczynki nie zgadzały się z danymi z aktu urodzenia znalezionego w teczce moich rodziców.. Moje serce zatrzymało się na chwilę a wszystko zaczęło układać się w jedną całość.. To nie jest moja rodzina.

Zapowiadał się kolejny dzień nie wnoszący nic niezwykłego do mojego życia. Jak codzień z trudem ściągnęłam się z łóżka, próbując skupić myśli na czymś innym niż pragnieniu wtulenia się w cieplutką pościel i zapomnienia o Bożym świecie. Miałam parę rzeczy do zrobienia, obijanie się nie wchodziło w rachubę, nie tym razem. Nadszedł bowiem dzień kiedy kiedy musiałam wybrać...

Tajemnica matki Wiktora.

Wiktor wracał z zajęć, poszedł krótszą, bardziej niebezpieczną drogą. Nie bał się bo miał dużą znajomość sztuk walki. Wydawało mu się, że ktoś go śledzi. Tak było. Drogę zagrodził mu barczysty mężczyzna. Chłopak zawrócił, ale tam czekało na niego już dwóch innych. Zachował zimną krew i chciał przejść koło nich wtedy jeden zagrodził mu drogę. Wiktor uderzył go tak mocno, że ten upadł. Drugi dostał równie mocno, tak samo jak trzeci. Chłopak pospiesznie udał się do domu. Jednak rzuciło się na niego wszystkich trzech mężczyzn. Związali go i wrzucili do auta. Następnie zamknęli go w jakiejś piwnicy i czekali aż się uspokoi. Dali mu jedzenie i wodę lecz on niczego nie ruszył. Siedział w koncie pokoju.
Nareszcie drzwi się otwarły.
- Jeśli zgodzisz się walczyć to będziesz miał wszystkiego pod dostatkiem. Jeśli nie to zgnij tu. - powiedział mężczyzna ubrany na czarno.
- Pluję na was - tylko tyle powiedział chłopak.
Wiktor w końcu zmiękł bo przez kilka dni nie dostawał jedzenia i zgodził się na to, że będzie walczył. Doprowadzono go do porządku i zaprowadzono na ring. Tam walczył ze " Skazą ", wygrał.
- Dobra dotrzymałem słowa, teraz wy mnie wypuście. - dopominał się Wiktor.
- Nie tak prędko mój drogi, musisz zarobić dla mnie dużo pieniędzy. Jutro walczysz w obstawianej walce. - odrzekł mężczyzna, który prawdopodobnie był szefem.
Chłopak spędził już dwa miesiące zarabiając pieniądze dla mafii. Planował ucieczkę. Jego plan wypalił kiedy przewożono go na kolejną walkę. Chłopak uciekł z samochodu na jakimś pustkowiu i zaczął uciekać. Schronił się w jakiejś ruinie. W tedy usłyszał głos. Rozpoznał go, wołała go matka.
- Znalazłaś mnie ! - zawołał Wiktor.
- Musisz uciekać. Chodź szybko ! - wyszeptała matka i zaczęła biec.
Wiktor biegł wraz z nią. Matka kazał przepłynąć rzekę i przepłynęli. Wskazywała mu drogę. Wszystko robili w pośpiechu. Wędrowali wiele godzin, nareszcie dotarli do jakiejś wsi. Tam w pewnym domu skorzystali z telefonu. Policja i ojciec Wiktora byli już w drodze do wioski. Matka poszła do małego sklepiku. W tedy wszyscy nadjechali.
- Wiktor ! Ty żyjesz ! - wyskakując z samochodu wykrzyczał ojciec wykrzyczał stęskniony ojciec.
- To dzięki mamie. Przyszła i wskazała mi drogę. Przyjdzie za chwilę, wstąpiła do sklepu.
- Wiktor ... twoja matka nie żyje od tygodnia ...

Tajemnica matki Wiktora.

Wiktor wracał z zajęć, poszedł krótszą, bardziej niebezpieczną drogą. Nie bał się bo miał dużą znajomość sztuk walki. Wydawało mu się, że ktoś go śledzi. Tak było. Drogę zagrodził mu barczysty mężczyzna. Chłopak zawrócił, ale tam czekało na niego już dwóch innych. Zachował zimną krew i chciał przejść koło nich wtedy jeden zagrodził mu drogę. Wiktor...

Pokój oblała fala milczenia. Wszyscy zgromadzeni wpatrywali się w postać stojącą przed drzwiami wejściowymi. Słyszałam moje głośno bijące serce, które z ledwością zbiera siły by wydobyć z siebie słowa niezbędne by zaprzestać kłopotliwemu milczeniu. Moja córka siedziała na kanapie z kolanami skurczonymi do podbródka i skrywała twarz w dłoniach, równie mocno przerażona jak ja. Trzynaście lat żyłam w błogim przekonaniu, że przeszłość nie musi powrócić i można ją zakopać jedynie głęboko w głowie. Jednak dzisiejszego dnia wszystko się zmieni. Jak powiedzieć Alicji, że jej życie nie jest tak piękne i poukładane jak do tej pory przypuszczała? Jak powiedzieć nastoletniemu dziecku, że musi odejść z przytulnego domku w którym się wychowywało? Jak powiedzieć, że nie jest moją córką a przed nią stoi prawdziwa matka? Matka, która trzynaście lat temu wyparła się jej i wszystkiego co z nią związane. Wzięłam głęboki oddech i zacisnęłam pięści. Podeszłam do Alicji, klękając przed nią,szepcząc do ucha i tuląc do piersi.
-Wszystko będzie dobrze skarbie, nie oddam Cię nikomu. Nie chciałam by tak się to skończyło.
Jej oczy już nie skrywały łez, tylko smutek i rozczarowanie. Rozczarowanie mną. Matką która okłamywała ją tyle lat. Matką, która wcale nią nie jest.
Usłyszałam kroki zbliżające się w moją stronę i cień oblewający moje plecy. Za mną stała kobieta, która zamierzała zabrać mi cały świat który budowałam przez wiele lat. Poczułam ucisk w sercu i niemoc. Zamknęłam oczy, a gdy je otworzyłam ponownie, ujrzałam teraz dwie postacie stojące w drzwiach. Obcej kobiety z dzieckiem. Moim dzieckiem.

Pokój oblała fala milczenia. Wszyscy zgromadzeni wpatrywali się w postać stojącą przed drzwiami wejściowymi. Słyszałam moje głośno bijące serce, które z ledwością zbiera siły by wydobyć z siebie słowa niezbędne by zaprzestać kłopotliwemu milczeniu. Moja córka siedziała na kanapie z kolanami skurczonymi do podbródka i skrywała twarz w dłoniach, równie mocno przerażona jak...