Stanął przed lustrem. Twarz, którą tam zobaczył wykrzywiona była w ponurym grymasie, oko zmrużone, wykałaczka sterczy spomiędzy zębów. Nozdrza rytmicznie drgają.
Powinien wyglądać komicznie, stojąc w samych bokserkach i krzywo zapiętej kaburze udowej. Jednak w jego oku błyszczało szaleństwo, więc nie chciałbyś teraz wejść do jego biura, uwierz mi. Powoli wyjął Dann&Wessona i zacisnął mocniej palce na rękojeści. Oddychał ciężko. Odznaka, zakurzona i poczerniała, leżała na biurku. Po podłodze walały się nadgryzione pączki i brudne opakowania po chińskim żarciu.
-Tyyy… - wychrypiał do swojego odbicia – Jesteś aresztowany. Podnieś ręce do góry i nie stawiaj oporu, gdy będę cię zakuwał.
Jednak odbicie ani drgnęło.
-Stawiasz się, co?! – wykałaczka wystrzeliła z ust na podłogę i potoczyła się pod biurko – w takim razie może to cię nauczy moresu! – szybkim ruchem skierował lufę w stronę szklanego odbicia. Sobowtór momentalnie uczynił to samo.
-Ty gnoju… Celujesz do policjanta na służbie?! – palec zadrżał na spuście.
Tragedii zapobiegł nagły dźwięk telefonu. Na twarzy komisarza odmalował się zachwyt. Rozrzucając wszystko na bok chwycił drżącymi rękami słuchawkę:
-Komisariat policji, Moore, w czym mogę pomóc?
-Co takiego?! Komisariat? – odezwał się głos staruszki – a to pomyłka. Ja do fryzjera chciałam.
Bip-bip…
Policjant powoli opuścił słuchawkę na widełki, chwycił broń i wycelował w lustro. Zachrypniętym głosem zwrócił się do parszywca:
-Jeszcze z tobą nie skończyłem…

Stanął przed lustrem. Twarz, którą tam zobaczył wykrzywiona była w ponurym grymasie, oko zmrużone, wykałaczka sterczy spomiędzy zębów. Nozdrza rytmicznie drgają.
Powinien wyglądać komicznie, stojąc w samych bokserkach i krzywo zapiętej kaburze udowej. Jednak w jego oku błyszczało szaleństwo, więc nie chciałbyś teraz wejść do jego biura, uwierz mi. Powoli wyjął...

Auradon; oaza spokoju. Miasto bez grzechu, przewidywalna otchłań beznadziei.
- ZDRADA, ZDRADA I PLOTKI! – krzyczał Dymitr Godunow, zamknięty w czterech ścianach. Pomalowane na biało z biurkiem pod ścianą i tablicą korkową, idealnie wpasowywały się w jego odzienie z pagonami i gwiazdą, świadczące o tym, że niegdyś nazywano go policjantem.
Spojrzał na telefon, który milczał od dwudziestu lat, kiedy to wszystkich złoczyńców zamknięto daleko stąd. Piętnaście lat temu ludzie zazdrościli mu tej pracy, dziesięć lat temu śmiali się z niego, gdy patrolował ulice. Dziś nie miał już czego patrolować. Dziś zazdrość i śmiech zmieniła się w nienawiść. 350.400 godzin zamknięty w tych przeklętych ścianach.
Włączył radio. Kat – śpisz jak kamień.
…Idziesz po bruku duszy swej…
Od lat, wśród klątw...
Od lat, wśród klątw…
Spojrzał na zegar, uderzający raz po raz nad szklanymi drzwiami posterunku; 10:40.
Spojrzał na litery oklejone na przeszkleniu „Dymitr Godunow”. Zaśmiał się. Spojrzał na zegarek; 10:41.
Przetarł palcem kurz na pożółkłej słuchawce, starego telefonu. Po czym sięgnął do szuflady wyciągając z niej kalkulator, długopis i stary notatnik. Dotrwał do 11:00. Skreślił 350.400 i zapisał pod spodem 350.401.
Wstał i zaczął tańczyć.
- Proszę panią, zapraszam panią i panią również – aż zaprosił wszystkie. Uniósł dłoń, druga zaś starał się objąć je wszystkie. Tańczyli do 11:17.
Wyrwał kartkę z notatnika i złożył samolot. Zrobił impelmana, latał od ściany do ściany. Asem przestworzy był do 11:29

Auradon; oaza spokoju. Miasto bez grzechu, przewidywalna otchłań beznadziei.
- ZDRADA, ZDRADA I PLOTKI! – krzyczał Dymitr Godunow, zamknięty w czterech ścianach. Pomalowane na biało z biurkiem pod ścianą i tablicą korkową, idealnie wpasowywały się w jego odzienie z pagonami i gwiazdą, świadczące o tym, że niegdyś nazywano go policjantem.
Spojrzał na telefon, który milczał...

Ernie podniósł się z krzesła przy biurku w swoim gabinecie. Klucze do pustych cel zabrzęczały przy jego czarnym, skórzanym pasku. Odkąd miesiąc temu wszyscy przestępcy zostali wygnani, posterunek świecił pustką, a służbowy telefon - zamiast dzwonić co 5 sekund - milczał. Policjant podszedł do okna i, dotykając lekko palcami szyby, tęsknie patrzył na ulice, wolne od złoczyńców. Nie był już bohaterem, który mógł uratować mieszkańców Auradonu. Nie był już potrzebny. Szefostwo płaciło mu tylko za to, że siedział za biurkiem i codziennie pisał tę samą formułkę do raportu: "Bez zarzutów". Równie dobrze mógłby być bezrobotny. Ernie z utęsknieniem wspomniał czasy, kiedy zawsze było coś do roboty, a i tak razem z kolegami na to narzekali. Jednak coś, co z pozoru wydaje się największym utrapieniem, kiedy zniknie - nagle boleśnie odczuwa się tego brak. Tak było z jego dotychczasowymi wrogami. Bez złoczyńców życie nie jest już takie samo. Jest boleśnie nudne...

Ernie podniósł się z krzesła przy biurku w swoim gabinecie. Klucze do pustych cel zabrzęczały przy jego czarnym, skórzanym pasku. Odkąd miesiąc temu wszyscy przestępcy zostali wygnani, posterunek świecił pustką, a służbowy telefon - zamiast dzwonić co 5 sekund - milczał. Policjant podszedł do okna i, dotykając lekko palcami szyby, tęsknie patrzył na ulice, wolne od...

- Hej, wracaj tutaj! - krzyknąłem za uciekającym złodziejaszkiem, po czym biegiem ruszyłem za nim - WRACAJ TU W TEJ CHWILI!
Kątem oka zerknąłem na swój zegarek,który był nieodłączną częścią mojej garderoby. Chwila.. to już po północy!
Machnąłem ręką na przestępcę, z uśmiechem na twarzy ściągając policyjną czapkę. No tak, mój patrol dawno się skończył.
- Dzięki stary! - krzyknął z sarkazmem omawiany wyżej człowiek, jednak całkowicie go zignorowałem. Ha! Panie i Panowie.. dzień odpoczynku nadszedł w tej chwili - właściwie 10 minut temu - czyli niecałe 24 godziny tylko dla mnie..
Tanecznym krokiem udałem się do prywatnego samochodu, już czując ciepło własnego łóżka i niesamowitej książki. Czas na udany wieczór w towarzystwie naszej 3. O taaak kochane, wracam do Was.
A rano może partyjka w pokera, coś do popicia..i meczyk?

- Hej, wracaj tutaj! - krzyknąłem za uciekającym złodziejaszkiem, po czym biegiem ruszyłem za nim - WRACAJ TU W TEJ CHWILI!
Kątem oka zerknąłem na swój zegarek,który był nieodłączną częścią mojej garderoby. Chwila.. to już po północy!
Machnąłem ręką na przestępcę, z uśmiechem na twarzy ściągając policyjną czapkę. No tak, mój patrol dawno się skończył.
- Dzięki stary! -...

Pierwszą czynnością w ciągu dnia, którą wykonuje jest otworzenie oczu. Nie przychodzi mi to z łatwością. Szkoda wybudzić mi się ze wspaniałych snów, które mają niekończący się ciąg. Patrząc w biały sufit zastanawiam się jak bardzo nudny będzie dzisiejszy dzień. Dla policjanta dzień bez zapuszkowania jakiegoś drania to dzień stracony. Niestety, nie jestem już policjantem i prawdę mówiąc trochę ciężko mi się z tym pogodzić. W końcu odkąd wszystko co złe odeszło, nie mam co ze sobą zrobić. Więc wstaje, jem śniadanie siadam przy oknie z ulubioną książką i czytam. Oczywiście nie mógłbym wybrać jakiegoś romansidła. Mimo tego, że nic złego nie dzieje się za oknem wracam do tego w swojej wyobraźni czytając rozmaite thrillery. Czasami myślę, że jestem bohaterem tych książek, mimo, że nie każda kończy się szczęśliwie, w głowie mam nieco inny scenariusz. Wyobrażam sobie, że potrafię czynić wiele dobrego i każdy mnie potrzebuje, a tak na prawdę siedzę przy oknie i zatracam się w myślach. Wstaje i wybieram się na spacer z nadzieją, że uda mi się komuś pomóc, może ktoś będzie w niebezpieczeństwie. Najlepiej jest być przygotowanym na wszystko. Po kilku godzinach szukania czegoś ekscytującego wracam do swojego mieszkania. Robię kolację i ponownie siadam przy oknie doszukując się fascynujących rzeczy, których prawdę mówiąc na pewno nie zobaczę. Po skończeniu posiłku kładę się spać, pogrążony w myślach zasypiam z uśmiechem na twarzy, ponieważ mam pewność, że wspaniały sen o ekscytującym życiu policjanta będzie miał swój dalszy ciąg.

Pierwszą czynnością w ciągu dnia, którą wykonuje jest otworzenie oczu. Nie przychodzi mi to z łatwością. Szkoda wybudzić mi się ze wspaniałych snów, które mają niekończący się ciąg. Patrząc w biały sufit zastanawiam się jak bardzo nudny będzie dzisiejszy dzień. Dla policjanta dzień bez zapuszkowania jakiegoś drania to dzień stracony. Niestety, nie jestem już policjantem i...

Widzę z okna w mojej kuchni Michaela, mojego sąsiada z naprzeciwka. Ma 42 lata i niedawno stracił swoją pracę jako policjant. Ale nie pomyślcie o nim niczego złego. Stracił ją dlatego, że w Auradonie zabrakło złoczyńców, których mógłby łapać.
Widzę, że jak co dzień od kiedy stracił pracę zasiada na ganku, aby zjeść śniadanie i poczytać poranną prasę. Mam nadzieję, że nie myślicie, że go śledzę. Nie jestem żadnym dziwakiem, ani ciekawską sąsiadką podglądającą każdego zza firanki. Po prostu się o niego martwię. Mike jest bardzo miłym i uczynnym człowiekiem, a od kiedy stracił pracę czuje się przygnębiony, niepotrzebny i samotny.
Wybiła 11. Michael wyszedł właśnie do sklepu na zakupy. Robi to zawsze o tej samej godzinie. Nigdy minuty wcześniej lub później. Około 16 wyjdzie popracować do ogrodu. Jak co dzień.
A o 20:15 pójdzie do naszego lokalnego baru. Jak mówi, nie zostało mu już nic innego w życiu, jak po prostu pójść i się napić.
Kolejnego dnia będzie robił te same rzeczy o identycznych porach. I następnego również i następnego i kolejnego...

Widzę z okna w mojej kuchni Michaela, mojego sąsiada z naprzeciwka. Ma 42 lata i niedawno stracił swoją pracę jako policjant. Ale nie pomyślcie o nim niczego złego. Stracił ją dlatego, że w Auradonie zabrakło złoczyńców, których mógłby łapać.
Widzę, że jak co dzień od kiedy stracił pracę zasiada na ganku, aby zjeść śniadanie i poczytać poranną prasę. Mam nadzieję, że nie...

Punkt siódma. Zaczynam robotę. Czym prędzej melduję się na posterunku i wychodzę z tego budynku, budynku, w którym od kilku już lat czuć stęchły zapach opieszałych policjantów. Nie wstąpiłem do policji Auradonu z własnej woli – ciepła posadka była mi przygotowana przez ojca. Nie wiedząc, co innego w życiu robić, zgodziłem się. Dlatego też wybiegam teraz z tego siedliska nudy i idę na miasto. Standardowy spacerek, jak od dwóch lat. Przechodzę moimi ulubionym uliczkami, o ósmej wchodzę do baru po mocną parzoną kawę. Potem wędruję do moich staruszek – Asy i Marfy. Leżą jak zwykle na tej samej kupie szmat i z trudem, ale jednak, uderzają ogonem o bruk na mój widok. Karmię je najlepszymi kąskami, na jakie mnie było dziś stać. Złoczyńców nie ma, ale nie jest to równoznaczne z wszechobecnym dobrem w tym mieście. Kundle zdychają na ulicy i każdy na to pozwala. Nawet ja, choć staram się umilić im to powolne umieranie. Po nakarmieniu psin idę do Babki Dony, obrzydliwie pomarszczonej starej kobiety, która potrzebuje pomocy przy zakupach i podlaniu jej ukochanych kwiatów w ogrodzie. Obiad zjadam gdzie popadnie, unikam tylko spożywania go na posterunku. Nie przełknąłbym w tym miejscu ani kęsa. Po posiłku dalej spaceruję po ulicach. Czasem zainteresuję się kłótnią przekupek, czasem muszę chwycić za koszulę jakiegoś żartownisia… Odkąd źli siedzą na Wyspie, niedobra aura opuściła nasze miasto i nikt nie ma złych chęci. O trzeciej kończę pracę i idę do domu – tam czekają na mnie moje farby…

Punkt siódma. Zaczynam robotę. Czym prędzej melduję się na posterunku i wychodzę z tego budynku, budynku, w którym od kilku już lat czuć stęchły zapach opieszałych policjantów. Nie wstąpiłem do policji Auradonu z własnej woli – ciepła posadka była mi przygotowana przez ojca. Nie wiedząc, co innego w życiu robić, zgodziłem się. Dlatego też wybiegam teraz z tego siedliska...

(Dom)
Leżę, całymi dniami leżę. Nie ma już dla mnie miejsca w tym świecie. Chciałbym jeszcze raz choć poczuć tą adrenalinę, gdy goni się jakiegoś złoczyńcę. O jak ja okropnie się nudzę. W telewizji nie ma już nic do obejrzenia. Muszę wyjść.
(Bar)
- Co podać ? - pyta barman
- Coś mocnego. - mówię. Muszę się upić.
Piję i piję. Ludzie mijają mnie obojętnie. Już nic dla nich nie znaczę.
(Park)
Jedyna pani Mansoon zwróciła dzisiaj na mnie uwagę. Znowu zrzędziła o tych swoich petuniach. Jakby nie było nic ważniejszego na świecie. Zrobiłem jedną, potem drugą i trzecią rundę po uliczkach miasta bez złoczyńców.
(Dom)
Kolacja jak zwykle bez smaku. To życie bez zajęcia mnie wykończy. Muszę iść i zatrudnić się gdzieś. Mam ! Pójdę zapytać o jakieś zajęcie Erika. Może on uratuje mnie od tej okropnej rozpaczy.

(Dom)
Leżę, całymi dniami leżę. Nie ma już dla mnie miejsca w tym świecie. Chciałbym jeszcze raz choć poczuć tą adrenalinę, gdy goni się jakiegoś złoczyńcę. O jak ja okropnie się nudzę. W telewizji nie ma już nic do obejrzenia. Muszę wyjść.
(Bar)
- Co podać ? - pyta barman
- Coś mocnego. - mówię. Muszę się upić.
Piję i piję. Ludzie mijają mnie obojętnie. Już nic dla nich...

To musiałby być strasznie nudne dni. W końcu ile można przeprowadzać staruszki przez ulicę i wypisywać mandaty za złe parkowanie?
No chyba, że policjant jest bibliofilem. I Znajdzie jakieś ustronne miejsce gdzie może poczytać, na chwile zostać Scherlockiem. A w kolejnej chwili szukać mordercy w powieściach Agathy Christie[authorLink]14083|Agathy Christie[/authorLink]

To musiałby być strasznie nudne dni. W końcu ile można przeprowadzać staruszki przez ulicę i wypisywać mandaty za złe parkowanie?
No chyba, że policjant jest bibliofilem. I Znajdzie jakieś ustronne miejsce gdzie może poczytać, na chwile zostać Scherlockiem. A w kolejnej chwili szukać mordercy w powieściach Agathy Christie[authorLink]14083|Agathy Christie[/authorLink]

Wyspa potępionych[bookLink]262840|Wyspa potępionych[/bookLink]

Wyspa potępionych[bookLink]262840|Wyspa potępionych[/bookLink]

 [bookCover]262840|Wyspa potępionych[/bookCover]