Moi pradziadkowie mieli dość burzliwą młodość. Oboje spędzili ją na wojnach, jednak w ekstazie jaka nastąpiła po pierwszej oddawali się jedynie przyjemnościom, które były im zabrane przez czas, kiedy musieli codziennie walczyć o życie. Zawsze powtarzali mi: "Dziecko, nigdy nie zapominaj o dobrej zabawie!". Tak więc, dwudziestolecie międzywojenne, kiedy to byli już w dość dorosłym wieku, spędzili głównie na zabawach i przyjemnościach, jakie wtedy podarował im na ta krótką chwilę los. A z opowiadań ich wiem, że... zabawy wtedy były dużo lepsze niż te nasze! :)

Moi pradziadkowie mieli dość burzliwą młodość. Oboje spędzili ją na wojnach, jednak w ekstazie jaka nastąpiła po pierwszej oddawali się jedynie przyjemnościom, które były im zabrane przez czas, kiedy musieli codziennie walczyć o życie. Zawsze powtarzali mi: "Dziecko, nigdy nie zapominaj o dobrej zabawie!". Tak więc, dwudziestolecie międzywojenne, kiedy to byli już w dość...

Moich pradziadków i prapradziadków ominęła obyczajowa rewolucja - część z nich była chłopami i radośnie skorzystali za to z rewolucji ekonomicznej, stając się zarządcami mleczarni i podobnych zakładów i rychło osiągając spory sukces finansowy - prababka chodziła przed wojną w bucikach od słynnego Hiszpańskiego. Drudzy pradziadkowie, również chłopi, także przekwalifikowali się na coś w rodzaju zarządców/spółdzielców, dorobili się - ale ich największym sukcesem pozostało, że z ośmiorga ich dzieci aż siedmioro dożyło dorosłości (mimo wojny... ale to później, już po dwudziestoleciu).

Pradziadkom z części szlacheckiego powodziło się różnie - jedni radośnie przystosowali się do nowych czasów i zakładali fabryki, a drudzy wtopili w interesach, stracili dworki i ziemie, wobec czego z dwiema starszymi siostrami mojej prababci zerwano zaręczyny (brak posagu) i obie musiały, chcąc nie chcąc, iść do klasztoru. Przeżyły prawie sto lat, więc miałam je okazje poznać - pracowały jako pielęgniarka i nauczycielka, znalazły w życiu satysfakcję i spełnienie, jak sądzę, niemniej ich przykład pokazuje, że rewolucja rewolucją, tradycja trzymała się mocno. ;)

Moich pradziadków i prapradziadków ominęła obyczajowa rewolucja - część z nich była chłopami i radośnie skorzystali za to z rewolucji ekonomicznej, stając się zarządcami mleczarni i podobnych zakładów i rychło osiągając spory sukces finansowy - prababka chodziła przed wojną w bucikach od słynnego Hiszpańskiego. Drudzy pradziadkowie, również chłopi, także przekwalifikowali...

Powiem krótko... Babcia zawsze powtarza mi, że jesteśmy upośledzeni i pokrzywdzeni przez los, bo... nie potrafimy tańczyć! Niestety, po jej cudownych i romantycznych opowieściach, musiałam przyznać jej rację...

Wyobraźcie sobie czasy, kiedy trudno było o buty czy piękne sukienki, ale ludzie byli inni... Kreatywni i pełni wiary! Moja babcia przynajmniej raz do roku chodziła na wielki bal i aby nie zakładać tej samej kreacji, musiała ją sama przerabiać! Wchodziła później na salę pełna dumy i zachwycająca urodą... Każdy mężczyzna patrzył na nią jak na księżniczkę, ale ona widziała tylko dziadka i to z nim wirowała w tańcu! Nie było bowiem na sali lepszego tancerza niż on! Wszyscy byli szczęśliwi, rozluźnieni i przede wszystkim piękni i eleganccy...

Chciałabym choć raz się tak poczuć i zatańczyć walca wśród innych dumnych par... Dlaczego żyję w czasach dyskotek i "muzyki" pozbawionej melodii? Nie wiem, ale bardzo tęsknię za tym, czego nie zdążyłam poznać!

Powiem krótko... Babcia zawsze powtarza mi, że jesteśmy upośledzeni i pokrzywdzeni przez los, bo... nie potrafimy tańczyć! Niestety, po jej cudownych i romantycznych opowieściach, musiałam przyznać jej rację...

Wyobraźcie sobie czasy, kiedy trudno było o buty czy piękne sukienki, ale ludzie byli inni... Kreatywni i pełni wiary! Moja babcia przynajmniej raz do roku...

Moi dziadkowie młodość spędzili na wojnie. Mój dziadek przed wojną był organistą w Wołyniu. Po wojnie nie mógł tam wrócić, ponieważ nikt z jego rodziny nie przeżył. Wracając z frontu zamieszkał w okolicach Śląska. Był skromny, nie palił, nie pił. Helena śpiewała w chórze kościelnym, tutaj mogła sprawiać pozory grzecznej dziewczyny. Co sobotę, w remizie były organizowane potańcówki. Po próbach chóru szykowali się na tańce. Tutaj Helena pomagała Henrykowi zapomnieć o czasach w wojsku, o śmierci przyjaciół i świszczących kulach. Nie przejmowała się co inni powiedzą, nie obchodziło ją co inni pomyślą. Jako pierwsza z dziewczyn we wsi założyła spodnie. Wszyscy plotkowali, że to spodnie organisty. Każdy weekend zbliżał ich do siebie. Z czasem zaczęły się spacery. Helena jako buntowniczka udowadniała innym że to ona nosi spodnie w tym związku. Plotkom nie było końca, ale cóż zakochani mają takie prawo, żeby niczym się nie przejmować. Zwłaszcza powojenni zakochani.

Moi dziadkowie młodość spędzili na wojnie. Mój dziadek przed wojną był organistą w Wołyniu. Po wojnie nie mógł tam wrócić, ponieważ nikt z jego rodziny nie przeżył. Wracając z frontu zamieszkał w okolicach Śląska. Był skromny, nie palił, nie pił. Helena śpiewała w chórze kościelnym, tutaj mogła sprawiać pozory grzecznej dziewczyny. Co sobotę, w remizie były organizowane...

Moi dziadkowie żyli biednie, ale szczęśliwie.
Dzieciństwo: Powrót ze szkoły - nie po to, by zagrać na komputerze ale by przejść trasę szkoła-dom jak najbardziej okrężnie, żeby nacieszyć się naturą. Obiad - nie schabowy z kapustą i ziemniakami lub spaghetti ale ziemniaki z mlekiem (o ile było). Odrabianie lekcji - szybkie, by zdążyć skosić ogród, nakarmić zwierzęta i pomóc w polu a nie by zdążyć na serial. Wieczór - rozmowa z rodziną przy świecach, nie komputer do rana.
Wczesna młodość: Nauka gotowania od starszych, nie z Internetu. Randki - pod rozgwieżdżonym niebem nasłuchując szumu potoku, nie w galerii handlowej. Kino - oczywiście, z pięknymi filmami, nie z "Disco polo".
Wiek średni: Radość z małżonka i dzieci. Pełnia szczęścia.
Starość: W dawnych czasach była dłuższa, zdrowsza i mimo wszystko spokojniejsza.
Życie dziś - cyfrowa matnia, matrix, wirtualność, zawrót głowy, pośpiech, zupka z proszku i kebab. Cały nasz świat.

Moi dziadkowie żyli biednie, ale szczęśliwie.
Dzieciństwo: Powrót ze szkoły - nie po to, by zagrać na komputerze ale by przejść trasę szkoła-dom jak najbardziej okrężnie, żeby nacieszyć się naturą. Obiad - nie schabowy z kapustą i ziemniakami lub spaghetti ale ziemniaki z mlekiem (o ile było). Odrabianie lekcji - szybkie, by zdążyć skosić ogród, nakarmić zwierzęta i pomóc...

Sądzisz, że polscy hipisi żyli w latach 80tych? To chyba niewiele wiesz o hipisach… albo o latach 80tych. Prawdziwi polscy hipisi żyli w latach 50tych! Gdy śmierć cofnęła swoje lepkie macki owinięte wokół świadomości młodych polaków, po świętowaniu końca wojny, przyszła pora na świętowanie życia. I to nie byle jakiego życia. Portale internetowe? Miłosne smsy? Nieśmiałe spojrzenia czy niby przypadkowe muśnięcia dłońmi? To dobre dla XVI wiecznej burżuazji! No i dzisiejszej młodzieży. W 50tych się żyło! A nie tylko udawało, że żyje. Ulice tętniły młodymi. Teatry i kina, parki i deptaki, kluby i kawiarnie pękały w szwach! Alkohol, sex i dobra zabawa były synonimami wolności i hołdem dla tych, którzy oddali za nią życie. Nie płacz i trwoga. Szalona i niczym nieskrępowana zabawa! Miłość, braterstwo i niesienie sobie pomocy. A ten przyrost naturalny? Dzięki „poświęceniu” tamtych ludzi, kolejne pokolenie było liczniejsze niż kiedykolwiek wcześniej! Moi dziadkowie byli prawdziwymi hipisami!

Sądzisz, że polscy hipisi żyli w latach 80tych? To chyba niewiele wiesz o hipisach… albo o latach 80tych. Prawdziwi polscy hipisi żyli w latach 50tych! Gdy śmierć cofnęła swoje lepkie macki owinięte wokół świadomości młodych polaków, po świętowaniu końca wojny, przyszła pora na świętowanie życia. I to nie byle jakiego życia. Portale internetowe? Miłosne smsy? Nieśmiałe...

Epoka hipokryzji[bookLink]249269|Epoka hipokryzji[/bookLink]

Epoka hipokryzji[bookLink]249269|Epoka hipokryzji[/bookLink]

 [bookCover]249269|Epoka hipokryzji[/bookCover]