Calineczka.
Urodziwa dziewczynka o miłym usposobieniu i wrodzonym wdzięku. Potrafiła zjednywać sobie przyjaciół. Bardzo kochała przyrodę i wszystkie stworzenia. Ale czy nikt nigdy nie nauczył jej, że nie wszystkie zwierzęta są przyjazne ludziom? Że niektóre mogą być groźne? Że ciągłe ucieczki nie wróżą nic dobrego? Jak mała dziewczynka miała sobie poradzić sama i to w świecie zwierząt?

Calineczka.
Urodziwa dziewczynka o miłym usposobieniu i wrodzonym wdzięku. Potrafiła zjednywać sobie przyjaciół. Bardzo kochała przyrodę i wszystkie stworzenia. Ale czy nikt nigdy nie nauczył jej, że nie wszystkie zwierzęta są przyjazne ludziom? Że niektóre mogą być groźne? Że ciągłe ucieczki nie wróżą nic dobrego? Jak mała dziewczynka miała sobie poradzić sama i to w...

Od dawna chciałam to zrobić, patrzę. Nadarza się okazja.
Popatrzmy, taka Margo z książki Katarzyny Bereniki Miszczuk pod tytułem "Wilk". Nie wiem czym tak zachwyca się Maks. Dziewczyna jest nachalna, wścibska, obraża wszystkich dookoła i sama wręcz pcha się w kłopoty. Na dodatek ma obsesję na punkcie zespołu The Calling i chociaż ma ojca psychologa zachowuje się jak rozpuszczone dziecko. Wymyka się z domu oknem i to w nocy, na dodatek do lasu. Dokucza swojej koleżance z powodu tego jaki lubi kolor. Nie wątpię też, że gdyby ludzie, którzy ją otaczają usłyszeli jej myśli, nie musiałaby długo czekać a zostałaby sama. Włamuje się do budynku publicznego i miejsca pracy własnej matki, z powodu zwykłych domysłów. Niszczy dobra publiczne, jest krnąbrna i uparta.
To niepoprawną romantyczką a kiedy zaczyna chodzić z Maksem, po prostu go sobie przywłaszcza.
Na początku ją lubiłam, potem spojrzałam na jej zachowanie obiektywnie i bardzo się rozczarowałam, nie wiem jak 'francuska' mogła się z nią zaprzyjaźnić i ją znosić.
*
*
*
*
Spoiler:
Nawet ona przyjaźniła się z nią z przymusu, o tym przeczytacie w "Wilczycy" :)

Od dawna chciałam to zrobić, patrzę. Nadarza się okazja.
Popatrzmy, taka Margo z książki Katarzyny Bereniki Miszczuk pod tytułem "Wilk". Nie wiem czym tak zachwyca się Maks. Dziewczyna jest nachalna, wścibska, obraża wszystkich dookoła i sama wręcz pcha się w kłopoty. Na dodatek ma obsesję na punkcie zespołu The Calling i chociaż ma ojca psychologa zachowuje się jak...

Katniss Everlin z książki pt."Igrzyska śmierci"
Pozytywna bohaterka silna fizycznie,wysportowana szybka i sprawna jak mało kto,lecz czy to ideał ?

Skądże choć silna fizycznie słaba psychicznie , wyraźnie przedstawiono to,że nie radziła sobie z uczuciami.Była zbyt uparta i dążyła do celu po trupach (dosłownie).Mimo,że znała niektóre osoby i tak patrzyła na nich z góry. Oceniała "książkę po okładce". Miała trudności z zachowaniami typowo kobiecymi jak chodzenie na obcasach.Miała cięty dowcip (upierdliwy),była ciekawska.

To wszystko co znalazłem na "Igrającą z ogniem " A wy co znaleźliście ?

Katniss Everlin z książki pt."Igrzyska śmierci"
Pozytywna bohaterka silna fizycznie,wysportowana szybka i sprawna jak mało kto,lecz czy to ideał ?

Skądże choć silna fizycznie słaba psychicznie , wyraźnie przedstawiono to,że nie radziła sobie z uczuciami.Była zbyt uparta i dążyła do celu po trupach (dosłownie).Mimo,że znała niektóre osoby i tak patrzyła na nich z góry....

Katniss Everlin z książki pt."Igrzyska śmierci"
Pozytywna bohaterka silna fizycznie,wysportowana szybka i sprawna jak mało kto,lecz czy to ideał ?

Skądże choć silna fizycznie słaba psychicznie , wyraźnie przedstawiono to,że nie radziła sobie z uczuciami.Była zbyt uparta i dążyła do celu po trupach (dosłownie).Mimo,że znała niektóre osoby i tak patrzyła na nich z góry. Oceniała "książkę po okładce". Miała trudności z zachowaniami typowo kobiecymi jak chodzenie na obcasach.Miała cięty dowcip (upierdliwy),była ciekawska.

To wszystko co znalazłem na "Igrającą z ogniem " A wy co znaleźliście ?

Katniss Everlin z książki pt."Igrzyska śmierci"
Pozytywna bohaterka silna fizycznie,wysportowana szybka i sprawna jak mało kto,lecz czy to ideał ?

Skądże choć silna fizycznie słaba psychicznie , wyraźnie przedstawiono to,że nie radziła sobie z uczuciami.Była zbyt uparta i dążyła do celu po trupach (dosłownie).Mimo,że znała niektóre osoby i tak patrzyła na nich z góry....

Ukochana mama, która jedyne co chce to bezpieczeństwa dla swoich dzieci? Zwyczajna gospodyni zajmująca się domem? Żona, która z miłością dba o męża? Czy naprawdę myślicie, że to jest prawdziwa Molly Weasley? Kobieta, która rzekomo z oddaniem zajmuje się swoją rodzinką, naprawdę urządza jej ogromny terror. Niczym Sowieci zmusza do ciężkiej pracy synów, córkę, jak i każdą inną osobę znajdującą się na jej terenie, nie okazując żadnej litości. Traktuje ich jak służących, którzy robią wszystko co się im rozkaże. A gdy popełnią jakiś błąd? Z zimną krwią narzuca im ogromny stos kolejnych, żmudnych, trudnych do wykonywania zajęć. Kto lubi wywabiać gnomy z ogrodu?! Czyścić tak naprawdę czyste już sztućce? Jaki facet chciałby dobierać kolory wstążek i kwiatków, czy też gotować?! Ale pani Weasley nie poprzestaje na tym. Ona zabrania nie tylko używać magii, czasem zakazuje też kontaktowania się miedzy sobą jej więźniom, pilnuje by nie przerywali pracy, by nie mieli czasu nawet na myślenie! Staje się okrutnym dyktatorem! Wydawać by się mogło, że chociaż w święta pani Wesley zaprzestaje tego mobbingu jednak jeśli tak myślicie jesteście w błędzie. Wtedy może nikogo nie torturuje pracą za to zaczyna oddziaływać ludziom na psychikę. Zmusza wszystkich do słuchania okropnych wrzasków (które ona nazywa śpiewem) jakieś tam Celestyny. Nie tylko zmusza swoje dzieci, swego męża ale i gości to przeżywanie tej męki. Kobieta ta nie zna granic. Cały czas wtrąca się w cudze życia, narzeka na świat. Staje się najgorszą z najgorszych, A ostatecznym dowodem jest to, że potrafi ona także zabić! Nawet odebranie życia nie powstrzyma jej od działania, to ona zabiła Bellatrix Lestrange i mimo że ta na to zasłużyła to sami powiedzcie: czy ktokolwiek ma prawo odbierać komukolwiek życie? Raczej nie, ale pani Weasley to uczyniła, więc sami powiedzcie? Jaką osobą tak naprawdę jest matka najlepszego przyjaciela Harrego Pottera?

Ukochana mama, która jedyne co chce to bezpieczeństwa dla swoich dzieci? Zwyczajna gospodyni zajmująca się domem? Żona, która z miłością dba o męża? Czy naprawdę myślicie, że to jest prawdziwa Molly Weasley? Kobieta, która rzekomo z oddaniem zajmuje się swoją rodzinką, naprawdę urządza jej ogromny terror. Niczym Sowieci zmusza do ciężkiej pracy synów, córkę, jak i każdą...

Najlepszy przyjaciel człowieka, też mi coś.
Lampo, tytułowy bohater opowiadania „O psie, który jeździł koleją”
Niepozorny kundelek przygarnięty przez zwiadowcę stacji kolejowej od razu zyskuje przychylność jego rodziny. Za nic ma miłość, jaką obdarzyły go dzieci zwiadowcy, a za michę ciepłego żarcia odpłaca się częstymi ucieczkami. Żeby zmartwień było mało, wredny psiak jeździ na gapę – bez biletu. Swoim zachowaniem niemal doprowadza do utraty posady przez zwiadowcę.
Krótko i na temat, kawał z niego skurczybyka.
Ale jak tu nie kochać psów.

Najlepszy przyjaciel człowieka, też mi coś.
Lampo, tytułowy bohater opowiadania „O psie, który jeździł koleją”
Niepozorny kundelek przygarnięty przez zwiadowcę stacji kolejowej od razu zyskuje przychylność jego rodziny. Za nic ma miłość, jaką obdarzyły go dzieci zwiadowcy, a za michę ciepłego żarcia odpłaca się częstymi ucieczkami. Żeby zmartwień było mało, wredny psiak...

Nawet mi nie wspominajcie to tym gościu! Zero osobowości, zero ikry! Straszny nudziarz i sztywniak, który ciągle robi wokół siebie mnóstwo szumu i wciąż się mazgai. Poza tym jest strasznie wygodnicki i egocentryczny – gdziekolwiek nie pójdzie, chodzi za nim ośmiu ochroniarzy. Wszędzie muszą prowadzić go za rączkę, wszystko mu tłumaczyć (a on jest tak tępy, że i tak połowy nie rozumie) i masować mu brzuszek po obiedzie. No i jest zdrowo kopnięty – kilka razy założył na palec jakiś pierścionek i zupełnie mu odbiło! Cały jego świat zaczął się kręcić wokół biżuterii. Założę się, że jego ulubiona piosenka to „Material Girl” Madonny. Na koniec dodam tylko, że jest skandalicznie niski i ma owłosione stopy! Ach, jak ja nie znoszę Frodo Bagginsa!

Nawet mi nie wspominajcie to tym gościu! Zero osobowości, zero ikry! Straszny nudziarz i sztywniak, który ciągle robi wokół siebie mnóstwo szumu i wciąż się mazgai. Poza tym jest strasznie wygodnicki i egocentryczny – gdziekolwiek nie pójdzie, chodzi za nim ośmiu ochroniarzy. Wszędzie muszą prowadzić go za rączkę, wszystko mu tłumaczyć (a on jest tak tępy, że i tak połowy...

Ach ten wredny kundel Lampo! Wozić za darmo swój kudłaty tyłek to on lubił jak mało kto. Przy tym nie ograniczał się tylko do krótkich przejażdżek ale korzystał ile wlezie nawet z podróży zamiejscowych! Pewnie, bo pociągi to na powietrze jeżdżą!
Do tego nie miał najmniejszych skrupułów, żeby objadać pasażerów i pracowników stacji. Korzystał z dobroci ludzkiej nie dając w zamian nic prócz dwóch merdnięć ogonem. Nie dość, że wyjątkowo lubił darmochę, to jeszcze upodobał sobie dręczyć ludzi – zwłaszcza małe dzieci. Nikczemnik, przymilał się do upatrzonej rodzinki, przyzwyczajał ich do siebie, sprawiał, że stracą dla niego głowę i oddadzą mu swoje serca, by w najmniej oczekiwanym momencie po prostu uciec od nich! Bo podróże, bo piękne krajobrazy, bo już się należał w cieple i dobrobycie.
Mało tego, ten drań jeszcze lubił zwracać na siebie uwagę reporterów. Psi celebryta się znalazł! A sławę sobie tak upodobał, że zrobił wszystko, by mu jeszcze po śmierci pomnik postawili!

Ach ten wredny kundel Lampo! Wozić za darmo swój kudłaty tyłek to on lubił jak mało kto. Przy tym nie ograniczał się tylko do krótkich przejażdżek ale korzystał ile wlezie nawet z podróży zamiejscowych! Pewnie, bo pociągi to na powietrze jeżdżą!
Do tego nie miał najmniejszych skrupułów, żeby objadać pasażerów i pracowników stacji. Korzystał z dobroci ludzkiej nie dając w...

Królewna Wanda, córka Kraka. Nie dość, że nie powstrzymała mordercy zagrożonych gatunków, imć Dratewki (pseudonim "Szewczyk", czym się naprawdę zajmował, trudno powiedzieć), który okrutnie zabiwszy barana (w celach rytualnych ani chybi), sprofanował jego zwłoki i za ich pomocą skazał na śmierć w mękach ostatniego przedstawiciela gatunku draco draconis. Za samo współuczestnictwo w tej zbrodni należałoby się bohaterce sporo solidnej krytyki.
Nie koniec przecież na tym. Wanda Krakówna, okazując typową zaściankową, szowinistyczną mentalność polskiego Ciemnogrodu, nie tylko odrzuciła konkury Hansa Z., przystojnego, kulturalnego obywatela Niemiec. Pogrzebała tym samym nie tylko szansę na sojusz polsko-niemiecki, historyczne zbliżenie naszego kraju do Europy, poprawienie naszej pozycji w rodzinie krajów chrześcijańskich, ale również nadzieje na piękny symbol integracji ponad granicy, miłości, która pokonuje bariery kulturowe (a tak musieliśmy czekać kilka wieków i zadowolić się jakąś Esterką czy jakimś Litwinem, Jagiełłą, nie poważnym, cywilizowanym Niemcem). I to czemu? Ze względu na tak nieistotne kwestie, jak narodowość? Toż to nacjonalizm i szowinizm najczystszej wody, przesłaniający na dobitkę dobro państwa, którym, jako rządząca, powinna się kierować w pierwszej kolejności.
Żeby to jeszcze jednostkowy grzech był! Ale nie, Wanda stała się - niestety - symbolem i za przykładem jej błędnej postawy poszli inni, cały szereg innych. Polityków i zwykłych ludzi. Do dzisiaj w polityce niektórych naszych liderów widać ślady owego zaczadzenia...

Królewna Wanda, córka Kraka. Nie dość, że nie powstrzymała mordercy zagrożonych gatunków, imć Dratewki (pseudonim "Szewczyk", czym się naprawdę zajmował, trudno powiedzieć), który okrutnie zabiwszy barana (w celach rytualnych ani chybi), sprofanował jego zwłoki i za ich pomocą skazał na śmierć w mękach ostatniego przedstawiciela gatunku draco draconis. Za samo...

Porfiry ze "Zbrodni i kary" Dostojewskiego nie jest idealny. Oczywiście broni prawa, znajduję morderców i ma swój specyficzno-psychologiczny tok rozumowania. Uważacie, że on ten swój "dar" wykorzystuje tylko w pracy? Tak naprawdę używa go jeszcze do swoich przekrętów. Jak wiadomo wszystkim ludziom zawsze jest mało pieniędzy, a on chciał ich jeszcze więcej, więc stworzył swój nowy image i swoim specyficznym urokiem uwodzi kobiety, potem je przekonuje, że mają mu wszystko oddać,co do rubla, a potem je zostawia.

Porfiry ze "Zbrodni i kary" Dostojewskiego nie jest idealny. Oczywiście broni prawa, znajduję morderców i ma swój specyficzno-psychologiczny tok rozumowania. Uważacie, że on ten swój "dar" wykorzystuje tylko w pracy? Tak naprawdę używa go jeszcze do swoich przekrętów. Jak wiadomo wszystkim ludziom zawsze jest mało pieniędzy, a on chciał ich jeszcze więcej, więc stworzył...