Anulka - interesujące :) Gdzie to słyszałaś? Ja też dziwnie trzymam długopis. Niby się uczyłam trzymać normalnie, ale nic z tego nie wyszło. Ostatnio usłyszałam, że pewnie lubiłam rysować w dzieciństwie (co zresztą prawdą było). Ale ta podana przez Ciebie teoria jest doprawdy ciekawa :D

Aż mnie ciekawi, jak pan Andrzej trzyma ten długopis :)

Anulka - interesujące :) Gdzie to słyszałaś? Ja też dziwnie trzymam długopis. Niby się uczyłam trzymać normalnie, ale nic z tego nie wyszło. Ostatnio usłyszałam, że pewnie lubiłam rysować w dzieciństwie (co zresztą prawdą było). Ale ta podana przez Ciebie teoria jest doprawdy ciekawa :D

Aż mnie ciekawi, jak pan Andrzej trzyma ten długopis :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

hehe, faktycznie dziwacznie trzyma długopis :)
Bardzo pozytywny człowiek :)

hehe, faktycznie dziwacznie trzyma długopis :)
Bardzo pozytywny człowiek :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Słyszałam o jakiejś naukowej teorii mówiącej o tym, że zdarza się. że ludzie wybitni mogą mieć właśnie np. inny sposób trzymania długopisa, bądź są np. leworęczni, co ma świadczyć o większych zdolnościach intelektualnych. Może Pilipiuk właśnie jest niejako "dowodem" na prawdziwość tej teorii?

Słyszałam o jakiejś naukowej teorii mówiącej o tym, że zdarza się. że ludzie wybitni mogą mieć właśnie np. inny sposób trzymania długopisa, bądź są np. leworęczni, co ma świadczyć o większych zdolnościach intelektualnych. Może Pilipiuk właśnie jest niejako "dowodem" na prawdziwość tej teorii?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Też mnie to zadziwiło :). Nigdy nie widziałam takiej techniki.

Też mnie to zadziwiło :). Nigdy nie widziałam takiej techniki.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jak Pilipiuk dziwnie trzyma długopis! O_o

Jak Pilipiuk dziwnie trzyma długopis! O_o

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

 [authorPhoto]3218|Andrzej Pilipiuk[/authorPhoto] Andrzej Pilipiuk odpowiedział na Wasze pytania.

Oto Wasz wywiad:

1. 1. Jest Pan jednym z najbardziej aktywnych współczesnych polskich pisarzy...

e, to chyba gruba przesada. A jeśli nawet świadczy to tylko fatalnie o aktywności innych.

...czy są jakieś "rytuały" które Pan praktykuje przy pisaniu książek? Na przykład siada Pan i choćby się waliło i paliło, to musi być napisana określona liczba stron? Czy wygląda to zupełnie inaczej - pisze Pan wtedy, kiedy ma Pan na to po prostu ochotę?

Przed większymi i poważniejszymi zadaniami, niekoniecznie literackimi, odmawiam różaniec.
Piję kawę, czasem mocną herbatę. Nie stosuję alkoholu ani innych używek - niejeden znakomity pisarz rozpuścił talent w wódzie. Znam co najmniej dwa takie przypadki z autopsji.
Gdybym pisał tylko wtedy, gdy mam ochotę, bank dawno by mnie zlicytował. Pisanie, to wbrew temu, co się powszechnie uważa, praca jak każda inna. Trzeba swoje odsiedzieć... Ile wysiłku się włoży takie będą efekty.
Bywają momenty zastoju – ale na szczęście raczej krótkie. Wtedy redaguję, korektuję i poprawiam to, o napisałem. Albo czytam. Trzeba zarówno śledzić, co knuje konkurencja, jak też dokształcać się...

2. Pisze Pan sporo... Kto zostaje pierwszym krytykiem Pańskich dzieł? Wydawca? Rodzina?

W pierwszej kolejności czytam sam. Potem zazwyczaj moja żona. Na każdym etapie nanosi się poprawki. Sprawdza się każdą datę i nazwisko. Szczegóły techniczne konsultujmy ze znajomymi fachowcami. Potem książka trafia do redakcji. Wraca z uwagami, nanosi się kolejne poprawki... Czasem jeszcze korekta dorzuci jakieś uwagi.
Efekt końcowy to praca kilku ludzi...

3. Jako ojciec dwojga dzieci myślał Pan o stworzeniu jakiegoś dzieła literackiego skierowanego tylko do najmłodszych odbiorców?

Jakoś nie. Zresztą pisanie dla dzieci to ciężki kawałek chleba. Wierzę w specjalizację – niech się tym zajmą fachowcy.

4. Po wesołym, przaśnym i fantazyjnym Wędrowyczu, który stał się już niemal ikoną, przynajmniej pośród fanów fantastyki, stworzył Pan trylogię, która wydaje się o wiele bardziej "zwyczajna". Gdyby główna bohaterka „Kuzynek” nie była wampirem, byłby to w praktyce kawał lekkiej, kobiecej prozy. Czy jest to odskocznia i odpoczynek? Próba podjęcia się nowego wyzwania? Jakie były motywy stworzenia cyklu o Kuzynkach?

Staram się nie dać zaszufladkować i eksploruję różne podgatunki fantastyki. Kuzynki istotnie miały być ukłonem w stronę płci pięknej i może trochę w stronę Krakusów. Przenosiłem się wówczas z Warszawy do Krakowa – postanowiłem się wkupić i podlizać ;-) Oczywiście potrzebowałem też odskoczni od Jakuba.
W ślad za „kuzynkami” przyszły inne poważne projekty. wiosną br. roku
ukazał się ostatni tom „Oka Jelenia”. Regularnie wydaję też autorskie zbiory opowiadań „bezjakubowych” pisanych zazwyczaj na poważnie.
Staram się, by każda książka była trochę jak pudełko czekoladek – gdy niby wiemy czego się po autorze spodziewać, ale element zaskoczenia dodaje smaku...

5. Skąd pochodzi pomysł na postać Wędrowycza? Czy ma swój pierwowzór? Jakiś sąsiad z podwórka, który dzieciom wydawał się mroczny, czy może alter ego czyjejś nieprzyjemnej osoby?

Gdy byłem mały, spędzając wakacje w Wojsławicach napatrzyłem się na kumpli Dziadka. W każda środę ściągali na targ – i zazwyczaj parkowali furmanki na naszym podwórzu – bo było duże. Potem w szopie wypijali jakąś prytę lub czasami coś mocniejszego i rozjeżdżali się do swoich wiosek.
Jakub to kompilacja niektórych ich cech wzbogacona oczywiście kilogramami zmyśleń.

6. Czy planuje Pan napisać coś jeszcze o Wędrowyczu?

Oczywiście. Wrócę jednak raczej do formuły zbioru krótszych opowiadań. Mam na razie kilka tekstów – łącznie 50 stron. To jeszcze potrwa, na razie 1/6 gotowa...

7. Pseudonim często bywa dla autora czymś w rodzaju maski. Odwołując się do cyklu Zbigniewa Nienackiego "Pan Samochodzik", przez sześć lat podpisywał się Pan jako Tomasz Olszakowski.
Czy Tomasz Olszakowski jest alter ego dla Andrzeja Pilipiuka, czy może wręcz przeciwnie, można mówić o dwóch pisarzach?

Samochodzik to rozwinięcie cudzych pomysłów. Współtworzyłem tę serię w okresie, gdy nikt nie chciał publikować moich oryginalnych utworów. Wydawca zaproponował używanie pseudonimu. Uznałem to za dobry pomysł. Napisałem w ciągu 5 lat 19 tomów „Samochodzika”. Nie wypieram się tego, ale też przesadnie się tym nie chwalę. Pseudonim daje mi pewien dystans do tej części dorobku.
Dodatkowa korzyść jest taka, że zmniejsza się ryzyko, iż młody czytelnik rozsmakowawszy się w samochodzikach mojego autorstwa sięgnie przedwcześnie np. po „Oko Jelenia”.
Nienacki na to nie wpadł – tak samo sygnował „samochodziki” i swoje epatujące cynizmem półpornograficzne powieści dla dorosłych.

8. Czy motywy mitologi Słowian występujące w pańskich książkach, są w jakimś sensie hołdem dla Pana przodków? Czy też w dobie dominacji kultury amerykańskiej, gdzie wampiry straciły swój kieł i zaczęły błyszczeć, a wilkołaki przestały atakować w morderczym szale, by zyskać świadomość, postawił Pan na "swojskie" wschodnie demony?

Jako Ukrainiec z pochodzenia wykorzystuję motywy wschodnie, zwłaszcza ukraiński i kozacki folklor, by ubarwić swoją prozę. Nadać jej niezwykłości i oryginalności.
Stworzyć coś czerpiącego z pogranicza kultur. Zapełnić trochę przerażającą lukę po unicestwionej literaturze polskich kresów.
Jako polski patriota pokazuję też motywy inne – np. Polaków robiących kariery w carskiej Rosji – jak błąkający się po Syberii doktor Skórzewski.

9. Kogo lubi Pan czytywać? Czy i jeżeli tak, do czyjej porównuje Pan swoją twórczość?

Szalenie lubię prozę mocno zapomnianego pisarza Aleksandra Grina. To bardzo ciekawa postać. Syn polskich zesłańców, pisał po rosyjsku. Choć sam był ateistą i komunistą, odmówił udziału w agitacji antyreligijnej, nie ugiął się, choć obłożono go zakazem druku, odebrano mieszkanie, wysiedlono z Moskwy. Opór wobec podłości
przypłacił życiem – umarł z głodu (oficjalnie na raka).
Nie porównuję mojej prozy i jego. To zupełnie różne style. W hołdzie dla niego napisałem dwa opowiadania: „Samolot do dalekiego kraju” i w mniejszym stopniu „Bunt szewców”.


Osobą, która za najciekawsze pytanie otrzyma egzemplarz nowego wydania Kronik Jakuba Wędrowycza z autorgafem autora jest: Thulem
Serdecznie gratulujemy!

 [authorPhoto]3218|Andrzej Pilipiuk[/authorPhoto] Andrzej Pilipiuk odpowiedział na Wasze pytania.

Oto Wasz wywiad:

1. 1. Jest Pan jednym z najbardziej aktywnych współczesnych polskich pisarzy...

e, to chyba gruba przesada. A jeśli nawet świadczy to tylko fatalnie o aktywności innych.

...czy są jakieś "rytuały" które Pan praktykuje przy pisaniu książek? Na przykład...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej