Sukces Nicoli Yoon może kryć się w tym, w jaki sposób konstruuje ona swoje powieści. Na wstępie są to lekkie komedie romantyczne dla nastolatków, urocze i barwne, ale w trakcie coraz większą rolę zaczynają odgrywać wkradające się niespostrzeżenie emocje i refleksje, które z założenia mają chwytać za serce. Yoon przemyca w swoich książkach pewne uniwersalne prawdy i spostrzeżenia, które trafiają do każdego, bez względu na wiek – i w „Kursie tańca dla niezakochanych” doskonale to widać. Tym razem skupiamy się na miłości w kontekście straty i rozstania, co można interpretować na różne sposoby. Zmagają się z tym nastolatki i dorośli, i autorka nie wartościuje tych uczuć, pokazując, że wszystkie są tak samo ważne, bez względu na okoliczności. Evie widzi początki, rozwój i koniec wielu związków, związane z nimi różne emocje, jednakowo ważne dla przeżywających je osób, bez względu na to, czy widzi akurat krótki licealny związek, czy długoletnie małżeństwo. Yoon, patrząc na miłość przez pryzmat końca, zadaje nam pytanie, co tak naprawdę stanowi o jej wartości — długość związku? Wiek partnerów? – i czy relacja „nie ma sensu”, jeśli wiemy, że skończy się prędzej niż później? Autorka podejmuje zaskakująco dojrzały temat, ukazując również nieoczywistą stronę samego dojrzewania; Evie, mierząc się z cudzymi problemami miłosnymi, mierzy się również z całą paletą wyzwań, problemów i zmian, jakie mogą dotknąć partnerów na różnych etapach życia. Jest zmuszona spojrzeć na związane ze sobą osoby z perspektywy, z jakiej zazwyczaj nie patrzy się na nikogo. To niesie ze sobą ważne życiowe lekcje, które pomagają jej przewartościować pewne kwestie i zmierzyć się z jej pierwszą poważną miłością; to zawsze jest wyzwanie, a w jej przypadku w grę wchodzi też fakt, że Evie doskonale wie, co szykuje dla niej przeznaczenie…

Relacja Evie i X jest sercem tej historii, ale jednocześnie nie dominuje nad samą Evie, choć oczywiście jest ważnym elementem jej perypetii. Jak ma to również miejsce w poprzednich powieściach Yoon, relacja uzupełnia portret głównej bohaterki, która już wcześniej wnosi do niej swoje marzenia, ambicje, przyjaźnie, relacje z rodzicami i problemy. Urocze sceny z parą w roli głównej pozwalają złapać oddech i wraz z nimi cieszyć się każdą chwilą, oferując niemal filmowe sceny, których nie powstydziłyby się najlepsze komedie romantyczne. Nic dziwnego, że powieści Yoon są chętnie przenoszone na duży ekran. Kibicujemy Evie i X, zżywamy się z nimi, wzruszamy i przeżywamy prawdziwą burzę emocji w oczekiwaniu na to, jak autorka poprowadzi historię, mnożąc kolejne teorie — czy każda wizja zawsze równa się przeznaczeniu? Czy może to ostrzeżenie, czego można uniknąć, jeśli zrobi się coś inaczej? Jeśli czeka ich koniec, to kiedy, jaki? Jest coś w „Kursie tańca dla niezakochanych”, co przypomina mi nieco „Nasz ostatni dzień” Adama Silvery. To również słodko-gorzka opowieść o relacjach, których wartość nie mierzy czas; mierzą ją emocje, wspólne przeżycia, ślady, które w nas pozostają. Stanowi to oswajanie nieznanego, wykorzystując lekką opowieść, z czym, jak wspominałam, spotykamy się również w dorosłej literaturze. Wystarczy wymienić „Nas dwoje” Holly Miller; autorka też wplata w historię umiejętność przewidywania przyszłości związku, by opowiedzieć o wszystkim tym, co dzieje się „przed” i jak ważne to może być w naszym życiu.

„Kurs tańca dla niezakochanych” to kolejny dobry krok w twórczości Nicoli Yoon. Zainspirowana własnymi emocjami i przeżyciami, o czym możemy przeczytać w posłowiu, stworzyła opowieść, której największą zaletą jest chyba właśnie to, jakie uczucia wzbudza podczas lektury. Młodzi czytelnicy „czytający sercem”, szukający emocji, zakochają się w tej powieści.

Natalia Karolak