Śmierć greckiego milionera Arystydes Leonides szybko kieruję podejrzenia na jego niezwykle młodą żoną Brendę. Ale jak się okazuje w domu starszego milionera kryje się niejedna bezwzględna postać. Policja ze Scotland Yardu przesłuchuje kolejne osoby, a w całą aferę zostaje zamieszany również Charles, którego narzeczona Sophie zostaje nagle główną spadkobierczynią jej dziadka. Z kolei jego ojciec jest inspektorem, który prowadzi śledztwo. Charles decyduje się włączyć w sprawę, aby pomóc im obu – ojcu rozwikłać tę niebywale ciekawą sprawę, a swojej narzeczonej oczyścić się z zarzutów. Kto otruł Arystydesa? Ktoś, kto został wydziedziczony, a może istniał jeszcze inny motyw?

Choć w tej powieści nie występują Herkules Poirot czy panna Marple to Charles daje radę udźwignąć rolę głównego bohatera tej powieści, a jednocześnie oczu i uszu czytelnika. Nie ma w sobie tej arogancji, którą posiadał Belg ani gadatliwości wykreowanej przez Christie starszej pani, a jednak dzielnie razem z nami szuka kolejnych tropów. „Dom zbrodni” ma w sobie niesamowity klimat zamkniętej społeczności, którą jest rodzina. Skonfliktowaną ze sobą w mniejszy lub większy sposób, nieakceptującą pewnych jej członków, pełną podejrzeń, a jednocześnie gotowej do największych poświęceń. I nawet jeśli fabuła z początku wyda wam się banalna, to ostatecznie przybierze ona kształt doskonale utkanej pajęczyny, w której żadna nitka nie powstała przypadkowo.

Myślałam, że w twórczości Christie już nic mnie nie zaskoczy. W końcu przeczytałam już naprawdę sporo jej książek i widzę, że powoli zaczynam przewidywać zachowania niektórych bohaterów. Natomiast ostatnie strony „Domu zbrodni” są napisane naprawdę doskonale. Jestem niemal pewna, że większość czytelników nie będzie w stanie odgadnąć zamiarów autorki do ostatniego, kluczowego momentu.

Kinga Kolenda